Panzerhaubitze 2000
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
o mocy 986 KM |
| Długość |
11,7 m |
| Szerokość |
3,6 m |
| Wysokość |
3,1 m |
| Masa |
bojowa: 55 300 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
60 km/h |
| Zasięg pojazdu |
420 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Rowy (szer.) |
3,00 m |
| Ściany (wys.) |
0,70 m |
| Kąt podjazdu |
60 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1× haubicoarmata L52 1× karabin maszynowy MG3 | |
| Użytkownicy | |
| Grecja, Holandia, Niemcy, Szwecja, Włochy, Katar, Chorwacja, Litwa | |
Panzerhaubitze 2000 (PzH 2000) – niemiecka samobieżna haubicoarmata kalibru 155 mm, opracowana przez firmy Krauss-Maffei Wegmann, MAK System Gesellschaft oraz Rheinmetall dla Bundeswehry. Konstrukcja została opracowana z myślą o zastąpieniu pojazdów M109A3G.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1986 roku zawieszono prace nad wspólnym europejskim działem samobieżnym SP-70. Niemieckie firmy zbrojeniowe samodzielnie kontynuowały prace nad konstrukcją o jeszcze lepszych parametrach. Podstawą do prac były nowe wymagania przedstawione przez Bundeswehrę:
- kaliber 155 mm;
- autonomia i automatyzacja w zakresie określania położenia własnego i wypracowywania danych do prowadzenia ognia;
- donośność przy strzelaniu standardowymi pociskami minimum 31,5 km;
- automatyczne podawanie i ładowanie amunicji z zachowaniem możliwości awaryjnego ładowania ręcznego.
Niemiecka armia planowała wstępnie zamówić 1254 sztuki haubicoarmat, ale ostatecznie, w związku z zakończeniem zimnej wojny, w 1996 roku Wegmann otrzymał zamówienie na 185 dział[1]. W 1998 roku Wegman i Krauss-Maffei połączyły się, dzięki czemu prace konstrukcyjne mogły ulec przyśpieszeniu.
Budowa i możliwości
[edytuj | edytuj kod]Lufa ma długość ok. 8 m (52 kalibry) i jest wyposażona w hamulec wylotowy i przedmuchiwacz. Posiada zamek klinowy o ruchu pionowym, z mechanizmem półsamoczynnego działania zawierającym magazynek na 30 zapłonników. Ma półsamoczynny zmechanizowany układ zasilania amunicją. Jego magazyn mieści 60 pocisków i 67 ładunków miotających umieszczonych w woreczkach. Do strzelania stosowana jest amunicja rozdzielnego ładowania typu ERFB/BB o donośności 40 km. Na wyposażeniu jest również panoramiczny dzienno-nocny celownik z dalmierzem laserowym.
PzH 2000 charakteryzuje się wysoka szybkostrzelnością: 3 strzały można oddać w 9 sekund, 10 strzałów w 56 sekund (od 10 do 13 strzałów na minutę w zależności od stopnia nagrzania lufy). W kwietniu 2006 roku na poligonie w Południowej Afryce PzH 2000 wystrzeliła pocisk z pomocniczym napędem rakietowym na rekordową odległość 56 km.
W roku 2013 firma Raytheon przeprowadziła testy strzelania z samobieżnej haubicy PzH 2000 przy użyciu 155 mm pocisków precyzyjnych M982 Excalibur. Zgodnie z przedstawionym wynikami, wystrzelono 10 pocisków na odległości od 9 do 48 km uzyskując dokładność trafień do 3 metrów[2][3][4].
Zastosowanie bojowe
[edytuj | edytuj kod]W dniach 16–28 sierpnia 2006 roku holenderskie PzH 2000 wzięły udział w działaniach bojowych w południowym Afganistanie w ramach operacji „Medusa” skierowanej przeciwko Talibom. Trzy haubicoarmaty prowadziły wsparcie ogniowe na odległość ponad 30 km.[5]
W maju 2010 roku do Afganistanu przerzucono również trzy niemieckie PzH 2000, a następnie jeszcze dwie, które były używane w działaniach, m.in. w rejonie Kunduz[6].
Użytkownicy
[edytuj | edytuj kod]Następujący kraje posiadają lub planują zakup haubicoarmat PzH 2000:
- Niemcy – 185 (w 2019: 100)
- Włochy – 70 – zamówione w 2002 roku, z tego 2 dostarczone z Niemiec, a pozostałe wyprodukowane przez konsorcjum Iveco Fiat – OTO Melara (pierwszy licencyjny przekazany 28 maja 2007)[7].
- Grecja – 24 - przekazane pomiędzy lipcem 2003 a czerwcem 2004 roku[5]
- Holandia – 18
- Szwecja – 1
- Katar – w kwietniu 2013 roku Katar kupił 24 haubice samobieżna PzH 2000. Zakup był połączony z zakupem 62 czołgów Leopard 2. Jest to pierwszy kontrakt w zakresie eksportu ciężkich pojazdów pancernych na Bliski Wschód, zdobyty przez firmy niemieckiego przemysłu obronnego. Haubice dla Kataru będą wyposażone w inercyjny system nawigacyjny SIGMA 30[8].
