Przejdź do zawartości

Jacek Wszoła

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Wszoła
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1956
Warszawa

Wzrost

190 cm[1]

Informacje klubowe
Klub

AZS-AWF Warszawa[2]

Trener

Roman Wszoła i Stanisław Janowski[2]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
złoto Montreal 1976 lekkoatletyka
(skok wzwyż)
srebro Moskwa 1980 lekkoatletyka
(skok wzwyż)
Halowe mistrzostwa Europy
złoto San Sebastián 1977 skok wzwyż
srebro Sindelfingen 1980 skok wzwyż
Uniwersjada
złoto Sofia 1977 skok wzwyż
Mistrzostwa Europy juniorów
złoto Ateny 1975 skok wzwyż
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Jacek Roman Wszoła (ur. 30 grudnia 1956 w Warszawie) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w skoku wzwyż.

Dwukrotny uczestnik igrzysk olimpijskich – w pierwszym swoim starcie w Montrealu (1976) zdobył złoty, a cztery lata później w Moskwie srebrny medal. W obu występach poprawiał rekord igrzysk olimpijskich[1]. Halowy mistrz Europy oraz złoty medalista uniwersjady. Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej odniósł w 1975 roku, wygrywając mistrzostwa Europy juniorów[3]. Po zdobyciu olimpijskiego złota był nazywany „cudownym dzieckiem Montrealu”[4].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Romana Wszoły – trenera młodzieży[4] i nauczyciela wychowania fizycznego z warszawskiego technikum łączności[5]. Absolwent Zespołu Szkół Łączności w Warszawie[6]. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim[7], kształcił się także na warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego[4]. Dwanaście razy stawał na podium (w tym 11 razy na jego najwyższym stopniu) mistrzostw Polski seniorów[8]. W latach 1974–1985 29 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych, odnosząc w nich 15 zwycięstw indywidualnych[9]. Rekordzista Polski, Europy i świata[10]. W 1976 roku zajął drugie miejsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego[2] oraz zdobył Złote Kolce[4]. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[4].

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Sport zaczął uprawiać w 1971 roku[4]. Jednak już w latach 60. Jacek Wszoła był częstym gościem zawodów lekkoatletycznych, na które przychodził wraz z ojcem[5]. W 1974 zdobył swój pierwszy złoty medal mistrzostw Polski seniorów[8], a podczas mistrzostw Europy zajął 5. miejsce osiągając wynik 2,19. Rok później, w czasie juniorskiego czempionatu Starego Kontynentu w Atenach, z wynikiem 2,22 zdobył złoty medal i ustanowił nowy rekord imprezy[11].

Igrzyska Olimpijskie 1976

[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje do olimpijskiego konkursu skoku wzwyż w Montrealu rozegrano 30 lipca[12]. Aby wywalczyć awans do finału, należało pokonać poprzeczkę zawieszoną na wysokości 2,16[1]. Wyczynu tego dokonało 14 skoczków, którzy awansowali do kolejnej rundy[1]. Jacek Wszoła startował w kwalifikacjach w grupie A[1]. Bez strącenia pokonał w pierwszych próbach wysokości 2,10, 2,13 oraz 2,16 – dzięki temu ex aequo z reprezentantem USA Jamesem Barrineau zajął pierwsze miejsce w swojej grupie eliminacyjnej[1].

Finał olimpijski odbył się po południu 31 lipca[12] i był ostatnią konkurencją lekkoatletyczną tego dnia igrzysk[4]. Podczas trwającego ponad 4 godziny konkursu padał obfity deszcz[4]. Wszoła opuścił pierwsze trzy wysokości: 2,00, 2,05 oraz 2,10[1]. Po wysokości 2,18 w konkursie zostało tylko 10 zawodników, którym w skokach przeszkadzały nasilające się opady deszczu[13]. Do wysokości 2,25 dotarło tylko dwóch zawodników: Jacek Wszoła oraz faworyt gospodarzy i rówieśnik Polaka Greg Joy[13]. Poprzeczkę zawieszoną na 2,25 udało się pokonać Wszole w drugiej próbie[1], Kanadyjczyk po nieudanym skoku na 2,25 przeniósł pozostałe dwie próby na wysokość 2,27, której jednak także nie pokonał[14]. Późniejsze ataki Polaka na 2,27 i 2,29 zakończyły się niepowodzeniem[1].

