Etiopski ceremoniał parzenia kawy
Etiopski ceremoniał parzenia kawy – długotrwały i uroczysty ceremoniał przygotowywania naparu kawowego charakterystyczny dla kultury etiopskiej.
W Etiopii picie kawy towarzyszy wielu sferom aktywności życiowej, w tym pracy, wypoczynkowi, spotkaniom służbowym, czy towarzyskim[1], a podejmowanie gościa kawą we własnym domu trwa zwykle około dwóch godzin[1] i ma charakter uroczysty oraz ceremonialny. Gospodarz witał gościa już przed chatą, a następnie wprowadzał go do wewnątrz. Gość zajmuje miejsce honorowe i sadzany jest na stołku, najczęściej trójnożnym, wykonanym z jednego pniaka twardego drewna lub ewentualnie wyplecionym z ensetu. Gospodyni ubrana w białą, haftowaną szatę służącą właśnie na tę okazję, posypuje okolice paleniska czystym piaskiem lub trawą. Nad ogniem ustawia stojak z płaską blachą lub, w bogatszych domach, ceramiczny piecyk do wyprażania ziaren kawy. Po uprażeniu ziarna trafiają do drewnianego moździerza lub są kruszone na dużym kamieniu. Kobieta wsypuje rozdrobnione ziarna do dzbanka z zaokrąglonym dnem (dżebeny), zalewa je wrzątkiem i na chwilę ustawia nad paleniskiem. Gotowy napar rozlewany jest do kubków (ceramicznych lub wykonanych z rogów zwierzęcych). Żona podaje pierwszy kubek mężowi, a ten dopiero częstuje gościa lub gości[2]. Jako, że tradycja nakazuje wypijanie trzech porcji naparu, to do pozostałej w dżebenie kawy dodaje się wodę i proces gotowania powtarza jeszcze dwukrotnie[1].
Kawę w Etiopii spożywają z reguły osoby dorosłe. Dzieciom serwuje się czasami niewielką porcję wzbogaconą dużą ilością mleka[1].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Etapy
-
Kobieta przy ceremonii
-
Ceremoniał picia kawy
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- japońska ceremonia picia herbaty
- klasyfikacja kawy (w tym etiopska)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Daria Żebrowska-Fresenbet , Etiopia, [w:] Marta Jackowska, Hanna Rubinkowska (red.), Gry i zabawy afrykańskie, Warszawa: Elipsa, 2011, s. 136, ISBN 978-83-7151-045-8 .
- ↑ Leszek Rum, Ilustrowany leksykon kawy, Poznań: Kurpisz, 2004, s. 90-91