Zespół Denysa-Drasha

Zespół Denysa-Drasha
	Klasyfikacje
ICD-11	LD2A.Y; Inne określone wady rozwojowe rozwoju płciowego
ICD-10	N04.1; Zespół nerczycowy z ogniskowymi i segmentalnymi zmianami kłębuszkowymi
OMIM	194080
MeSH	D030321

Zespół Denysa i Drasha (ang. Denys-Drash syndrome, DDS) – zespół wad wrodzonych obejmujących nerki i gonady. Przyczyną jest utrata materiału genetycznego w locus 11p13 gdzie prawidłowo zlokalizowany jest gen supresorowy WT1^[1].

Obraz kliniczny

Typowa dla zespołu Denysa-Drasha jest triada objawów:

wrodzona nefropatia
guz Wilmsa
nieprawidłowe wykształcenie narządów płciowych.

Spotykane są również formy niepełne zespołu, na które zawsze składa się nefropatia z towarzyszącym guzem Wilmsa lub zaburzeniami w obrębie gonad. Jednak pacjenci, u których guz Wilmsa nie jest pierwotną składową zespołu mają podwyższone ryzyko rozwoju tego nowotworu w późniejszym życiu. Nefropatia na ogół manifestuje się jako wcześnie rozwijający się zespół nerczycowy, który przed ukończeniem trzeciego roku życia przechodzi w jawną klinicznie niewydolność nerek. Zaburzenia w obrębie narządów rozrodczych obejmują szerokie spektrum zaburzeń, typowo jest to dysgenezja gonad i pseudohermafrodytyzm^[2].

Epidemiologia

Zespół Denysa-Drasha jest rzadką jednostką chorobową. Śmiertelność jest bardzo wysoka ze względu na wysokie ryzyko rozwoju schyłkowej niewydolności nerek, a także złośliwy charakter guza Wilmsa.

Trudno określić czy częstość występowania zespołu jest zależna od płci, ponieważ malformacje narządów płciowych często uniemożliwiają prawidłowe określenie płci. Często dzieci, którym fenotypowo przypisano płeć żeńską prezentują męski genotyp 46XY^[3].

Diagnostyka

Badania laboratoryjne - typowe dla zespołu nerczycowego jest wysokie stężenie białka w badaniu ogólnym moczu, często obserwuje się również krwiomocz. We krwi można stwierdzić podwyższone stężenia markerów wskazujących na obecność guza Wilmsa - kwasu hialuronowego, erytropoetyny i prohormonu reniny.
W badaniach cytogenetycznych obserwuje się delecję fragmentu 11p13 chromosomu jedenastego.
Badania obrazowe jamy brzusznej (ultrasonografia lub tomografia komputerowa) pozwalają uwidocznić guz Wilmsa, a niekiedy również nie stwierdzone w badaniu fizykalnym zaburzenia rozwojowe gonad (np. niezstąpione jądra).
Biopsja nerek ukazuje zmiany sklerotyczne w obrębie kłębuszków nerkowych będące przyczyną zespołu nerczycowego.

Leczenie

Ze względu na duże ryzyko rozwoju guza Wilmsa zaleca się profilaktyczne usunięcie obu nerek również u pacjentów, u których nowotwór jeszcze się nie rozwinął. Po zabiegu konieczna jest terapia nerkowozastępcza i ewentualnie przygotowanie do transplantacji nerki. Niekiedy konieczne jest również usunięcie nieprawidłowo wykształconych gonad ze względu na ryzyko rozwoju w nich procesu nowotworowego.

Przypisy

↑ Hastie ND. Dominant negative mutations in the Wilms tumour (WT1) gene cause Denys-Drash syndrome--proof that a tumour-suppressor gene plays a crucial role in normal genitourinary development. „Hum Mol Genet”. 1(5):293-5, Aug 1992. PMID: 1338905.
↑ Friedman AL, Finlay JL. The Drash syndrome revisited: diagnosis and follow-up. „Am J Med Genet”. Suppl. 3: 293-296, Jun 1987. PMID: 2835969.
↑ Jadresic L, Wadey RB, Buckle B, Barratt TM, Mitchell CD, Cowell JK. Molecular analysis of chromosome region 11p13 in patients with Drash syndrome. „Hum Genet”. 86(5):497-501, Jun 1991 Mar. PMID: 1849870.

Bibliografia

Vinay Kumar, Ramzi S. Cotran, Stanley L. Robbins: Patologia Robbinsa. Urban&Partner, 2005. ISBN 978-83-89581-92-1.

Zobacz też

zespół WAGR

Linki zewnętrzne

Artykuł w eMedicine (ang.)
DENYS-DRASH SYNDROME w bazie Online Mendelian Inheritance in Man (ang.)

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[hastie-1] Hastie ND. Dominant negative mutations in the Wilms tumour (WT1) gene cause Denys-Drash syndrome--proof that a tumour-suppressor gene plays a crucial role in normal genitourinary development. „Hum Mol Genet”. 1(5):293-5, Aug 1992. PMID: 1338905.

[friedman-2] Friedman AL, Finlay JL. The Drash syndrome revisited: diagnosis and follow-up. „Am J Med Genet”. Suppl. 3: 293-296, Jun 1987. PMID: 2835969.

[jadresic-3] Jadresic L, Wadey RB, Buckle B, Barratt TM, Mitchell CD, Cowell JK. Molecular analysis of chromosome region 11p13 in patients with Drash syndrome. „Hum Genet”. 86(5):497-501, Jun 1991 Mar. PMID: 1849870.

[1]

[2]

[3]