Brussels Cycling Classic
| Oficjalne nazwy | |
| 1893-2012 | Paris-Bruxelles |
|---|---|
| 2013- | Brussels Cycling Classic |
| Szczegóły wyścigu | |
| Dyscyplina | Kolarstwo szosowe |
| Data powstania | 1893 |
| Liczba edycji | 104 (in 2024) |
| Częstotliwość | co roku (cze) |
| Typ | Wyścig jednodniowy |
| Państwa | |
| Organizator | UCI |
| Strona internetowa | Oficjalna strona |
| Kategorie | 1.2 (2003-2004) 1.HC (2005-2019) 1.Pro (2020-) |
| Cykl | UCI ProSeries |
| Zwycięzcy | |
| Ostatni zwycięzca | |
| Najwięcej zwycięstw | (5 zwycięstw) |
| Dokumentacja | |
Brussels Cycling Classic (do 2013 Paryż-Bruksela) to tzw. półklasyk – jednodniowy wyścig kolarski rozgrywany we wrześniu we Francji i w Belgii. Jest to jeden z najstarszych wyścigów kolarskich w międzynarodowym kalendarzu.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Paryż-Bruksela po raz pierwszy był rozgrywany w 1893 roku jako dwudniowy wyścig amatorski. Przez wiele lat był częścią „wiosennych klasyków” zajmując miejsce między Paryż-Roubaix a Gandawa-Wevelgem. Impreza zaczęła tracić na znaczeniu w 1966, kiedy holenderscy działacze kolarstwa zadecydowali o organizowaniu własnego wyścigu i promowaniu przez to kolarstwa we własnym kraju. Tak się narodził Amstel Gold Race. Na dodatek, francusko-belgijski wyścig, jako odbywający się między dwoma europejskimi stolicami, powodował problemy w ruchu drogowym i zawieszono jego organizację w latach 1967–1972.
Kiedy imprezę przywrócono w 1973, ustalono czas jego rozgrywania na środek tygodnia pod koniec września, tuż przed Paryż-Tours. Pierwsza jesienna edycja zakończyła się triumfem Eddy’ego Merckxa (jego jedyna wygrana w tym wyścigu). Największą liczbą zwycięstw może po poszczycić się Australijczyk Robbie McEwen, który wygrał wyścig 5 razy, z czego cztery razy z rzędu (ostatni raz w 2008 roku). Zdetronizował tym samym dwóch kolarzy: Octave Lapize oraz Belga Felixa Selliera, obydwaj zwyciężali 3 lata z rzędu – Lapize w 1911, 1912 i 1913, a Sellier w 1922, 1923 i 1924.
W 2013 zmienił nazwę na Brussels Cycling Classic i został zorganizowany wyłącznie na terenie Belgii.
Długość wyścigu
[edytuj | edytuj kod]Przed rokiem 1926 trasa wyścigu zawsze miała długość powyżej 400 km, stopniowo jednak zmniejszano ten dystans, aż do edycji 2004, gdzie kolarze musieli pokonać 225 km. Czasem zdarzały się jeszcze długie etapy, jak np. w 1987, kiedy trasa miała 309 km. Najszybsza edycja odbyła się w roku 1975, kiedy to wiejący w plecy wiatr pozwolił zwycięzcy na osiągnięcie oszałamiającej średniej prędkości 46,11 km/h.
Trasa
[edytuj | edytuj kod]Dziś wyścig startuje w miejscowości Soissons, w Pikardii, 85 km na północny wschód od Paryża, wcześniej do roku 1996 miejscem startu było Noyon również leżące w Pikardii, a w latach 80. miejscem startu było miasto Senlis w południowej części tego samego regionu. Profil trasy jest w przeważającej mierze płaski, jedynie u końca trasy jest kilka brukowanych podjazdów, takich jak Alsemberg, Mont Saint Roch oraz Keperenberg. Wyścig przez lata kończył się w Anderlecht, dzielnicy Brukseli na terenie stadionu piłkarskiego Constant Vanden Stock na Place de Linde. W roku 2005 zmieniono jednak usytuowanie mety, tak by kończyła się przy słynnym pomniku atomu w samym centrum Brukseli. W 1996 roku nastąpiła inna zmiana, kiedy to termin rozgrywania imprezy został przesunięty z tradycyjnego środka tygodnia na sobotę. Prestiż wyścigu spadł jeszcze bardziej, kiedy Vuelta a España została przesunięta w 1995 roku na termin wrześniowy, gdyż wielu sprinterów preferowało hiszpański tour, aniżeli wyścig w Belgii.
Zwycięzcy
[edytuj | edytuj kod]Opracowano na podstawie[1][2][3]:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Top 3 per edition. procyclingstats.com. [dostęp 2020-09-19]. (ang.).
- ↑ Brussels Cycling Classic. cyclingarchives.com. [dostęp 2020-09-19]. (ang.).
- ↑ Brussels Cycling Classic (Bel) – Cat.1.HC. memoire-du-cyclisme.eu. [dostęp 2020-09-19]. (fr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Noel Henderson, European Cycling – The 20 Greatest Races, Vitesse Pr 1989 ISBN 0-941950-20-4.