Rocketdyne F-1
Egzemplarz F-1 eksponowany w KSC | |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant | |
| Wykorzystanie | |
| Materiały napędowe | |
| Pierwszy lot |
9 listopada 1967 |
| Ostatni lot |
14 maja 1973 |
| Osiągi | |
| Siła ciągu na poziomie morza |
6770 kN[1] |
| Impuls właściwy na poz. morza |
263 s |
| Impuls właściwy w próżni |
304 s |
| Maks. czas działania |
165 s |
| Parametry | |
| Komory spalania |
1 |
| Ciśnienie w komorze |
70 bar[2] |
| Stosunek ciągu do masy |
94,068 |
| Wymiary | |
| Długość |
5,64 m |
| Średnica |
3,72 m |
| Masa |
8391 kg |
Rocketdyne F-1 – jednokomorowy silnik rakietowy zaprojektowany przez Rocketdyne dla Centrum Lotów Kosmicznych imienia George'a C. Marshalla i używany w rakiecie Saturn V (stworzonej na potrzeby amerykańskiego programu Apollo). W pierwszym stopniu rakiety Saturn (S-IC) zastosowano pięć takich silników.
F-1 jest najsilniejszym jednokomorowym silnikiem rakietowym, jaki do tej pory udało się skonstruować[3]. Czterokomorowy radziecki silnik RD-170 jest jedynym, który przewyższa go siłą ciągu.
Pierwszy raz silnik został wykorzystany w misji Apollo 4, ostatni raz został użyty do wyniesienia na orbitę stacji kosmicznej Skylab. Podczas wszystkich 13 lotów, w których użyto w sumie 65 egzemplarzy silnika F-1 nie odnotowano awarii[4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ F-1 Engine. NASA – Marshall Space Flight Center, 1960-01-01. [dostęp 2012-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-14)]. (ang.).
- ↑ F-1. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2012-03-03]. (ang.).
- ↑ Boeing: F-1 Rocket Engine. [dostęp 2012-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-03)]. (ang.).
- ↑ Steven C. Fisher, Shamim A. Rahman: Remembering the Giants: Apollo Rocket Propulsion Development. 2009-12. s. 209. [dostęp 2012-03-03]. (ang.).