Poniższa tabela prezentuje start Jacka Wszoły podczas finału olimpijskiego w Montrealu[1].

2,00 2,05 2,10 2,14 2,18 2,21 2,23 2,25 2,27 2,29 Rezultat Uwagi
– – – o o o o x o x x – x – – 2,25 rekord olimpijski

1977 – 1980

[edytuj | edytuj kod]

Po igrzyskach w Montrealu przyszedł rok 1977. 13 marca Wszoła wywalczył złoty medal podczas halowych mistrzostw Europy w Hiszpanii, ustanawiając wynikiem 2,25 nowy rekord halowego czempionatu[15]. W sierpniu tego samego roku zdobył złoty medal uniwersjady[16]. W pucharze świata był trzeci, a w finale pucharu Europy zajął drugie miejsce. Podczas halowych mistrzostw Europy, które gościła stolica Austrii, uplasował się w roku 1978 na siódmej lokacie. Kilka miesięcy później Wszoła zajął szóste miejsce podczas, rozgrywanych w Pradze, mistrzostw Europy[17]. W roku 1979 zajął drugie miejsce w pucharze świata. Podczas uniwersjady w Meksyku uplasował się tuż za podium, zajmując z dobrym wynikiem 2,26 czwarte miejsce[2]. Sezon olimpijski 1980 zaczął od srebrnego medalu halowych mistrzostw Starego Kontynentu[15]. 25 maja podczas drugiej edycji mityngu skoku wzwyż w niemieckim Eberstadt skokiem na wysokość 2,35 ustanowił nowy rekord świata.

Igrzyska Olimpijskie 1980

[edytuj | edytuj kod]

Zawody w skoku wzwyż podczas igrzysk w Moskwie rozgrywano 31 lipca (eliminacje) i 1 sierpnia (finał)[1]. Wszoła do zawodów przystępował jako aktualny rekordzista świata. Awans do finału moskiewskich igrzysk dawał wynik 2,21[1]. Polak po opuszczeniu próby na 2,05 bez problemu w pierwszych podejściach zaliczył wysokość 2,10, 2,15 oraz 2,18[1]. Rezultat dający awans do finału – 2,21 – uzyskał w drugiej próbie na tej wysokości[1]. Ostatecznie Wszoła zajął 8. miejsce w eliminacyjnej grupie A i 11. w ostatecznej klasyfikacji kwalifikacji[1].

Finał odbył się w piątek 1 sierpnia. Polak opuścił pierwszą wysokość (2,10) i w pierwszej próbie pokonał 2,15. Po opuszczeniu wysokości 2,18 w drugich próbach zaliczył odpowiednio 2,21 i 2,24[1]. Dzięki udanym skokom na 2,27 i 2,29 poprawiał własny rekord olimpijski[1]. W drugiej próbie przeskoczył 2,31, ponownie ustalając nowy rekord igrzysk[1]. Trzy próby na 2,33 były nieudane[1], co nie pozwoliło Wszole na dalszą rywalizację z Gerdem Wessigiem z NRD. Niemiec, który wynikiem 2,36 poprawił należący do polskiego lekkoatlety rekord świata, wygrał zawody, próbując jeszcze – bezskutecznie – pokonać poprzeczkę na wysokości 2,38[18]. Srebrny medal Wszoła uznał za swoją porażkę[4].

Poniższa tabela prezentuje start Jacka Wszoły podczas finału olimpijskiego w Moskwie[1].

2,10 2,15 2,18 2,21 2,24 2,27 2,29 2,31 2,33 Rezultat
– o – x o x o o o x o x x x 2,31

1980 – 1982

[edytuj | edytuj kod]

W drugiej części sezonu 1980 Wszoła brał udział w zawodach w Poznaniu – przy odbiciu odsunął się pasek tartanu, co spowodowało zerwanie więzadeł w stawie skokowym. Zawodnik powrócił do pełnej sprawności dopiero po 18 miesiącach[19].

Afera pantoflowa 1982

[edytuj | edytuj kod]

W 1982 roku wdał się w konflikt z Polskim Związkiem Lekkiej Atletyki[4]. Oficjalnym partnerem PZLA był wówczas Adidas. Wszoła podczas eliminacji mistrzostw Europy wystartował w butach "Tiger" japońskiej firmy ASICS[4], która przelała na jego konto pieniądze. Oficjalnie tłumaczył to wygodą butów z Kraju Kwitnącej Wiśni. W rezultacie Polak nie mógł wystąpić w finale europejskiego czempionatu[4].

