No Prayer on the Road

No Prayer on the Road

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	No Prayer for the Dying
Lokalizacje	Ameryka Północna, Azja, Europa
Data rozpoczęcia	19 września 1990
Data zakończenia	21 września 1991
Liczba koncertów	122 odwołanych: 7
Widownia	2,5 mln
Iron Maiden
7th Tour of a 7th Tour (1988) No Prayer on the Road (1990–1991) Fear of the Dark Tour (1992)

No Prayer on the Road – trasa koncertowa heavymetalowego zespołu Iron Maiden, która trwała od 19 września 1990 roku do 21 września 1991 roku i obejmowała koncerty na trzech kontynentach, w 22 krajach – po raz pierwszy zespół wystąpił zarówno w Irlandii Południowej, jak i Północnej. Była to pierwsza trasa z udziałem gitarzysty Janicka Gersa, który zastąpił Adriana Smitha. Po niezwykle spektakularnych, ogromnych koncertach w minionej dekadzie, muzycy w odpowiedzi na medialne oskarżenia o „sceniczne efekciarstwo”, postanowili powrócić do korzeni, prezentując show oparte wyłącznie o podstawowe wyposażenie sceniczne (poza efektownymi światłami), dając serię koncertów w kameralnych salach brytyjskich miast. Etap ten nosił nazwę „Intercity Express Tour”. Supportem na tej części trasy była obiecująca grupa Wolfsbane, frontmanem której okazał się sam Blaze Bayley – w przyszłości zastępca Bruce’a Dickinsona w Iron Maiden.

Gościem specjalnym trasy po Europie i USA była amerykańska formacja Anthrax. Amerykanie ten etap kariery wspominali jako jedno z najlepszych wydarzeń, w którym brali udział. Koncerty zostały całkowicie wyprzedane, ale 7 z nich musiało zostać anulowanych ze względu na problemy zdrowotne muzyków. 33 koncerty na terytorium Europy kontynentalnej zobaczyło aż 530 tys. widzów zaś w każdym z obiektów grupa ustanowiła rekord frekwencji. Iron Maiden występowali w ogromnych arenach sportowych, byli gwiazdą „Roskilde Festival”, na który przybyło ponad 65 tys. widzów, zaś dwa koncerty zagrane tego samego dnia na torze Bol d’Or we Francji, zgromadziły po 40 tys. widzów. Według muzyków koncerty zagrane w latach 1990/91 można uznać za jedne z najbardziej energetycznych w historii formacji. 122 występy przyciągnęły blisko 2,5 miliona widzów.

Supporty

• Anthrax – koncerty w Europie i Ameryce Północnej.
• Wolfsbane – „Intercity Express Tour'90”, UK.
• King’s X – koncerty w Niemczech i Belgii.
• The Almighty – UK, letnie festiwale.

Setlista

• Introdukcja: soundtrack do filmu „633 Squadron”, wszystkie koncerty trasy.

1. „Tailgunner” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
2. „Public Enema Number One” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
3. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
4. „Die with Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983)
5. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
6. „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
7. „Holy Smoke” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
8. „The Assassin” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
9. „No Prayer for the Dying” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
10. „Hooks in You” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
11. „The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
12. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
13. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
14. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
15. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „Bring Your Daughter… to the Slaughter” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
3. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
4. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• „Hooks In You” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990) oraz „The Assassin” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990) nie zagrano na trasie po USA (1991).
• „The Prisoner” (z albumu The Number of the Beast, 1982) i „The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988) zastąpiły „Hooks In You” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990), „The Assassin” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990) oraz „Holy Smoke” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990), podczas letniego tournee (festiwale oraz Bol d’Or).

Oprawa trasy

Trasa koncertowa „No Prayer on the Road” charakteryzowała się najskromniejszą, wręcz ascetyczną oprawą, jaką zespół zaprezentował publiczności od czasów ostatnich koncertów z Paulem Di’Anno we wrześniu 1981 roku. Całkowicie zrezygnowano z jakichkolwiek rekwizytów, rozbudowanej scenografii i dodatkowych dekoracji. Nie było również pirotechniki. W głębi estrady, po obu stronach perkusyjnego podium, ustawiono rzędy kolumn zwieńczonych wzmacniaczami „Marshall”. Stanowiło to całkowite przeciwieństwo wszystkich tras z lat 1982–1988, na potrzeby których zespół woził ze sobą coraz bardziej monumentalną scenografię.

