NUR-22
| Dane podstawowe | |
| Producent | |
|---|---|
| Typ |
samobieżna stacja radiolokacyjna |
| Historia | |
| Lata produkcji |
1998-2003 |
| Dane techniczne | |
| Zasięg |
do 100 km |
| Pasmo | |
| Częstotliwość |
3,2-3,4 GHz |
| Liczba śledzonych obiektów |
72 |
| Użytkownicy | |
NUR-22 „Izabela”[1] – polska samobieżna stacja radiolokacyjna używana przez oddziały przeciwlotnicze Wojsk Lądowych. Przeznaczona jest do wykrywania, śledzenia, identyfikowania celów powietrznych. Potencjał zasięgowy stacji umożliwia wykrycie obiektów o skutecznej powierzchni odbicia 1 m² lecących na wysokości 1000 m w odległości 80 km. Maksymalna odległość wykrycia wynosi 100 km, a maksymalna wysokość wykrycia 7 km[2]. Stacja zbudowana na podwoziu samochodu Tatra 815 w wersji czteroosiowej.
Stacja wywodzi się z samobieżnego radaru NUR-21 na podwoziu gąsienicowym SPG-1. Początkowo planowano jedynie umieszczenie zmodyfikowanej aparatury stacji NUR-21 na podwoziu kołowym w celu obniżenia ceny i kosztów eksploatacji, lecz z uwagi na dostępność nowych podzespołów elektronicznych na przełomie lat 80. i 90., ostatecznie opracowano ulepszoną i nowocześniejszą stację[3]. Prace prowadzono w CNPEP Radwar w latach 1987–1992[2]. Antena została nowo opracowana w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji[2]. Z uwagi na zawieszenie prac, wejście do produkcji opóźniło się i partia próbna powstała w 1997 roku, a następnie w latach 1998–2003 wykonano dla Wojska Polskiego 8 egzemplarzy seryjnych, w tym 6 na zmodyfikowanym podwoziu SPR-22B[2]. W Wojsku Polskim radar NUR-22 otrzymał oznaczenie RT-22 i nazwę Izabela[2]. Część elektroniczną i antenę radaru NUR-22 wykorzystano ponadto przy produkcji jednego egzemplarza eksportowego radaru NUR-21MI na podwoziu gąsienicowym SPG-1M[2].
Antena paraboliczna ma rozmiary 4,2 × 3,1 m i obraca się z prędkością 6 lub 12 obr./min[3]. Antena jest unoszona mechanicznie na ramie. Radar ma całkowicie cyfrowy układ obróbki sygnału. Układ pozwala na automatyczne śledzenie 72 celów powietrznych[2]. Wyposażony jest w system identyfikacji swój-obcy Supraśl i radiostację RRC-9500[2].
Innym radarem jest nowszy NUR-22-3D(N)[2].
Dane techniczne stacji radiolokacyjnej
[edytuj | edytuj kod]- pasmo pracy S (3,2-3,4 GHz)[2]
- zasięg wykrywania: do 100 km[2]
- pułap wykrywania: 7 km[2]
- ilość śledzonych obiektów 72
- pokrycie przestrzeni w elewacji -10° +65°[4]
- moc szczytowa ok. 100 kW[2]
- moc średnia ok. 1 kW[2]
Dane techniczne nośnika
[edytuj | edytuj kod]- nośnik: Tatra 815
- trakcja kołowa 8×8
- załoga 3 osoby
- silnik wysokoprężny o mocy 360 KM (265 kW)[2]
- długość – 10,3 m
- szerokości – 2,75 m
- wysokość – 3,39 m
- masa – 31 000 kg
- prędkość:
- 65 km/h (po drogach utwardzonych)
- 40 km/h (po drogach gruntowych)
- zasięg – 500-600 km
Wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]- Agregat prądotwórczy
- Układ filtrowentylacji z wentylatorem i filtropochłaniaczem
- Układ ogrzewania kabiny kierowcy i nadwozia
- Układ nawigacji zliczeniowe
- Układ chłodzenia aparatury elektronicznej
- Środki łączności wewnętrznej i zewnętrznej
- Elektroniczny układ poziomowania z dokładnością do 1°
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ NUR-22 Izabela. [dostęp 2012-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-23)]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Kwasek 2017 ↓, s. 71-72.
- ↑ a b Kwasek 2017 ↓, s. 71.
- ↑ Kwasek 2017 ↓, s. 74.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- 4 Zielonogórski Pułk Przeciwlotniczy - Środki rozpoznania radiolokacyjnego. www.4zpplot.wp.mil.pl. [dostęp 2012-08-15]. (pol.).
- NUR-22. [dostęp 2012-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-30)]. (pol.).
- Tomasz Kwasek. Stacje radiolokacyjne NUR-22 i NUR-22-3D(N). „Nowa Technika Wojskowa”. 2/2017, s. 70-74, luty 2017. ISSN 1230-1655.