Przejdź do zawartości

Jan Kłoś

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Kłoś
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 maja 1896
Kuczków

Data śmierci

1939 ? 1940

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

57 pułk piechoty
25 pułk piechoty
KRU Bielsk Podlaski

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941)

Jan Kłoś (ur. 18 maja 1896 w Kuczkowie, zm. w 1939 lub 1940) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Walentego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii niemieckiej, awansując w niej do stopnia sierżanta. Następnie wziął udział w powstaniu wielkopolskim. 25 kwietnia 1919 został mianowany podporucznikiem piechoty[1].

Służył w 57 pułku piechoty Wielkopolskiej w Poznaniu[2][3], w którym od 7 czerwca 1919 do 31 grudnia 1920 dowodził 5. kompanią. Był ranny[4].

23 czerwca 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[5][6]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 76. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W marcu 1930 został przeniesiony z KOP do 25 pułku piechoty w Piotrkowie na stanowisko kwatermistrza[8][9]. W listopadzie 1933 został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu[10]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Żywiec na stanowisko komendanta[11]. Z końcem 1938 dowodzona przez niego jednostka została zlikwidowana, a on sam oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V i skierowany do Komendy Rejonu Uzupełnień Bielsko[12].

Prawdopodobnie w maju 1939 został przeniesiony do Komendy Rejonu Uzupełnień Bielsk Podlaski, w której zastąpił majora Władysława Mażewskiego na stanowisku komendanta rejonu uzupełnień. Po 17 września 1939 razem ze swoim podwładnym, kapitanem Ludwikiem Babińskim zaginął na terenie ówczesnego województwa poleskiego. Mógł być również zamordowany przez Sowietów w 1940 w Mińsku, w więzieniu „Amerykanka”[13].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dekret Nr. 45. „Tygodnik Urzędowy”. 10, s. 38, 1919-05-10. Poznań: Komisariat Naczelnej Rady Ludowej. .
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 287, 419.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 262, 362.
  4. Podwapiński 1927 ↓, s. 23, 24, 73, 76, 149, 218.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 88 z 1 września 1925 roku, s. 478.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 131, 196.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 119.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37, 555.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 6.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
  12. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 22, 518, 844.
  13. Porycki 2011 ↓, s. 29.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 813.
  15. Podwapiński 1927 ↓, s. 221.
  16. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]