Kozarowszczyzna (sielsowiet Krewo)
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Rejon | |
Sielsowiet | |
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego | |
Położenie na mapie Białorusi | |
Położenie na mapie Polski w 1939 | |
54°18′31″N 26°22′44″E/54,308611 26,378889 |
Kozarowszczyzna – dawny folwark. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie smorgońskim, w sielsowiecie Krewo.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W czasach zaborów folwark szlachecki w gminie Krewo, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku liczył 16 mieszkańców w 2 domach[1]. W 1905 roku liczył 13 mieszkańców, 263 dziesięcin, własność Łastowskiego[2].
W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Krewo.
W 1931 wieś w 1 domu zamieszkiwało 16 osób[3].
W 1927 roku Jan Ignacy Łastowski, agronom i właściciel folwarku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi „za zasługi w dziedzinie szerzenia wiedzy rolniczej wśród małorolnych oraz naukowego doświadczalnictwa”[4].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Krewie i prawosławnej w Łosku. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Smorgoniach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Krewie[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kozarowszczyzna, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 540 .
- ↑ Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 235
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 33 .
- ↑ Monitor Polski, t. 263, 17 listopada 1927, s. 1 .
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 781 .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Kozarowszczyzna, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 540 .