Malinianka
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Struga | |
Długość | 12,6 km |
Powierzchnia zlewni |
36,5 km² |
Źródło | |
Miejsce | Maleniska |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | San |
Miejsce | |
Wysokość |
160,3 m n.p.m. |
Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Nowa Sarzyna | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
Położenie na mapie powiatu leżajskiego |
Malenianka (Malinianka) – struga, lewostronny dopływ Sanu o długości 12,5 km, przepływająca przez gminy Leżajsk i Nowa Sarzyna (częściowo na ich granicy) w powiecie leżajskim.
W zestawieniu PRNG jako źródło nazwy Malenianka podano Mapa topograficzna w skali 1:10 000/Protokół z posiedzenia KUNMiOF w dniach 29 - 30 czerwca 2004/Zarządzenie nr 17 Prezesa Rady Ministrów z dnia 5 lutego 1968 r., M.P. 1968 nr 6, poz. 34, jako źródło nazwy obocznej Malinianka podano KNMiOF i MPHP[1].
Malinianka z dopływami stanowi jednolitą część wód o symbolu PLRW20001722736 wchodzącą w skład scalonej części wód San od ujścia Złotej II do ujścia Rudnej (GW0831)[2].
Bieg rzeki
[edytuj | edytuj kod]Źródło rzeki Malinianka znajduje się na południe od miejscowości Maleniska, na wysokości 216 m n.p.m. Obszar ten leży w mezoregionie Płaskowyż Kolbuszowski, znajdującym się w środkowej części Kotliny Sandomierskiej. Malinianka przez większość swojej długości płynie w obrębie gminy Nowa Sarzyna, konsekwentnie doliną o szerokości od kilku do kilkudziesięciu metrów.
Bieg górny Malinianki znajduje się na terenie Nadleśnictwa Leżajsk, na północ od rezerwatu „Suchy Łuk”. W miejscu tym mamy jeszcze źródła kilku mniejszych rzek (w tym Jagódki przepływającej przez Leżajsk).
Bieg środkowy przypada na miejscowość Jelna, w której rzeka rozwidla się na dwa koryta, aby ponownie po 40 m się połączyć. W miejscu tym znajdują się pozostałości po dawnym młynie wykorzystującym nurt rzeki. Poniżej na wysokości 17 5 m n.p.m. znajdują się dwa zbiorniki retencyjne obok kościoła parafialnego w Jelnej i Domu Strażackiego.
W dolnym biegu rzeki koryto nieznacznie się poszerza, płynąc przez tereny łąkowe miejscowości Baranówka. Poniżej tej miejscowości na wysokości 164 m n.p.m. do Malinianki wpada jej prawy dopływ – Siutno. Ujście do Sanu znajduje się na wysokości 160 m n.p.m.
Malinianka w swoim dorzeczu posiada także 14 małych dopływów bezimiennych. Ze wszystkich dopływów rzeki największy to Siutno, który bierze swój początek z terenów zabagnionych, położonych między Starym Miastem a Przychojcem, przez który przepływa. Wzdłuż biegu rzeki znajdują się 22 mosty, w tym jeden kolejowy linii Przeworsk-Stalowa Wola-Rozwadów oraz 5 zastawek (jazów).
Osadnictwo nad Malinianką
[edytuj | edytuj kod]Ważniejsze miejscowości:
- Maleniska
- Jelna
- Budzyń (przysiółek Jelnej)
- Baranówka (przysiółek Jelnej)
- Podbaranówka (część wsi Przychojec)
- Przychojec
- Łukowa (Na Niemcach)
Osadnictwo w biegu rzeki wymusiło wybudowanie czterech zbiorników małej retencji:
- Jelna (górny bieg rzeki, dwa zbiorniki obok remizy strażackiej)
- Baranówka (dolny bieg rzeki, nieopodal stadionu)
- na Łukowej (dolny bieg rzeki, 400 m od ujścia do Sanu)
Monitoring jakości wód
[edytuj | edytuj kod]Na jakość wód w rzece Malinianka ma duży wpływ wybudowanie kanalizacji w miejscowości Baranówka. W górnym biegu rzeki brak jej powoduje duże zanieczyszczenie odpadami gospodarczymi i innymi. Malinianka jest rzeką należąca do klasy C – siedlisko i hodowla ryb i innych organizmów, użytkowanie rekreacyjne (głównie wędkarstwo). Charakterystyce klas jakości wód Malinianka zajmuje klasa III (stan umiarkowany) umiarkowany stan wód oznacza, że występują umiarkowane odchylenia od charakteru naturalnego. W systemie trzyklasowym Malinianka zajmowała klasę 3, co oznacza, że woda w niej przeznaczona była do korzystania przez przemysł i rolnictwo.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
- ↑ Katalog jednolitych i scalonych części wód. Wojciech Szczepański (red.). Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2009, s. 664. ISBN 978-83-61227-16-8.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Kondracki Geografia regionalna Polski, PWN, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12479-2