polar bane

Det finst fleire ulike undertypar polarbaner. Ein type er ei solsynkron bane rundt jorda. Ei slik bane vert ofte brukt av jordobservasjonssatellittar fordi ein får tilnærma like lystilhøve ved kvar passering over eit gitt område på bakken.

Sidan ein polarbanesatellitt passerer polområda ved kvart omløp vil jordstasjonar – også kalla bakkestasjonar – plassert langt nord eller langt sør kunne laste ned data frå jordobservasjonssatellittar på nær kvart omløp. På Svalbard er verdas største bakkestasjon for nedlasting av data. Frå her, kan ein kommunisere med dei fleste polarbanesatellittane på kvart av dei 14 omløpa i løpet av ein dag. Selskapet KSAT opererer SvalSat og har også ein mindre stasjon i Antarktis, ved den norske forskingsstasjonen Troll. Denne ligg litt for langt nord til å sjå alle pass, og vil tilsvare ein stasjon i Tromsø på den nordlege halvkula.

For å skyte opp satellittar i polar bane er det ein fordel med ein oppskytingsbase langt nord. Ved oppskyting frå basar nær ekvator må raketten motvirke fartskomponenten raketten får frå rotasjonen til Jorda, og dermed bruke meir drivstoff.

Det private oppdraget Fram-2 (1. april – 4. april europeisk tid) var første bemanna romskip i polar bane. Fram-2 hadde mellom anna med den norske kommersielle astronauten Jannicke Mikkelsen som fartøysjef. Ho vart den første astronauten med norsk flagg under oppdraget. Oppdraget vart finansiert av ein Maltesisk-kinesisk krypto-miliardær. Til no har og er alle bemanna romstasjonar i baner med lågare inklinasjon og romferdene med menneske ombord går difor i tilsvarande baner.