Przejdź do zawartości

Jean-Marc Barr

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean-Marc Barr
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 września 1960
Bitburg, Niemcy

Zawód

aktor, reżyser, scenarzysta, producent

Współmałżonek

Irina Dečermić
(rozwód)

Lata aktywności

od 1985

Multimedia w Wikimedia Commons

Jean-Marc Barr (ur. 27 września 1960 w Bitburgu) – francusko–amerykański aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy.

Nominowany do Cezara dla najlepszego aktora za rolę francuskiego nurka głębinowego Jacquesa Mayola w melodramacie Luca Bessona Wielki błękit (Le Grand bleu, 1988)[1] z Rosanną Arquette i Jeanem Reno.

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Bitburgu, w powiecie Eifel Bitburg-Prüm, w Niemczech w niemieckim kraju związkowym Nadrenia-Palatynat jako syn Francuzki Madeleine i amerykańskiego żołnierza Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych Harolda Barra[2][3]. Wychowywał się z siostrą Nicolette[4]. Część swojego dzieciństwa spędził w Niemczech, następnie w Stanach Zjednoczonych, zanim w 1968 jego ojciec poleciał na wojnę wietnamską, Jean-Marc z matką i siostrą osiedlili się w Montreuil[4]. W 1974 po powrocie ojca z Wietnamu, jego rodzina przeniosła się do San Diego w Kalifornii, gdzie otrzymał rygorystyczne wykształcenie w Mission Bay Senior High School z myślą o wcieleniu do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych[3]. Rodzice Barra chcieli, aby został pilotem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, ale on nie zamierzał pójść w ślady ojca. Wahając się, czy rozpocząć karierę księdza[4], ostatecznie opuścił Stany Zjednoczone i udał się do Paryża, gdzie w 1980 studiował filozofię na Sorbonie[4]. W 1982 wyjechał do Londynu[5], aby studiować aktorstwo w Guildhall School of Music and Drama. Naukę kontynuował w Cal Poly Humboldt w Arcata w Kalifornii. Studiował filozofię na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Debiutował na ekranie w roli Absaloma w filmie biblijnym Bruce’a Beresforda Król Dawid (King David, 1985)[6] u boku Richarda Gere. W 1986 rozpoczął pracę w teatrze we Francji[7]. Po udziale w komediodramacie Żabi książę (The Frog Prince, 1986), został obsadzony w roli Bruce’a Carreya w komediodramacie Johna Boormana Nadzieja i chwała (Hope and Glory, 1987) z Sarah Miles. W latach 1988–1989 zdobył uznanie na West Endzie w roli Vala Xaviera, włóczęgi z gitarą – hybrydy Orfeusza i Elvisa, w sztuce Tennessee Williamsa Orfeusz zstępujący z Vanessą Redgrave[8][9][10].

Grał w filmach duńskiego reżysera Larsa von Triera: Europa (1991), Przełamując fale (Breaking the Waves, 1996), Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark, 2000), Dogville (2003), Manderlay (2005), Nimfomanka (2013) i Dom, który zbudował Jack (2018). Wziął udział jako człowiek bez uroku w teledysku zespołu Blur „Charmless Man” (1996). W dramacie Big Sur (2013) wcielił się w postać Jacka Kerouaca, przedstawiciela ruchu bitników, autora powieści W drodze[11].