1982 – 1989

[edytuj | edytuj kod]

W 1983 po raz trzeci w karierze (i ostatni) brał udział w uniwersjadzie – z wynikiem 2,20 zajął 13. miejsce[2]. W sierpniu startował w pierwszych w historii[20] lekkoatletycznych mistrzostwach świata. Na stadionie w Helsinkach pokonał w eliminacjach wysokość 2,21[21], a w finale z wynikiem 2,23 zajął ostatecznie 13. miejsce[22]. Przez bojkot igrzysk olimpijskich w Los Angeles (1984) Wszoła nie wystartował w swoich trzecich igrzyskach. Podczas zorganizowanych przez kraje socjalistyczne zawodów Przyjaźń-84 zajął 4. miejsce, uzyskując rezultat 2,15[2]. Ostatnim ważnym występem na imprezie rangi mistrzowskiej był dla Wszoły start w halowych mistrzostwach Europy w roku 1987 – w imprezie tej zajął 11. miejsce skacząc 2,20. W 1988 był bez formy i nie udało mu się pojechać do Seulu na igrzyska olimpijskie[4]. Karierę zakończył w roku 1989.

Po zakończeniu kariery

[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze w czasie czynnego uprawiania sportu Wszoła – wraz z rekordzistą Polski w biegu na 100 metrów Marianem Woroninem – zajął się przedsiębiorczością[23]. Działalność ta jednak nie rozwinęła się[23]. W kolejnych latach pracował jako trener oraz nauczyciel historii powszechnej w Szwecji[23]. Po zakończeniu pracy w Skandynawii miał podjąć pracę trenera w klubie tenisowym w Dublinie, jednak zrezygnował z tej propozycji na rzecz pracy jako przedstawiciel na Polskę firmy obuwniczej[23]. Ostatecznie – w związku z upadkiem Muru Berlińskiego – nie podjął żadnej z tych prac[23]. W kolejnych latach prowadził kantor, a później otworzył w centrum handlowym na warszawskim Ursynowie sklep sportowy[23]. W 1999 roku był jednym z założycieli sieci klubów fitness „Fitness Klub Gymnasion”[24]. Okazjonalnie Wszoła występuje w telewizji jako komentator wydarzeń sportowych. Był bohaterem jednego z komiksów o polskich sportowcach, które w 2008 roku przygotowała Gazeta Wyborcza[25]. W 2010 roku został jednym z ambasadorów cyklu Samsung Athletic Cup[26].

W 1992 wystąpił w zawodach weteranów w Zduńskiej Woli, a w 1997 roku zdobył w Birmingham złoty medal halowych mistrzostw Europy weteranów, uzyskując w kategorii zawodników z przedziału 40–44 lata wynik 2,01[27][4]. W 2012 pełnił rolę ambasadora podczas Warmia Mazury Senior Games 2012[28], na tych zawodach zdobył w swojej kategorii wiekowej srebrny medal w pchnięciu kulą o wadze 6 kilogramów (z wynikiem 8,58 m)[29][30] oraz brąz w żeglarstwie[28].

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[31] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku[32].

Żonaty, ma dwójkę dzieci[4].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Imprezy międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]
Rok Impreza Miejsce Pozycja Wynik
1974 Mistrzostwa Europy Włochy Rzym 5. miejsce 2,19[4]
1975 Halowe mistrzostwa Europy Polska Katowice 11. miejsce 2,16[17]
1975 Mistrzostwa Europy juniorów Grecja Ateny 1. miejsce 2,22[11]
1975 Półfinał puchar Europy Wielka Brytania Londyn 1. miejsce 2,20[9]
1975 Finał pucharu Europy Francja Nicea 5. miejsce 2,11[9]
1976 Igrzyska olimpijskie Kanada Montreal 1. miejsce 2,25[33][17] OR[1]
1977 Halowe mistrzostwa Europy San Sebastián 1. miejsce 2,25[17]
1977 Uniwersjada Sofia 1. miejsce 2,22[16]
1977 Półfinał pucharu Europy Polska Warszawa 2. miejsce 2,20[9]
1977 Finał pucharu Europy Finlandia Helsinki 2. miejsce 2,28[9]
1977 Puchar świata Düsseldorf 3. miejsce 2,24[4][34]
1978 Halowe mistrzostwa Europy Austria Wiedeń 7. miejsce 2,21[17]
1978 Mistrzostwa Europy Czechosłowacja Praga 6. miejsce 2,21[17]
1979 Uniwersjada Meksyk Meksyk 4. miejsce 2,26[2]
1979 Półfinał pucharu Europy Lüdenscheid 1. miejsce 2,24[9]
1979 Puchar świata Kanada Montreal 2. miejsce 2,27[4][34]
1980 Halowe mistrzostwa Europy Sindelfingen 2. miejsce 2,29[17]
1980 Igrzyska olimpijskie Moskwa 2. miejsce 2,31[35][1]
1982 Mistrzostwa Europy Grecja Ateny – –
1983 Uniwersjada Kanada Edmonton 11. miejsce 2,20[2]
1983 Mistrzostwa świata Finlandia Helsinki 13. miejsce 2,23[35][17]
1983 Finał pucharu Europy Wielka Brytania Londyn 5. miejsce 2,19[9]
1984 Przyjaźń-84 Moskwa 4. miejsce 2,15[2]
1985 Finał pucharu Europy Moskwa 5. miejsce 2,20[9]
1987 Halowe mistrzostwa Europy Francja Liévin 11. miejsce 2,20[17]