- Chorwacja – w grudniu 2014 roku Chorwacja zakupiła 12 sztuk PzH 2000 z rezerw Bundeswehry, za kwotę 12 milionów euro, plus dalszych 29 milionów euro za remont pojazdów, dostawę części zamiennych, modernizację (w tym nowy system kierowania ogniem), amunicję, szkolenie załóg i zakup pojazdów pomocniczych. Pierwsze z nich dostarczono 29 lipca 2015. Dostawy mają być realizowane w latach 2015–2017[9][10].
- Litwa – kupi dwanaście PzH 2000 od Niemiec (podobnie jak w przypadku Chorwacji również chodzi o zakup pojazdów z rezerw niemieckiej armii)[11][12].
- Węgry – podpisały 19 grudnia 2018 roku umowę na zakup 24 egzemplarzy[13]. Pierwsze dwie dostarczono w sierpniu 2022[14].
- Ukraina – w kwietniu 2022 roku, w czasie inwazji rosyjskiej na Ukrainę, Holandia zapowiedziała przekazanie nieokreślonej liczby PzH 2000 Ukrainie[15]; w mediach pojawiły się informacje, że Niemcy dostarczą amunicję i wyszkolą ukraińskich żołnierzy w obsłudze haubic[16].
W 2017 roku Niemcy użytkowały tylko 80 haubic, w czterech mieszanych batalionach artylerii (etatowo po 24 pojazdy), lecz zamierzano w 2019 roku podnieść tę liczbę do 100 przez przywrócenie do służby wycofanych pojazdów[17].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ PzH 2000. Military-Today. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
- ↑ Strzelanie z PzH 2000. Agencja Lotnicza Altair, 2013-12-11. [dostęp 2015-03-02].
- ↑ Juliusz Sabak, Excalibur na niemieckich haubicach. Berlin testuje pociski artyleryjskie kierowane GPS [online], Defence24, 12 grudnia 2013 [dostęp 2015-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-15].
- ↑ Raytheon Excalibur demonstrates unparalleled precision in live-fire testing from PzH2000 self-propelled howitzer. Raytheon, 2013-12-10. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
- ↑ a b PzH 2000 155mm Self-Propelled Howitzer, Germany. Army-technology. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
- ↑ Zygmunt Czarnotta. Niemieckie haubice w Afganistanie. „Przegląd Wojsk Lądowych”. Nr 03(060), s. 108-110, grudzień 2003. Wojskowy Instytut Wydawniczy.
- ↑ Andrzej Kiński. Pierwsze PzH 2000 dla Esercito Italiano. „Nowa Technika Wojskowa”. 7/2007, s. 4-5, lipiec 2007.
- ↑ Systemy nawigacyjne Sagema dla katarskich haubic PzH 2000 [online], Defence24, 15 kwietnia 2014 [dostęp 2015-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02].
- ↑ Chorwaci prezentują pierwsze PzH 2000, w: „Wojsko i Technika”. 1/2015 (wrzesień). s. 8
- ↑ Chorwacja kupuje niemieckie PzH 2000. Agencja Lotnicza Altair, 2014-12-11. [dostęp 2015-03-02].
- ↑ Paweł Behrendt: PzH 2000 dla Litwy. Konflikty.pl, 2015-04-15. [dostęp 2015-04-17].
- ↑ Pierwsze PzH 2000 na Litwie. Agencja Lotnicza Altair, 2016-06-27. [dostęp 2016-06-27].
- ↑ Piotr Zbies: Leopardy 2 i PzH 2000 dla Węgrów. konflikty.pl, 20 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-24]. (pol.).
- ↑ ŁP. Pierwsze PzH 2000 dostarczone Węgrom. „Wojsko i Technika”. Nr 9/2022, s. 6, wrzesień 2022. Warszawa.
- ↑ Tomasz Gajewski: Świeże dostawy sprzętu lądują w Rzeszowie. Jak świat pomaga walczącej Ukrainie. NowaKonfederacja.pl, 2022-04-25. [dostęp 2022-05-02].
- ↑ Deutschland bildet offenbar Ukrainer an Panzerhaubitze 2000 aus. Handelsblatt, 2022-04-20. [dostęp 2022-05-02].
- ↑ Tomasz Kwasek. Modernizacja techniczna niemieckich wojsk lądowych do 2025 roku. „Nowa Technika Wojskowa”. 6/2018, s. 54, czerwiec 2018. Warszawa: Magnum-X.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.
| Czołgi | |
|---|---|
| Bojowe wozy piechoty | |
| Transportery opancerzone | |
| Artyleria samobieżna | |
| Pojazdy przeciwlotnicze | |
| Lekkie wozy bojowe | |
| Pojazdy inżynieryjne | |
| Inne pojazdy | |
| Prototypy |