Przejdź do zawartości

Brookings Institution

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Budynek siedziby głównej Instytutu Brookingsa w Waszyngtonie
Siedziba główna Instytutu Brookingsa w Waszyngtonie

Brookings Institution, Instytut Brookingsa – think tank amerykański z siedzibą w Waszyngtonie[1]. Zajmuje się działalnością badawczą i edukacyjną w dziedzinie nauk społecznych, przede wszystkim w obszarze ekonomii, polityki miejskiej, administracji, polityki zagranicznej, oraz ekonomii globalnej i ekonomii rozwoju[2]. Jego statutową misją jest, aby „zapewniać innowacyjne i praktyczne rekomendacje, które służą trzem szerokim celom: umacnianiu amerykańskiej demokracji; promowaniu gospodarczego i społecznego dobrobytu, bezpieczeństwa i szans życiowych wszystkich Amerykanów; i staraniu o bardziej otwarty, bezpieczny, dostatni i partnerski układ międzynarodowy[1]”.

Brookings prowadzi pięć programów badawczych w siedzibie w Waszyngtonie (Badania Ekonomiczne[3], Polityka Zagraniczna[4], Badania Administracyjne[5], Światowa Gospodarka i Rozwój[6] i Polityka Miejska[7]), oraz trzy centra międzynarodowe, z siedzibą w Doha w Katarze (Centrum Brookings-Doha[8]), w Pekinie w Chinach (Centrum Polityki Publicznej Brookings-Tsinghua[9]) i w Nowym Delhi w Indiach (Brookings India[10]).

Brookings został wielokrotnie uznany za jeden z czołowych amerykańskich i światowych think tanków, np. ranking Uniwersytetu Pensylwanii 2015 Global Go To Think Tanks Report wyróżnił go jako „think tank roku”[11].

Brookings deklaruje, że jego kadra „reprezentuje różnorodne światopoglądy” i opisuje się jako bezpartyjny[1], natomiast media opisują go czasem jako centrowy lub liberalny[12]. W badaniu transkryptów sesji Kongresu USA z okresu od 1993 do 2002 roku stwierdzono, że na Instytut powoływali się niemal równie często politycy konserwatywni, jak i liberalni, umiejscawiając go na tej osi politycznej przy skali 1–100% w 53%. Badanie to wskazało też, że Brookings było najczęściej przywoływanym przez media i polityków amerykańskich think tankiem[13].

Stanowiska polityczne

[edytuj | edytuj kod]
Admirał Michael Mullen przemawiający na wykładzie w Brookings Institution
Adm. Michael Mullen na wykładzie w Brookings Institution

Zgodnie z amerykańskimi zasadami funkcjonowania organizacji non-profit typu 501(c)(3), Brookings określa się jako organizacja niezależna politycznie. Badanie naukowców z UCLA z 2005 r. określiło jego tendencje polityczne jako centrowe, ponieważ równie często odwoływali się do niego liberalni i konserwatywni politycy[13]. W tekstach „The New York Times” nazywano tę organizację zarówno liberalną, centrowo-liberalną, centrową, jak i konserwatywną[14][15][16][17][18][19]. „The Washington Post” opisywał Brookings jako centrowy i liberalny[20][21][22][23]. W 1977 roku tygodnik „Time” nazwał go „głównym liberalnym think tankiem w kraju[24]. „Newsweek” opisał Brookings jako „centrowy”[25], a „Politico” jako „centro-lewicowy[26]”. Lewicowa organizacja strażnicza Fairness and Accuracy in Reporting określiła go jako konserwatywny[27][28][29].

Niektórzy komentatorzy lewicowi dowodzą, że wbrew swojej centrolewicowej reputacji, eksperci polityki zagranicznej z Brookings byli między innymi przychylni polityce międzynarodowej administracji G.W. Busha[30][31]. Matthew Yglesias z „Vox” wskazał, że tacy przedstawiciele Instytutu jak Michael E. O’Hanlon często zgadzają się z ekspertami konserwatywnych organizacji, takich jak American Enterprise Institute, lub Project for a New American Century. Pracownik i dyrektor naukowy Brookings, Benjamin Wittes jest członkiem konserwatywnego Instytutu Hoovera, gdzie zasiada w Grupie Zadaniowej do Spraw Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Prawa[32]. Członkowie Brookings służyli zarówno w republikańskich i demokratycznych administracjach, np. Republikanie Jon Huntsman, Ben Bernanke i Mark McClellan, czy Ron Haskins i Martin Indyk[33].