Mistrzostwa Polski seniorów

[edytuj | edytuj kod]

Stadion

[edytuj | edytuj kod]

Jacek Wszoła dwanaście razy startował w finale mistrzostw Polski seniorów – nigdy nie zajął gorszego miejsca niż drugie (w 1983 uległ Januszowi Trzepizurowi)[8]. W klasyfikacji wszech czasów mistrzostw Polski Wszoła zajmuje drugie miejsce, ulegając jedynie posiadającemu w kolekcji 12 złotych krążków Arturowi Partyce[2].

Mistrzostwa Polski Pozycja Wynik
Warszawa 1974 1. miejsce 2,09
Bydgoszcz 1975 1. miejsce 2,10
Bydgoszcz 1976 1. miejsce 2,17
Bydgoszcz 1977 1. miejsce 2,17
Warszawa 1978 1. miejsce 2,20
Poznań 1979 1. miejsce 2,25
Łódź 1980 1. miejsce 2,22
Lublin 1982 1. miejsce 2,28
Bydgoszcz 1983 2. miejsce 2,28
Lublin 1984 1. miejsce 2,28
Bydgoszcz 1985 1. miejsce 2,30
Grudziądz 1988 1. miejsce 2,29

Hala

[edytuj | edytuj kod]

Jacek Wszoła ma w kolekcji 11 medali halowych mistrzostw Polski seniorów. W klasyfikacji wszech czasów halowego czempionatu Wszoła zajmuje pierwsze miejsce[2].

Mistrzostwa Polski Pozycja Wynik
Katowice 1975 2. miejsce 2,13[36]
Warszawa 1976 1. miejsce 2,18[37]
Zabrze 1977 1. miejsce 2,17[37]
Zabrze 1978 1. miejsce 2,20[37]
Zabrze 1979 1. miejsce 2,17[37]
Zabrze 1980 1. miejsce 2,30[37]
Zabrze 1981 1. miejsce 2,27[37]
Zabrze 1984 1. miejsce 2,30[37]
Zabrze 1986 1. miejsce 2,33[37]
Zabrze 1987 1. miejsce 2,27[37]
Zabrze 1989 2. miejsce[2] 2,18[38]

Progresja wyników

[edytuj | edytuj kod]

Progresja wyników Jacka Wszoły w poszczególnych latach kariery[39].

Wiek Rezultat Data Miejsce Pozycja na listach światowych
17 2,08 28 października 1973 Polska Warszawa
18 2,20 8 czerwca 1974 Kassel 25.[40]
19 2,23 9 sierpnia 1975 Polska Warszawa 14.[40]
20 2,29 8 września 1976 Koblencja 2.[40]
21 2,30 11 września 1977 Fürth 5.[40]
22 2,24 17 września 1978 Polska Warszawa 30.[40]
23 2,29 3 lipca 1979 Szwecja Sztokholm 8.[40]
24 2,35 25 maja 1980 Eberstadt 2.[40]
25 2,28i 13 lutego 1981 Berlin Zachodni 14.[40]
26 2,28 3 lipca 1982 Polska Lublin 24.[40]
27 2,28 26 czerwca 1983 Polska Bydgoszcz 39.[40]
28 2,31 2 września 1984 Włochy Rzym 21.[40]
29 2,32 19 czerwca 1985 Polska Warszawa 20.[40]
30 2,33i[41] 9 lutego 1986 Polska Zabrze 13.[40]
31 2,27i[42] 8 lutego 1987 Polska Zabrze 50.[40]
32 2,29 14 sierpnia 1988 Polska Grudziądz 42.[40]
33 2,24i[43] 4 czerwca 1989 Eberstadt 90.[40]
36 2,00 12 września 1992 Polska Zduńska Wola
41 2,01 Wielka Brytania Birmingham

