Iain Duncan Smith

Iain Duncan Smith

Iain Duncan Smith (2020)
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1954 Edynburg
Minister pracy i emerytur Wielkiej Brytanii
Okres	od 12 maja 2010 do 18 marca 2016
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Yvette Cooper
Następca	Stephen Crabb
Lider Partii Konserwatywnej
Okres	od 18 września 2001 do 6 listopada 2003
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	William Hague
Następca	Michael Howard
Lider opozycji
Okres	od 18 września 2001 do 6 listopada 2003
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	William Hague
Następca	Michael Howard

Iain Duncan Smith (ur. 9 kwietnia 1954 w Edynburgu) – brytyjski polityk. W latach 2001–2003 lider Partii Konserwatywnej i Opozycji. W gabinecie Davida Camerona minister pracy i emerytur (2010–2016). Poseł do Izby Gmin od 1992.

Wczesne lata życia

Jest synem oficera RAF-u z czasów II wojny światowej W.G.G. Duncana Smitha i Pameli, baleriny. Duncan Smith odebrał wykształcenie w szkole marynarski HMS Conway, gdzie grał w szkolnej drużynie rugby. Następnie uczęszczał do Royal Military Academy w Sandhurst. Jako nastolatek przeszedł na katolicyzm. W 1975 rozpoczął służbę wojskową w Scots Guards. W jej szeregach służył przez 6 lat, m.in. w Rodezji i Irlandii Północnej.

Po wystąpieniu z wojska zapisał się do Partii Konserwatywnej i rozpoczął pracę w General Electric Company (1981). W 1982 poślubił Elizabeth Fremantle, córkę lorda Cottesloe. Doczekał się z nią czworga dzieci.

Początki kariery politycznej

W 1987 startował bez powodzenia w zdominowanym przez laburzystów okręgu Bradford West. W 1992 uzyskał mandat parlamentarny z okręgu Chingford, zastępując w tym okręgu Normana Tebbita. Od 1997 r. reprezentuje okręg wyborczy Chingford and Woodford Green.

Jako eurosceptyk często sprzeciwiał się poczynaniom konserwatywnego gabinetu Johna Majora. Po porażce w wyborach parlamentarnych w 1997 lider opozycji William Hague powołał go do gabinetu cieni jako ministra zabezpieczenia socjalnego. W 1999 został opozycyjnym ministrem obrony. Kiedy po porażce w wyborach 2001 do dymisji podał się Hague, Duncan Smith został wybrany na nowego lidera Partii Konserwatywnej. Poparcia udzieliła mu m.in. była premier Margaret Thatcher.

Na czele Partii Konserwatywnej

Duncan Smith nie sprawdził się jako przywódca. Deputowani zarzucali mu, że nie potrafił przywrócić konserwatystom wiary w zwycięstwo w kolejnych wyborach oraz brak charyzmy. Ponadto w 2002 dziennikarz Michael Crick ogłosił, że Duncan Smith skłamał w swoim CV, twierdząc iż ukończył studia na Uniwersytecie w Perugii, podczas gdy w rzeczywistości uczęszczał na Uniwersytet dla Cudzoziemców w Perugii, który w tym czasie nie przyznawał tytułów naukowych. Rok później ten sam dziennikarz ujawił, że lider torysów płacił z pieniędzy publicznych swojej żonie, która nie wykonywała żadnej pracy w jego sekretariacie.

W 2002 Duncan Smith próbował zmienić swój wizerunek i przedstawić się wyborcom i członkom partii jako silny przywódca, ale te próby nie przyniosły zamierzonego efektu. W 2003 grupa konserwatywnych deputowanych zaczęła domagać się głosowania nad wotum nieufności dla swojego lidera. Duncan Smith odmówił podania się do dymisji i 29 października 2003 doszło do głosowania. Za wotum nieufności opowiedziało się 90 deputowanych, przeciw było 75. Duncan Smith zrezygnował ze stanowiska 8 dni później, kiedy nowym liderem został Michael Howard.

Dalsza kariera

Po utracie stanowiska Duncan Smith założył centroprawicowy think tank Centre for Social Justice. Kiedy liderem konserwatystów został David Cameron, Duncan Smith rychło stał się jednym z jego najważniejszych doradców w kwestiach gospodarczych. W 2007 nawoływał do wycofania wojsk brytyjskich z Afganistanu i skoncentrowania militarnych wysiłków w Iraku. Duncan Smith jest zwolennikiem kary śmierci oraz przeciwnikiem aborcji i adopcji dzieci przez pary homoseksualne.

W 2010 Partia Konserwatywna wygrała wybory parlamentarne i utworzyła koalicyjny rząd z Liberalnymi Demokratami. Duncan Smith objął w nim stanowisko ministra pracy i emerytur. Zachował ten urząd również po wyborach z 2015 roku, w których konserwatyści zdobyli samodzielną większość. Był ministrem do 18 marca 2016. Zastąpił go Stephen Crabb.

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna
• Profil na stronach Partii Konserwatywnej. conservatives.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-20)].