Muzycy oraz management, nawiązując do niezwykle surowego brzmienia nowego albumu, pragnęli odzwierciedlić nową jakość estetyczną również w odniesieniu do skromniejszej prezentacji koncertowej. Członkowie grupy wybiegali na scenę pozbawieni wymyślnych, spandeksowych uniformów i ozdób, ubrani w białe adidasy i jeansy, względnie skórzane kurtki. Podest sceny pokryto tworzywem z promieniście rozchodzącymi się biało – czarnymi wstęgami, przywodzącymi na myśl ozdoby znane z cyrkowych aren. W głębi estrady zmieniały się backdropy (nawet 10 wariantów) z reprodukcjami ilustracji okładkowych znanych z poszczególnych wydawnictw grupy, co na taką skalę zespół uczynił po raz pierwszy w karierze.

Zachowano natomiast potężne oświetlenie, tworzące zwartą konstrukcję wiszącą nad estradą, imponującą rampę wyposażoną w zestawy halogenów, listwy wielokolorowych świateł zawieszonych nad karniszami ze wspomnianymi backdropami, otaczających podesty estrady, jej boczne cokoły oraz tył zestawu perkusyjnego. W sumie koncerty realizowane w pełnym wymiarze oprawy, oświetlało nawet 800 jupiterów, rzutników i stroboskopów. Oczywiście, nie mogło zabraknąć maskotki grupy – Eddiego. W wersji mobilnej ukazywał się jako trzymetrowy zombie w przebraniu fana grupy, zaś podczas utworu „Iron Maiden” w tyle estrady widniała ogromna płyta nagrobkowa, która na oczach publiczności rozpadała się na kawałki, by ukazać upiorne, potężnych wymiarów wcielenie maszkary, znane z okładki promowanego albumu No Prayer for the Dying. Nie zapomniano również o użyciu potężnego nagłośnienia, którego moc na wielu koncertach sięgała około 200 tys. watów.

