Ronald Scobie

Ronald Scobie
	; Ronald Scobie
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	8 czerwca 1893 ; Mandalaj
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1969 ; Aldershot
	Przebieg służby
Lata służby	1914−1946
Siły zbrojne	British Army
Stanowiska	dowódca:; 70 Dywizji Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; II wojna światowa bitwa o Tobruk; wojna domowa w Grecji
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ronald MacKenzie Scobie (ur. 8 czerwca 1893 w Mandalaj, zm. 23 lutego 1969 w Aldershot) – brytyjski generał porucznik, uczestnik obu wojen światowych.

Wczesne lata i kariera wojskowa

Wykształcony w Cheltenham College i Royal Military Academy w Woolwich. Grał w rugby dla Szkocji w 1914 roku. Został powołany do Inżynierów Królewskich w 1914 roku i służył podczas I wojny światowej na froncie zachodnim we Francji i w Belgii^[1]. Był oficerem sztabu generalnego 3. stopnia w 1918 r. i dowódcą brygady we Francji w latach 1918–1920^[1].

Dwudziestolecie międzywojenne

Po wojnie został oficerem w kompanii kadetów Królewskiej Akademii Morskiej w Woolwich na kadencję 1920–1924; kapitanem sztabowym w Dowództwie Aldershot w latach 1927–1929 i dowódcą brygady także w Aldershot od 1929 do 1931 r.^[1] Po ukończeniu Staff College w Camberley w latach 1925–1926 został dyrektorem szkolenia artylerii w Royal Military College w australijskim Duntroon w 1932 r., a po ukończeniu Imperial Defense College był adiutantem generała w Biurze Wojennym w 1938 r.^[1]

II wojna światowa

W 1939 r., po wybuchu II wojny światowej, Scobie w stopniu brygadiera był zastępcą dyrektora ds. mobilizacji w Biurze Wojennym^[1]. Następnie pełnił funkcję adiutanta generała w Kwaterze Głównej Sił Lądowych Bliskiego Wschodu w 1940 r., zanim otrzymał dowództwo 70 Dywizji Piechoty^[1], która została wysłana do Afryki Północnej w celu odciążenia australijskiej 9 Dywizji Piechoty walczącej w oblężonym Tobruku. Scobie dowodził obroną portu od 22 października 1941 r. do 13 grudnia 1941 r., kiedy w ramach operacji Crusader 70 Dywizja Piechoty poprowadziła wyrwanie się wojsk alianckich z pierścienia okrążenia Tobruku, co zakończyło wielomiesięczną bitwę o miasto^[2]. W 1942 r. został dowódcą sił alianckich na Malcie, a 22 marca 1943 r. awansował na generała porucznika i został szefem sztabu generalnego w Kwaterze Głównej Bliskiego Wschodu^[1]. 11 grudnia 1943 r. otrzymał dowództwo III Korpusu^[1], który został wysłany do Grecji w celu wyparcia okupacyjnych wojsk niemieckich (Operacja Manna), ale ostatecznie zaangażował się w pierwszy etap wojny domowej w Grecji, wspierając oddziały rojalistyczne w walce przeciwko republikańskiej, lewicowej partyzantce ELAS. Dowodził siłami brytyjskimi w Grecji do 1946 r., odszedł z wojska w 1947 r.^[1]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ British Army officer histories. Unit Histories. [dostęp 2020-03-27]. (ang.).
↑ Ian Stanley Ord Playfair: The Mediterranean and Middle East: British Fortunes reach their Lowest Ebb (September 1941 to September 1942). T. III. Uckfield: Naval & Military Press, 2004b, s. 25–26, seria: History of the Second World War, United Kingdom Military Series. (ang.).

[unithistories-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ British Army officer histories. Unit Histories. [dostęp 2020-03-27]. (ang.).

[2] Ian Stanley Ord Playfair: The Mediterranean and Middle East: British Fortunes reach their Lowest Ebb (September 1941 to September 1942). T. III. Uckfield: Naval & Military Press, 2004b, s. 25–26, seria: History of the Second World War, United Kingdom Military Series. (ang.).

[1]

[2]