Przejdź do zawartości

Paul Klatt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paul Klatt
Ilustracja
Paul Klat (koniec 1944)
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

6 września 1896
Kroppen, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

6 czerwca 1973
Olching, RFN

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Reichswehra
Wehrmacht

Jednostki

3 Dywizja Górska (III Rzesza)

Stanowiska

dowódca 3 Dywizji Górskiej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (III Rzesza) Odznaka za 25-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Złota odznaka za rany (III Rzesza) Srebrna odznaka szturmowa piechoty (III Rzesza) Order Krzyża Wolności III Klasy – wojenny (Finlandia)
Multimedia w Wikimedia Commons

Paul Klatt (ur. 6 grudnia 1896 w Kroppen, zm. 6 czerwca 1973 w Olching) – niemiecki generał dywizji (Generalleutnant) w II wojnie światowej i dowódca 3. Dywizji Górskiej

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z wybuchem I wojny światowej wstąpił jako podchorąży do 2. Górnośląskiego Pułku Artylerii Polowej-Regiment Nr. 57. (niem. - 2. Oberschlesisches Feldartillerie-Regiment Nr. 57). Po ukończeniu kursu oficerskiego w Szkole Wojennej w Döberitz, Klatt został przydzielony w lutym 1915 do 4. Dolnośląskiego Pułku Piechoty-Regiment Nr. 51. W połowie marca przybył na front zachodni. Tam 18 kwietnia został chorążym, 18 maja został ciężko ranny. Podczas pobytu w szpitalu 1 września 1915 otrzymał awans na podporucznika, a po wyzdrowieniu 5 października został przydzielony początkowo do 1. batalionu zastępczego swojego pułku. Od grudnia powrócił na front i od końca grudnia 1915 do połowy stycznia 1916 ukończył kurs dowódców kompanii. 10 sierpnia 1916 został mianowany adiutantem batalionu i na tym stanowisku został wzięty do niewoli przez Brytyjczyków 9 kwietnia 1917, z której został zwolniony 26 października 1919. Podczas wojny otrzymał w obu klasach Żelazny Krzyż i Czarną Odznakę za Rany[1].

Po powrocie do Niemiec Klatt został przyjęty do Reichswehry i do października 1921 służył w 3. (pruskim) pułku piechoty w Marienwerder. 1 października 1921 przeniesiony do 2. (pruskiego) pułku piechoty w Rastenburgu. Od stycznia 1922 do końca września 1924 wykonywał funkcję oficera szkolenia sportowego, a następnie do 31 marca 1926 był przydzielony do Dowództwa Okręgu Wojskowego I w Królewcu. 1 kwietnia 1925 został awansowany do stopnia porucznika.

Od 1 kwietnia 1926 do końca września 1927 służył w 1. (pruskim) batalionie pionierów, a następnie w sztabie Insterburgu. Stamtąd został przeniesiony z powrotem w marcu 1929 do batalionu pionierów i 1 października 1930 roku został mianowany szefem drugiej kompanii. Jako kapitan (od 1 lutego 1931) został na krótko odkomenderowany do Komendy Garnizonu w Opolu w marcu 1933 jako saper. Od kwietnia 1933 do końca września 1934 służył w 13. (pruskim) pułku kawalerii w Hanowerze. Następnie został przeniesiony do Ministerstwa Reichswehry jako inspektor pionierów i twierdz, a po zmianie nazwy na Ministerstwo Wojny Rzeszy od 1 stycznia 1936 został awansowany do stopnia majora. 10 listopada 1938 został dowódcą Batalionu 83 z 3. Dywizji Górskiej, który stacjonował w Grazu. 1 lutego 1939 awansował na stopień podpułkownika.

Wraz ze swoim batalionem brał udział w ataku na Polskę we wrześniu 1939 i w 1940 w napaści na Norwegię w czasie operacji Weserübung. Po ataku na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku batalion został skierowany na front wschodni. W sierpniu Klattowi powierzono prowadzenie 138 Pułku Piechoty Górskiej, a 1 października, awansując na pułkownika, został jego dowódcą. W połowie grudnia Klatt został poważnie ranny przez minę lądową i po wyzdrowieniu został przeniesiony do rezerwy dowództwa (rezerwy Führera). 14 kwietnia 1942 otrzymał Złoty Krzyż Niemiecki, Krzyż Rycerski 4 stycznia 1943[2]. 20 lutego 1944 został awansowany do stopnia generała majora (generał brygady) i 3 lipca 1944 został dowódcą 3 Dywizji Górskiej, walczącej na froncie wschodnim. W dniu 26 grudnia 1944 został odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu (686. nadanie) za swoje osiągnięcia[2]. 15 stycznia 1945 został awansowany do stopnia generała porucznika (generał dywizji).

Po bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy Paul Klatt i resztki jego dywizji na terenie Protektoratu Czech i Moraw dostały się do niewoli radzieckiej[3], z której Klatt powrócił w październiku 1955.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Paul Klatt - Die 3. Gebirgs-Division 1939–1945. Podzun Verlag, Bad Nauheim 1958.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Reichswehrministerium (Hrsg.): Rangliste des Deutschen Reichsheeres. E.S. Mittler & Sohn, Berlin 1930, S. 155.
  2. ↑ a b Veit Scherzer: Ritterkreuzträger 1939–1945. Die Inhaber des Eisernen Kreuzes von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündete Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchivs. 2. Auflage. Scherzers Militaer-Verlag, Ranis/Jena 2007, ISBN 978-3-938845-17-2, S. 444.
  3. ↑ http://www.lexikon-der-wehrmacht.de/Gliederungen/Gebirgsjagerregimenter/GJR144-R.htm | data dostępu 2021.02.06, język niemiecki
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m Klatt, Paul - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-06-15].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dermot Bradley (Wydawca), Karl-Friedrich Hildebrand: Die Generale des Heeres 1921–1945. Die militärischen Werdegänge der Generale, sowie der Ärzte, Veterinäre, Intendanten, Richter und Ministerialbeamten im Generalsrang. Band 6: Hochbaum-Klutmann. Biblio Verlag, Bissendorf 2002, ISBN 3-7648-2538-3, S. 511–512.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paul_Klatt&oldid=71011214”