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Intercity Express Tour UK
19 września 1990	Milton Keynes	Anglia	Woughton Centre (Secret Show)
20 września 1990	Southampton		Mayflower Theatre
21 września 1990	Oksford		Apollo Theatre
23 września 1990	Dublin	Irlandia	The Point Arena
24 września 1990	Belfast	Irlandia Północna	King’s Hall
26 września 1990	Newcastle	Anglia	Newcastle City Hall
27 września 1990	Edynburg	Szkocja	Edinburgh Playhouse
28 września 1990	Aberdeen		Capitol Theatre
30 września 1990	Ayr		Ayr Pavilion
1 października 1990	Preston	Anglia	Guild Hall
2 października 1990	Leicester		De Montfort Hall
4 października 1990	Liverpool		Royal Court Theatre
5 października 1990	Hull		Hull City Hall
7 października 1990	Newport	Walia	Newport Centre
8 października 1990	Cambridge	Anglia	Cambridge Corn Exchange
9 października 1990	Sheffield		Sheffield City Hall
11 października 1990	Derby		Assembly Rooms
12 października 1990	Manchester		O2 Apollo Manchester
14 października 1990	Torbay		Leisure Centre
15 października 1990	Poole		Arts Centre
16 października 1990	Hanley		Victoria Hall
18 października 1990	Londyn		Hammersmith Odeon
Europa
21 października 1990	Barcelona	Hiszpania	Palau St. Jordi
23 października 1990	Cascais	Portugalia	Pavilhão de Cascais
25 października 1990	Madryt	Hiszpania	Palacio de Deportes
27 października 1990	San Sebastián		Estadio Anoeta
29 października 1990	Paryż	Francja	Le Zénith
30 października 1990
1 listopada 1990	Bruksela	Belgia	Forest National
2 listopada 1990	Lejda	Holandia	Groenoordhallen
3 listopada 1990
5 listopada 1990	Kopenhaga	Dania	K.B. Hallen
6 listopada 1990
8 listopada 1990	Drammen	Norwegia	Drammenshallen
9 listopada 1990	Göteborg	Szwecja	Scandinavium
10 listopada 1990	Sztokholm		Isstadion
12 listopada 1990	Helsinki	Finlandia	Helsinki Ice Hall
15 listopada 1990	Berlin	Niemcy	Deutschlandhalle
17 listopada 1990	Berno	Szwajcaria	Bern Expo
18 listopada 1990	Mediolan	Włochy	Palatrussardi
19 listopada 1990	Florencja		Palasport
20 listopada 1990	Rzym		Palaeur
21 listopada 1990	Treviso		Palasport
23 listopada 1990	Saarbrücken	Niemcy	Saarlandhalle
24 listopada 1990	Grenoble	Francja	Summum Arena
25 listopada 1990	Tuluza		Sport Palais
26 listopada 1990	Marsylia		Arena Marselie
29 listopada 1990	Turyn	Włochy	Olympic Arena
30 listopada 1990
3 grudnia 1990	Monachium	Niemcy	Rudi-Sedlmayer-Halle
4 grudnia 1990	Stuttgart		Martin-Schleyer-Halle
5 grudnia 1990	Würzburg		Carl-Diem-Halle
7 grudnia 1990	Brema		Stadthalle
8 grudnia 1990	Hanower		Hallenstadion
11 grudnia 1990	Edynburg	Szkocja	Ingliston Exhibition & Trade Centre
13 grudnia 1990	Whitley Bay	Anglia	Whitley Bay Ice Rink
14 grudnia 1990	Birmingham		NEC Arena
15 grudnia 1990
17 grudnia 1990	Londyn		Wembley Arena
18 grudnia 1990
20 grudnia 1990	Genk	Belgia	Limburghal
21 grudnia 1990	Dortmund	Niemcy	Westfalenhallen
22 grudnia 1990	Frankfurt		Festhalle Frankfurt
Ameryka Północna
13 stycznia 1991	Halifax, Nowa Szkocja	Kanada	Halifax Metro Centre
15 stycznia 1991	Montreal, Quebec		Forum de Montréal
16 stycznia 1991	Quebec, Quebec		Colisée Pepsi
18 stycznia 1991	Toronto, Ontario		Maple Leaf Gardens
19 stycznia 1991	Rochester, Nowy Jork	Stany Zjednoczone	War Memorial
21 stycznia 1991	East Rutherford, New Jersey		Brendan Byrne Arena
22 stycznia 1991	Albany, Nowy Jork		Knickerbocker Arena
23 stycznia 1991	Worcester, Massachusetts		DCU Center
25 stycznia 1991	Providence, Rhode Island		Dunkin’ Donuts Center
26 stycznia 1991	New Haven, Connecticut		New Haven Coliseum
28 stycznia 1991	Springfield, Maine		Maine Coliseum
29 stycznia 1991	Filadelfia, Pensylwania		Spectrum Center
31 stycznia 1991	Pittsburgh, Pensylwania		Pittsburg Center
1 lutego 1991	Fairfax, Wirginia		Coliseum
2 lutego 1991	Charleston, Wirginia Zachodnia		Charleston Palace
4 lutego 1991	Auburn Hills, Michigan		The Palace of Auburn Hills
5 lutego 1991	Cleveland, Ohio		Richfield Coliseum
6 lutego 1991	Cincinnati, Ohio		Cincinnati Gardens
8 lutego 1991	Miami, Floryda		Miami Arena
9 lutego 1991	Orlando, Floryda		Amway Arena
10 lutego 1991	Tampa, Floryda		Tampa Forum
12 lutego 1991	Atlanta, Georgia		Omni Stadium
15 lutego 1991	Houston, Teksas		The Summit Arena
16 lutego 1991	Dallas, Teksas		Fairgrounds Center
17 lutego 1991	San Antonio, Teksas		Convention Center Arena
19 lutego 1991	San Diego, Kalifornia		Sports Arena
20 lutego 1991	Long Beach, Kalifornia		Long Beach Arena
22 lutego 1991
23 lutego 1991	Phoenix, Arizona		Compton Terrace
24 lutego 1991	Albuquerque, Nowy Meksyk		Tingley Coliseum
25 lutego 1991	Denver, Kolorado		McNichols Sports Arena
27 lutego 1991	Kansas City, Missouri		Kemper Arena
28 lutego 1991	Sioux Falls, Dakota Południowa		Dakotta Amphitheater
1 marca 1991	Minneapolis, Missisipi		Target Center
3 marca 1991	Saint Louis, Missouri		Missouri Auditorium
4 marca 1991	Rosemont, Illinois		Rosemont Horizon
6 marca 1991	Winnipeg, Manitoba	Kanada	Winnipeg Arena
7 marca 1991	Saskatoon, Saskatchewan		Credit Union Centre
8 marca 1991	Edmonton, Alberta		Agri Dome
10 marca 1991	Salem, Oregon	Stany Zjednoczone	Armory Auditorium
11 marca 1991	Seattle, Waszyngton		Seattle Center Coliseum
13 marca 1991	Sacramento, Kalifornia		ARCO Arena
14 marca 1991	Daly City, Kalifornia		Cow Palace
15 marca 1991	Bakersfield, Kalifornia		Amphitheater Bakersfield
17 marca 1991	Laguna Hills, Kalifornia		Irvine Meadows Amphitheatre
18 marca 1991
19 marca 1991	Salt Lake City, Utah		Salt Palace
Azja
28 marca 1991	Tokio	Japonia	NHK Hall
29 marca 1991
1 kwietnia 1991	Saitama		Saitama Arena
2 kwietnia 1991	Osaka		Kōsei Nenkin Kaikan
3 kwietnia 1991	Jokohama		Cultural Gymnasium
5 kwietnia 1991	Tokio		NHK Hall
Europa
29 czerwca 1991	Roskilde	Dania	Festivalpladsen
5 września 1991	Zurych	Szwajcaria	Hallenstadion
6 września 1991	Winterthur		Alt Stadt Platz
21 września 1991	Tulon	Francja	Circuit Paul Ricard
21 września 1991

