Jimmy McPartland
Jimmy McPartland (ok. 1944) | |
| Imię i nazwisko |
James Dugald McPartland |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 marca 1907 |
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 1991 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| The Austin High School Gang The Wolverines Ben Pollack Orchestra Jimmy McPartland and His Dixielanders | |
| Odznaczenia | |
Jimmy McPartland, właśc. James Dugald McPartland (ur. 15 marca 1907 w Chicago, zm. 13 marca 1991 w Port Washington)[1] – amerykański muzyk jazzowy, kornecista i bandlider. Był mężem brytyjskiej pianistki jazzowej Marian McPartland.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jego ojciec, James, był baseballistą, okazjonalnym bokserem oraz uczył muzyki. Matka zaś, Jean z d. Munn, była nauczycielką szkolną[2]. Problemy rodzinne sprawiły, że wraz z trojgiem rodzeństwa przez pewien czas przebywał w sierocińcu, z którego został relegowany za bójki[3]. Później również miał kłopoty z prawem, od których – jak twierdził – uratowała go muzyka[3].
Już w wieku pięciu lat zaczął grać na skrzypcach. Mając lat piętnaście dokonał definitywnego wyboru instrumentu, którym był kornet[4]. W 1922 razem z piątką kolegów ze szkoły średniej założył zespół The Austin High School Gang. Sześciu nastolatków: Jim Lanigan (fortepian), Jimmy McPartland (kornet}, jego starszy brat, Richard (bandżo i gitara), Frank Teschemacher (saksofon altowy), Bud Freeman (saksofon tenorowy) i Dave Tough (perkusja) pozostawało wówczas pod wpływem muzyki takich wykonawców jak The Original Dixieland Jazz Band, The New Orleans Rhythm Kings oraz Joe „King” Oliver[4]. Już poza szkołą, którą Jimmy porzucił po dwóch latach, swój pierwszy zawodowy angaż muzyczny podjęli jako The Blue Friars.
W 1924 wyjechał do Nowego Jorku, żeby wziąć udział w przesłuchaniach kandydatów na zastępcę Bixa Beiderbecke’a w The Wolverines Orchestra. Beiderbecke, który był jego kornetowym idolem, po przesłuchaniu skomplementował go słowami: „Podobasz mi się, młody. Brzmisz jak ja, ale mnie nie naśladuj”[3]. Później zaprzyjaźnili się do tego stopnia, że Beiderbecke wybrał mu kornet, na którym grał przez całą karierę[4]. Kiedy Bix odszedł z The Wolverines, zajął jego miejsce. W latach 1926–1927 grał w zespołach Arta Kassela oraz McKenzie-Condon's Chicagoans, z którym wziął udział w słynnej sesji nagraniowej, rejestrując m.in. utwory China Boy i Nobody's Sweetheart[3]. W 1927 dołączył na dwa lata do orkiestry Bena Pollacka i grał u boku Benny'ego Goodmana oraz Glenna Millera[4].
W 1930 wrócił do Chicago, gdzie grał ze swoim bratem, Dickiem, w grupie The Embassy Four. Był bandliderem, wokalistą i konferansjerem podczas występów zespołu w nocnym klubie The Three Deuces. W latach 1931–1936 współpracował także z piosenkarzem Russem Columbo i zespołem Harry'ego Resera. W tym czasie poślubił piosenkarkę Dorothy Williams (śpiewająca w orkiestrze Pollacka), która razem ze swoją młodszą siostrą Hannah (późniejszą żoną boksera Jacka Dempseya) tworzyła znany duet wokalny The Williams Sisters[3]. Miał z nią córkę, Dorothy. Małżonkowie jednak wkrótce się rozwiedli. Potem przez pewien czas przebywał w Ameryce Południowej. Po powrocie do kraju w latach 1936–1941 najpierw prowadził własne zespoły, a następnie dołączył do big-bandu Jacka Teagardena.
W 1942 został powołany do wojska. W 1944 w szeregach 462nd Antiaircraft Artillery Automatic Weapons Battalion[5] (zmotoryzowany batalion artylerii przeciwlotniczej z bronią automatyczną) walczył w pierwszych dniach lądowania wojsk alianckich w Normandii[2]. Uznano jednak, że jako muzyk bardziej się przyda zapewniając wojsku rozrywkę, został więc przeniesiony do USO Camp Shows[2]. Podczas polowych występów artystycznych dla żołnierzy pełnił rolę konferansjera oraz grał muzykę dixielandową ze zorganizowanym przez siebie małym zespołem. Członkiem grupy był także jego długoletni przyjaciel i współpracownik Bud Freeman. W czasie pobytu w Belgii poznał brytyjską pianistkę jazzową Margaret Marian Turner, z którą 3 lutego 1945 ożenił się w niemieckim Akwizgranie[2][3].
