Katedra św. Wilibrorda w Wesel

Katedra św. Wilibrorda

Willibrordi-Dom

kościół parafialny
Widok z południowego zachodu
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Nadrenia Północna-Westfalia
Miejscowość	Wesel
Wyznanie	protestanckie
Kościół	Ewangelicki Nadrenii
Imię	św. Wilibrorda
Historia Data rozpoczęcia budowy 1501 (wieża 1477) Data zakończenia budowy 1540 Ważniejsze przebudowy 1883–1896 Data odbudowy 1947–1994
Dane świątyni Styl gotycki Liczba naw 5 Organy • liczba głosów 56
Położenie na mapie Nadrenii Północnej-Westfalii Katedra św. Wilibrorda
Położenie na mapie Niemiec Katedra św. Wilibrorda
51°39′25″N 6°36′37″E

Katedra św. Wilibrorda (niem. Willibrordi-Dom) – późnogotycka świątynia luterańska znajdująca się w niemieckim mieście Wesel.

Historia

Niewielki kościół w tym miejscu znajdował się już w roku 800, budynek w następnych latach wielokrotnie rozbudowywano. Świątynia podlegała administracyjnie pod opactwo w Echternach, założone przez św. Wilibrorda. W XII wieku wzniesiono tu romańską bazylikę, a w 1424 rozpoczęto rozbudowę kościoła do formy trójnawowej hali. Obecny budynek wzniesiono w latach 1501–1540, z poprzedniego kościoła zachowano wieżę z lat 1477–1478. W Wielkanoc 1540 roku świątynia przeszła w ręce protestantów. 11 stycznia 1594 wieża kościelna została zniszczona przez pożar, dzwony uległy stopieniu, zniszczone zostały także sklepienia i ławki wewnątrz świątyni. Podczas okupacji napoleońskiej świątynia pełniła funkcję stajni i magazynu. W 1868 kościół zamknięto z powodu słabego stanu technicznego. W latach 1883–1896 przebudowano go stylu neogotyckim przy pomocy finansowej ze strony rodziny cesarskiej, wzniesiono wówczas m.in. obejście prezbiterium, a nowy hełm wieży osiągnął wysokość 101,8 m. W 1945 roku kościół został zniszczony przez bombardowania alianckie. Odbudowa świątyni trwała w latach 1947–1994, odtworzono ją w stanie sprzed XIX-wiecznej przebudowy, zachowując z niej jedynie neogotyckie obejście w uproszczonej formie. W 1982 świątynię wpisano do rejestru zabytków.

Architektura i wyposażenie

Świątynia późnogotycka, pięcionawowa, z transeptem i neogotyckim obejściem. Południowy i północny portal zdobią posągi cesarza Wilhelma I Hohenzollerna. Na odbudowanej w 1994 roku sygnaturce zawieszono dzwony kurantowe. Brązowe klamki do drzwi kościoła wykonała miejscowa rzeźbiarka Eva Brinkman. Kaplicę, znaną jako Heresbachkapelle, od reszty kościoła oddziela żelazna krata autorstwa kolońskiego rzeźbiarza Kurta-Wolfa Borriesa. Znajduje się w niej epitafium humanisty Konrada Heresbacha i jego żony Mechtelt van Duenen. Kaplica przykryta jest gotyckim sklepieniem żebrowym, którego niektóre z żeber odstają od powierzchni sklepienia; drugie podobnego typu sklepienie znajduje się w Alyschlägerkapelle przy północnym portalu. Do ścian kościoła przymocowanych jest około 50 płyt nagrobnych. Przy zachodniej ścianie południowej nawy w 1996 roku ustawiono ołtarz autorstwa Bena Willikensa znany jako Weseler Altar. Organy wykonano w 2000 roku w warsztacie Marcussen & Søn, w 2020 wyremontowało je przedsiębiorstwo Karl Schuke Berliner Orgelbauwerkstatt po uszkodzeniach wywołanych uderzeniem pioruna. Składają się z 4675 piszczałek zgrupowanych w 56 głosów. W katedrze znajduje się również pozytyw, wyprodukowany w 2014 przez warsztat Henk Klop Orgelbouw. Na wieży kościoła zawieszone są cztery dzwony, odlane w 1832 roku.

Galeria

• 
  Widok w 1852
• 
  Widok ze wschodu, z placu Großer Markt
• 
  Fasada
• 
  Wnętrze
• 
  Sklepienie Heresbachkapelle
• 
  Organy
• 
  Dzwon