Przejdź do zawartości

Florence Kelley

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Florence Kelley
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Florence Moltrop Kelley

Data i miejsce urodzenia

12 września 1859
Filadelfia

Data i miejsce śmierci

17 lutego 193
Filadelfia

Małżeństwo

Lazare Wischnewetzky

Multimedia w Wikimedia Commons

Florence Moltrop Kelley (ur. 12 września 1859 w Filadelfii, zm. 17 lutego 1932 tamże) – amerykańska reformatorka społeczna, polityczka. Aktywnie działała przeciwko fabrykom wyzyskującym pracowników (ang. sweatshop) i na rzecz płacy minimalnej, ośmiogodzinnego dnia pracy[1] oraz praw dzieci[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się jako córka Williama D. Kelleya i Caroline Bartram Bonsall[3][4]. Jej ojciec był abolicjonistą, jednym z założycieli Partii Republikańskiej, sędzią i wieloletnim członkiem Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych[5].

Na Kelley największy wpływ miał jej ojciec, co sama stwierdziła: „Zawdzięczam mu wszystko, czego kiedykolwiek byłem w stanie się nauczyć”. Przez wszystkie jej wczesne lata czytał jej książki, w których pojawiały się wątki o pracy dzieci. Nawet w wieku 10 lat ojciec uczył ją o swojej pracy[3][4].

W 1882 rozpoczęła naukę na Uniwersytecie Cornell[3][4], gdzie należała do Phi Beta Kappa Society[6]. Napisała pracę magisterską na temat dzieci z ubogich rodzin. Temat został zainspirowany naukami jej ojca. Była jedną z pierwszych kobiet, które ukończyły Cornell[5].

Chociaż Kelley pragnęła studiować prawo na Uniwersytecie Pensylwanii, odmówiono jej przyjęcia ze względu na płeć[3][4]. W międzyczasie uczęszczała na zajęcia wieczorowe w New Century Guild for Working Women. Później uczyła się na Uniwersytecie w Zurychu, pierwszym europejskim uniwersytecie przyznający stopnie naukowe kobietom, i dołączyła do grupy studentów opowiadających się za socjalizmem[6].

W 1894 uzyskała również tytuł magistra prawa w Northwestern University School of Law[6]. Dzięki temu mogła założyć szkołę dla pracujących dziewcząt w Pensylwanii[3][4].

Życie zawodowe i działalność społeczna

[edytuj | edytuj kod]
Florence Kelley w 1925

Była członkinią Intercollegiate Socialist Society, działaczką na rzecz praw wyborczych kobiet i praw obywatelskich Afroamerykanów. Była zwolenniczką Karola Marksa i znajomą Fryderyka Engelsa[7]. Jej tłumaczenie z 1885 dzieła Położenie klasy robotniczej w Anglii na język angielski zostało opublikowane za zgodą Engelsa w 1887 pod jej nazwiskiem po mężu „Mrs. F. Kelley Wischnewetzky”[8] i jest używane do dziś[9][10][11]. W 1889 opublikowała broszurę Our Toiling Children[12].

Po studiach pomagała w założeniu oddziału New Century Guild w Filadelfii, wraz z Gabrielle D. Clements i pod przewodnictwem Elizy Sproat Turner. Szkoła prowadziła zajęcia i programy mające na celu pomóc pracującym kobietom[13]. Sama Kelley uczyła tam zajęć wieczorowych[6].

W latach 1891-1899 należała do Hull House. Zapewniło jej to sieć kontaktów z innymi organizacjami społecznymi i możliwość dążenia do promowania praw pracujących kobiet i dzieci. Podczas pobytu w Hull House, Kelley nawiązała więź z Jane Addams i Julią Lathrop, które pracowały razem jako główne reformatorki ruchu pracowniczego. Wszystkie trzy kobiety pochodziły z wyższej klasy średniej i miały aktywnych politycznie ojców[14]. Zaprzyjaźniła się również z Grace i Edith Abbott, a także z Alice Hamilton, zawodową lekarką specjalizującą się w zapobieganiu chorobom zawodowym[15]. Kelley współpracowała z Chicago Women's Club pod patronatem Jane Addams, zakładając Biuro Pracy Kobiet w Hull House. Jako organizacja, Hull House zapewniło jej możliwość ominięcia organizacji męskich w celu kontynuowania aktywizmu społecznego na rzecz kobiet, którym w tamtym czasie odmawiano udziału w formalnej polityce. Uważa się, że zapoczątkowała ruch feminizmu na rzecz sprawiedliwości społecznej[16][17].

