Przejdź do zawartości

Klatrat dwutlenku węgla

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lądownik Viking 2 (1976) dostarczył argumentów świadczących o obecności klatratów dwutlenku węgla na Marsie

Klatrat dwutlenku węglaklatrat dwutlenku węgla w wodzie struktura nadcząsteczkowa mająca krystaliczną budowę CO2·nH2O. Cząsteczki dwutlenku węgla są uwięzione w sieci krystalicznej lodu. Struktura taka pozostaje stabilna w warunkach wysokiego ciśnienia (ponad 1 MPa w temperaturze 0 °C).

Historia odkrycia

[edytuj | edytuj kod]

W warunkach laboratoryjnych po raz pierwszy klatrat dwutlenku węgla został otrzymany w roku 1882 przez Zygmunta Wróblewskiego z kwasu węglowego[1][2][3]. Po przekroczeniu pewnego granicznego ciśnienia w roztworze zaczęły formować się kryształy przypominające płatki śniegu. Powstawały one na zwilżonych ściankach naczynia i na powierzchni roztworu, z czego wynikało, że w procesie ważną rolę odgrywały zjawiska powierzchniowe. Wróblewski oszacował skład klatratu na CO2·8H2O. Dwa lata później M.P. Villard ustalił, że jest to CO2·6H2O[4].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

W warunkach ziemskich obecności klatratów dwutlenku węgla nie stwierdzono, chociaż niewykluczone, że są one obecne w głębszych warstwach lodowców. Istnieją natomiast uzasadnione podejrzenia, że kryształy te mogą występować na Marsie, w tym mogą być głównym składnikiem czap polarnych[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wróblewski, S. (1882) On the combination of carbonic acid and water. Acad. Sci. Paris, Comptes rendus, 94, s. 212–213.
  2. Wróblewski, S. (1882) On the composition of the hydrate of the carbonic acid. Acad. Sci. Paris, ibid., s. 954–958.
  3. Wróblewski, S. (1882) On the laws of solubility of the carbonic acid in water at high pressures. Acad. Sci. Paris, ibid., s. 1355–1357.
  4. Villard, M.P. (1894) On the carbonic hydrate and the composition of gas hydrates. Acad. Sci. Paris, Comptes rendus, 119, s. 368–371.
  5. Miller S. L. & Smythe W. D. (1970) Carbon Dioxide Clathrate in the Martian Ice Cap, Science 170, pp 531-533.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]