Uwagi

• Inaugurujący trasę koncert w Milton Keynes grupa zagrała jako „The Holy Smokers”.
• Pierwszy etap trasy nosił nazwę „Intercity Express Tour UK”, niemal wszystkie jego koncerty zostały zagrane w kameralnych obiektach o pojemności od 1,5 tys. do 5 tys. widzów.
• Zespół po raz pierwszy wystąpił zarówno w Irlandii Południowej, jak i Północnej.
• Niemal wszystkie koncerty trasy wyprzedano w bardzo krótkim czasie.
• Koncerty w takich miejscach, jak Grenoble, Saskatoon, New Haven, Pittsburgh, Springfield, Providence czy Albany pomimo sprzedaży kompletu biletów, zostały odwołane z uwagi na problemy zdrowotne muzyków.
• 28 koncertów zagranych w Wielkiej Brytanii w 1990 roku, obejrzało aż 160 tys. widzów. W wielu obiektach ustanowiono rekordy frekwencji.
• 9 koncertów w Niemczech przyciągnęło 130 tys. fanów. Było to najlepsze i najszybciej sprzedawane niemieckie tournee grupy od 1983 roku.
• 33 koncerty na terytorium Europy kontynentalnej zobaczyło aż 530 tys. widzów. W każdym z obiektów grupa ustanowiła rekord frekwencji.
• 47 koncertów w ogromnych arenach i amfiteatrach USA i Kanady zobaczyło ponad milion fanów. Grupa w kilku przypadkach występowała w większych arenach (ponad 20 tys.), niż przed laty.
• Grupa po raz pierwszy wystąpiła jako headliner legendarnego festiwalu w „Roskilde” przed 65 tys. fanów.
• Zespół dał koncert na francuskim torze wyścigowym Bol d’Or, występując na prośbę organizatora dwukrotnie tego samego dnia przed 40 tys. ludzi.
• 7 koncertów we Francji przyciągnęło łącznie 120 tys. widzów.
• Zespół zagrał trzykrotnie w prestiżowej hali NHK w Tokio przed kilkunastoma tysiącami fanów.
• Muzycy początkowo zamierzali wystąpić w Hongkongu, Singapurze oraz Korei Południowej. Koncerty ostatecznie nie doszły do skutku ze względu na zbyt wygórowane oczekiwania ekonomiczne lokalnych organizatorów.
• Koncerty na Wembley Arena zostały profesjonalnie zarejestrowane.
• Pomimo istotnych zmian trendów w ciężkim rocku oraz skromniejszej oprawy, trasa cieszyła się ogromnym powodzeniem, zaś muzycy zaprezentowali najlepszą formę od lat.

Linki zewnętrzne

• Iron Maiden