W radzie nadzorczej Brookings zasiada kilku prominentnych członków Partii Demokratycznej, takich jak Laura Tyson, była przewodnicząca Rady Doradców Ekonomicznych za administracji Billa Clintona, ale również szereg centrowych Republikanów, takich jak Kenneth Duberstein, były szef sztabu Ronalda Reagana. Oprócz działaczy politycznych, w skład rady wchodzi też wielu przedstawicieli biznesu i przemysłu, tacy jak Philip H. Knight, prezes Nike, Dominic Barton, menedżer McKinsey & Company, Suzanne Nora Johnson, była wiceprezeska Goldman Sachs, czy Aditya Mittal, menedżer ArcelorMittal na Europę[34].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

1916–1979

[edytuj | edytuj kod]
Założyciel, Robert S. Brookings

Brookings został założony w 1916 roku jako Instytut Badań Rządowych (ang. Institute for Government Research – IGR), z misją, aby stać się „pierwszą prywatną organizacją poświęconą analizie problemów polityki publicznej na poziomie krajowym[35]”.

Założyciel Instytutu, filantrop Robert S. Brookings (1850–1932), sfinansował pierwotnie utworzenie trzech organizacji: IGR, Instytutu Ekonomii, i Zakładu Studiów Podyplomowych im. Roberta Brookingsa przy Washington University in St. Louis. W 1927 r. organizacje zostały połączone, tworząc razem Brookings Institution[36].

Podczas Wielkiego Kryzysu, ekonomiści Brookings prowadzili na zlecenie prezydenta Franklina D. Roosevelta zakrojone na szeroką skalę badania przyczyn i mechanizmów recesji. Pierwszy prezes Instytutu, Harold Moulton, wraz z innymi naukowcami z Brookings, wiódł w późniejszym czasie ruch sprzeciwu przeciw polityce Nowego Ładu Roosevelta, ponieważ uważał, że szkodzi ona ożywieniu gospodarczemu[37]. Wraz z przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do Drugiej Wojny Światowej w 1941 roku, przedstawiciele Brookings brali udział we wspieraniu kolejnych administracji w badaniach i organizacji mobilizacji wojennej.

W 1948 roku, Brookings został poproszony przez amerykańskie władze o przygotowanie propozycji realizacji Programu Odbudowy Europy. Przedstawiony projekt stanowił podstawę ekonomicznej organizacji Planu Marshalla[38].

W 1952 roku, rolę prezesa Instytutu przejął Robert Calkins. Uzyskał dla organizacji granty w Fundacji Rockefellera i Fundacji Forda, które zapewniły jej długotrwałą stabilność finansową. Zreorganizował Brookings, dzieląc go na programy badawcze w obszarach Badań Ekonomicznych, Badań Administracyjnych i Badań Polityki Zagranicznej. W 1957 roku Instytut przeniósł się z Jackson Avenue do nowego centrum badawczego przy Dupont Circle w Waszyngtonie – w sąsiedztwie nazywanym „Think Tank Row”, ponieważ placówki mają tam również m.in. think tanki Carnegie Endownment, Peterson Institute, American Enterprise Institute, czy Aspen Institute[39].

Kermit Gordon objął kierownictwo nad Brookings w 1967 roku. Zainicjował w 1969 r. programy badawcze dotyczących budżetu federalnego pod nazwą „Określanie Krajowych Priorytetów”. Rozszerzył też programy Badań Polityki Zagranicznej na obszary bezpieczeństwa narodowego i obronności. Po wyborze Richarda Nixona na prezydenta w 1968 roku relacje między Brookings i Biały Domem pogorszyły się; doradca Nixona, Charles Colson zażartował w tym okresie, że należałoby podłożyć pod Instytut bombę. Mimo to w latach 70. Brookings proponowano nadal więcej zadań ze strony władz federalnych, niż był w stanie przyjąć[40].

1980–2015

[edytuj | edytuj kod]
Prezydent Federacji Rosyjskiej Dmitrij Miedwiediew na spotkaniu w Brookings 14 kwietnia 2010 roku, podczas wizyty w USA w czasie Szczytu ONZ ws. Bezpieczeństwa Jądrowego
José María Figueres, były prezydent Kostaryki, na wykładzie w Brookings Institution

W latach 80. Instytut funkcjonował w warunkach narastającej polaryzacji ideologicznej i intensywności debat intelektualnych i politycznych. Ważnym obszarem badawczym stało się zagadnienie rosnącego deficytu budżetu rządu federalnego USA, oraz niewydolności administracyjnej i bezpieczeństwa narodowego. Bruce MacLaury, czwarty prezes Brookings, otworzył w tym czasie Centrum Edukacji Polityki Publicznej, które organizuje warsztaty, konferencje i publiczne programy edukacyjne[41].

