Przejdź do zawartości

Andrzej Strejlau

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Strejlau
Ilustracja
Andrzej Strejlau (2020)
Pełne imię i nazwisko

Andrzej Michał Strejlau

Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1940
Warszawa

Obywatelstwo

polskie

Wzrost

174 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1954–1963 AZS-AWF Warszawa
1964 Gwardia Warszawa 2 (0)
1965–1966 Hutnik Warszawa
1966 Legia II Warszawa
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1963–1964 Warszawianka (koordynator)
1964–1965 HKS/Hutnik Warszawa
1965–1966 Hutnik Warszawa (grający trener)
1966–1968 AZS-AWF Warszawa
1966 Polska (asystent)
1968–1970 Polska U-18
1970 Polska (asystent)
1970–1975 Polska U-23
1972 Polska (asystent)
1974–1975 Polska (asystent)
1974 Polska (zastępstwo)
1974 Polska (zastępstwo)
1975–1979 Legia Warszawa
1976 Polska (asystent)
1977–1978 Polska (asystent)
1979–1980 Zagłębie Sosnowiec
1982–1983 Knattspyrnufélagið Fram
1982–1983 Knattspyrnufélagið Fram (juniorzy)
1984–1986 AE Larisa
1987–1989 Legia Warszawa
1989–1993 Polska
1995–1996 Zagłębie Lubin
1997–1998 Shenhua FC
Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Krzyż Niepodległości I Klasy z Gwiazdą (NSZZ Policjantów)
Piłka ręczna
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1940
Warszawa

Pozycja

obrotowy, rozgrywający

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
Varsovia
1960–? Warszawianka
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
 Polska (11-os., juniorzy)
 Polska (11-os., młodzieżowcy)
 Polska (11-os.)
 Polska (7-os., młodzieżowcy)
 Polska (7-os.)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
Warszawianka
1963–1964 Warszawianka (koordynator)
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Andrzej Michał Strejlau (ur. 19 lutego 1940 w Warszawie) – polski piłkarz nożny i ręczny, trener obu dyscyplin, działacz sportowy i społeczny, komentator telewizyjny.

Jako zawodnik piłki nożnej rywalizował w zespołach warszawskich, głównie na poziomie trzeciej ligi (z krótkim epizodem w ekstraklasie), jako szczypiornista zaś przez kilka lat grał w pierwszej i drugiej lidze oraz reprezentował Polskę w międzypaństwowych spotkaniach piłki ręcznej odmiany 11-osobowej (trawiastej) oraz 7-osobowej (halowej). Trenował futbolistów w wielu klubach z Warszawy, najdłużej w Legii (1975–1979 i 1987–1989). Pracował też m.in. na Islandii, w Grecji i w Chinach. Przez wiele lat związany z Akademią Wychowania Fizycznego w Warszawie i Polskim Związkiem Piłki Nożnej. Jako trener–selekcjoner prowadził juniorską i młodzieżową reprezentację Polski.

W latach 1989–1993 pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej (w 1974 zastępował też na tym stanowisku Kazimierza Górskiego w trzech spotkaniach).

Po zakończeniu kariery trenerskiej został ekspertem i komentatorem spotkań piłkarskich w wielu stacjach telewizyjnych. Zajmował się też działalnością społeczną i – jako działacz – klubową i związkową, za którą był wielokrotnie nagradzany i odznaczany.

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Dziadkowie Strejlaua na przełomie XIX i XX wieku wyjechali z Mazowsza (ślub wzięli w Warszawie) do Mitawy w Kurlandii[1]. Tam urodził się ojciec Andrzeja, Michał Strejlau. W drugiej dekadzie XX wieku rodzina opuściła Mitawę i niektórzy jej członkowie osiedli w Warszawie. Brat Michała, Ignacy Ludwik był żołnierzem Armii Krajowej (ps. Maria), walczył w powstaniu warszawskim[2][3], wraz ze swoim 17-letnim wówczas synem Jerzym, który zginął w sierpniu[2][4]. Siostra Janina miała dwoje dzieci: śpiewaczkę operową Bognę Sokorską i malarza Janusza Kaczmarskiego, którego synem był bard Solidarności, poeta i pieśniarz Jacek Kaczmarski[5].

Andrzej był drugim dzieckiem Michała i Zofii z Kuczejewskich (mieli też o cztery lata starszą córkę Jolantę). Michał był pięściarzem Skry/Budowlanych Warszawa (waga piórkowa), później też trenerem bokserskim. Współpracował z Feliksem Stammem. Matka kilka miesięcy po narodzinach syna została aresztowana przez Niemców podczas ulicznej łapanki i osadzona w obozie koncentracyjnym Ravensbrück[6]. Do domu wróciła po pięciu latach, już po zakończeniu wojny. Syn nie rozpoznał jej ani po twarzy, ani po figurze.

Jest absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Limanowskiego w Warszawie (początkowo pod nazwą TPD nr 1) oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie (1963). Po zakończeniu studiów podjął pracę naukową będąc nauczycielem akademickim i asystentem na tej uczelni.

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1954 został członkiem juniorskiej drużyny piłki nożnej AZS-AWF Warszawa, której trenerem był Jerzy Talaga. Był bramkostrzelnym napastnikiem. W okresie szkolnym grał w koszykówkę (reprezentacja jego szkoły zdobyła w 1958 mistrzostwo miasta), był też bokserem (1 zwycięstwo – 1 porażka[7]). Podczas studiów uprawiał piłkę ręczną (najpierw grał na kole, później na rozegraniu), występował w grającej w I i II lidze Varsovii[8] i od 1960 w Warszawiance. W barwach tego drugiego klubu rywalizował w pierwszej lidze, był reprezentantem Polski w piłce ręcznej 11-osobowej oraz 7-osobowej (w tym juniorskiej i młodzieżowej)[9][8]. Jako piłkarz nożny był najskuteczniejszym zawodnikiem trzecioligowej akademickiej drużyny (33 gole w lidze[10]). Karierę szczypiornisty zakończył w pierwszej połowie lat 60. XX wieku.

Od 15 lutego do 30 sierpnia 1964 był zawodnikiem pierwszoligowej piłkarskiej Gwardii Warszawa prowadzonej przez trenera Kazimierza Górskiego[11]. W ekstraklasie zadebiutował 19 kwietnia w domowym meczu 18. kolejki sezonu 1963/64 z Polonią Bytom (2:0), zmieniając w przerwie Wiktora Troczyńskiego[12]. Po raz drugi wystąpił w kończącej rozgrywki 26. kolejce (1:1 w Warszawie z ŁKS Łódź), rozgrywając tym razem całe spotkanie. Odszedł z klubu z powodu choroby kręgosłupa i groźby paraliżu.

W sezonie 1965/66, będąc trenerem trzecioligowego Hutnika Warszawa, zdobył w rozgrywkach mistrzowskich co najmniej trzy bramki[13]. W 1966 grał krótko w rezerwach Legii Warszawa[14]. W latach 70. XX wieku występował ponadto w reprezentacji oldbojów Warszawy[15].

