Klasztor Kiesariani
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół |
grecko-prawosławny, obecnie państwowe muzeum |
| Eparchia |
Metropolia Kaisarianis Vironos kai Ymittou |
| Obiekty sakralne | |
| kościół bizantyński |
Ofiarowania Matki Boskiej |
| Styl |
środkowobizantyński |
| Materiał budowlany |
kamień |
| Data budowy |
XI wiek |
| Data zamknięcia |
1821 |
| Data zburzenia |
1821 |
Położenie na mapie Grecji | |
Klasztor Kiesariani (gr. Μονή Καισαριανής, Moni Kiesarianis) – XI-wieczny klasztor bizantyński pod wezwaniem Ofiarowania Matki Bożej, położony w Attyce, w Grecji, na zachodnim zboczu góry Imitos, na wysokości 545 m n.p.m., na terenie Parku Krajobrazowego Kiesariani, obecnie dzielnicy Aten.
Już od VI wieku budowano tu świątynie wczesnochrześcijańskie. Ten klasztor zlokalizowano bezpośrednio na miejscu obfitego źródła zawsze zimnej wody, w miejscu wcześniejszego sanktuarium bogini Afrodyty i z wykorzystaniem jego elementów jako budulca. Powstał w XI wieku, a po raz pierwszy wzmiankowany jest w początkach XIII wieku. Stanowił lokalny ośrodek o niewielkiej roli administracyjnej. Przy klasztorze powstała wtedy obszerna łaźnia typu rzymskiego, reprezentująca wysoki poziom techniczny. Główna nawa świątyni reprezentuje architekturę środkowobizantyńską i oceniana jest jako drugi pod względem ważności jej przykład w Attyce, po Dafni.
W XVII wieku do głównej świątyni dobudowano narteks z kopułą w stylu późnobizantyńskim. Ściany wewnętrzne pokryto bogatą dekoracją malarską, przypisywaną głównie Ioannisowi Ippatosowi – inskrypcja informuje o roku ich wykonania 1682, choć część fresków może być późniejsza. W okresie zaboru tureckiego posiadłości klasztoru pokrywały plantacje oliwek, toteż pomieszczenia łaźni przebudowano na olejarnię, zachowaną tak do dziś. Obiekt stanowi obecnie muzeum państwowe.
W pobliżu zachował się jeszcze jeden podobny klasztor, nieco mniejszy, aktualnie niezamieszkany, sporadycznie użytkowany liturgicznie. Pozostałe bizantyńskie obiekty Kiesariani istnieją w stanie ruin. Są to klasztory, chrześcijańska bazylika z X wieku, powstała w miejscu VI-wiecznej, i strażnica wojskowa z wieżą obserwacyjną.
- Architektura
-
Kościół pod wezwaniem Ofiarowania Matki Boskiej, prawe drzwi kryją oddzielną kaplicę św. Antoniego.
-
XIX-wieczna sygnaturka
-
wnętrze kościoła, widziane z przedsionka (tzw. narteksu)
-
kolumny pochodzą z wcześniejszego, pogańskiego sanktuarium
-
pomieszczenia mieszkalne (cele braci)
-
Kuchnia klasztorna
-
od lewej: pomieszczenia kuchni, spiżarni, refektarza
-
-
źródło – jedno z dwóch ujęć dostępnych z zewnątrz obiektu
- Malarstwo
-
Freski narteksu
-
sklepienie i kopuła narteksu
-
przestrzeń nad głównym ołtarzem
-
kopuła nawy głównej, z wizerunkiem Chrystusa Pantokratora (mniejsza od kopuły narteksu).
-
dekoracja wizerunkami świętych, przestrzeni wokół kapiteli kolumn, pochodzących z antycznej świątyni pogańskiej[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ w przypadku sąsiednich, zrujnowanych świątyń chrześcijańskich (z VI i X wieku), praktykę tę dokumentuje materiał fotograficzny, zamieszczony w Commons