Medal za Uratowanie Ginących

Medal za Uratowanie Ginących

Ustanowiono	styczeń 1828
Wycofano	kwiecień 1833
Wielkość	29 mm
Kruszec	złoto i srebro
Wydano	20
Projektant	Wladimir Aleksiejew

Medal za Uratowanie Ginących – polskie odznaczenie cywilne ustanowione w styczniu 1828 roku przez Mikołaja I celem uhonorowania osób, które z narażeniem życia ratowały ludzi z pożarów, tonących lub innych okoliczności zagrażających życiu.

Historia

Medal nadawany był przez Mikołaja I w Królestwie Kongresowym na wniosek:

• Komisji Wojewódzkiej
• Urzędu Municypalnego miasta stołecznego Warszawy
• zainteresowanego poprzez Komisję Rozpoznawającą Prośby do Tronu lub do Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych.

Medal wykonywany był w mennicy w Petersburgu. Nadawanie medalu trwało od listopada 1828 roku do lutego 1833 roku. W kwietniu 1833 roku napis polski został zmieniony na rosyjski.

Opis medalu

Medal był ustanowiony w dwóch klasach i wykonany w zależności od klasy w złocie lub srebrze. Średnica medalu wynosiła 29 mm.

Na awersie widniała głowa Mikołaja I skierowana w prawą stronę z napisem po obwodzie: MIKOŁAY I CESARZ SA /MOWŁADCA/W/SZECH/ ROSS/YI/ KRÓL POLSKI

Na rewersie znajdował się następujący napis: ZA / URATOWANIE / GINĄCYCH

Wygląd prawdopodobnie był zbliżony do medalu Imperium Rosyjskiego «За спасение утопавших»

Odznaczeni

W 1829 roku medal w złocie otrzymał Anicenty Jucewicz proboszcz Sapieżyński za uratowanie kilkorga dzieci tonących w rzece Niemen oraz uratowanie prywatnych ruchomości i kasy miejskiej.

Pozostali odznaczeni otrzymali medale wykonane w srebrze. Byli to chłopi, rzemieślnicy oraz niżsi urzędnicy.

Zobacz też

• Medal za Ratowanie Ginących – polskie odznaczenie cywilne okresu II RP
• Medal za Ofiarność i Odwagę – polskie odznaczenie cywilne okresu PRL i III RP

Bibliografia

• Wanda Bigoszewska: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1989, s. 39-40. ISBN 83-223-2287-9.