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

W okresie gry w piłkę ręczną w pierwszoligowej Warszawiance przez pewien czas był jej grającym trenerem[8].

W styczniu 1963 został stypendystą PZPN, pierwszym w historii tej federacji. Po ukończeniu studiów pozostał na macierzystej uczelni, rozpoczynając pracę naukową na stanowisku asystenta w Katedrze Gier Zespołowych. Został też wtedy trenerem koordynatorem gier zespołowych w Warszawiance. Przez trzy miesiące był nauczycielem wychowania fizycznego w szkole podstawowej w Wólce Węglowej[16]. Latem 1964 został trenerem występujących na czwartym poziomie rozgrywkowym piłkarzy HKS Warszawa (na początku 1965 klub ten zmienił nazwę na Hutnik)[17][18]. Zespół wygrał rozgrywki grupy II klasy A i awansował do ligi okręgowej Warszawskiego Okręgowego ZPN (trzeci poziom krajowy)[19]. Strejlau odszedł wówczas z klubu, lecz wrócił jako grający szkoleniowiec w kolejnym sezonie: hutnicy awansowali wówczas z przedostatniego, jedenastego miejsca[20] na ósmą lokatę, lecz wskutek reorganizacji rozgrywek spadli na czwarty szczebel ligowy (nadal pod nazwą ligi okręgowej).

Ekipa piłkarska: 1 z lewej Andrzej Strejlau, 2 z lewej Władysław Żmuda, 1. z prawej Kazimierz Deyna, 3. z prawej Mirosław Bulzacki, na lotnisku Okęcie przed odlotem na igrzyska olimpijskie w Montrealu, lipiec 1976

Reprezentacje narodowe

[edytuj | edytuj kod]

W 1965 i 1966 pomagał Kazimierzowi Górskiemu w prowadzeniu zajęć podczas centralnych obozów juniorskich odbywających się pod auspicjami krajowej federacji piłkarskiej. W 1965 jako stażysta PZPN współpracował z dorosłą kadrą podczas zgrupowania na obiektach warszawskiej AWF. W latach 1966–1968 trenował drużynę AZS-AWF Warszawa[21], z którą w 1967 awansował do III ligi[22] i w kolejnym sezonie zajął w niej siódme miejsce.

Przy okazji spotkania reprezentacji Polski z NRD w 1966 (0:2) współpracował z trenerem Antonim Brzeżańczykiem (w selekcjonerskiej trójce byli wtedy Klemens Nowak, Brzeżańczyk i Górski)[23]. Z kolei w 1970 współpracował z selekcjonerem Ryszardem Koncewiczem przy okazji gry z Albanią (3:0)[24].

W 1968 został trenerem reprezentacji Polski juniorów młodszych, a potem starszych. W maju kolejnego roku jego podopieczni wzięli udział w rozgrywanym w Niemczech Wschodnich turnieju finałowym UEFA Youth Tournament Under 18, mającym rangę nieoficjalnych mistrzostw Europy. W fazie grupowej (1/4 finału) przegrali ze Szkocją 0:1, zremisowali z Jugosławią 0:0 i ulegli Austrii 0:3, zajmując ostatnie miejsce w grupie i odpadając z gry[25]. W eliminacjach do kolejnej edycji Turnieju Młodzieżowego, rozgrywanych od listopada 1969 do kwietnia 1970 biało-czerwoni zostali wyprzedzeni przez ZSRR i Rumunię, zajęli w tabeli ostatnie miejsce i nie pojechali na mistrzostwa[26].

W 1970 Strejlau został selekcjonerem młodzieżowej reprezentacji Polski (U23). W latach 1970–1972 jego zespół brał udział w eliminacjach do mistrzostw Europy w tej kategorii wiekowej. Rywalizując w grupie z Niemcami Zachodnimi, Albanią i Turcją polski zespół zajął drugie miejsce i na tym zakończył rywalizację[27]. W kolejnej edycji (1972–1974) biało-czerwoni wygrali grupę eliminacyjną przed Niemcami Zachodnimi i Danią (w wyjazdowym meczu w RFN Polacy przegrywali 0:2, aby ostatecznie zwyciężyć 3:2; rewanż zakończył się bezbramkowym remisem), awansując do rundy pucharowej. W ćwierćfinale wyeliminowali Bułgarię (2:1 na wyjeździe i 0:0 u siebie), w półfinale zaś odpadli z NRD (0:0 i 2:2)[28].

Brał udział w przygotowaniach prowadzonej przez Górskiego reprezentacji A do eliminacji olimpijskich w pierwszej połowie 1972. Podczas igrzysk był pozasztabowym obserwatorem meczów grupowych rywali Polaków bez prawa wstępu do wioski olimpijskiej, a obserwacje przekazywał przez pośrednika. Po powrocie do kraju złożył w PZPN wymówienie, które nie zostało przyjęte[29]. Ponownie współpracownikiem Górskiego w sztabie kadry był w latach 1974–1975 i 1976, w tym podczas mistrzostw świata 1974 i igrzysk olimpijskich 1976, gdzie Polacy zajmowali odpowiednio trzecie i drugie miejsce.

W kwietniu 1974 poprowadził w dwóch towarzyskim meczach w Port-au-Prince z Haiti (1:2 i 3:1) polską drużynę młodzieżową, która zgodnie z uzgodnieniami obu federacji wystąpiła pod szyldem pierwszej reprezentacji[30]. Również w październiku tamtego roku, w zastępstwie i zgodnie z wytycznymi Górskiego dowodził polskim zespołem – w istocie również była to drużyna młodzieżowa – w meczu kategorii A z Kanadą (2:0)[31]. W lutym 1975, wobec choroby Górskiego, pojechał z kadrą narodową jako głównodowodzący na cykl meczów sparingowych z zespołami klubowymi w Grecji, Jugosławii, RFN i Szwajcarii[32].

Po raz kolejny asystentem selekcjonera, tym razem Jacka Gmocha, był w latach 1977–1978, uczestnicząc w tej roli w mistrzostwach świata, z których polski zespół odpadł w drugiej rundzie. Po odejściu Gmocha jesienią 1978 był wymieniany przez media jako jeden z kandydatów do zastąpienia go na stanowisku selekcjonera[33]. Władze piłkarskie wybrały jednak Ryszarda Kuleszę. Łącznie w latach 1966–1978 Strejlau znalazł się w sztabie reprezentacji A w roli asystenta w 36 oficjalnych spotkaniach[34].

W maju 1975 poprowadził w Urugwaju prestiżowy kurs trenerski dla najlepszych szkoleniowców z Ameryki Południowej[35]. Na przestrzeni lat wygłosił wiele prelekcji i wykładów szkoleniowych w różnych częściach świata.

