Wiśnia syberyjska

 Dziś dowiedziałam się jak nazywa się ten krzew. Kilka lat temu przywiozłam gałązkę i urosła. Kwitnie bezpośrednio na gałęziach i tam ma owoce, przyklejone jakby do kory, Podobne są w smaku i wyglądzie do tradycyjnych wisienek

Tyle na jej temat znalazłam KLIK
Prunus tomentosa

Ta pięknie kwitnąca wiśnia naturalnie występuje w Północnych oraz Zachodnich Chinach a także w Korei, Mongolii oraz w Północnych Indiach. Dorasta do 2-3 metrów wysokości, formuje zazwyczaj gęsty krzewiasty pokrój. Liście żywo zielone, ale pokryte kutnerkiem przez co sprawiają wrażenie nieco bladych. Największa ozdoba tej rośliny to kwiaty. Nieduże i proste w budowie ale ich ilość na krzewie budzi podziw wśród osób podziwiających ten krzew. Zewnętrzne okrywy kwiatu są różowe, wnętrze śnieżnobiałe – daje to wspaniały efekt, kwiaty gdy drzewko zaczyna wchodzić w fazę kwitnienia wyglądają na dwukolorowe.

Jest to roślina o bardzo długiej historii uprawy, ceniona zarówno za kwiaty, jak i owoce, które są jadalne i często używa się ich do produkcji przetworów. W sztuce ogrodowej wiśnia ta znalazła zastosowanie wśród osób praktykujących sztukę bonsai, u sadowników z kolei służy do szczepień drzew owocowych jako podkładka skarlająca. Wśród odmian ozdobnych zdecydowanie wyróżnia się odmiana ‘Leucocarpa’ – ta niezwykła roślina posiada śnieżno białe owoce! W ogrodzie może rosnąć na różnych glebach, choć na pewno lepiej na glebach żyznych i wilgotnych. Preferuje stanowisko zdecydowanie słoneczne, lepiej wtedy kwitnie. Ze względu na swoją formę może być sadzona jako element wyższych rabat lub niskich klombów, warto pomyśleć również o łatwym dostępie do rośliny w celu zbioru owoców.

Kiwi

Wiele osób zastanawia się czy posadzić Kiwi. To mój krzew wczesną wiosną.

 Widzimy jak przepięknie się owija na wszystkim co napotka na swojej drodze.

 Te gałęzie można wykorzystać w kompozycjach kwiatowych.

 Pod krzewem raczej nic nam nie urośnie, panuje tam głęboki cień, nawet w upalne lato.

.Cytując opis za tą stroną dowiadujemy się niezbędnych informacjii

Aktinidia ostrolistna dorasta w polskich warunkach do 4-8 metrów wysokości. Przycinana krzewi się obficie i pokrywa pędami powierzchnię około 20 m2. Przyrosty roczne osiagają 3 metry długości. Najpierw rosną prosto, lecz gdy poczują podporę, okręcają się wokół niej kilkukrotnie. Pędy pokryte są pięknymi, okazałymi liśćmi, które we wrześniu przebarwiają się na złoty kolor.

Rośliny zakwitają i owocują po 3-4 latach od posadzenia. Kwiaty rozwijają się na początku maja. Są niezbyt okazałe, białe, czasem lekko zaróżowione. Męskie szybko opadają, a żeńskie równie szybko przekształcają się w owoce.

Owocem jest jagoda podobna do dużych owoców agrestu długości 2,5 do 3,5 cm. Dojrzewają stopniowo od początku czerwca do końca października, rzadko opadają. Pozostają na pędach aż do ostrych mrozów, a czasem nawet do wiosny. Nadają się wyśmienicie do bezpośredniego zjedzenia na surowo. Można je suszyć, przerabiać na marmolady, wina, nalewki, dodawać do sałatek owocowych i warzywnych, można je położyć na placek i upiec tak jak placek ze śliwkami.

 Tu opiszę własne doświadczenie związane z uprawą tej wspaniałej rośliny. Szukałam Aktinidii przez kilka lat( nie miałam jeszcze internetu). Sprzedawca w sklepie ogrodniczym na moją prośbę przywiózł egzemplarze ostrolistnej odmiany- samca i samicę. Oczywiście najpierw czytałam jakie warunki toleruje, przekonała mnie duża wytrzymałość na mróz. Nie podejrzewając możliwości wzrostowych rośliny posadziłam je w odległości 1,2m, u wejścia do ogródka warzywnego. Ziemia tam była żyzna, ale był to bardzo podmokły teren( wiosną woda stoi). Pierwsze dwa lata krzew rósł powoli. W trzecim roku pokazał co potrafi, wejście znikło pod gąszczem, a następną wiosnę powitał pąkami kwiatów. Moja radość była przedwczesna przymrozki zniszczyły pąki, za to w ramach rekompensaty wypuścił wiele dochodzących do 3 m pędów. Teraz zobaczyłam jakie to piękne pnącze. Jeśli nie ma się na czym owijać , wykorzystuje własne pędy, daje cień i chłód pod spodem( moje psy uwielbiają latem tam leżeć). Następnego roku zakwitł, kwiatki niepozorne, ale pachną prześlicznie. Oczywiście samiec rośnie słabiej. W tamtym roku mróz zniszczył część pędów, ale i tak owoców było wiele. Owoce są wielkości winogrona, i to nie kolor świadczy o ich dojrzałości. Te rosnące w cieniu są zielone, muskane słońcem mają fioletowe przebarwienia. Wyglądem przypominają agrest. Bardzo smaczne, trudno powiedzieć do czego podobny smak, ale na pewno nie do Kiwi ze sklepu. Dojrzewają, tak od września do mrozów. My po prostuje zjadamy, resztki pozostawione na pnączu służą za pokarm ptakom zimą. I jeszcze ważna cecha, działają rozluźniająco. Tak, że jednorazowo nie więcej niż garść.

Sadząc od razu przykopałam pędy, żeby mieć sadzonki. Gdyby jeden z egzemplarzy nie przetrwał, miałabym zastępcę. Kilka sadzonek oddałam oczywiści jako pary.

Żeby rozmnożyć kiwi, robimy dołek obok krzewu kładziemy pęd młody z zeszłego roku, uszkadzamy korę. przysypujemy ziemią i kładziemy kamień, żeby całość nam stabilizował. teraz czekamy do następnej wiosny, czasem już jesienią są korzenie.