William H. Crawford

William H. Crawford
Pełne imię i nazwisko	William Harris Crawford
Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1772 ; hrabstwo Amherst
Data i miejsce śmierci	15 września 1834 ; Elberton
	sekretarz skarbu USA
Okres	od października 1816; do marca 1825
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczno-Republikańska
Poprzednik	Alexander Dallas
Następca	Richard Rush
	sekretarz wojny USA
Okres	od sierpnia 1815; do października 1816
Poprzednik	James Monroe
Następca	John C. Calhoun
	przewodniczący pro tempore Senatu
Okres	od marca 1812; do marca 1813
Poprzednik	John Pope
Następca	Joseph Varnum
	ambasador USA we Francji
Okres	od marca 1813; do sierpnia 1815
Poprzednik	Joel Barlow
Następca	Albert Gallatin
	Multimedia w Wikimedia Commons

William Harris Crawford (ur. 24 lutego 1772 w hrabstwie Amherst, zm. 15 września 1834 w Elberton) – amerykański polityk, kandydat na prezydenta w 1824 roku.

Życiorys

Urodził się 24 lutego 1772 w hrabstwie Amherst^[1]. Początkowo mieszkał z rodziną w Wirginii i Karolinie Południowej, a potem przeniósł się do Georgii^[2]. Ukończył studia prawnicze w Auguście i w 1799 roku rozpoczął prywatną praktykę w Lexington^[2]. Zaangażował się w politykę i w 1803 roku wygrał wybory do legislatury stanowej z ramienia Partii Demokratyczno-Republikańskiej^[1]. Cztery lata później, w wyniku śmierci Abrahama Baldwina, Crawford zajął wakujące miejsce w Senacie^[2]. W 1811 roku ponownie uzyskał mandat senatora, a w czasie kadencji popierał przygotowania do wojny z Wielką Brytanią i przedłużenie mandatu Pierwszego Banku Stanów Zjednoczonych^[1]. W 1812 roku, po śmierci wiceprezydenta George’a Clintona, został przewodniczącym pro tempore Senatu^[1]. Rok później prezydent James Madison mianował go ambasadorem USA we Francji^[2].

W 1815 roku został odwołany z placówki dyplomatycznej, by wejść w skład gabinetu Stanów Zjednoczonych i objąć funkcję sekretarza wojny, a rok później – sekretarza skarbu^[1]. Członkiem rządu pozostał do końca kadencji Jamesa Monroego w 1825 roku^[2]. W wyborach prezydenckich w 1824 roku, dzięki poparciu ustępującego prezydenta, 1/3 kongresmanów demokratyczno-republikańskich rekomendowała Crawforda jako nominata na prezydenta^[3]. Ponieważ partia było głęboko podzielona, zgłoszono także trzy inne kandydatury: Johna Quincy’ego Adamsa, Andrew Jacksona i Henry’ego Claya^[4]. W głosowaniu powszechnym Crawford uzyskał niespełna 41 tysięcy głosów, co stanowiło czwarty wynik wśród kandydatów^[5]. W Kolegium Elektorskim zagłosowało na niego 41 elektorów^[6]. Jednakże, żaden z pozostałej trójki nie otrzymał wymaganej większości 131 głosów (Jackson – 99, Adams – 84, Clay – 37)^[6]. Zgodnie z 12. poprawką do Konstytucji, decyzja wyboru przeszła na Izbę Reprezentantów, która wybierała prezydenta spośród trzech kandydatur z najwyższym wynikiem (głosując stanami)^[3]. Crawford doznał udaru, co spowodowało, że stracił szanse na prezydenturę^[3]. Po zwycięstwie Adamsa, odrzucił propozycję ponownego objęcia funkcji sekretarza skarbu i osiadł w Georgii, gdzie pracował jako sędzia, do swojej śmierci 15 września 1834 w Elberton^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f William H. Crawford, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-01-13] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Crawford, William Harris. Biographical Directory of the United States Congress. [dostęp 2018-01-13]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016, s. 161. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
↑ Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 155. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).
↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).
↑ ^a ^b Electoral College Box – 1824. NARA. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).

[britannica-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f William H. Crawford, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-01-13] (ang.).

[congress-2] Crawford, William Harris. Biographical Directory of the United States Congress. [dostęp 2018-01-13]. (ang.).

[Jones-3] Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016, s. 161. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).

[Bartnicki-4] Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 155. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).

[OC-5] US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).

[NARA-6] Electoral College Box – 1824. NARA. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Prezydent	James Madison
Wiceprezydent	George Clinton Elbridge Gerry
Szefowie departamentów	Dyplomacja: Robert Smith James Monroe Skarb: Albert Gallatin George W. Campbell Alexander J. Dallas William H. Crawford Wojna: William Eustis John Armstrong Jr. James Monroe William H. Crawford Sprawiedliwość: Caesar Augustus Rodney William Pinkney Richard Rush – Poczta: Gideon Granger Return J. Meigs Jr. – Marynarka Wojenna: Paul Hamilton William Jones Benjamin W. Crowninshield

Prezydent	James Monroe
Wiceprezydent	Daniel Tompkins
Szefowie departamentów	Dyplomacja: John Quincy Adams – Skarb: William H. Crawford – Wojna: John C. Calhoun – Sprawiedliwość: Richard Rush William Wirt – Poczta: Return J. Meigs Jr. John McLean – Marynarka Wojenna: Benjamin W. Crowninshield Smith Thompson Samuel L. Southard

2. klasa	Few Jackson Walton Tattnall Baldwin Jones Crawford Bulloch Bibb Troup Forsyth Walker Ware Cobb Prince Troup King Lumpkin Berrien Charlton Toombs H. Miller Norwood B. Hill Barrow A. Colquitt Walsh Bacon West Hardwick Harris Cohen Russell Gambrell Nunn Cleland Chambliss Perdue Ossoff
3. klasa	Gunn Jackson Milledge Tait Elliott Berrien Forsyth Cuthbert W. Colquitt Johnson Dawson Iverson J. Hill Gordon Brown Gordon Clay Terrell Smith Watson Felton George Talmadge Mattingly Fowler Coverdell Z. Miller Isakson Loeffler Warnock