Legia Warszawa i Zagłębie Sosnowiec

[edytuj | edytuj kod]

W 1975 został trenerem Legii Warszawa. W kontrakcie znalazł się jednak zapis stanowiący, że musi stawić się przy kadrze narodowej na każde wezwanie jej selekcjonera[36]. W latach 1976–1979 warszawski zespół zajmował w rozgrywkach ligowych kolejno ósme, ósme, piąte i szóste miejsce w tabeli. Z rozgrywek Pucharu Polski odpadał natomiast w 1/8, półfinale (porażka 1:2 z Polonią Bytom), półfinale (1:1 i 3–5 w karnych z Zagłębiem Sosnowiec) i ponownie w 1/8. W 1977, rywalizując w Pucharze Intertoto ze Slavią Praga, BSC Young Boys oraz Landskrona BoIS, Legia zajęła w fazie grupowej druga pozycję. Z kolei w rozgrywanym w tym samym roku Pucharze Ligi legioniści zajęli w swojej grupie ostatnią lokatę. Strejlau pracował przy ul. Łazienkowskiej cztery pełne sezony. W całej historii klubu dłuższy jednorazowy staż miał tylko Wacław Kuchar.

Pod koniec 1979 został trenerem Zagłębia Sosnowiec, któremu groził spadek do II ligi. Zastąpił wówczas Józefa Gałeczkę, który zmuszony był przejść operację[37]. Zespół zakończył zmagania sezonu 1979/80 na dwunastym miejscu w szesnastozespołowej tabeli i utrzymał się w elicie. Strejlau prowadził też Zagłębie w rundzie jesiennej sezonu 1980/81 (całe rozgrywki ukończyło ono na ostatnim bezpiecznym, czternastym miejscu).

Fram

[edytuj | edytuj kod]

W połowie 1981 PZPN otrzymał z Islandii propozycję pracy dla jednego z polskich trenerów. Przyjął ją Strejlau i kilka miesięcy później podpisał umowę z wicemistrzem i finalistą krajowego pucharu Knattspyrnufélagið Fram. Obowiązki trenera podjął w lutym 1982[38]. Sezon ligowy 1982 Fram ukończył na dziewiątym, przedostatnim miejscu (z trzema punktami straty do czwartej lokaty) i spadł do drugiej ligi[39]. Udział w Pucharze UEFA Islandczycy zakończyli na pierwszej rundzie (0:3 i 0:4 z Shamrock Rovers). W sezonie 1983 Fram zwyciężył w rozgrywkach zaplecza i z pierwszej pozycji w tabeli wrócił do ekstraklasy. Polak szkolił jednocześnie drużynę seniorską (która wygrała dodatkowo turniej o mistrzostwo Reykjavíku) oraz zespół juniorów, z którym zdobył puchar i mistrzostwo kraju[40]. Strejlau całkowicie zmienił organizację i system treningów w klubie na dotychczas nieznany na Islandii. Zmiany te mocno przyczyniły się do sukcesów klubu w okresie lat 1985–1990[41], gdy Fram zdobył trzy tytuły mistrza i trzy puchary kraju. Strejlau okazjonalnie pomagał też Bogdanowi Kowalczykowi podczas treningów prowadzonej przez niego drużyny szczypiornistów mistrza Islandii, Knattspyrnufélagið Víkingur. Przed powrotem do Polski był namawiany do przenosin i pracy trenerskiej w Niemczech Zachodnich[42].

Larisa

[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze w 1979 Strejlau otrzymał ofertę pracy z Grecji, jednak PZPN nie wyraził zgody na wyjazd[43]. Zaproponował wtedy by w jego miejsce pojechał Gmoch, który skorzystał z okazji i został szkoleniowcem PAS Janina. W połowie 1984 Strejlau przejął grecki zespół AE Larisa, który w ciągu dwóch sezonów poprowadził w 56 meczach ligowych, zajmując w tabeli szóste i ósme miejsce. W czerwcu 1985 Larisa zdobyła pierwsze trofeum w historii klubu – Puchar Grecji. W finale pokonała mistrza kraju, PAOK FC 4:1[44]. W kolejnej edycji rozgrywek drużyna odpadła w pierwszej rundzie. W Pucharze Zdobywców Pucharów 1984/85 Larisa osiągnęła ćwierćfinał, eliminując Siófoki Bányász (1:1 i 2:0), Servette FC (2:1 i 1:0) i odpadając z Dinamem Moskwa (0:0 i 0:1)[45]. Rok później, w edycji 1985/86 Grecy zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez UC Sampdoria (1:1 i 0:1). W następstwie sukcesów Strejlauowi zostało przyznane honorowe obywatelstwo miasta Larisy[46].

Po jednym ze spotkań, które Larisa przegrała z Panathinaikosem AO 1:2 (w którym – zdaniem polskiego trenera – sędzia wyraźnie sprzyjał ateńczykom) i krytycznych pomeczowych wypowiedziach Strejlaua, w Grecji wprowadzono obowiązkowe pomeczowe konferencje prasowe dla trenerów[47].

Powrót do Legii Warszawa

[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie z Grecji w 1986 został dyrektorem sportowym Legii Warszawa[48]. Pracował na tym stanowisku ponad rok, a po odejściu Jerzego Engela i krótkim okresie pracy Lucjana Brychczego jako pierwszego trenera, Strejlau po raz drugi w karierze przejął obowiązki głównego szkoleniowca w tym klubie. Rozgrywki ligowe sezonu 1987/88 wojskowi ukończyli na trzecim miejscu, a w Pucharze Polski osiągnęli półfinał, przegrywając w finale z Lechem Poznań (1:1 i 2–3 w karnych). W następnym sezonie legioniści zajęli w lidze czwarte miejsce oraz zdobyli Puchar Polski, po wygranej w finale z Jagiellonią Białystok (5:2). Z Pucharu UEFA odpadli w pierwszej rundzie (1:3 i 3:7 z Bayernem Monachium). Trener odszedł z Legii po nominacji na selekcjonera reprezentacji Polski. Jest rekordzistą warszawskiego klubu – poprowadził ją w największej w historii liczbie spotkań ligowych (164). Do 2013 był też najlepszy pod względem liczby oficjalnych meczów we wszystkich rozgrywkach (199); o pięć gier wyprzedził go wówczas Jan Urban[49][50].

Selekcjoner

[edytuj | edytuj kod]

Strejlau 26 czerwca 1989 został selekcjonerem reprezentacji Polski, zmieniając Wojciecha Łazarka. Drugim kandydatem na to stanowisko był Leszek Jezierski, a o wyborze Strejlaua miał zdecydować głos Zygmunta Lenkiewicza[51], członka Komitetu Wykonawczego PZPN. Reakcją na porażkę trenera ŁKS Łódź było złożenie przez niego rezygnacji ze stanowiska szefa Rady Trenerów i członkostwa w tejże.

W maju 1990 polski zespół brał udział w towarzyskim turnieju Marlboro Cup(inne języki), w którym po porażce z Kolumbią (1:2) i zwycięstwie z Kostaryką (2:0) zajął trzecie miejsce[52].

