Przejdź do zawartości

Rzym za Nerona

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rzym za Nerona
Autor

Józef Ignacy Kraszewski

Typ utworu

historyczna powieść epistolarna

Data powstania

1864

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Kraków

Język

polski

Data wydania

1866

Wydawca

K. Langie

Neron w Baiach (mal. Jan Styka, ok. 1900)

Rzym za Nerona. Obrazy historyczne – powieść historyczna Józefa Ignacego Kraszewskiego z 1864 roku.

Pierwotnie drukowana w krakowskim Czasie (1864); wydanie książkowe ukazało się nakładem Karola Langiego w 1866. Poza pełnymi edycjami była popularyzowana w postaci wersji skrótowych[1] oraz opracowania dla młodzieży szkolnej (1933). Z tłumaczeń na języki obce znany jest przekład na hiszpański (Roma bajo Nerón) z publikacji latynoamerykańskich (Argentyna 1944, Meksyk 1955)[2].

Treść

[edytuj | edytuj kod]

Tematem stosunkowo krótkiego utworu są początki rozwijającego się chrześcijaństwa w stolicy rzymskiego imperium pod rządami cesarza Nerona. Powieść ma charakter epistolarny, będąc zbiorem fikcyjnych listów pisanych przez bohaterów tego utworu[a]. Trzon konstrukcji stanowi dwutorowa korespondencja: młody patrycjusz rzymski Juliusz Flawiusz wymienia pisma z przyjacielem Gajuszem Makrem, pełniącym służbę wojskową w Galii, a jego przyjaciółka Sabina Marcja utrzymuje listowny kontakt z przebywającym w Grecji dawnym swym pedagogiem – wyzwoleńcem Zenonem Ateńczykiem. Innymi autorami listów są postacie poboczne: Lucjusz Helwidiusz, Sofoniusz Tygellin, Celsus Anarus i Chryzyp. Treść tych pism zapoznaje nie tylko z przeżyciami głównych bohaterów, lecz i z życiem codziennym stolicy cesarstwa.

Juliusz Flawiusz, który dzięki nieoczekiwanemu spadkowi staje się bogatym patrycjuszem, ma poczucie niespełnienia i boleje nad upadkiem moralnym stolicy. Skrycie kocha się w swojej przyjaciółce z lat dziecięcych, Sabinie. Nie wie jednak, że od niedawna została ona chrześcijanką. Religia ta jest wyjątkowo bezwzględnie prześladowana przez władze, które dostrzegają w niej zagrożenie dla ówczesnego porządku społecznego. Kiedy Juliusz poznaje tajemnicę Sabiny Marcji, zaczyna coraz poważniej się o nią niepokoić. Tym bardziej, że po wielkim pożarze miasta Neron oskarża chrześcijan o jego podpalenie i rozpoczyna ich zbiorową zagładę…

Walory utworu

[edytuj | edytuj kod]

Rzym za Nerona Wincenty Danek wyodrębnił w twórczości pisarza jako jedną z zaledwie czterech powieści odnoszących się do wydarzeń z historii obcej[3] Podejmując ten temat, Kraszewski (podobnie jak w przypadku Krzyżaków) i tu wyprzedził Sienkiewicza z jego Quo vadis (1895/1896), lecz zbieżność tematyczna wcześnie skłaniała odbiorców do wyszukiwania analogii i przeprowadzania licznych porównań, których najpoważniejszego zestawienia dokonał Jan Bielatowicz («Rzym za Nerona» Kraszewskiego a «Quo vadis» Sienkiewicza, Lwów 1936)[4]. Dla Henryka Siemiradzkiego, który czytywał i upominał się o książki Kraszewskiego, powieść ta stała się prawdopodobną inspiracją dla stworzenia impresyjnych Pochodni Nerona (1876)[5].

  1. Wcześniej formę tę pisarz zastosował we współczesnej powieści obyczajowej Dziwadła, powstałej ok. 1848 r. W późniejszej literaturze światowej tę nieczęsto spotykaną formę literacką wykorzystał w zakresie historii Rzymu także Thornton Wilder pisząc swe Idy marcowe (1948).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zwycięzcy w imię Krzyża. Obrazy z życia pierwszych chrześcijan w opracowaniu Stefana Gębarskiego (1905), Sabina Marcja w opr. Wandy Grochowskiej (1938).
  2. Por. Katalog Biblioteki Narodowej.
  3. Wincenty Danek: Powieści historyczne J.I. Kraszewskiego. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1966, s. 30.
  4. Najnowsze omówienie tej problematyki (tłum. z wł.) zob. Andrea De Carlo: Rzymskie powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego jako literackie źródło «Quo vadis?» Henryka Sienkiewicza. W: „Bibliotekarz Podlaski” (Białystok–Łomża–Suwałki). R. 17, nr 1 (2016), s. 37-52.
  5. Franciszek Stolot: Henryk Siemiradzki. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2001, s. 16-17.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Józef Ignacy Kraszewski: Rzym za Nerona. Obrazy historyczne. Warszawa: Instytut Prasy i Wydawnictw "Novum", 1987

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]