Steve Carlton
| miotacz | |||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Steven Norman Carlton | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Lefty | ||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
22 grudnia 1944 | ||||||||||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||||||||
| Debiut |
12 kwietnia 1965 | ||||||||||||||
| Ostatni występ |
23 kwietnia 1988 | ||||||||||||||
| Statystyki | |||||||||||||||
| Win–loss record |
329–244 | ||||||||||||||
| ERA |
3,22 | ||||||||||||||
| Strikeouty |
4136 | ||||||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Rok wprowadzenia |
1994 | ||||||||||||||
| Głosów |
95,8% (1. głosowanie) | ||||||||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||
Steven Norman Carlton (ur. 22 grudnia 1944) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 24 sezony w Major League Baseball. Dziesięciokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, czterokrotny zdobywca Cy Young Award, członek Baseball Hall of Fame.
St. Louis Cardinals
[edytuj | edytuj kod]W październiku 1963 podpisał kontrakt jako wolny agent z St. Louis Cardinals i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Tulsa Oilers, reprezentującym poziom Double-A[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował 12 kwietnia 1965 w meczu przeciwko Chicago Cubs jako reliever[1]. W 1967 wystąpił w jednym meczu World Series, w których Cardinals pokonali Boston Red Sox 4–3[3]. W 1967, 1968 i 1971 reprezentował klub w Meczu Gwiazd[1].
Philadelphia Phillies
[edytuj | edytuj kod]W lutym 1972 przeszedł do Philadelphia Phillies za Ricka Wise’a[1]. W pierwszym sezonie występów w Phillies był najlepszy w lidze pod względem zwycięstw (27), zaliczył najwięcej strikeoutów (310) i uzyskał najlepszy wskaźnik ERA (1,91). Wystąpił po raz czwarty w karierze w Meczu Gwiazd, otrzymał Cy Young Award dla najlepszego miotacza w National League, a w głosowaniu do nagrody MVP zajął 5. miejsce[1]. Zanotował serię 18 meczów z rzędu bez porażki (w trzech spotkaniach uzyskał no-decision), a od 23 lipca 1972 do 13 sierpnia 1972 rozegrał sześć pełnych meczów, zaliczając cztery shutouty i oddając jednego runa[4]. W latach 1974–1979 trzykrotnie uczestniczył w All-Star Game i po raz drugi w karierze otrzymał Cy Young Award[1].
W 1980 zanotował dwa zwycięstwa w World Series, w tym decydującym o tytule meczu numer 6, a Phillies zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski[5]. W latach 1980–1982 trzykrotnie uczestniczył w All-Star Game, dwukrotnie otrzymał Cy Young Award i raz Złotą Rękawicę[1]. 7 czerwca 1983 w meczu z St. Louis Cardinals zaliczając 3526. strikeout, został samodzielnym liderem w klasyfikacji wszech czasów, wyprzedzając Nolana Ryana, który 7 kwietnia 1983 jako pierwszy pobił rekord należący do Waltera Johnsona z 1927 roku[6].
Późniejszy okres
[edytuj | edytuj kod]W lipcu 1986 jako wolny agent podpisał kontrakt z San Francisco Giants[1]. 6 września 1986 w meczu przeciwko Cincinnati Reds zaliczył 4000. strikeout w karierze[7]. W Giants rozegrał sześć spotkań, po czym ogłosił zakończenie kariery, jednak 12 sierpnia 1986 podpisał kontrakt z Chicago White Sox[8], w którym występował do końca sezonu[1].
W kwietniu 1987 został zawodnikiem Cleveland Indians, zaś w lipcu 1987 Minnesota Twins[1]. Karierę zawodniczą oficjalnie zakończył w kwietniu 1988, zajmując wówczas drugie miejsce za Nolanem Ryanem w klasyfikacji wszech czasów pod względem liczby strikeoutów[9][10]. W 1989 numer 32, z którym występował przez 15 sezonów w Philadelphia Phillies, został zastrzeżony[11]. W 1994 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[12].
Nagrody i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 10× All-Star | 1968, 1969, 1971, 1972, 1974, 1977, 1979, 1980, 1981, 1982 | [1] |
| Gold Glove Award | 1981 | [1] |
| 2× zwycięzca w World Series | 1967, 1980 | [3][5] |
| 4× NL Cy Young Award | 1972, 1977, 1980, 1982 | [1] |
| Triple Crown | 1972 | [13] |
| Baseball Hall of Fame | od 1994 | [12] |
| # 32 zastrzeżony przez Phillies | 1989 | [11] |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m Steve Carlton Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Steve Carlton Register Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ a b 1967 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Gary Matthews: Few and Chosen. Chicago: Triumph Books, 2012, s. 1948. ISBN 978-1-60078-658-7.
- ↑ a b 1980 World Series. mlb.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Carlton New Strikeout Leader. nytimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Carlton's 4,000th strikeout. mlb.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Steve Carlton May Join White Sox. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Steve Carlton, With an ERA of 16.76, Is Given His Release by the Twins. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Carlton Gives Up Comeback Effort. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ a b Philadelphia Retires Steve Carlton's No. 32. latimes.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ a b Steve Carlton. baseballhall.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).
- ↑ Triple Crown Winners: Pitching. mlb.com. [dostęp 2016-06-26]. (ang.).