Zespół pod wodzą Strejlaua dokończył nieudane eliminacje mistrzostw świata 1990 (Polacy zajęli w grupie trzecie miejsce, za Szwecją i Anglią, które uzyskały promocję), porażką kończyła się także walka o awans do mistrzostw Europy 1992 (awansowali Anglicy, biało-czerwonych wyprzedziła w tabeli również Irlandia) i mistrzostw świata 1994 (na mundial dostały się Norwegia i Holandia, polską reprezentację ubiegła również Anglia). Trener zrezygnował ze stanowiska 22 września 1993 po porażce w eliminacyjnym meczu z Norwegią (0:1), co zapowiadał – w przypadku niepowodzenia – przed grą[53], m.in. z powodu konieczności poddania się długo odwlekanej operacji[54]. Strejlau prowadził biało-czerwonych w 54 spotkaniach[a], z czego Polska 18 wygrała, 22 zremisowała, a 14 przegrała (bramki 62–62). W czasie całej swojej kariery, licząc od 1966 pracował w sztabie drużyny narodowej A w 93 spotkaniach (częściej członkami sztabu byli tylko Hubert Małowiejski i Bernard Blaut[b]).

W połowie lat 90. XX wieku prezydent Atlético Madryt Jesús Gil rozważał zatrudnienie Strejlaua na stanowisku trenera tej drużyny[55].

Rywalizacja z Jackiem Gmochem

[edytuj | edytuj kod]

Gmoch i Strejlau uważani byli za innowatorów i czołowych polskich specjalistów swoich czasów od szkolenia piłkarskiego. Ich wzajemna niechęć sięga pierwszej połowy lat 70. XX wieku, kiedy pracowali jako asystenci selekcjonera reprezentacji Polski Kazimierza Górskiego i już wtedy zachowania Gmocha wskazywały na jego uraz do Strejlaua. Rywalizowali ze sobą również w kolejnych latach, m.in. podczas pracy w lidze greckiej.

Punktem kulminacyjnym sporu był wywiad udzielony przez Gmocha w 2010 Przeglądowi Sportowemu, w którym umniejszył on rolę Górskiego i Strejlaua w międzynarodowych osiągnięciach biało-czerwonych w latach 70. i przypisał sobie stworzenie koncepcji rozwoju polskiej piłki, której efektem miały być wszystkie sukcesy drużyny narodowej w latach 1972–1986. Stwierdził ponadto, że Górski nadużywał alkoholu, a Strejlau był tylko fasadą. Strejlau uznał wypowiedź za skandaliczną, w jego i Górskiego obronie stanęli byli reprezentanci kraju, którzy wystosowali list otwarty prostujący tezy Gmocha (podpisali go Władysław Żmuda, Andrzej Szarmach, Jan Tomaszewski, Włodzimierz Lubański, Antoni Szymanowski, Lesław Ćmikiewicz, Marek Kusto, Kazimierz Kmiecik, Jerzy Kraska i Jan Domarski[56]). Obaj trenerzy sugerowali sobie również wzajemnie niejasne powiązania ze służbami specjalnymi; Gmoch domagał się od rywala oświadczenia lustracyjnego[15], posądzając go o współudział w jego prześladowaniach, utrudnianiu mu życia i zakazu powrotu z Grecji do ojczystego kraju[57]; Strejlau kontrował zaś, że Gmoch "jest ostatnim, który powinien mówić o służbach"[58] i sam powinien zrobić rachunek sumienia[57].

W 2018 Strejlau w wywiadzie z Pawłem Wilkowiczem powiedział, że nigdy nie poda ręki Gmochowi[59].

Zagłębie Lubin

[edytuj | edytuj kod]

Od 24 października 1995[60] do 15 czerwca 1996 Strejlau był trenerem Zagłębia Lubin. W jego debiucie miedziowi przegrali w 1/16 finału Pucharu Polski z Wartą Poznań 1:2, odpadając z rozgrywek. Do końca sezonu ligowego Zagłębie rozegrało 21 spotkań mistrzowskich, z czego siedem wygrało, siedem zremisowało i siedem przegrało (w bramkach 20–23[61]) i zajęło w osiemnastozespołowej lidze dziesiąte miejsce. Wobec podejrzeń o ustawianie spotkań przez klub, trener poszedł na zwolnienie lekarskie, przebywając na nim do zakończenia kontraktu[62].

Wyjazd do Chin

[edytuj | edytuj kod]

Na początku 1997 prowadził w Chinach wykłady dla trenerów reprezentacji. Chińczycy zaproponowali mu współpracę polegającą na doradzaniu i nadzorowaniu treningów w Szanghaju. Polak zajmował się reprezentacją tego miasta do lat 21, przygotowującą się do Igrzysk Ogólnochińskich[63]. 17 lipca 1997 został szkoleniowcem pierwszoligowego seniorskiego zespołu Shenhua FC, zastępując Jordana Stojkowa (stało się to zaraz po tym jak młodzieżowcy Strejlaua pokonali prowadzony przez Bułgara zespół Shenhua 2:1) i zostając pierwszym polskim trenerem piłkarskim pracującym w Chinach. W debiucie jego zespół przegrał z Beijing Guo’an 1:9. Było to najwyższe zwycięstwo Guo’an i najwyższa porażka Shenhua w historii[64]. Szanghajczycy przegrali też dwa kolejne mecze po 0:1, po czym do końca sezonu nie przegrali ani razu, odnosząc osiem zwycięstw i dwukrotnie remisując[65]. W ostatniej kolejce pokonali mistrza Chin Dalian Wanda 4:2. Shenhua zajęło w dwunastozespołowej tabeli drugie miejsce i zdobyło tytuł wicemistrza kraju. Na koniec roku zespół przegrał spotkanie finałowe Pucharu Chin z Guo’an 1:2[66].

Strejlau prowadził zespół także w rundzie wiosennej sezonu 1998, aż do końca kontraktu, który wygasł w połowie roku. Zastąpił go wtedy Brazylijczyk Muricy Ramalho[67]. Shenhua po raz kolejny zdobyło w tamtych rozgrywkach tytuł wicemistrzowski[68].

W 2006 Strejlau otrzymał propozycję poprowadzenia reprezentacji Chin, lecz odmówił[69]. Wcześniej odrzucił również ofertę prowadzenia Widzewa Łódź; trenerem łodzian został wówczas Franciszek Smuda.

Z powodu przypisywanego mu uzależnienia od futbolu, a także nałogowego palenia papierosów[70], w środowisku piłkarskim bywał nazywany Narkomanem, a także Narko[71].

Kariera działacza

[edytuj | edytuj kod]
Andrzej Strejlau (2018)

Strejlau przez wiele lat pracował w Wydziale Szkolenia Polskiego Związku Piłki Nożnej, dwukrotnie piastując stanowisko szefa szkolenia polskiej federacji (1981 i 1986–1987). W latach 1986–1987 był jednocześnie koordynatorem reprezentacji olimpijskiej. W 1999 został dyrektorem sportowym PZPN.