Rekordy

[edytuj | edytuj kod]

Rekordy świata

[edytuj | edytuj kod]
Konkurencja Rezultat Data Miejsce
Skok wzwyż – stadion 2,35[17][44] 25 maja 1980 Eberstadt

Rekordy Europy

[edytuj | edytuj kod]
Konkurencja Rezultat Data Miejsce
Skok wzwyż – stadion 2,29[2] 8 września 1976 Koblencja
Skok wzwyż – stadion 2,35[17][44] 25 maja 1980 Eberstadt

Rekordy Polski

[edytuj | edytuj kod]

W ciągu swojej 18-letniej kariery Jacek Wszoła ustanowił jedenaście rekordów Polski na stadionie[10].

Rezultat Data Miejsce
2,20[45] 8 czerwca 1974 Kassel
2,22 24 maja 1975 Polska Warszawa
2,23 9 sierpnia 1975 Polska Warszawa
2,24 8 czerwca 1976 Włochy Mediolan
2,25 22 czerwca 1976 Polska Bydgoszcz
2,26 12 lipca 1976 Polska Warszawa
2,27 22 sierpnia 1976 Polska Warszawa
2,29 8 września 1976 Koblencja
2,30 11 września 1977 Fürth
2,31 25 maja 1980 Eberstadt
2,35 25 maja 1980 Eberstadt

Rekordy życiowe

[edytuj | edytuj kod]
Konkurencja Rezultat Data Miejsce Uwagi
Skok wzwyż – stadion 2,35[17] 25 maja 1980 Eberstadt rekord świata
Skok wzwyż – hala 2,33[17] 9 lutego 1986 Polska Zabrze

