Przejdź do zawartości

Juliette Gréco

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juliette Gréco
Ilustracja
Juliette Gréco (1961)
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1927
Montpellier

Data i miejsce śmierci

23 września 2020
Ramatuelle

Zawód

piosenkarka, aktorka

Współmałżonek

Philippe Lemaire
(1953–1956; rozwód)
Michel Piccoli
(1966–1977; rozwód)
Gérard Jouannest
(1988–2018; jego śmierć)

Multimedia w Wikimedia Commons

Juliette Gréco (ur. 7 lutego 1927 w Montpellier, zm. 23 września 2020 w Ramatuelle) – francuska piosenkarka i aktorka.

Podczas II wojny światowej wraz ze swoimi rodzicami działała we francuskim ruchu oporu (Résistance). Po wojnie zamieszkała w Paryżu, gdzie szybko zaczęła odnosić sukcesy artystyczne jako piosemkarka. Kompozytorami jej utworów byli m.in. znany jazzman Miles Davis i Joseph Kosma. Teksty do muzyki pisali zaś: poeta Jean Cocteau i Jean Paul Sartre. Współpraca z tymi artystami zaowocowała wieloma przebojami, które uzyskały światowy rozgłos[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 7 lutego 1927 w Montpellier w południowej Francji. Jej ojciec pochodził z Korsyki, matka była działaczką francuskiego ruchu oporu (Résistance). Na edukację oraz formację ideową młodej Julietty mieli ogromny wpływ jej rodzice i ich zaangażowanie polityczne. Szczególny wpływ miała jej matka. Dorastająca Julietta, idąc za jej przykładem, również przyłączyła się do ruchu oporu. Została w związku z tym nawet aresztowana, ale uniknęła deportacji z powodu młodego wieku. Według niektórych biografów, Juliette Gréco była przez 210 dni więźniem obozu koncentracyjnego Ravensbrück. W 1946 roku przeniosła się do Paryża.

Szybko dostrzeżono w stolicy jej talent wokalny i stała się tam jedną z gwiazd powojennej Francji. Jej repertuar pieśniarski oddawał przekonująco ferment nowego kierunku filozoficznego – egzystencjalizmu oraz frustracje francuskich intelektualistów, które były następstwem przeżyć po II wojnie światowej. Tym refleksjom towarzyszył również wygląd sceniczny artystki; czarna suknia i długie czarne rozpuszczone włosy.

Gréco była częstą bywalczynią kawiarnii w paryskiej dzielnicy Saint-Germain-des-Prés, w których obracała się polityczna i filozoficzna bohema. Tam spotkała się z Milesem Davisem i Jeanem Cocteau. Ten ostatni zaproponował młodej artystce niewielką rolę we francuskim filmie „Orfeusz” (1950). Od amerykańskiego producenta i reżysera Darryla F. Zanucka otrzymała propozycję zagrania w filmach hollywoodzkich. W 1965 występowała w głównej roli we francuskim miniserialu Belfegor, czyli upiór Luwru[2][3].

W 2016 przeszła udar mózgu. Zmarła 23 września 2020, w miejscowości Ramatuelle, w wieku 93 lat[1][4]. Jej pogrzeb odbył się 5 października 2020 w Paryżu. Wziął w nim udział m.in. były prezydent François Hollande i ówczesna pierwsza dama Brigitte Macron[5]. Została pochowana u boku swojego ostatniego męża na cmentarzu Montparnasse[6].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Była trzykrotnie zamężna. Pierwszym mężem (1953–1956) był aktor Philippe Lemaire, z którym miała córkę Laurence-Marie Lemaire (zm. 2016). Jej drugim mężem był francuski aktor Michel Piccoli (1966–1977). W 1988 poślubiła pianistę Gérarda Jouannesta (1933–2018), z którym była zamężna aż do jego śmierci[7].

Piosenki

[edytuj | edytuj kod]
Juliette Gréco (1966)
Juliette Gréco (2006)
Juliette Gréco – koncert w Wiedniu (2009)
  • Si tu t’imagines (1950)
  • Parlez-moi d’amour
  • Paris Canaille (1962)
  • Accordéon (1962)
  • À la belle étoile
  • Ça va (Le Diable)
  • C'est à aimer que le temps passe
  • Chanson pour l’Auvergnat (1955)
  • Coin de rue (1954)
  • Daphénéo
  • Déshabillez-moi (1967)
  • Dieu est Nègre
  • Embrasse-moi
  • Je Hais les Dimanches (1951)
  • Je suis comme je suis (1951)
  • La Chanson de Barbara
  • La Chanson de Margaret
  • La Fiancée du Pirate
  • La Fourmi
  • La Rue
  • Les Cloches (& La Tzigane)
  • Les Croix
  • Les Dames de la poste
  • Les Enfants qui s'aiment
  • Les Feuilles mortes
  • L'Éternel féminin
  • L'Ombre
  • Romance
  • Sir Jack l'eventreur
  • Sous le ciel de Paris

