Przejdź do zawartości

Saul Czernichowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Saul Czernichowski
Ilustracja
Saul Czernichowski, 1927
Data urodzenia

20 sierpnia 1875 w Mychajliwka

Data i miejsce śmierci

14 października 1943
Jerozolima

Narodowość

żydowska

Język

język hebrajski

Dziedzina sztuki

literatura

Epoka

XIX, XX w.

Faksymile

Saul Czernichowski (hebr. ‏שאול טשרניחובסקי‎, ros. Саул Гутманович Черниховский; ur. 8 sierpnia?/20 sierpnia 1875 w Michajłowce, obecnie na Ukrainie, zm. 14 października 1943 w Jerozolimie) – pisarz żydowski, tworzący w języku hebrajskim, z zawodu lekarz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z terenu obecnej Ukrainy, od 1922 przebywał w Berlinie, od roku 1931 w Palestynie. Uważany, wraz z Chaimem Nachmanem Bialikiem, za odnowiciela poezji hebrajskiej w XX wieku. Był autorem pieśni lirycznych, poematów, sielanek, m.in. Chezjonot u-meginot („Wizje i smutki”, 1898), także poematów, m.in. historycznych, osnutych na tle pogromu gimnazjum żydowskiego w Nadrenii podczas I krucjaty, Baruch mi-Magenca („Baruch z Moguncji”, 1905). Tłumaczył na język hebrajski z piętnastu języków, m.in.: Eddę, Goethego, Heinego, Homera (eposy) Kalewalę, Moliera, Platona, Puszkina, Szekspira.

Nagroda im. Saula Czernichowskiego

[edytuj | edytuj kod]

Wyrazem uznania dla poety było ustanowienie przez władze Tel Awiwu w 1942 corocznej Nagrody im. Saula Czernichowskiego za wzorcowy przekład na język hebrajski. Pierwszym laureatem nagrody został w 1942 sam Czernichowski za przekład Odysei[1]. Wśród laureatów znaleźli się: Boris Gaponow (1969) za wydane w Izraelu, przekład Rycerza w tygrysiej skórze[2], Josef Lichtenbaum (1953) za tłumaczenie na hebrajski Pana Tadeusza[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Черниховский Шаул. Электронная Еврейская Энциклопедия. [dostęp 2016-08-28]. (ros.).
  2. BORIS GAPONOV, 38, TRANSLATOR, DIES, „The New York Times”, 26 lipca 1972, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-02-13] (ang.).
  3. Magda Sara Szwabowicz, Wydawcy w służbie idei.O pionierach hebrajskiego świeckiego ruchuwydawniczego, „Studia Judaica 20” (2), 2017, s. 237–263.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]