Technologia rozproszonego rejestru

Technologia rozproszonego rejestru (również „Technologia rozproszonych rejestrów”^[1], ang. Distributed Ledger Technology, DLT) – rodzaj technologii wspierającej rozproszone rejestrowanie zaszyfrowanych danych^[2].

Stanowi technologię rozproszonej bazy danych, której rejestry są replikowane, współdzielone i zsynchronizowane w ramach konsensusu różnych, rozproszonych geograficznie, osób, firm lub instytucji^[3].

Przewiduje się, że wykorzystanie DLT w przyszłości może poprawić przebieg procesów, które wykorzystują bazy danych.

Istnieją różne systemy rejestrów rozproszonych. Między innymi blockchain: public, private, permissioned oraz unpermissioned. Bitcoin używa DLT publicznego, ponieważ gdyby wykorzystywał DLT prywatnego, wtedy do danych mieliby dostęp tylko wybrani użytkownicy. Różnicą w permissioned DLT oraz unpermissioned DLT jest weryfikacja transakcji. W permissioned DLT transakcje może zweryfikować konkretne grono użytkowników, natomiast unpermissioned DLT pozwala weryfikować transakcje wszystkim użytkownikom.

Przypisy

↑ Distributed Ledger Technology: beyond block chain. fintechpoland.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-10)]., s. 2.
↑ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego I Rady w sprawie rynków kryptoaktywów i zmieniające dyrektywę (UE) 2019/1937 (CELEX: 52020PC0593).
↑ Krzysztof Piech: Leksykon pojęć na temat technologii blockchain i kryptowalut. s. 13–14. [dostęp 2019-10-09].

[1] Distributed Ledger Technology: beyond block chain. fintechpoland.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-10)]., s. 2.

[2] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego I Rady w sprawie rynków kryptoaktywów i zmieniające dyrektywę (UE) 2019/1937 (CELEX: 52020PC0593).

[3] Krzysztof Piech: Leksykon pojęć na temat technologii blockchain i kryptowalut. s. 13–14. [dostęp 2019-10-09].

[1]

[2]

[3]