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Wyniki olimpijskie Jacka Wszoły w serwisie sports-reference.com [online], sports-reference.com [dostęp 2010-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2011-04-06] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftam, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
  3. ↑ wjah.co.uk: European Junior Championships 1975. [dostęp 2014-09-11]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku – tom II. Wrocław: wydawnictwo Europa, 2004, s. 384. ISBN 83-7407-050-1.
  5. ↑ a b Tadeusz Olszański: Osobista historia olimpiad. Warszawa: wydawnictwo Studio Emka, 2004, s. 122. ISBN 83-88607-40-5.
  6. ↑ Absolwenci [online], Zespół Szkół nr 37 [dostęp 2013-06-27] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-27] (pol.).
  7. ↑ Polski Komitet Olimpijski: Jacek Wszoła – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-05-31]. (pol.).
  8. ↑ a b c Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  9. ↑ a b c d e f g h Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  10. ↑ a b Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007, s. 88.
  11. ↑ a b GBRAthletics: European Junior Championships (Men) [online] [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  12. ↑ a b Wyniki konkursu skoku wzwyż w serwisie sports-reference.com [online], sports-reference.com [dostęp 2010-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-01] (ang.).
  13. ↑ a b Tadeusz Olszański: Osobista historia olimpiad. Warszawa: wydawnictwo Studio Emka, 2004, s. 123. ISBN 83-88607-40-5.
  14. ↑ Wyniki finałowego konkursu skoku wzwyż w serwisie sports-reference.com. [dostęp 2010-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 lipca 2009)]. (ang.).
  15. ↑ a b GBRAthletics: European Indoor Championships (Men) [online] [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  16. ↑ a b GBRAthletics: World Student Games (Men) [online] [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  17. ↑ a b c d e f g h i j k l m Jacek Wszoła, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  18. ↑ Wyniki finałowego konkursu skoku wzwyż w serwisie sports-reference.com [online] [dostęp 2010-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-11] (ang.).
  19. ↑ Rafał Kazimierczak, Janusz Trzepizur: Miałem jedną myśl: pokonać Moegenburga [online], Sports.pl, 2 stycznia 2011 [dostęp 2011-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-15] (pol.).
  20. ↑ IAAF World Championships in Athletics [online] [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  21. ↑ 1st IAAF World Championships in Athletics Helsinki 07/14-Aug-83 [online], IAAF [dostęp 2010-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-05] (ang.).
  22. ↑ 1st IAAF World Championships in Athletics Helsinki 07/14-Aug-83 [online], IAAF [dostęp 2010-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-05] (ang.).
  23. ↑ a b c d e f Wywiadowcy.pl: Wywiad Jacka Wszoły dla Playboya. [dostęp 2010-04-17]. (pol.).
  24. ↑ Historia klubu Fitness Klub Gymnasion [online] [dostęp 2010-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2010-04-06] (pol.).
  25. ↑ Sport.pl: Seria komiksów o polskich olimpijczykach. [dostęp 2010-04-28]. (pol.).
  26. ↑ Lubawska młodzież walczy w Samsung Athletic Cup [online], lubawa.wm.pl [dostęp 2014-09-11] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-12] (pol.).
  27. ↑ European Veterans Indoor Championships [online], gbrathletics [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  28. ↑ a b Maciej Nowocień, Jacek Wszoła: Senior Games w Polsce trzeba powtórzyć [online], Wyborcza.pl, 18 września 2012 [dostęp 2012-09-18] (pol.).
  29. ↑ Warmia Mazury Senior Games: Medal Jacka Wszoły w pchnięciu kulą [online], SportoweFakty.pl, 11 września 2012 [dostęp 2012-09-11] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03] (pol.).
  30. ↑ Senior Games LIDZBARK WARMIŃSKI, 11-12 września 2012 [online], domtel-sport.pl [dostęp 2012-09-18] (pol.).
  31. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego [online], onet.pl, 16 maja 2010 [dostęp 2014-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-20].
  32. ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. Dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].
  33. ↑ W eliminacjach osiągnął wynik 2,16.
  34. ↑ a b GBRAthletics: IAAF World Cup in Athletics [online] [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  35. ↑ a b W eliminacjach osiągnął wynik 2,21.
  36. ↑ Wyniki Halowych Mistrzostw Polski. „Lekkoatletyka”. XX (4), s. 17, kwiecień 1975. Warszawa: RSW „Prasa”. 
  37. ↑ a b c d e f g h i GBRAthletics: Polish Indoor Championships [online] [dostęp 2010-04-16] (ang.).
  38. ↑ Halowe Mistrzostwa Polski Seniorów. „Lekkoatletyka”. XXXIV (3), s. 5, marzec 1989. Warszawa: RSW "Prasa". 
  39. ↑ Henryk Gąszczak, Polska lekkoatletyka w statystyce historycznej; lata 1920-2007 [online], statystyka.histor.pzla.pl [dostęp 2012-02-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-15] (pol.).
  40. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Janusz Waśko: Polscy lekkoatleci na listach światowych 1921-2010. Zamość: grudzień 2011, s. 26.
  41. ↑ Najlepszy wynik na stadionie (2,25) uzyskał 30 sierpnia 1986 w Warszawie.
  42. ↑ Najlepszy wynik na stadionie (2,15) uzyskał 7 czerwca 1987 w Eberstadt.
  43. ↑ Najlepszy wynik na stadionie (2,20) uzyskał 4 czerwca 1989 w Eberstadt.
  44. ↑ a b Wynik przetrwał do 1 sierpnia 1980.
  45. ↑ Wyrównany rekord Edwarda Czernika.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie olimpijscy w skoku wzwyż
Halowi mistrzowie Europy w skoku wzwyż

Portal:Lekkoatletyka

Mistrzowie uniwersjady w skoku wzwyż

Portal:Lekkoatletyka

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Montreal 1976
Złoto
Indywidualnie
Drużynowo
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Moskwa 1980
Złoto
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Mistrzowie Polski w skoku wzwyż

Portal:Lekkoatletyka

Halowi mistrzowie Polski w skoku wzwyż
Zimowe
Mistrzostwa Polski
w Lekkoatletyce
Halowe
Mistrzostwa Polski
w Lekkoatletyce

Portal:Lekkoatletyka

  1. ↑ a b c nie rozegrano
Mistrzowie Europy U20 w skoku wzwyż
Europejskie Igrzyska Juniorów
Mistrzostwa Europy juniorów
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jacek_Wszoła&oldid=74970016”