W 2001 przez sześć miesięcy był wiceprezesem i dyrektorem ds. sportowych Orlenu Płock[72][73]. Z kolei w latach 2003–2009 był prezesem Hutnika Warszawa[74]. W okresie jego rządów klub popadł w duże zadłużenie, w wyniku czego następca Strejlaua, Maciej Purchała złożył doniesienie do prokuratury[75]. Na jaw wyszły też problemy z zaginioną dokumentacją finansową[76].

Po wybuchu afery korupcyjnej w polskiej piłce, z powodu której prokuratura zatrzymała kilkaset osób, od 30 czerwca 2005 do 31 grudnia 2006 Strejlau pracował jako przewodniczący Kolegium Sędziów PZPN, razem z Leszkiem Saksem zajmując się obsadzaniem sędziów i obserwatorów na mecze ligowe[77]. Nadzorował ponadto szkolenie arbitrów. Wspólnie z Rafałem Rostkowskim rozpoczął proces tworzenia w Polsce grupy sędziów zawodowych[78] (pierwszymi zostali Grzegorz Gilewski, Rostkowski i Maciej Wierzbowski). Współpracował ściśle z prokuraturą w zakresie korupcji wśród sędziów, do której cały czas dochodziło również podczas jego szefowania w kolegium, gdy – jak twierdził – był oszukiwany nawet przez najbliższych współpracowników. Jeden z pomorskich działaczy na zadane podczas przesłuchania pytanie o uczciwych w polskiej piłce odparł, że nie zna nikogo poza Strejlauem[79].

W latach 2008–2009 pełnił funkcję rzecznika prasowego PZPN[80]. Przez pewien czas zajmował też stanowisko prezesa Stowarzyszenia Trenerów Piłki Nożnej[81].

W marcu 2017 został przewodniczącym Klubu Seniora PZPN, zastępując zmarłego w poprzednim roku Henryka Loskę. Za cel klubu obrał integrację środowiska i pomoc doradczą dla młodszych działaczy[82].

W grudniu 1999 za wybitne zasługi w działalności w Polskim Związku Piłki Nożnej został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[83]. W 2001 został członkiem honorowym PZPN[84], a w 2018 przyznano mu Diamentową Odznakę Honorową federacji[85].

Działalność społeczna

[edytuj | edytuj kod]
Andrzej Strejlau udziela wywiadu Kamilowi Zyzakowi podczas finałów "Orlik Polska +16" (2011)

Oprócz drużyn zawodowych prowadził też w ramach piłkarskich spotkań towarzyskich i charytatywnych m.in. Reprezentację Artystów Polskich, reprezentacje dziennikarzy, dziennikarzy sportowych czy policjantów. Jest członkiem kapituły dziecięcego Turnieju „Gramy o Złotą Piłkę” im. Aleksandra Zaranka. W 2023 był trenerem zespołu Decathlonu w pokazowym meczu z drużyną Kanału Sportowego[86].

W 2004 bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego z listy centroprawicowego Narodowego Komitetu Wyborczego Wyborców Macieja Płażyńskiego[87].

Był członkiem zarządu Europejskiego Klubu Biznesu Polska[88].

W 2014 został laureatem Nagrody m.st. Warszawy[89], a w 2015 odebrał Medal za Zasługi dla Policji[90]. W 2019 m.in. za zaangażowanie i wkład pracy włożony w propagowanie sportu został uhonorowany przez NSZZ Policjantów Krzyżem Niepodległości I Klasy z Gwiazdą[91].

Pełni rolę eksperta rady dzielnicy Bielany. 7 września 2018 został wybrany na trzyletnią kadencję do Rady Seniorów tej dzielnicy, zostając jej rzecznikiem prasowym, w 2022 wszedł w skład rady na kolejną kadencję.

W 2019 został ambasadorem XX edycji turnieju Z podwórka na Stadion o Puchar Tymbarku[92].

Działalność medialna

[edytuj | edytuj kod]
Andrzej Strejlau na Przystanku Woodstock (2012)
Andrzej Strejlau (2012)
Andrzej Strejlau (2012)

Doradzał reżyserowi Januszowi Zaorskiemu przy tworzeniu scenariusza do filmu Piłkarski poker (1988)[93]. Po latach próbował doprowadzić do nakręcenia drugiej części filmu. Ma za sobą też kilka innych epizodów filmowych: zagrał działacza sportowego w Poranku kojota (2001), samego siebie w jednym z odcinków serialu Usta usta (2010) oraz użyczył głosu komentatora w etiudzie A.D. 2019 (2019)[94]. Wystąpił też w obrazach dokumentalnych Deyna (2003) i Mistrz Kici (2014)[95].

Wraz z Hanką Bielicką poprowadził jeden z programów sylwestrowych w telewizji Polsat[96]. W 2010 wziął udział w kampanii reklamowej nowego Stadionu Wojska Polskiego pod hasłem Nowy stadion Legii. O takim marzyłeś. W materiale promującym obiekt zjada truskawkę masowany po głowie przez damskie dłonie[97].

W 2012 gościł na spotkaniu z cyklu Akademii Sztuk Przepięknych na 18. festiwalu Przystanek Woodstock w Kostrzynie nad Odrą[98].

Od września 2015 komentuje sportowe wydarzenia również na Twitterze, gdzie obserwuje go ponad 74 tys. osób[c][99]. W 2017 wystąpił jako gość specjalny w trzecim odcinku programu telewizji Polsat The Brain. Genialny umysł[100]. W lutym 2019 podczas plebiscytowej gali Piłki Nożnej otrzymał przyznaną przez WP Sportowe Fakty nagrodę dla Osobowości Roku 2018 w Social Mediach[101]. 19 lutego 2020 został ambasadorem firmy TUZ Ubezpieczenia[102].

Przez wiele lat jako komentator wydarzeń boiskowych oraz ekspert w studiu meczowym współpracował ze stacjami telewizyjnymi podczas transmisji spotkań piłkarskich m.in. reprezentacji Polski, Ekstraklasy i Ligi Mistrzów. Pierwsze spotkania komentował na antenie Telewizji Polskiej podczas Euro 1992 w Szwecji. W kolejnych latach, oprócz TVP pojawiał się w Canal+ i Polsacie Sport. Podczas Mistrzostw Świata 2018 w Rosji był ekspertem i komentatorem wybranych meczów w Telewizji Polskiej[103]. Później na stałe związał się z Eurosportem, skąd w maju 2019 przeniósł się do TVP Sport[104]. W 2021 relacjonował ze stadionów dla Telewizji Polskiej Mistrzostwa Europy 2020[105], po których zakończył karierę komentatora sportowego[106].