Debiutował jako reżyser i scenarzysta dramatu Kochankowie (Lovers, 1999), za który odebrał nagrodę na Festiwalu Filmów Europy Wschodniej w Chociebużu. Jego realizacje bliskie były postulatom manifestu Dogmy 95[12][13]. Za kreację Raya w australijskim filmie krótkometrażowym Ktokolwiek korzystał z tego łóżka (Whoever Was Using This Bed, 2016) na podstawie powieści Raymonda Carvera został nagrodzony m.in. na 25. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych Flickerfest[14].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Podczas studiów w Guildhall School of Music and Drama w Londynie poznał swoją przyszłą żonę Irinę Dečermić, pochodzącą z Jugosławii pianistkę i kompozytorkę[4]. Z czasem doszło do rozwodu. Z nieformalnego związku ze Stellą Di Tocco ma syna Jude’a (ur. 9 sierpnia 2015)[7].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Reżyser
1985 Król Dawid (King David) Absalom Bruce Beresford
Scott Don Taylor
1986 Żabi książę (The Frog Prince) James Brian Gilbert
1987 Nadzieja i chwała (Hope and Glory) kapral Bruce Carrey John Boorman
Maurycy (Maurice) kolega francuski James Ivory
1988 Wielki błękit (Le Grand bleu) Jacques Mayol Luc Besson
1991 Obca siła (Le Brasier) Victor Éric Barbier
Europa Leopold Kessler Lars von Trier
1992 Dżuma (La Peste) Jean Tarrou Luis Puenzo
1994 Iron Horsemen Robert Gilles Charmant
Oszuści (Les faussaires) Baker Frédéric Blum
Ulubiony syn (Le fils préféré) Philippe Nicole Garcia
1995 Marsz w ciemności (Marciando nel buio) Silvio Roatta Massimo Spano
1996 L'échappée belle Emmanuel Barnes Étienne Dhaene
Przełamując fale (Breaking the Waves) Terry Lars von Trier
Wyścig ze złem (Lifeline, TV) Patrick LeMay Fred Gerber
Mo' Sam Follow Yves-Noël François
1997 Les infidèles (TV) Farid Randa Chahal Sabag
1998 Wszystko z miłości (St. Ives) kapitan Jacques de Keroual de Saint-Yves Harry Hook
Pierwszeństwo (Préférence) Simon Grégoire Delacourt
Szkarłatny kaftan (The Scarlet Tunic) Matthaus Singer Stuart St Paul
Folle d’elle Marc Jérôme Cornuau
Ça ne se refuse pas Alex Eric Woreth
J’aimerais pas crever un dimanche Ben Didier Le Pêcheur
2000 Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark) Norman Lars von Trier
Zew ciała (Too Much Flesh) Lyle Pascal Arnold, Jean-Marc Barr
2001 Being Light Jack Lesterhoof Pascal Arnold, Jean-Marc Barr
2002 Synowie Marii (Les Fils de Marie) Paul Carole Laure
Czerwona syrena (La sirène rouge) Hugo Cornelius Toorop Olivier Megaton
2003 Rozwód po francusku (Le divorce) Maitre Bertram James Ivory
Dogville człowiek z wielkim kapeluszu Lars von Trier
Saltimbank Frédéric Saltim Jean-Claude Biette
Les clefs de bagnole aktor, który odmawia filmowania z Laurentem Laurent Baffie
2004 CQ2 (Seek You Too) Steven Carole Laure
2005 Manderlay Pan Robinson Lars von Trier
Raki i skorupiaki (Crustacés & Coquillages) Didier Olivier Ducastel, Jacques Martineau
Tara Road Andy Vine Gillies Mackinnon
2006 Każda jego noc (Chacun sa nuit) Phillipe Pascal Arnold, Jean-Marc Barr
Szef wszystkich szefów (Direktøren for det hele) Spencer Lars von Trier
2007 Twoje zdrowie, chłopcze! (Schau mir in die Augen, Kleiner) w roli samego siebie André Schäfer
Martin Paris (TV) Martin Paris Douglas Law
2008 Baby Blues Dan Lars Jacobson, Amardeep Kaleka
Żona anarchisty (The Anarchist’s Wife) Pierre Marie Noëlle, Peter Sehr
Parc Paul Marteau Arnaud des Pallières
Bank Nucingena (La maison Nucingen) William Henry James III Raúl Ruiz
2009 Making Plans for Lena (Non ma fille, tu n’iras pas danser) Nigel Christophe Honoré
2010 Miasto cieni (La cité) Maxime Vincent Kim Nguyen
2011 Les yeux de sa mère Jean-Paul Tremazan Thierry Klifa
American Translation William Pascal Arnold, Jean-Marc Barr
Przewodnik po Belgradzie z piosenką weselną i pogrzebową (Praktican vodic kroz Beograd sa pevanjem i plakanjem) Brian Bojan Vuletic
2012 Niccolò Machiavelli il Principe della politica Niccolò Machiavelli Lorenzo Raveggi
I to ma być lato (E la chiamano estate) Dino Paolo Franchi
2013 Big Sur Jack Kerouac Michael Polish
Manhattan Romance Alex Tom O’Brien
Wandal (Vandal) Paul, wujek Hélier Cisterne
Nimfomanka (Nymphomaniac) Pan Dłużnik Lars von Trier
2014 Le Dernier Mirage Justin Livingstone Nidhal Chatta
2015 WAX: We Are the X Jean-Christophe Touchalier Lorenzo Corvino
2017 uk18 obcokrajowiec Andrew Tiernan
Po latach (Dopo la guerra) Jérome Annarita Zambrano
Ziarno (Bugday) Erol Semih Kaplanoglu
Born Again Dead Trevor De Blanc Jowan Carbin
2018 The Cellar Milan Igor Voloshin
Dom, który zbudował Jack (The House That Jack Built) Leopold Kessler Lars von Trier
2020 Garçon chiffon dyrektor Nicolas Maury
2021 Aleksandar od Jugoslavije Ferdinand Foch Zdravko Sotra
Cicha ziemia Arnaud Agnieszka Woszczyńska
W sidłach strachu (The Security of Fear) Trevor De Blanc Jowan Carbin
2023 The Pod Generation założyciel Pegazusa Sophie Barthes
To już koniec (This Is the End) Vincent Dieutre
2024 Nieposłuszni (Les indociles) Pan Verger Pascal Arnold, Jean-Marc Barr

