Procoptodon
Wygląd
Procoptodon | |||
R. Owen, 1874[1] | |||
Okres istnienia: plejstocen | |||
Rekonstrukcja wyglądu Procoptodon | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj |
Procoptodon | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Macropus Goliah R. Owen, 1846 | |||
Synonimy | |||
| |||
Gatunki | |||
|
Procoptodon – wymarły rodzaj ssaka niższego z podrodziny Sthenurinae w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae), zamieszkujący w plejstocenie prawie całą Australię[6][7].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Był to duży ssak roślinożerny[8], znacznie większy od największych żyjących dziś torbaczy[6]. Największy gatunek w obrębie rodzaju, Procoptodon goliah, osiągał 2,7 m wysokości, a ważył do 240 kg[8] i był największym znanym kangurem wszech czasów[7]. Poza rozmiarami, od współczesnych kangurów różnił się silnie skróconym pyskiem i dłuższymi kończynami przednimi[6][7].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Procoptodon: gr. προ pro „blisko, w pobliżu”; κοπτω koptō „walić, tłuc, uderzać”; οδους odous, οδοντος odontos „ząb”[9].
- Pachysiagon: gr. παχυς pakhus „wielki, gruby”; σιαγων siagōn, σιαγονος siagonos „żuchwa”[10]. Gatunek typowy: Pachysiagon otuel R. Owen, 1874.
- Halmaturotherium (Halmatutherium): gr. ἁλμα halma, ἁλματος halmatos „skok, sus”, od ἁλλομαι hallomai „skakać”; ουρα oura „ogon”[11]; θηριον thērion „dzike zwierzę”, od θηρ thēr, θηρος thēros „zwierzę”[12]. Gatunek typowy: nie podano[13].
Podział systematyczny
[edytuj | edytuj kod]Do rodzaju należały następujące gatunki[14]:
- Procoptodon brownei (Merrilees, 1968)
- Procoptodon gilli (Merrilees, 1965)
- Procoptodon goliah (R. Owen, 1846)
- Procoptodon mccoyi (Turnbull, Lundelius & Tedford, 1992)
- Procoptodon oreas (De Vis, 1895)
- Procoptodon pusio R. Owen, 1874
- Procoptodon rapha R. Owen, 1874
- Procoptodon williamsi Prideaux, 2004
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Nomen nudum.
- ↑ Niepoprawna późniejsza pisownia Halmaturotherium Krefft, 1872.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Owen 1874 ↓, s. 786.
- ↑ a b R. Owen. „On the Fossil Mammals of Australia. Family Macropodidæ. Genera Macropus, Pachysiagon, Leptosiagon, Procoptodon, and Palorchestes.—Part IX”. „Proceedings of the Royal Society of London”. 21, s. 387, 1873. (ang.).
- ↑ Owen 1874 ↓, s. 784.
- ↑ J.L.G. Krefft. Natural history. The kangaroo tribe—(continued). „The Sydney Mail and New South Wales Advertiser”. 14 (637), s. 327, 1872. (ang.).
- ↑ J.L.G. Krefft. Natural history. Review of Professor Owen’s papers on the fossil mammals of Australia. „The Sydney Mail and New South Wales Advertiser”. 16 (686), s. 238, 1873. [dostęp 2023-04-12]. (ang.).
- ↑ a b c Bieda 1969 ↓, s. 345.
- ↑ a b c Procoptodon goliah - The Australian Museum [online], australian.museum [dostęp 2020-07-09] (ang.).
- ↑ a b Karl Gruber. Giant prehistoric kangaroos walked, not hopped. „Australian Geographic”, 2014-10-15. Australian Geographic Society. [dostęp 2023-04-12]. (ang.).
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 567.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 495.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 308.
- ↑ Edmund C. Jaeger , Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 234, OCLC 637083062 (ang.).
- ↑ J.A. Mahoney & W.D.L. Ride: Index to the genera and species of fossil mammalia described from Australia and New Guinea between 1838 and 1968 (including citations of type species and primary type specimens). Perth: Trustees of the Western Australian Museum, 1975, s. 116–117, seria: Western Australian Museum Special publication nr 6. ISBN 0-7244-6002-0. (ang.).
- ↑ J. Zijlstra: Procoptodon. Hesperomys project. [dostęp 2022-02-22]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- R. Owen. On the Fossil Mammals of Australia.—Part IX. Family Magropodidæ; Genera Macropus, Pachysiagon, Leptosiagon, Procoptodon, and Palorchestes. „Philosophical transactions of the Royal Society of London”. 164, s. 783–803, 1874. (ang.).
- T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 1–984, 1904. (ang.).
- Franciszek Bieda: Paleozoologia. T. 2: Strunowce. Wydawnictwa Geologiczne, 1969, s. 345. OCLC 749167029.