Kelley wspierała lub kierowała wieloma organizacjami społecznymi, m.in.: National Child Labor Committee, National Consumers League, National Conference of Social Workers[18], Amerykańskie Towarzystwo Socjologiczne, National American Woman Suffrage Association, NAACP[19], Międzynarodowa Liga Kobiet na rzecz Pokoju i Wolności[6], Intercollegiate Socialist Society.

Na prośbę Williama English Wallinga i Mary White Ovington Kelley została członkiem założycielem NAACP. Jako członek zarządu należała do komisji ds. nominacji, budżetu, federalnej pomocy dla edukacji, przeciwdziałania linczom i nierówności wydatków na fundusze szkolne. Według W.E.B. Du Bois, Kelley była dobrze znana z zadawania konkretnych pytań w celu znalezienia sposobu działania[19].

Po premierze Narodziny narodu Kelley i inni liderzy NAACP demonstrowali w wielu miastach przeciwko filmowi, który przedstawiał rasistowską interpretację historii osób czarnoskórych w Stanach Zjednocznych. W 1923 Kelley walczyła o przyjęcie Krajowego Stowarzyszenia Kobiet Kolorowych jako członków Wspólnego Komitetu Kongresowego Kobiet, który powstał w 1920. Udało jej się to w styczniu 1924[19].

Od 1899 do 1926 mieszkała w domu osiedlowym Henry Street w Nowym Jorku. Stamtąd pełniła funkcję Sekretarza Generalnego National Consumers League, która sprzeciwiała się wyzyskowi pracowników[20]. Wykorzystała swoje kierownictwo do podniesienia świadomości społecznej i uchwalenia ustawodawstwa stanowego w celu ochrony pracowników, przede wszystkim kobiet i dzieci[6]. Consumers' League ustanowiła Kodeks Norm, który służył do podnoszenia płac, skracania godzin pracy i wymagał minimalnej liczby urządzeń sanitarnych[15]. Kelley wykorzystała NCL do zajęcia się własnymi politykami, takimi jak lokalne godziny pracy i płace kobiet, poprzez zbieranie danych i aktywizm[16]. Kelley była również mentorką młodszych aktywistów, takich jak Mary van Kleeck, która krótko pracowała dla Consumers League[21].

Dzięki jej staraniom powstało 64 oddziałów Ligi Konsumentów[22]. Często występowała jako przedstawicielka w kontaktach z ustawodawcami stanowymi i rozszerzała sieć NCL poprzez kluby kobiece. Aktywnie działała na rzecz ośmiogodzinnego dnia pracy. W 1907 zaangażowała się w sprawę Sądu Najwyższego Muller v. Oregon, będącą próbą uchylenia ograniczeń dotyczących godzin, w których kobiety mogły pracować w zawodach niestwarzających zagrożenia[20].

Lobbowała w Kongresie Stanów Zjednoczonych za uchwaleniem ustawy Keating-Owen Child Labor Act z 1916, która zakazała sprzedaży produktów wytwarzanych w fabrykach zatrudniających dzieci w wieku do trzynastu lat. W 1919 była członkinią-założycielką Międzynarodowej Ligi Kobiet na rzecz Pokoju i Wolności i przez kilka lat pełniła funkcję wiceprezes National American Woman Suffrage Association[23].

Śmierć i pogrzeb

[edytuj | edytuj kod]

