Przejdź do zawartości

Wasilij Korż

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasilij (Wasyl) Zacharowicz Korż
Васіль Захаравіч Корж
Василий Захарович Корж
Komarow
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1899
Chorostów

Data i miejsce śmierci

5 maja 1967
Mińsk

Przebieg służby
Lata służby

19211925
19311939
19411946

Formacja

NKWD
Brygady Międzynarodowe
partyzantka radziecka

Jednostki

Pińskie Zgrupowanie Partyzanckie

Stanowiska

Funkcjonariusz organów bezpieczeństwa
Dowódca oddziału partyzanckiego
Dowódca zgrupowania partyzanckiego

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
hiszpańska wojna domowa
II wojna światowa

Późniejsza praca

Polityk
Zastępca Ministra Leśnictwa BSRR
Przewodniczący kołchozu

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej” I klasy (ZSRR) Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Wasilij (Wasyl) Zacharowicz Korż (biał. Васіль Захаравіч Корж; ros. Василий Захарович Корж) ps. „Komarow”, (ur. 1 stycznia?/13 stycznia 1899 w Chorostowie, zm. 5 maja 1967 w Mińsku) – radziecki partyzant, funkcjonariusz NKWD, Bohater Związku Radzieckiego, generał major, Białorusin. Uważany za pierwszego radzieckiego partyzanta tzw. Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Chorostow w obwodzie mińskim, rejonie soligorskim w rodzinie chłopskiej.

W latach 1921–1924 walczył w oddziale partyzanckim K. Orłowskiego na terenie zachodniej Białorusi przyznanych Polsce na podstawie traktatu ryskiego. W 1925 roku przekroczył granicę polsko-radziecką. Został wtedy przewodniczącym kołchozu w obwodzie mińskim.

W latach 1931–1936 pracował w GPU, a później w NKWD Białoruskiej SRR. W 1936 roku z ramienia NKWD wyjeżdża jako doradca wojsk republikańskich do Hiszpanii, w związku z trwającą wojną domową. Dowodzi tam międzynarodowym oddziałem partyzanckim działającym na tyłach wojsk frankistowskich. Po klęsce republikanów wraca do ZSRR.

W latach 1939–1940 pracuje jako dyrektor sowchozu w kraju krasnodarskim, a następnie w sowchozie w rejonie dobruskim obwodu homelskiego. W 1940 roku został sekretarzem ds. finansowych Pińskiego Obwodu KP (b).

Po agresji Niemiec na ZSRR w dniu 26 czerwca 1941 roku, jeszcze przed zajęciem Pińska przez wojska niemieckie utworzył 60-osobowy Piński Oddział Partyzancki. Już 28 czerwca doszło do pierwszej walki z oddziałami niemieckimi, gdy w zasadzkę zorganizowaną przez partyzantów wjechał zwiad 293 Dywizji Piechoty. Z czasem oddział ten został przekształcony Pińskie Zgrupowanie Partyzanckie składające się z 7 brygad i kilku samodzielnych oddziałów partyzanckich.

Niemcy kilkakrotnie próbowali zniszczyć zgrupowanie partyzanckie, do największej próby doszło w lutym 1943 roku, gdzie w walce użyto regularnych jednostek wojskowych z artylerią, czołgami i samolotami. Zgrupowanie okrążone w dniu 15 lutego rozerwało pierścień okrążenia a samym atakiem osobiście dowodził Korż. Po wyjściu z okrążenia zgrupowanie dokonało ataku na silny niemiecki garnizon we wsi Święta Wola.

W dniu 16 września 1943 roku za zasługi w formowaniu i dowodzeniu oddziałami partyzanckimi został mianowany na stopień generała majora.

W 1944 roku dowodzone przez niego oddziały wzięły udział w niszczeniu transportu kolejowego i drogowego, w walkach z wycofującymi się oddziałami niemieckimi. W dniu 15 sierpnia 1944 roku został nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za wzorowe wykonywanie działań i bohaterstwo na tyłach wroga.

W 1946 roku ukończył Akademię Sztabu Generalnego, a następnie został przeniesiony do rezerwy z powodu choroby.

Po przeniesieniu do rezerwy w latach 1949 – 1953 był zastępcą Ministra Leśnictwa Białoruskiej SRR. W latach 1953 – 1963 był przewodniczącym kołchozu Partyzancki Kraj w rejonie soligorskim.

Ostatnie lata życia spędził w Mińsku, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu wschodnim (Moskiewskim) w Mińsku.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • generał major (16 września 1943)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • (ros.) Praca zbiorowa: Велкая Отечественная война 1941-1945. Moskwa: Политиэдат, 1985.
  • Mieczysław Juchniewicz: Polacy w radzieckim ruchu podziemnym i partyzanckim 1941-1944. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1973.
  • Na tyłach frontu wschodniego. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987.
  • Корж Василий Захарович – Герои страны (ros.)