Od marca 2020 jest felietonistą internetowego serwisu sport.tvp.pl[107]. W 2020 wraz z Michałem Polem prowadził program ''Piłka Nocna'' transmitowany na żywo w Kanale Sportowym, w serwisie internetowym YouTube[108]. Gości również w programach o podobnym formacie w serwisie Meczyki.pl[109].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

W 1994 ukazała się napisana wspólnie z Andrzejem Personem w formie wywiadu-rzeki książka Autobiografia: Andrzej Strejlau[110]. Z kolei w listopadzie 2018 wydano w podobnej formule, lecz obszerniejszą treściowo, napisaną z Jerzym Chromikiem książkę On, Strejlau, która w głosowaniu czytelników znalazła się na podium plebiscytu Sportowa Książka Roku 2018[111]. Strejlau i Chromik odbyli trasę autorską promującą książkę, a ich liczne spotkania z czytelnikami cieszyły się dużą popularnością[112].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W czasie studiów zdiagnozowano u niego chorobę Scheuermanna[113]. Mimo zakazu lekarzy (szczególnie uderzania piłki głową) i groźby paraliżu uprawiał czynnie sport jeszcze przez kilka lat[114].

Podczas studiów na warszawskiej AWF, ukończył studium wojskowe oraz kurs oficerski, uzyskując stopień podporucznika rezerwy Wojska Polskiego[115].

Podczas gry w Gwardii Warszawa w 1964 był przez rok fikcyjnie zatrudniony w sekcji 1 wydziału 5 Biura Ochrony Rządu bez stopnia służbowego, jako specjalista samochodowy, choć nie posiadał wtedy prawa jazdy[116]. Reperkusją tego zatrudnienia było umieszczenie po latach jego nazwiska na tzw. liście Wildsteina[56].

Szwagier Ignacego Ordona. Żonaty z Marią, z domu Złomańczuk (ślub cywilny w 1964, kościelny w 1965[117]), również absolwentką warszawskiej AWF, którą poznał na uczelni, na której był wówczas wykładowcą. Mają dwóch synów: Piotra i Tomasza, absolwentów AWF, trenerów piłkarskich związanych z Legią Warszawa. Doczekali się wnucząt, w tym wnuka Tymona (ur. 2016)[118]. Piotr pracował w tym klubie w dziale marketingu, jako rzecznik (1998–2004), współtrener zespołu Młodej Ekstraklasy (2008–2010) i kierownik pierwszej drużyny (2010–2013)[119], był też jednym z pomysłodawców akademii dla dzieci. Od 2013 związany jest w różnych rolach z klubem Wicher Kobyłka[120]. Z kolei Tomasz był w sztabie trenera Dariusza Wdowczyka w Legii (2005–2007) i Polonii Warszawa (2007–2008), szkolił też juniorskie zespoły Hutnika, rezerwy Legii, pomagał Dariuszowi Dziekanowskiemu przy juniorskiej reprezentacji Polski. Samodzielnie prowadził krótko Hutnika (2001) i Polonię (2008)[121].

W 1989 Andrzej Strejlau przeżył wypadek samochodowy pod Szczebrzeszynem[122]. W późniejszym czasie miał kolejny taki wypadek, tym razem podróżując z Michałem Listkiewiczem na trasie Gdańsk–Łódź[123]. Przeszedł rekonstrukcję stawu biodrowego. Cierpi na cukrzycę. Do 2006[124] był nałogowym palaczem, kamerom telewizyjnym zdarzało się sfilmować go z papierosem nawet na ławce trenerskiej podczas meczów[125]. W 2014 wraz z żoną otrzymał Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie.

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Zawodnik

[edytuj | edytuj kod]
Klub Sezon Liga Liga Inne[d] Suma
Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki
Gwardia Warszawa 1963/1964 I liga 2 0 — 2 0
1964/1965 I liga 0 0 0 0 0 0
Ogólnie w karierze 2 0 0 0 2 0

Trener

[edytuj | edytuj kod]
Klub Od Do Ogółem
M Z R P Zwy %
Polska (zastępstwo) 13 kwietnia 1974 15 kwietnia 1974 2 1 0 1 50%
Polska (zastępstwo) 31 października 1974 1 1 0 0 100%
Legia Warszawa 1 lipca 1975 30 czerwca 1979 141 56 38 47 39,72%
Legia Warszawa 1 grudnia 1987 30 czerwca 1989 58 31 14 13 53,45%
Polska 26 czerwca 1989 22 września 1993 54 18 22 14 33,33%
Zagłębie Lubin 24 października 1995 15 czerwca 1996 22 7 7 8 31,82%
Shenhua FC 17 lipca 1997 30 czerwca 1998 31 15 10 6 48,39%
Łącznie 309 129 91 89 41,75%

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Hutnik Warszawa
AZS-AWF Warszawa
Reprezentacja Polski U23
Knattspyrnufélagið Fram
AE Larisa
Legia Warszawa
Reprezentacja Polski
Shenhua FC