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1964: Gréco chante Mac Orlan (Neuauflage 2001 Mercury/Universal)
  • 1965: Juliette Grèco à la Philharmonie der Berlin (LP: Philips)
  • 1966: Juliette Grèco in Deutschland (LP: Philips)
  • 1967: La Femme (Réédition 1998 Mercury/Universal)
  • 1990: Je suis comme je suis (Doppel-CD, Neuauflage 2002 Mercury/Universal)
  • 1991:
    • Juliette Gréco chante Maurice Fanon (Neuauflage 2002 Mercury/Universal)
    • Déshabillez-moi (Doppel-CD, Neuauflage 2003 Mercury/Universal)
  • 1992: Juliette Gréco à l’Olympia (Doppel-CD, Neuauflage 2004 Mercury/Universal)
  • 1993: Vivre dans l’avenir (Réédition 2002 Universal)
  • 1998: Un jour d’été et quelques nuits (Disques Meys)
  • 1999: Juliette Gréco Odéon 1999 (Doppel-CD, Disques Meys)
  • 2003:
    • Aimez-vous les uns les autres ou bien disparaissez … (Polydor/Universal)
    • L’Éternel féminin – Gesamtaufnahme in 21 CD (Mercury/Universal)
  • 2004:
    • Juliette Gréco Olympia 1955 – Olympia 1966 (Mercury/Universal)
    • Juliette Gréco Olympia 2004 (Doppel-CD, Polydor/Universal)
  • 2006: Le Temps d’une chanson (Polydor/Universal).

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Książki

[edytuj | edytuj kod]
  • Jujube (Éditions Stock, 1982, 1994)
  • Saint-Germain-des-Prés (fotografie: Yann Aubry; Éditions Michel Lafon, 2006; ISBN 2-7499-0534-6)
  • Je suis faite comme ça (Éditions Flammarion, 2012; ISBN 978-2-08-125489-3)
  • Juliette Gréco raconte de Saint-Germain-des-Prés à Saint-Tropez (fotografie: Georges Dudognon, Éditions Flammarion, 2013; ISBN 978-2-08-129574-2)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Paweł Brodowski, Juliette Gréco [online], jazzforum.com.pl [dostęp 2024-09-29] (pol.).
  2. ↑ Patrick O’Connor, Juliette Gréco obituary [online], theguardian.com, 24 września 2020 [dostęp 2024-10-28] (ang.).
  3. ↑ Lara Marlowe, Ghost of Juliette Gréco lingers over Saint-Germain-des-Prés [online], irishtimes.com, 29 września 2020 [dostęp 2024-10-28] (ang.).
  4. ↑ Juliette Gréco est morte à l'âge de 93 ans [online], bfmtv.com, 23 września 2020 (fr.).
  5. ↑ Last farewell for French singer Juliette Greco – DW – 10/05/2020 [online], dw.com [dostęp 2024-10-30] (ang.).
  6. ↑ Cimetiere-Montparnasse, Tombe : Juliette GRÉCO [online], Cimetière du Montparnasse, 7 maja 2024 [dostęp 2024-10-30] (fr.).
  7. ↑ Nie żyje Juliette Greco, ikona francuskiej piosenki [online], ifrancja.fr, 23 września 2020 [dostęp 2024-10-29] (pol.).
  8. ↑ Belphegor [online], IMDb [zarchiwizowane z adresu 2016-03-13] (ang.).
  9. ↑ Belphegor [online], fdb.pl [dostęp 2024-10-28] (pol.).
  10. ↑ Belfegor – upiór Luwru w bazie Filmweb

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Régine Deforges (Text), Irmeli Jung (Photos): Juliette Gréco, Imprimerie Nationale, Paris 1990
  • Betrand Dicale: Juliette Gréco. Les vies d’une chanteuse, Edition Lattès, Paris 2001, ISBN 2-7096-2102-9
  • Michel Grisolio: Juliette Gréco, Edition Seghers, Paris 1975
  • Josyaune Savigneau: Juliette Gréco, Actes Sud, Arles 1998, ISBN 2-7427-2059-6

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juliette_Gréco&oldid=75296865”