Humbert z Silva Candida

Humbert z Silva Candida

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1010 Burgundii
Data i miejsce śmierci	5 maja 1061 Rzym
Miejsce pochówku	bazylika św. Jana na Lateranie
Biskup Silva Candida
Okres sprawowania	maj 1050–5 maja 1061
Arcybiskup Sycylii
Okres sprawowania	1049 – maj 1050
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	benedyktyni
Śluby zakonne	ok. 1025
Nominacja biskupia	1049
Sakra biskupia	1049
Kreacja kardynalska	maj 1050 Leon IX

Humbert z Silva Candida (ur. ok. 1010 w Burgundii, zm. 5 maja 1061 w Rzymie) – kardynał, legat papieski i teolog, którego myśl legła u podstaw XI-wiecznej reformy Kościoła dokonanej przez papieży Leona IX i Grzegorza VII. Nieprzejednany w kwestiach doktrynalnych, doprowadził do ostatecznej schizmy między Kościołem Zachodnim a Wschodnim w roku 1054.

Był mnichem benedyktyńskim w Moyenmoutier, we francuskich Wogezach. Wybitnie uzdolniony, w wieku 15 lat stał się ekspertem w łacinie i grece. Swoje studia teologiczne skoncentrował na problemach stosunków między Kościołem a państwem. Jako przyjaciel Brunona z Toul, z którym dzielił gorliwość w dążeniu do reform mających na celu ukrócenie nadużyć w Kościele, został przezeń powołany do Rzymu w roku 1049, po wyborze Brunona na papieża (Leon IX), gdzie stał się głównym wykonawcą polityki papieża Leona IX i jego następców: Wiktora II, Stefana IX i Mikołaja II. W 1049 został mianowany arcybiskupem Sycylii, nie objął jednak tego urzędu, wobec czego rok później Leon IX nadał mu godność kardynała biskupa Silva Candida. W 1054 był jednym z legatów Leona IX w Konstantynopolu odpowiedzialnych za rzucenie ekskomuniki na patriarchę Michała Cerulariusza. Po powrocie z legacji pracował w kurii rzymskiej jako Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego (1057-1061). Sygnował dekret In Nomine Domini z 13 kwietnia 1059, ustanawiający nowe reguły wyboru papieży.

Krytykował symonię i uważał ją za formę herezji. Uważał, że sakramenty udzielane przez symoniackich kapłanów nie posiadają skuteczności zbawczej, co później zostało odrzucone przez papiestwo. Pogląd też także podejrzewano o herezję donatyzmu

Bibliografia

• Rudolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049-1130, Tybinga 1977, s. 131-134
• Jorg Oberste: Heretycy i inkwizycja w średniowieczu. Kraków: WAM, 2010. ISBN 978-83-7505-506-1.