Przejdź do zawartości

The Animals

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Animals
Ilustracja
The Animals ok. 1964 r.
Rok założenia

1963

Rok rozwiązania

1966

Pochodzenie

 Wielka Brytania

Gatunek

rock, blues rock, blues brytyjski

Aktywność

styczeń 1963- wrzesień 1966

Powiązania

Alan Price R & B Combo, Eric Burdon & The Animals, Alan Price Set, War

Byli członkowie
Eric Burdon, Alan Price, Hilton Valentine, Chas Chandler, John Steel, Mickey Gallagher, Dave Rowberry, Barry Jenkins
Strona internetowa

The Animals – brytyjski zespół rockowy, jeden z najważniejszych zespołów tzw. brytyjskiej inwazji[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
The Animals podczas koncertu w Bielsku-Białej, 2016

Grupa powstała w 1957 z inicjatywy wokalisty i muzyka Alana Price’a[2]. Grupa posługiwała się nazwami: The Pagans czy The Alan Price Combo, aż do ostatecznej zmiany na The Animals w 1963[2]. Od 1962 zespół tworzyli, poza Price’em: wokalista Eric Burdon, gitarzysta Hilton Valentine, basista Chas Chandler i perkusista John Steel[2]. Zespół grał przede wszystkim rhythm and blues, później także psychodelicznego rocka. Już we wczesnych dokonaniach grupy daje się zauważyć psychodeliczne cechy – długie i powtarzane gitarowe riffy oraz wibrujące pasaże organowe. Formacja na początku działalności występowała m.in. w klubach „Downbeat” czy „Club a Go-Go” w Newcastle[2]. W grudniu 1963 muzycy zagrali wspólny koncert z Sonnym Boyem Williamsonem, który wiele lat później został wydany w formie albumu koncertowego pt. the Animals and Sonny Boy Williamson, Newcastle-Upon-Tyne, December 1963 (1977)[2]. W 1964 członkowie grupy przenieśli się do Londynu, gdzie podpisali kontrakt płytowy z wytwórnią Columbia Records[2]. W tym okresie nagrali wiele coverów, m.in. własną interpretację folkowego standardu „Dom wschodzącego słońca” – „The House of the Rising Sun”, która zdobyła międzynarodowe uznanie[2]. Z mniejszym powodzeniem lansowali własne piosenki[2]. Zagrali także w kilku filmach muzycznych, m.in. Pop Gear (1965) i Go Go Big Beat! (1965)[2]. W listopadzie 1965 zespół zagrał koncert w Warszawie[2].

Grupa cierpiała na typowy dla rockowego świata syndrom konfliktu indywidualności, a wokalista Eric Burdon, organista Alan Price czy gitarzysta Hilton Valentine często reprezentowali różne idee muzyczne. Sytuacja taka prowadziła do ciągłego napięcia w grupie, a w konsekwencji do zmian personalnych (w 1965 odszedł Price, którego jego zajął Dave Rowberry, a w 1966 za Steela składu wszedł Barry Jenkins) i ostatecznego rozpadu grupy latem 1966[2].

Zespół próbował reanimować Burdon, tworząc po przeprowadzce do Stanów Zjednoczonych w 1967 zespół Eric Burdon and the New Animals, w którym początkowo grali: Jenkins, John Weider, Tom Parker, Danny McCulloch[2]. Formacja przetrwała prawie dwa lata i w tym czasie muzycy nagrali kilka albumów, w tym debiutancki Eric Is Here (1967), wydany wyłącznie w USA, a w Wielkiej Brytanii promowany jedynie singlem „Help Me Girl”[2]. W 1968 wydali trzy albumy: The Twain Shall Meet, na którym umieścili m.in. przeboje „Monterey” i „Sky Pilot”, oraz Every One of Us i Love Is[2]. W zespole często dochodziło do roszad (w 1967 za Parkera do składu wszedł Vig Briggs, a w 1968 miejsce McCullocha i Briggsa zajęli Zoot Money i Andy Summers) aż do ostatecznego rozpadu zespołu w grudniu 1968[2]. Po tym przedsięwzięciu Burdon utworzył grupę The War. Inni muzycy związani z grupą albo rozpoczęli karierę solową, albo wtopili się w rockowy pejzaż. dołączając do innych grup.

Ostatnim epizodem w działalności grupy było ponowne połączenie się w oryginalnym składzie w 1976 i nagranie albumu Before We Were So Rudely Interrupted (1977) oraz w 1983, kiedy to nagrali płyty: Ark (1983) i Rip to the Shreds (Greatest Hits Live) (1984)[2].

W 1994 zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[3].

Skład

[edytuj | edytuj kod]
  • John Steel – perkusja (1963–1966, 1975–1976, 1983, od 1992)
  • Mick Gallagher – instrumenty klawiszowe (1965, od 2003)
  • Pete Barton – wokal, gitara basowa (od 2001)
  • John E. Williamson – gitara, wokal (od 2001)
  • Danny Handley – gitara, wokal (od 2003)

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia The Animals

[edytuj | edytuj kod]
  • Wydania brytyjskie
  1. 1964 The Animals (Album)
  2. 1965 Animal Tracks
  3. 1966 The Most of the Animals
  4. 1966 Animalisms
  • Wydania USA
  1. 1964 The Animals (wersja USA)
  2. 1965 Animals on Tour (tylko w USA)
  3. 1965 Animal Tracks (wersja USA)
  4. 1966 The Best of the Animals (tylko w USA)
  5. 1966 Animalisation (wersja brytyjskiego „Animalisms”)
  6. 1966 Animalism (tylko w USA, zawiera nagrania niepublikowane w Europie)

Dyskografia Eric Burdon and the Animals

[edytuj | edytuj kod]
  1. 1967 Eric Is Here (tylko w USA) (solowy album Erica Burdona)
  2. 1967 The Best of Eric Burdon and the Animals vol.2 (tylko w USA)
  3. 1967 Winds of Change
  4. 1968 The Twain Shall Meet
  5. 1968 Every One of Us
  6. 1968 Love Is
  7. 1969 The Greatest Hits of Eric Burdon And The Animals

Albumy po reaktywacji

[edytuj | edytuj kod]
  1. 1976 Before We Were So Rudely Interrupted
  2. 1983 Ark
  3. 1984 Rip It to Shreds – Their Greatest Hits Live

Kompilacje i inne

[edytuj | edytuj kod]
  1. 1965 British Go Go
  2. 1965 In the Beginning
  3. 1974 The Animals & Sonny Boy Williamson – In the Night Time Is the Right Time
  4. 1975 The Animals and Sony Boy Williamson
  5. 1990 The Complete Animals
  6. 2003 Interesting Life
  7. 2003 Complete French EP 1964/1967

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The Animals continue the British invasion all the way to the shire. St George and Sutherland Shire Leader, 3 maja 2017. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p Wiesław Weiss, Rock. Encyklopedia, Wydawnictwo Iskry, 1991, s. 26–27, ISBN 83-207-1374-9.
  3. The Animals: inducted in 1994. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).