Pień płucny
Pień płucny (łac. truncus pulmonalis, ang. pulmonary trunk) – w anatomii człowieka główna tętnica krążenia małego, prowadząca krew odtlenowaną z serca do płuc[1][2].
Pień płucny wychodzi z prawej komory serca jako przedłużenie stożka tętniczego. Miejsce jego początku, czyli ujście pnia płucnego (łac. ostium trunci pulmonalis), ma kształt regularnego koła o obwodzie przeciętnie 68–72 mm u dorosłego człowieka[3]. Przepływ krwi regulowany jest w tym miejscu przez zastawkę pnia płucnego, zapobiegającą cofaniu się krwi z pnia płucnego do prawej komory. Złożona jest ona z trzech płatków półksiężycowatych (przedniego, prawego i lewego), którym odpowiadają trzy zatoki pnia płucnego (łac. sinus trunci pulmonalis) – kieszonkowate wypuklenia ściany pnia płucnego położone bezpośrednio za płatkami zastawki[4][5].
Początek pnia płucnego położony jest nieco do przodu, na lewo i powyżej ujścia aorty. Leżąc początkowo z przodu aorty, pień płucny następnie przechodzi na jej lewą stronę, kierując się ukośnie ku górze, na lewo i ku tyłowi. Jego długość wynosi 40–60 mm, a średnica około 30 mm. Tuż poniżej wklęsłości łuku aorty, na wysokości od czwartego do szóstego kręgu piersiowego, dzieli się na dwie tętnice płucne – prawą i lewą[2][6]. W życiu płodowym przedłużeniem pnia płucnego jest przewód tętniczy, po urodzeniu zarastający i pozostający jedynie jako więzadło tętnicze – włókniste pasmo tkanki łącznej, odchodzące od górnej powierzchni miejsca podziału pnia płucnego lub od początkowego odcinka tętnicy płucnej lewej i dochodzące do dolnej powierzchni łuku aorty[7].
Pień płucny prawie w całości, niemal do miejsca podziału na tętnice płucne i przyczepu więzadła tętniczego, położony jest wewnątrzosierdziowo, przykryty fałdami osierdzia, utworzonymi z przechodzących w siebie blaszek ściennej i trzewnej, tworzącymi szczelinę w osierdziu wypuszczającą z serca wychodzące z niego naczynia tętnicze (wrota tętnicze)[8].
Pień płucny unerwiony jest przez splot sercowy i przez nerwy sercowe z części szyjnej pnia współczulnego[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 434, ISBN 978-83-200-4501-7.
- ↑ a b Drake, Vogl i Mitchell 2020 ↓, s. 168.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 70.
- ↑ Drake, Vogl i Mitchell 2020 ↓, s. 153.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 156.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 156–157.
- ↑ a b Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 159.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 109.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-3257-4.
- Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 2, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, ISBN 978-83-66548-15-2.