Winona LaDuke

Winona LaDuke (ur. 1959) – amerykańska ekonomistka pochodzenia indiańskiego, działaczka na rzecz ochrony środowiska, budowy społeczności lokalnych i praw człowieka, feministka, aktywistka Greenpeace.

Jako kobieta uważam, że ma sens, bym martwiła się o to, czy moje prawnuki będą mogły tu żyć i czy tubylcze społeczności przetrwają. Uważam też, że główny nurt ruchu kobiecego powinien bardziej dbać o środowisko. To sprawa kobiet. Weźmy przykład raka piersi. Kobiety powinny się buntować. Tymczasem ta choroba jest całkowicie personalizowana, a ignoruje się wszystkie te toksyczne odpady i zniszczenie środowiska, które ją powodują. Ruch kobiecy ma wewnętrzne możliwości, ale z upływem lat koncentruje się na coraz węższych zagadnieniach. Marnuje swoje siły.

Jestem rodzicem, a bycie aktywistką jest tylko inną formą rodzicielstwa.

Jeśli będziemy potrafili powstrzymywać drapieżnika w krytycznych miejscach, a jednocześnie budzić w ludziach świadomość, to mamy szansę.

Czy ma się cztery nogi czy dwie, pływa się czy lata – każdy powinien mieć swoją godność.

Duchowość jest podstawą i motywacją do aktywności politycznej.

Korporacje nie mają prawa do podejmowania decyzji politycznych. Kapitalizm jest wewnętrznie sprzeczny z naturalnym prawem.
- Zobacz też: kapitalizm

Na rządowym forum w Pekinie naciskaliśmy na dwie zasadnicze kwestie: po pierwsze chcieliśmy, by ONZ uznała formalnie tubylcze „ludy” – a nie tylko „populacje”, czy „ludzi”. To zagwarantowałoby nowy poziom uznania na arenie międzynarodowej i konkretne prawa. Po drugie, naciskaliśmy na rządy, by przyjęły Deklarację Praw Ludów Tubylczych, spójny dokument przygotowany w ostatnich latach przez tubylcze organizacje w Genewie.

Najtęższe umysły fizyki jądrowej szukały przez 60 lat rozwiązania problemu odpadów radioaktywnych, aż wreszcie go znalazły: wywieźć je polną drogą i wyrzucić w indiańskim rezerwacie...
- Zobacz też: energetyka jądrowa

Rezerwaty nie są miejscem, w którym żyje się łatwo. Mamy prawie wszystko, czego nie chcecie.

Równowaga jest podstawą tubylczego myślenia. Dostajesz tylko wtedy, kiedy dajesz. Tym, którzy wykorzystują elementy tubylczych kultur lub po prostu kupują indiańskie wyroby, brakuje tej podstawowej wzajemności. W rezultacie mogą przeczytać książkę czy mieć pamiątkę, ale sens tego gdzieś się zagubił.

Tubylcze ludy mają wrodzoną przewagę w zakresie rozumienia i tworzenia samowystarczalności. Mają kulturową spójność i bazę ziemską, a obie te podstawy są kluczowe dla każdej samowystarczalnej wspólnoty. Obecnie wielu zwolenników New Age tworzy „międzynarodowe komuny”, wspólne farmy, domy, itd. To dobrze, ale ci, co budują wspólnoty z niczego, mają mniejsze szanse powodzenia, niż my. Oni muszą stworzyć wspólnotę, my już ją mamy. Tubylcze ludy wspólnie pamiętają, kim są, a ta pamięć tworzy kulturową tkankę, która trzyma nas razem.
- Zobacz też: New Age

Uzupełnieniem wiejskich, wspólnotowych organizacji powinni być bystrzy, zorganizowani ludzie, którzy występują w naszym imieniu w miastach. Oni mają możliwości, których my nie mamy. Współpraca z ludźmi spoza rezerwatów pomaga też zmienić relacje drapieżnika i ofiary. Umacniamy więzi w poprzek podziału na tych co konsumują i tych co produkują.

W ostateczności wszyscy odpowiadamy przed naturalnym prawem. Jeśli skazimy wodę, będziemy ją pić. Jeśli zatrujemy powietrze, będziemy nim oddychać. Jeśli uzbroimy kogoś na świecie, to będzie więcej przemocy.

Wydaje mi się, iż władze uważają, że plemiona są suwerenne, kiedy chcą kasyn czy wysypisk śmieci. Ale kiedy chcą kontrolować poziom pestycydów lub zarządzać prawami wodnymi, to suwerenność nagle znika...

Zachowanie kulturowej różnorodności jest kluczem do ochrony środowiska. Nadmierna konsumpcja jest kluczem do kryzysu środowiska.