Przejdź do zawartości

Tadeusz Szamota

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Szamota
Ilustracja
w mundurze podporucznika kawalerii
porucznik rezerwy lekarz porucznik rezerwy lekarz
Data i miejsce urodzenia

26 października 1897
Lublin, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1919–1921
1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Główne wojny i bitwy

Wojna polsko-bolszewicka
Kampania wrześniowa

Późniejsza praca

lekarz chirurg

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Teksty w Wikiźródłach

Tadeusz Michał Zbigniew Szamota (ur. 26 października 1897 w Lublinie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik służby zdrowia rezerwy Wojska Polskiego[1], lekarz - chirurg, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Stanisława i Janiny z Witkowskich. Ukończył w 1916 gimnazjum Konopczyńskiego w Warszawie. Podczas studiów, w 1917, działał w Kole im. Staszica, organizował strajk akademicki. W 1918 członek POW. Od 12 listopada 1918 do 18 maja 1921 służył w Wojsku Polskim[2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej ułan w I Szwadronie Województwa Warszawskiego, następnie podchorąży w szpitalu w Tarnowie. W 1921 przeniesiony do rezerwy. Mianowany podporucznikiem rezerwy od 1 stycznia 1920, przydzielony do kadry zapasowej 4 Szpitala Okręgowego[3]. W 1925 ukończył studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu studiów był dyrektorem szpitala powiatowego w Ostrołęce[4] i Sieradzu[2]. W listopadzie 1926 powraca do Warszawy, zostaje asystentem Szpitala Dzieciątka Jezus oraz lekarzem warszawskiej Kasy Chorych.

Działał m.in. w Kole Medyków, A.Z.S., BBWR, towarzystwie „Przystań”, Polskiej Macierzy Szkolnej, Związku Strzeleckim, Związku Oficerów Rezerwy RP. Był członkiem Związku Lekarzy Państwa Polskiego[2].

Autor spisanych w lutym 1938 Wspomnień i refleksji opublikowanych w 1939 w Pamiętnikach lekarzy.

W 1939 zmobilizowany. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[5]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3758[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[6][7][8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9][10][11].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Czesławą z Kosińskich herbu Rawicz (1900-1930), doktor filozofii,[12] córką inżyniera Juliana Kosińskiego herbu Rawicz (1866-1941) i Anny z Izerowiczów.[13][14][15] Z małżeństwa tego zrodziła się dwójka dzieci; Hanna Aleksandra (1926-2019)[16] oraz Marek (1925-1944)[17], obydwoje byli uczestnikami powstania warszawskiego.

Ordery i odznaczenia[2]

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 529.
  2. ↑ a b c d Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 299. [dostęp 2021-11-05].
  3. ↑ Notka biograficzna, nekropole.info, [dostęp: 2017-10-22].
  4. ↑ Informacja o stanowisku dyrektora szpitala, szpital-stroleka.pl, [dostęp: 2017-10-22].
  5. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  6. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 116 [dostęp 2024-10-14] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  7. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  8. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  9. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  10. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  11. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  12. ↑ Czesława Kosińska [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 2024-05-01].
  13. ↑ Tadeusz Michał Zbigniew Szamota [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 2024-05-01].
  14. ↑ https://poranny.pl/ul-warszawska-18-kosinscy-i-bialokozowie-mieli-tu-dom/ar/9961786
  15. ↑ https://poranny.pl/ul-warszawska-18-kolejni-wlasciciele/ar/9989731
  16. ↑ Powstańcze Biogramy - Hanna Szamota [online], www.1944.pl [dostęp 2024-05-01] (pol.).
  17. ↑ Powstańcze Biogramy - Marek Szamota [online], www.1944.pl [dostęp 2024-05-01] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Szamota&oldid=75318357”