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W grudniu 1991 grającą w rezerwowym składzie reprezentację w trzech meczach międzypaństwowych – dwóch z Egiptem i jednym z Kuwejtem – poprowadził asystent Strejlaua, Lesław Ćmikiewicz.
  2. ↑ Stan na 1 stycznia 2019.
  3. ↑ Stan na 1 czerwca 2021.
  4. ↑ Uwzględniono: Puchar Intertoto.
  5. ↑ Prowadził zespół w rundzie wiosennej (15 z 30 spotkań).
  6. ↑ Prowadził zespół od ćwierćfinału (5 z 7 spotkań).
  7. ↑ Prowadził zespół w 13 z 22 spotkań.
  8. ↑ Prowadził zespół w 13 z 26 spotkań.
  9. ↑ Prowadził zespół w 5 z 9 spotkań.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 15.
  2. ↑ a b On, Strejlau - Andrzej Strejlau, Jerzy Chromik - ebook [online], www.legimi.pl [dostęp 2024-08-25].
  3. ↑ Powstańcze Biogramy - Ignacy Strejlau [online], www.1944.pl [dostęp 2023-11-30] (pol.).
  4. ↑ Powstańcze Biogramy - Jerzy Strejlau [online], www.1944.pl [dostęp 2024-08-25] (pol.).
  5. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 17–18.
  6. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 24.
  7. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 39.
  8. ↑ a b c Robert Murawski: Strejlau przed Euro 2016: Musimy pokazać polski charakter. polsatsport.pl, 2016-01-13. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  9. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 41–42.
  10. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 42.
  11. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 67.
  12. ↑ Gowarzewski Andrzej, Szczepłek Stefan, Szmel Bożena Lidia: Polonia, Warszawianka, Gwardia, Prawdziwa historia trzech klubów. GiA, Katowice, 2003. ISBN 83-88232-06-1.
  13. ↑ Historia piłki nożnej: Sezon 1965/66. Hutnik Warszawa. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  14. ↑ Galeria Sław: Andrzej Strejlau. legia.com. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  15. ↑ a b Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 391.
  16. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 69.
  17. ↑ Trenerzy. Hutnik Warszawa. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  18. ↑ Kalendarium. Hutnik Warszawa. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  19. ↑ Historia piłki nożnej: Sezon 1964/65. Hutnik Warszawa. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  20. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 68.
  21. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 55.
  22. ↑ Historia piłki nożnej: Sezon 1966/67. Hutnik Warszawa. [dostęp 2019-01-04]. (pol.).
  23. ↑ Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 105.
  24. ↑ Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 121.
  25. ↑ Erik Garin: UEFA Youth Tournament Under 18, 1969. rsssf.com. [dostęp 2019-04-03]. (ang.).
  26. ↑ Erik Garin: UEFA Youth Tournament Under 18, 1970. rsssf.com. [dostęp 2019-04-03]. (ang.).
  27. ↑ Erik Garin: Europe U-23 Championship 1972. rsssf.com. [dostęp 2019-04-03]. (ang.).
  28. ↑ Erik Garin: Europe U-23 Championship 1974. rsssf.com. [dostęp 2019-04-03]. (ang.).
  29. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 79.
  30. ↑ Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 139.
  31. ↑ Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 146.
  32. ↑ Antoni Bugajski: STREJLAU NA ŚWIECZNIKU. przegladsportowy.pl, 2020-02-19. [dostęp 2020-02-19]. (pol.).
  33. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 103–104.
  34. ↑ Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 420.
  35. ↑ Andrzej Strejlau. Chory na futbol idzie na zwolnienie, czyli 20 lat minęło (cz.1). numer10.blox.pl, 2013-10-01. [dostęp 2019-03-21]. (pol.).
  36. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 100.
  37. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 108.
  38. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 112.
  39. ↑ Dinant Abbink: Iceland Final League Tables 1912-1998. RSSSF. [dostęp 2019-01-30]. (ang.).
  40. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 120.
  41. ↑ Sigmundur Ó. Steinarsson: Ástþór Kristberg Óskarsson – kveðja frá Knattspyrnufélaginu Fram. fram.is, 2018-09-20. [dostęp 2019-01-30]. (isl.).
  42. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 125.
  43. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 129.
  44. ↑ Θοδωρής Κουνάδης: Τριάντα χρόνια από το πρώτο στέμμα της ΑΕΛ. sport24.gr, 2015-06-22. [dostęp 2019-02-01]. (gr.).
  45. ↑ 1984/85: Everton rise to the top. en.archive.uefa.com, 1985-06-01. [dostęp 2019-02-01]. (ang.).
  46. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 133.
  47. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 399–400.
  48. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 153.
  49. ↑ Maciej Ziółkowski: 81. urodziny trenera Andrzeja Strejlaua. legia.net, 2021-02-19. [dostęp 2021-02-19]. (pol.).
  50. ↑ Jan Urban. legia.net, 2021-02-19. [dostęp 2021-02-19]. (pol.).
  51. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 163–164.
  52. ↑ Cesar Silva, Neil Morrison, Santiago Reis: Marlboro Soccer Cup Series (USA) 1987-1990. rsssf.com. [dostęp 2017-12-24]. (ang.).
  53. ↑ Biało-czerwoni 2017 ↓, s. 247.
  54. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 195–196.
  55. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 195.
  56. ↑ a b Czy Gmoch ze Strejlauem w końcu się pogodzą? [online], InfoSPORT.pl, 13 stycznia 2019 [dostęp 2020-06-19] (pol.).
  57. ↑ a b Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 400.
  58. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 392.
  59. ↑ Kamil Kaczmarek, Konflikt nestorów polskiej myśli trenerskiej. Strejlau: Nie podam ręki Gmochowi. Jest niegrzeczny [online], meczyki.pl [dostęp 2020-06-19] (pol.).
  60. ↑ Zagłębie Lubin 1995/96. skladyfutbol.pl. [dostęp 2019-02-11]. (pol.).
  61. ↑ Andrzej Strejlau. zaglebie.org. [dostęp 2019-02-11]. (pol.).
  62. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 299.
  63. ↑ Łukasz Olkowicz: STREJLAU: ZNÓW POJECHAŁBYM DO CHIN. KOCHAJĄ FUTBOL, MAJĄ 30-LETNI PLAN [WYWIAD]. przegladsportowy.pl. [dostęp 2019-02-11]. (pol.).
  64. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 205–206.
  65. ↑ Ye Chen, Tom Lewis: China League 1997. rsssf.com. [dostęp 2019-02-11]. (ang.).
  66. ↑ Ye Chen: China 1997 - FA Cup. rsssf.com. [dostęp 2019-02-11]. (ang.).
  67. ↑ Li Xuande: 十九年前他带申花首获足协杯冠军，却被批不职业惨遭解雇. wemedia.ifeng.com. [dostęp 2019-02-11]. (czam.).
  68. ↑ Ye Chen: China League 1998. rsssf.com. [dostęp 2019-02-11]. (ang.).
  69. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 216.
  70. ↑ Sąd nad Wojciechem Szczęsnym: Jak chce, to niech pali papierosy! [online], sport.se.pl [dostęp 2021-01-17].
  71. ↑ Galeria Sław: ANDRZEJ STREJLAU. legia.com. [dostęp 2019-03-21]. (pol.).
  72. ↑ Strejlau, Andrzej. plock.wyborcza.pl, 2001-03-01. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  73. ↑ Andrzej Strejlau: Współpraca miasta i Orlenu to piękny dar dla Wisły Płock. plock.sport.pl, 2016-07-19. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  74. ↑ Prezesi. Hutnik Warszawa. [dostęp 2019-01-03]. (pol.).