Zmarła 17 lutego 1932 w dzielnicy Germantown w Filadelfii. Została pochowana na cmentarzu Laurel Hill w Filadelfii[23].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • The Need of Theoretical Preparation for Philanthropic Work (1887)
  • Our Toiling Children (1889)
  • The responsibility of the consumer (1908)
  • The Present Status of Minimum Wage Legislation (1913)
  • Modern Industry: in relation to the family, health, education, morality (1914)
  • Women in Industry: the Eight Hours Day and Rest at Night, upheld by the United States Supreme Court (1916)
  • Twenty Questions about the Federal Amendment Proposed by the National Woman's Party (1922)
  • Notes of Sixty Years: The Autobiography of Florence Kelley (1986)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kathryn Kish Sklar, Florence Kelley, [w:] Rima Lunin Schultz, Adele Hast (red.), Women Building Chicago 1790-1990: A Biographical Dictionary, Indiana University Press, 2001, s. 463, ISBN 978-0253338525.
  2. ↑ C.R. Margolin, Salvation versus Liberation: The Movement for Children's Rights in a Historical Context, „Social Problems”, 25 (4), 1978, s. 441–452, DOI: 10.2307/800496, ISSN 0037-7791, JSTOR: 800496 [dostęp 2024-09-11].
  3. ↑ a b c d e Josephine Clara Goldmark, Impatient crusader: Florence Kelley's life story, University of Illinois Press, 1953.
  4. ↑ a b c d e Dorothy Rose Blumberg, Florence Kelley, The Making of a Social Pioneer [online], florencekelley.northwestern.edu [dostęp 2024-09-11] (ang.).
  5. ↑ a b Clement E. Vose, The National Consumers' League and the Brandeis Brief, „Midwest Journal of Political Science”, 1 (3/4), 1957, s. 267–290, DOI: 10.2307/2109304, ISSN 0026-3397, JSTOR: 2109304 [dostęp 2024-09-11] (ang.).
  6. ↑ a b c d e f Peter Dreier, Florence Kelley: Pioneer of Labor Reform, „New Labor Forum”, 21 (1), 2012, s. 71–76, DOI: 10.4179/NLF.211.0000011, ISSN 1095-7960 [dostęp 2024-09-11] (ang.).
  7. ↑ Letters: Marx-Engels Correspondence 1886 [online], www.marxists.org [dostęp 2024-09-12].
  8. ↑ Frederick Engels, Letters: Marx-Engels Correspondence 1886, Leonard E. Mins (red.) [online], marxists.org [dostęp 2024-09-12] (ang.).
  9. ↑ Frederick Engels, The Condition of the Working-Class in England in 1844 [online], gutenberg.org, 2005 [dostęp 2024-09-12] (ang.).
  10. ↑ The Condition of the Working-Class in England in 1844 [online], amazon.pl [dostęp 2024-09-12] (ang.).
  11. ↑ Florence Kelley [online], awpc.cattcenter.iastate.edu [dostęp 2024-09-12] (ang.).
  12. ↑ Florence Kelley [online], britannica.com, 8 września 2024 [dostęp 2024-09-12] (ang.).
  13. ↑ Anne H. Wharton, Arthur's Home Magazine, T.S. Arthur & Sons, 1892, s. 113 [dostęp 2024-09-12] (ang.).
  14. ↑ Kathryn Kish Sklar, Hull House in the 1890s: A Community of Women Reformers, „Signs: Journal of Women in Culture and Society”, 10 (4), 1985, s. 658–677, DOI: 10.1086/494177, ISSN 0097-9740 [dostęp 2024-09-12] (ang.).
  15. ↑ a b Frances Perkins, My Recollections of Florence Kelley, „Social Service Review”, 28 (1), 1954, s. 12–19, DOI: 10.1086/639501, ISSN 0037-7961 [dostęp 2024-09-13] (ang.).
  16. ↑ a b Nancy Woloch, A Class by Herself, Princeton University Press, 2015, s. 6, ISBN 978-0-691-17616-1.
  17. ↑ John Thomas McGuire, Two Feminist Visions: Social Justice Feminism and Equal Rights, 1899–1940, „Pennsylvania History: A Journal of Mid-Atlantic Studies”, 71 (4), 2004, s. 445–478, ISSN 0031-4528 [dostęp 2024-09-13] (ang.).
  18. ↑ Andrew R. Timming, Florence Kelley: A Recognition of Her Contributions to Sociology, „Journal of Classical Sociology”, 4 (3), 2004, s. 289–309, DOI: 10.1177/1468795X04046969, ISSN 1468-795X [dostęp 2024-09-13] (ang.).
  19. ↑ a b c Louis L. Athey, Florence Kelley and the Quest for Negro Equality, „The Journal of Negro History”, 56 (4), 1971, s. 249–261, DOI: 10.2307/2716966, ISSN 0022-2992, JSTOR: 2716966 [dostęp 2024-09-13] (ang.).
  20. ↑ a b Florence Kelley, The Selected Letters of Florence Kelley, 1869-1931, Kathryn Kish Sklar, Beverly Wilson Palmer (red.), University of Illinois Press, 2009, s. 465, ISBN 978-0252034046.
  21. ↑ Mark Hendrickson, American Labor and Economic Citizenship: New Capitalism from World War I to the Great Depression, Cambridge University Press, 27 maja 2013, s. 155–159, ISBN 978-1-107-02860-9 [dostęp 2024-09-13] (ang.).
  22. ↑ Elizabeth Fee, Theodore M. Brown, Florence Kelley: A Factory Inspector Campaigns Against Sweatshop Labor, „American Journal of Public Health”, 95 (1), 2005, s. 50, DOI: 10.2105/AJPH.2004.052977, ISSN 0090-0036, PMID: 15623858, PMCID: PMC1449850 [dostęp 2024-09-13] (ang.).
  23. ↑ a b Kelley, Florence [online], socialwelfare.library.vcu.edu, 14 grudnia 2010 [dostęp 2024-09-13] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Florence_Kelley&oldid=74912394”