Po zakończeniu II wojny światowej i demobilizacji pozostał z żoną w Europie. W maju 1949 zagrał w Paryżu na Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym[2]. Wystąpili na nim m.in. Miles Davis, Tadd Dameron, James Moody, Kenny Clarke, Pete Johnson i Toots Thielemans. Następnie małżonkowie udali się do Stanów Zjednoczonych i zamieszkali w Chicago. Początkowo często grali razem. W 1953 przenieśli się do w Nowego Jorku[2]. Jimmy prowadził swoje zespoły, grał też z grupą pianisty Willie’go „The Lion” Smitha. Jednocześnie wprowadzał żonę do nowojorskiego środowiska jazzowego. Wiedząc, że sam pozostanie przy stylach tradycyjnych, zachęcał Marian do sformowania własnego zespołu i podejmowania samodzielnych kroków w zakresie nowych form jazzu. W rezultacie przez wiele lat występowała ze swoim triem w The Hickory House[3]. W zespole grał perkusista Joe Morello, z którym po pewnym czasie związała się uczuciowo. McPartlandowie, nie mając dzieci, rozwiedli się w 1967, lecz ich relacje pozostały przyjacielskie i nawet razem występowali[4].
Jeszcze w 1956 zadebiutował na ekranie telewizyjnym w widowisku The Magic Horn, będącym jednym z odcinków emitowanego na żywo serialu The Alcoa Hour[3]. Występował również w musicalach – inscenizacji Show Boat w nowojorskim The Jones Beach Theater oraz na płycie The Music Man, instrumentalnej wersji przedstawienia, wydanej przez wytwórnię Capitol w 1958[2]. Nadal grał dixieland z różnymi zespołami. W latach 1965–1966 był solistą w grupie Tony’ego Parentiego, występującej w klubie Jimmy Ryan’s[2]. Najczęściej jednak pojawiał się na estradzie jako lider własnego zespołu.
W 1978 wystąpił z Marian na Newport Jazz Festival. Oboje zagrali jeszcze razem w jego zespole na zamknięciu nowojorskiego klubu Eddie’ego Condona 31 lipca 1985[2]. Dwa tygodnie przed jego śmiercią ponownie się pobrali[4]. Chorując przez dłuższy czas na raka płuc, zmarł w wieku 83. lat[6]. Urna z jego prochami została złożona obok urny matki na cmentarzu Arlington w Elmhurst[2][7].
Marian McPartland: Jimmy był człowiekiem życzliwym i towarzyskim, bardzo kochanym przez otaczających go ludzi. Był sportowcem – bokserem amatorem, dobrym pływakiem i doświadczonym wędkarzem muchowym. Pamiętam pobyty w stanie Wisconsin w domku jego przyjaciela „Squirrela” Ashcrofta i letnie dni spędzone na łowieniu na muchę na jeziorze Pike. Jimmy czerpał dziecięcą przyjemność z prostych rzeczy w życiu. Jego ulubionym powiedzeniem było: „Rób to z wdziękiem”[6].
Wybrana dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Większość poniższych dat odnosi się do roku wydania płyty, a nie jej nagrania.
Jako lider lub współlider
[edytuj | edytuj kod]- 1949 Goin' Back a Ways (Halcyon)
- 1955 At The Hickory House (Savoy)
- 1957 Jimmy McPartland's Dixieland (Epic)
- 1958 The Music Man Goes Dixieland (Capitol)
- 1959
- 1965 That Happy Dixieland Jazz – Jimmy McPartland and His Dixielanders (1993, RCA – CD)
- 1972 McPartlands Live at the Monticello (Halcyon)
- 1973 A Sentimental Journey – Marian and Jimmy McPartland (Jazz Alliance)
- 1977 Make Magnificent Music – Tony Bennett/The McPartlands and Friends (2012, DRG – CD)
- 1981 Jazzmeeting in Holland – Bud Freeman, Jimmy McPartland, Ted Easton’s Bigband (Circle)
- 2006 Chicagoans Live in Concert (Jazzology)
Jako sideman
[edytuj | edytuj kod]- Z Bixem Beiderbecke’em
- 1992 Bix Beiderbecke and the Chicago Cornets (Milestone)
- Z Benem Pollackiem
- 1988 Futuristic Rhythm (Halcyon)
- Z Jackiem Teagardenem
- 1963 King of the Blues Trombone (Epic)
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]W 1992 został pośmiertnie wprowadzony do Bigbandowego i Jazzowego Panteonu Chwały (The Big Band and Jazz Hall of Fame)[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jimmy McPartland. allmusic.com. [dostęp 2024-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j McPartland, James Dugald („Jimmy”). encyclopedia.com. [dostęp 2024-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Jimmy McPartland. allaboutjazz.com. [dostęp 2024-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Jimmy McPartland. The Syncopated Times. [dostęp 2024-07-17]. (ang.).
- ↑ John R. Mott, 462nd Antiaircraft Artillery Automatic Weapons Battalion (Mobile) – U.S. Army. William Clowes and Sons, 1945. [dostęp 2024-07-17]. (ang.).
- ↑ a b Jimmy McPartland – Hot Jazz & Good Times. riverwalkjazz.stanford.edu. [dostęp 2024-07-17]. (ang.).
- ↑ a b James Dugald „Jimmy” McPartland. Find A Grave. [dostęp 2024-07-17]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jimmy McPartland, allmusic.com
- Jimmy McPartland, The Syncopated Times
- McPartland, James Dugald („Jimmy”), encyclopedia.com
- Jimmy McPartland, allaboutjazz.com