  75. ↑ Prezes Hutnika: Strejlau narobił długów. sport.onet.pl, 2012-11-12. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  76. ↑ Paweł Paczul: Sporty zespołowe w Warszawie to fikcja i patologia. weszlo.com, 2019-10-24. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  77. ↑ Dominik Panek: Korupcja w polskim futbolu: zeznania Andrzeja Strejlaua. Blog Piłkarska Mafia, 2012-03-30. [dostęp 2019-02-13]. (pol.).
  78. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 227.
  79. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 236.
  80. ↑ Jakub Kwiatkowski nowym rzecznikiem prasowym PZPN. 90minut.pl, 2009-04-15. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  81. ↑ Ceniony trener, ekspert i autorytet. Andrzej Strejlau kończy 80 lat. polskieradio24.pl, 2020-02-19. [dostęp 2020-02-19]. (pol.).
  82. ↑ ANDRZEJ STREJLAU NOWYM PRZEWODNICZĄCYM KLUBU SENIORA PZPN. pzpn.pl, 2017-03-13. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  83. ↑ M.P. z 2000 r. nr 11, poz. 202
  84. ↑ Członkowie honorowi. pzpn.pl. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  85. ↑ ZBIGNIEW BARTNIK CZŁONKIEM ZARZĄDU. ANDRZEJ STREJLAU Z DIAMENTOWĄ ODZNAKĄ HONOROWĄ PZPN. pzpn.pl, 2018-10-30. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  86. ↑ Wielki mecz na Hutniku. Decathlon z byłym selekcjonerem zagra z Kanałem Sportowym [online], Sportmarketing, 14 sierpnia 2023 [dostęp 2023-09-09] (pol.).
  87. ↑ Kosmonauta, gwiazda porno i kierowcy rajdowi kandydują do PE. wiadomosci.wp.pl, 2004-06-11. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  88. ↑ Andrzej Strejlau, Członek Zarządu Europejskiego Klubu Biznesu Polska, uhonorowany Nagrodą m.st. Warszawy. [online], Stowarzyszenie Europejski Klub Biznesu Polska, 1 sierpnia 2014 [dostęp 2024-06-30] (pol.).
  89. ↑ Uroczysta Sesja Rady Warszawy. radioplus.pl, 2014-07-31. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  90. ↑ Krzepiące słowa minister Piotrowskiej do policji: „W ocenach tej służby trzeba stosować kryteria szczególne. Tego, niestety, zbyt często w publicznych osądach brakuje”. wpolityce.pl, 2015-07-25. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  91. ↑ a b UROCZYSTA GALA POLICYJNYCH ZWIĄZKOWCÓW. policja.gov.pl, 9 grudnia 2019. [dostęp 2024-01-26].
  92. ↑ Ambasadorzy XX edycji Turnieju „Z Podwórka na Stadion o Puchar Tymbarku”. Andrzej Strejlau [online], Przegląd Sportowy, 25 listopada 2019 [dostęp 2020-07-20] (pol.).
  93. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 259.
  94. ↑ Andrzej Strejlau. Filmografia. filmpolski.pl. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  95. ↑ Andrzej Strejlau w bazie Filmweb
  96. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 283.
  97. ↑ Wielkie jaja w Legii, czyli macanka Strejlaua. weszlo.com, 2010-04-20. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  98. ↑ "Cztery Pory Roku" Vivaldiego podczas 18. Przystanku Woodstock [online], dzieje.pl [dostęp 2022-01-02] (pol.).
  99. ↑ Andrzej Strejlau (@A_Strejlau). twitter.com. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  100. ↑ „The Brain. Genialny Umysł”: Zobaczyć niewidzialne - Polsat.pl [online], www.polsat.pl [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  101. ↑ Szymon Mierzyński: Andrzej Strejlau Osobowością Roku 2018!. sportowefakty.wp.pl, 2019-02-02. [dostęp 2019-02-03]. (pol.).
  102. ↑ Andrzej Strejlau, twarz marki TUZ Ubezpieczenia, kończy 80 lat [online], TUZ.pl, 19 lutego 2020 [dostęp 2020-06-19] (pol.).
  103. ↑ Mundial Rosja 2018 na bogato w Telewizji Polskiej [online], biuroprasowe.pl [dostęp 2024-06-21] (pol.).
  104. ↑ Andrzej Strejlau i Michał Zawacki w TVP Sport. wirtualnemedia.pl, 2019-05-31. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
  105. ↑ Jacek Czaplewski, Euro 2020: Pełna rozpiska komentatorów meczów grupowych [online], Gol24, 9 czerwca 2021 [dostęp 2021-06-21] (pol.).
  106. ↑ Koniec legendy za mikrofonem? Andrzej Strejlau kończy z komentowaniem [online], Sport.pl [dostęp 2022-12-12] (pol.).
  107. ↑ Andrzej Strejlau. sport.tvp.pl. [dostęp 2020-06-11]. (pol.).
  108. ↑ Piłka nocna live od 22:00 - trener Andrzej Strejlau i Michał Pol [online], weszlo.com, 31 maja 2020 [dostęp 2020-06-19] (pol.).
  109. ↑ "Źle to świadczy o wszystkich, którzy w tym uczestniczą". Andrzej Strejlau zabrał głos ws. afery premiowej [online], Meczyki.pl [dostęp 2022-12-12] (pol.).
  110. ↑ Autobiografia - Andrzej Strejlau. antykwariatsportowy.pl. [dostęp 2020-02-18].
  111. ↑ Głosowanie czytelników - edycja 2018 | Książki sportowe [online], sportowaksiazkaroku.pl [dostęp 2020-07-20].
  112. ↑ ANDRZEJ STREJLAU - SPOTKANIE AUTORSKIE - ŁÓDŹ - Centrum PRasowe [online], centrumpr.pl [dostęp 2020-07-20].
  113. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 43.
  114. ↑ Andrzej Sitko, Piotr Maciejec. „Chodziłem na mecze bokserskie z matką”. „Informator Stolicy. Luty 2017”. P&D idea. 
  115. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 104.
  116. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 388–389.
  117. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 54.
  118. ↑ Rudzik na Bielanach » Andrzej Strejlau [online], Rudzik na Bielanach [dostęp 2022-12-24] (pol.).
  119. ↑ Zmiany w Legii. Piotr Strejlau nie jest już kierownikiem pierwszego zespołu. Zastąpi go kobieta. legia.sport.pl, 2013-01-30. [dostęp 2019-02-19]. (pol.).
  120. ↑ Marcin Szymczyk: Piotr Strejlau w Wichrze Kobyłka. legia.net, 2013-08-20. [dostęp 2019-02-19]. (pol.).
  121. ↑ Olgierd Kwiatkowski: Tomasz Strejlau za Dariusza W.. slask.sport.pl, 2008-03-31. [dostęp 2019-02-19]. (pol.).
  122. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 264.
  123. ↑ Chromik i Strejlau 2018 ↓, s. 411.
  124. ↑ Andrzej Strejlau: Powiedzieli, że jak nie piję, to kariery nie zrobię [online], menway.interia.pl [dostęp 2021-01-17] (pol.).
  125. ↑ Szansa... Aj Jezus Maria. Opowieść o reprezentacji Andrzeja Strejlaua [online], weszlo.com, 11 listopada 2019 [dostęp 2021-01-17] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Chromik, Andrzej Strejlau: On, Strejlau. Kraków: Wydawnictwo SQN, 2018, s. 416. ISBN 978-83-8129-304-4.
  • Andrzej Gowarzewski: Biało-Czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017. ISBN 978-83-88232-54-1.
  • Andrzej Gowarzewski, Zbigniew Mucha, Bożena Lidia Szmel: Legia najlepsza jest... Prawie 100 lat prawdziwej historii. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2013.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Kariera trenerska
Trenerzy Legii Warszawa
  1. ↑ a b c d e f Trener nieformalny.
  2. ↑ a b c d e Trener ad interim.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Trener zastępczy.
Trenerzy Zagłębia Sosnowiec
  1. ↑ trener zastępczy
  2. ↑ a b c trener tymczasowy
Selekcjonerzy reprezentacji Polski w piłce nożnej mężczyzn
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Selekcjoner zastępczy
Trenerzy Zagłębia Lubin
  1. ↑ a b c d e trener tymczasowy
  2. ↑ a b trener zastępczy
Trenerzy zdobywców Pucharu Polski w piłce nożnej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Strejlau&oldid=75078679”