W 1995 roku piątym prezesem Brookings został Michael Armacost, który przewodził przekształceniom organizacji u progu XXI wieku. Pod kierunkiem Armacosta uruchomiono w Brookings nowe interdyscyplinarne centra badawcze, takie jak Centrum Polityki Miejskiej, oraz Centrum Badań Azji Północno-Wschodniej.

W 2002 roku szóstym prezesem Brookings został Strobe Talbott. W niedługim czasie, Instytut otworzył nowe programy: Centrum Polityki Bliskowschodniej Saban i Centrum Badań Chin Johna L. Thorntona. W październiku 2006 roku Brookings ogłosił utworzenie Centrum Brookings-Tsinghua w Pekinie. W lipcu 2007 roku Instytut poinformował o utworzeniu Centrum Engelberga ds. Reformy Służby Zdrowia, kierowanego przez Marka McClellana, oraz Centrum Brookings-Doha w Katarze w październiku 2007 r., pod kierunkiem Hady Amr.

Oddziaływanie polityczne

[edytuj | edytuj kod]

Brookings miał wkład w utworzenie Organizacji Narodów Zjednoczonych, planu Marshalla, oraz Kongresowego Biura Budżetowego, oraz przyczynił się do promocji polityki deregulacji, szerokich reform podatkowych, reformy ubezpieczeń społecznych i pomocy zagranicznej[42]. Zajmuje pierwsze miejsca w dorocznym rankingu think tanków w USA publikowanych przez „Foreign Policy”[43], i pierwsze miejsce w światowym rankingu think tanków „Global Go To Think Tank Index”[11]; w analizie z 2006 r., spośród 200 najbardziej znanych think tanków w Ameryce, Brookings był najczęściej cytowanym przez media ośrodkiem[44][45]. W badaniu opinii pracowników Kongresu i dziennikarzy, Instytut uznano za drugi pod względem wpływu, i pierwszy pod względem wiarygodności z 27 głównych think tanków[46]. Badacze sformułowali przekonanie, że „Brookings i jego pracownicy nie są w swojej pracy zaabsorbowani ideologicznym kierunkiem kraju”, lecz reprezentują raczej „kadrę wypełnioną osobami o poważnych kompetencjach akademickich”. Razem z Council on Foreign Relations i Carnegie Endowment for International Peace, Brookings jest generalnie uważany za jedną z najbardziej wpływowych instytucji politycznych w USA[47].

Sponsorzy

[edytuj | edytuj kod]

