Aaron ben Mosze ben Aszer
Aaron ben Mosze ben Aszer (אהרון בן משה בן אשר; czasem skracane do Ben Aszer; ur. ok. 900 w Tyberiadzie, zm. w 960, prawdopodobnie w Jerozolimie) – ostatni i najsławniejszy z pięciu masoretów pochodzących ze znanego masoreckiego rodu ben Aszerów.
Ben Aszer jest autorem przepisów masoreckich Diqduque ha-Te'amin (wydane drukiem w 1517) oraz Szemon Suggin, zbioru 80 podobnie brzmiących wyrazów hebrajskich. Ten ostatni zbiór stał się częścią masory końcowej (masora finalis) i wszedł w skład masoreckiego dzieła Ochla we-Ochla (wyd. 1864). Zaopatrzony w znaki samogłoskowe i akcenty ustalony przez ben Aszera tekst hebrajski Pisma Świętego, sporządzony według dokładnych przepisów masoreckich, stał się poprzez najlepsze zachowane w całości manuskrypty (Kodeks Leningradzki, Kodeks z Aleppo) powszechnie przyjętym w wydaniach Pisma Świętego (textus receptus). Ben Aszer pracował także nad tekstem aramejskim.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Styś, Aaron ben Mosze ben Aszer, W: Encyklopedia katolicka, t. 1, Lublin 1989.
- ISNI: 0000000066298381
- VIAF: 239151778198718130008, 563154381053030291967
- LCCN: n82094884
- GND: 10407681X
- LIBRIS: 31fhbscm4mmcx33
- BnF: 12785265n
- SUDOC: 086235516
- NLA: 50213209
- NKC: uk2006305280
- BNE: XX1602040
- NTA: 123558875
- BIBSYS: 98059775
- CiNii: DA13153139
- PLWABN: 9810634278605606
- J9U: 987007258581605171
- LIH: LNB:CmVq;=CH