Przejdź do zawartości

Rune Emanuelsson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rune Emanuelsson
Data i miejsce urodzenia

8 października 1923
Göteborg

Data i miejsce śmierci

21 marca 1993
Göteborg

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1941–1955 IFK Göteborg 227 (8)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1945–1951  Szwecja 13 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Londyn 1948 piłka nożna

Rune Verner Emanuelsson (ur. 8 października 1923 w Göteborgu, zm. 21 marca 1993 tamże) – szwedzki piłkarz grający na pozycji pomocnika. W swojej karierze rozegrał 13 meczów w reprezentacji Szwecji.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Całą swoją karierę piłkarską Emanuelsson spędził w klubie IFK Göteborg. Zadebiutował w nim w sezonie 1941/1942 i grał w nim do końca sezonu 1954/1955. Wraz z zespołem IFK wywalczył mistrzostwo Szwecji w sezonie 1941/1942. W IFK rozegrał 227 ligowych meczów i strzelił w nich 8 goli.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1941/42 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 1 0
1942/43 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 11 0
1943/44 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 6 0
1944/45 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 13 0
1945/46 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 21 0
1946/47 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 22 2
1947/48 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 22 2
1948/49 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 16 0
1949/50 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 13 0
1950/51 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 17 0
1951/52 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 21 0
1952/53 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 22 1
1953/54 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 22 0
1954/55 IFK Göteborg Szwecja  Allsvenskan 20 2

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Szwecji Emanuelsson zadebiutował 25 listopada 1945 roku w przegranym 0:3 towarzyskim meczu ze Szwajcarią, rozegranym w Genewie. W 1948 roku zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie, choć nie zagrał na nich żadnego meczu. W kadrze narodowej od 1945 do 1951 roku rozegrał 13 spotkań.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]