Według stanu na rok 2015, Brookings dysponuje majątkiem w wysokości 482 mln $[48]. Wśród jego największych darczyńców znajduje się Bill i Melinda Gates Foundation, William and Flora Hewlett Foundation, Hutchins Family Foundation, JPMorgan Chase, Lego Foundation, państwo Katar, i John L. Thornton. W 2014 roku otrzymał również $250,000 od Centralnego Dowództwa Sił Zbrojnych USA[49].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Brookings Institution, About Us, „Brookings”, 10 maja 2016 [dostęp 2017-01-25] (ang.).
  2. ↑ Brookings Institution, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
  3. ↑ Economic Studies | Brookings Institution [online], www.brookings.edu [dostęp 2017-01-25] (ang.).
  4. ↑ „Foreign Policy”.
  5. ↑ „Governance Studies”.
  6. ↑ „Global Economy and Development”.
  7. ↑ „Metropolitan Policy Program”.
  8. ↑ „Brookings Doha Cinter”.
  9. ↑ „Brookings-Tsinghua Center for Public Policy”.
  10. ↑ „Brookings India”.
  11. ↑ a b The Think Tanks and Civil Society Program – University of Pennsylvania, Global Go To Think Tank Index [online], gotothinktank.com [dostęp 2017-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-07-01] (ang.).
  12. ↑ Danielle Kurtzleben, Think Tank Employees Tend to Support Democrats, „USNews”, 3 marca 2011.
  13. ↑ a b Tim Groseclose, Jeffrey Milyo, A Measure of Media Bias, „The Quarterly Journal of Economics”, 120 (4), 2005, s. 1191–1237, DOI: 10.1162/003355305775097542, ISSN 0033-5533 [dostęp 2017-01-25] (ang.).
  14. ↑ The New York Times, Closing Guantanamo.
  15. ↑ Next Generation of Conservatives (By the Dormful) by Jason DeParle, „The New York Times”, June 14, 2005.
  16. ↑ ECONOMIC VIEW; Friedman And Keynes, Trading Pedestals by Tom Redburn, „The New York Times”, September 24, 2000.
  17. ↑ Marshall A. Robinson, 83, Former Foundation Chief, Dies by Wolfgang Saxon, „The New York Times”, January 13, 2006.
  18. ↑ Air Force’s Newest Jet Fighter Is in Fierce Fight, in Capitol by Elizabeth Becker, „The New York Times”, September 8, 1999.
  19. ↑ The Way to Save „The New York Times”, February 20, 2006.
  20. ↑ Mr. Obama’s Jobs Plan „The Washington Post”, December 9, 2009.
  21. ↑ Stumping for Attention To Deficit Disorder by Lori Montgomery, „The Washington Post”, June 21, 2007.
  22. ↑ The Unbelievable Karl Rove by Dan Froomkin, „Washingtonpost.com”, November 13, 2006.
  23. ↑ 2003 Budget Completes Big Jump in Spending by Glenn Kessler, „The Washington Post”, April 15, 2002.
  24. ↑ Business: The Other Think Tank. Time, 1977-09-19. [dostęp 2023-10-21]. (ang.).
  25. ↑ Economists Agree: Unemployment Will Stay High Through November, „Newsweek”, May 25, 2010.
  26. ↑ Reid J. Epstein, Jon Huntsman veers campaign to Brookings, „Politico” November 14, 2011.
  27. ↑ Sam Husseini, „Brookings: The Establishment’s Think Tank”, Extra!, Fairness and Accuracy in Reporting (November/December 1998).
  28. ↑ Lawrence Soley, „Brookings: Stand-In for the Left”, Extra!, Fairness and Accuracy in Reporting (1991).
  29. ↑ Michael Dolny, „Think Tanks in a Time of Crisis”, Extra!, Fairness and Accuracy in Reporting (March/April 2002).
  30. ↑ Very Serious Indeed by Matthew Yglesias, „Atlantic Monthly”, August 24, 2007.
  31. ↑ The Truth Behind the Pollack-O’Hanlon Trip to Iraq by Glenn Greenwald, Salon.com.
  32. ↑ Yoonited States of America [online], New Republic, 5 kwietnia 2008 [dostęp 2017-01-25].
  33. ↑ The Brookings Institution Experts.
  34. ↑ Brookings Institution, Board of Trustees, „Brookings”, 22 lipca 2016 [dostęp 2017-01-26] (ang.).
  35. ↑ Brookings Institution History Brookings Institution.
  36. ↑ Donald T. Critchlow. The Brookings Institution, 1916–1952: Expertise and the public interest in a democratic society. DeKalb, III.: Northern Illinois University Press, 1985. xiv + 247 pp. (Reviewed by Mark Aldrich), „Journal of the History of the Behavioral Sciences”, 24 (4), 1988, s. 410–412, DOI: 10.1002/1520-6696(198810)24:43.0.CO;2-F, ISSN 1520-6696 [dostęp 2017-01-26] (ang.).
  37. ↑ Brookings History: The Depression.
  38. ↑ Brookings History: War and Readjustment.
  39. ↑ Brookings History: Academic Prestige.
  40. ↑ Brookings History: National Doubts and Confusion.
  41. ↑ Brookings History: Setting New Agendas.
  42. ↑ Brookings Institution History.
  43. ↑ Foreign Policy: The Think Tank Index.
  44. ↑ Study Finds First Drop in Think Tank Cites by Michael Dolny, „Fair”, May/June 2006.
  45. ↑ „A Measure of Media Bias” by Tim Groseclose and Jeff Milyo, December 2004.
  46. ↑ War of Ideas: Why Mainstream and Liberal Foundations and the Think Tanks they Support are Losing in the War of Ideas in American Politics by Andrew Rich, Stanford „Social Innovation Review”, Spring 2006.
  47. ↑ The Incredible Shrinking Think Tank. gotothinktank.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-21)]., By Michael Dolny, FAIR, April 2008.
  48. ↑ Brookings Institution, Annual Report, „Brookings”, 22 lipca 2016 [dostęp 2017-01-25] (ang.).
  49. ↑ Why Is the Foreign Policy Establishment Spoiling for More War? Look at Their Donors., „The Nation”, ISSN 0027-8378 [dostęp 2017-01-25].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Brookings_Institution&oldid=75292820”