Seriale

[edytuj | edytuj kod]
  • 2005: Wenus i Apollo (Vénus et Apollon) jako Vincent
  • 2011: XIII jako Prêtre
  • 2018–2020: Bad Banks jako Robert Khano
  • 2018: Il miracolo jako śpiewak liryczny
  • 2021: La Corde
  • 2021: Je te promets
  • 2024: Rivages jako André

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jean-Marc Barr Awards. AllMovie. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  2. ↑ Jean-Marc Barr What Nationality Ancestry Race. EthniCelebs.com, 2017-03-21. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  3. ↑ a b Jean-Marc Barr Biographie. AlloCiné. [dostęp 2024-01-17]. (fr.).
  4. ↑ a b c d e Jean-Marc Barr Biographie. Purepeople. [dostęp 2024-01-17]. (fr.).
  5. ↑ Jean-Marc Barr Biography. AllMovie. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  6. ↑ Jean-Marc Barr. Rotten Tomatoes. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  7. ↑ a b Jean-Marc Barr Biographie. Gala.fr. [dostęp 2024-01-17]. (fr.).
  8. ↑ Frank Rich: Review/Theater; In London, Taking Williams Seriously. „The New York Times”, 1988-12-15. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  9. ↑ Orpheus Descending: Orpheus Descending. „The Guardian”, 2010-03-07. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  10. ↑ William A. Henry III: Theater: A Realm of Inspired Ritual. „Time”, 1989-01-02. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  11. ↑ Urszula Wolak: Barr: do roli króla bitników byłem przygotowany, odkąd skończyłem 17 lat. „Dziennik Polski”, 9 maja 2014. [dostęp 2024-01-17]. (pol.).
  12. ↑ Off Plus Camera Jean-Marc Barr przyjedzie do Krakowa. Interia.pl, 23 kwietnia 2014. [dostęp 2024-01-17]. (pol.).
  13. ↑ Jean-Marc Barr Biography. „TV Guide”. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
  14. ↑ Flickerfest: Best of Australian 6 Programme 2016. flickerfest.com. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean-Marc_Barr&oldid=73424065”