Ο άγιος Πορφύριός μας!

 Για τον αγαπημένο άγιο, τον άγιο Πορφύριό μας! Τι να πρωτογράψεις ή να πρωτοπείς! Η ζωή του όλη ένα αναμμένο κερί άσβεστης, αυθεντικής αγάπης! Αγαπούσε τον Χριστό μας, την Παναγιά μας και τους αγίους της Εκκλησίας μας με τόση λαχτάρα!

Διαβάστε, αγαπημένα αδέρφια μου, το "Βίος και Λόγοι του γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου" των εκδόσεων της μονής Χρυσοπηγής Κρήτης. λιώστε την πορεία της ζωής του.

Πόσο τον αγαπώ αυτόν τον άγιο! Πόσο με βοήθησε στα φοιτητικά μου χρόνια με τα γραπτά του!

Όσοι από εσάς έχετε παιδάκια, μπορείτε να αγοράσετε αυτό το βιβλίο και να το διαβάζετε στα παιδάκια σας. Έχει και CD -μπορείτε να το ακούτε σε εκδρομές ή βόλτες με το αυτοκίνητο.

Αν προλάβετε, πηγαίνετε στις εκκλησίες να προσκυνήσετε την εικόνα του, να συμμετάσχετε στη Λειτουργία. Μα, κι αν δεν προλάβετε, δεν πειράζει. Ο άγιός μας είναι καθημερινά παρών, ν'ακούσει τους στεναγμούς της ψυχής μας, να τους μεταφέρει στον Θεό Πατέρα μας.

Ας έχουμε την ευχή του αγίου!

Κλείνω με μια φράση του: "Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Κι όποιος αγαπάει πολύ, τι αντάξιο έχει να δώσει; Δίνει τον εαυτό του!"

Άγιε Πορφύριε πρέσβευε υπέρ ημών!

Μερικά λόγια για τον πρόωρο στολισμό

κείμενο του Μάνου Λαμπράκη

Υπάρχει μια απαράμιλλη γελοιότητα στο να στολίζεις χριστουγεννιάτικο δέντρο από τις αρχές Νοεμβρίου. Μια γελοιότητα που δεν κρύβεται ούτε από τα LED, ούτε από τα φιλτραρισμένα Instagram reels που παριστάνουν ότι ζουν σε μόνιμη κατάσταση χιονισμένου Hallmark.

Όσο πιο νωρίς ανάβουν τα φωτάκια, τόσο πιο γρήγορα υπογράφεται η πολιτισμική παραίτηση μιας κοινωνίας που δεν έχει πια υπομονή για κανέναν χρόνο, για κανένα νόημα, για καμία ιστορία. Ο στολισμός γίνεται πλέον ένα αντανακλαστικό πανικού. Όχι χαράς. Πανικού μήπως και δεν προλάβουν τα καταστήματα, οι βιτρίνες, οι πολυεθνικές, να σε κατασπαράξουν εγκαίρως σε μια εποχική φρενίτιδα αγορών.

Το πιο τραγικό όμως δεν είναι η βιασύνη. Είναι η αποστείρωση. Γιατί ο στολισμός του δέντρου έχει πλέον αποκοπεί συστηματικά από οποιαδήποτε αναφορά στη φάτνη, στη γέννηση, στον Χριστό. Όχι επειδή κάποιοι θίγονται – αυτό είναι το παραμύθι των εταιρικών δελτίων τύπου. Αλλά επειδή πρέπει, πάση θυσία, να πιαστούν όλα τα κοινά: και οι πιστοί και οι αδιάφοροι και οι άθεοι και οι «πνευματικώς ουδέτεροι» και οι υπερευαίσθητοι απέναντι σε οτιδήποτε έχει θεολογικό βάρος.

Το αποτέλεσμα; Ένα δέντρο με φωτάκια. Μόνο. Μια γιορτή χωρίς εορτάζοντα. Ένα σκηνικό που επιδέχεται κάθε πιθανή ερμηνεία, αρκεί να μην απαιτεί καμία.

Η φάτνη είναι πλέον ανεπιθύμητη γιατί δεν μπορεί να καταναλωθεί από όλους το ίδιο. Δεν είναι «universal content». Έχει σώμα, έχει ιστορική αλήθεια, έχει Θεό που γεννιέται. Και αυτό το υπαρξιακό βάρος δεν χωρά στο Excel των εταιρικών «holiday campaigns». Το δέντρο όμως; Το δέντρο χωρά παντού. Είναι τέλειο: καμία δέσμευση, κανένα μήνυμα, κανένα νόημα. Μόνο αισθητικό glitter. Ένας κενός καμβάς έτοιμος να πουλήσει τα πάντα ― εκτός από αυτό που γιορτάζουμε πραγματικά.

Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα –η χώρα όπου τα σπίτια στόλιζαν την παραμονή, εκείνη τη μία νύχτα που ο χρόνος έσκυβε προς το άγιο γεγονός– να μετατρέπεται σε διαφημιστικό παρακλάδι των πολυεθνικών. Οι παλιές τελετουργίες χρόνου και νοήματος καταπατούνται στο όνομα μιας νέας θρησκείας: της εμπορικής ουδετερότητας.

Να μην προσβάλλουμε κανέναν. Άρα να μην λέμε τίποτα.

Να μην θυμίζουμε σε κανέναν τι γιορτάζουμε.

Άρα να γιορτάζουμε το τίποτα.

Έτσι, η παράδοση που ήξερε να περιμένει, να συγκεντρώνεται, να φωτίζεται μόνο όταν έφτανε η ώρα, αντικαθίσταται από έναν ατέρμονο μήνα ψεύτικης λαμπρότητας.

Το πιο ειρωνικό; Ότι όλο αυτό βαφτίζεται «πνεύμα Χριστουγέννων». Λες και το πνεύμα Χριστουγέννων είναι μια corporate αισθητική που πρέπει να αρχίζει από τον Οκτώβριο για να αποδώσουν τα νούμερα.

Λες και ο σταύλος της Βηθλεέμ έχει ανάγκη τα settings των malls.

Λες και η γέννηση του Θεού μπορεί να αντικατασταθεί από μια διακόσμηση που να μην ενοχλεί κανέναν και να συγκινεί κανέναν.

Αν υπάρχει κάτι πραγματικά ψυχρό σήμερα, δεν είναι ο Δεκέμβριος. Είναι αυτή η τρομοκρατική εμμονή με την καθολική ουδετερότητα.

Και κάπως έτσι, το χριστουγεννιάτικο δέντρο –ένα όμορφο, συμβολικό αντικείμενο όταν συνοδεύει τη φάτνη– έχει μετατραπεί στο τέλειο μνημείο της εποχής μας: φωτεινό, υπερφωτισμένο, εντελώς κενό.

Ένα αντικείμενο που μπορεί να αγαπηθεί από όλους επειδή δεν τολμά να πει τίποτα.

Κι όσο η φάτνη διώχνεται στην άκρη, τόσο το δέντρο φωτίζει μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί: ότι γιορτάζουμε πια χωρίς να ξέρουμε τι γιορτάζουμε. Ότι στολίζουμε χωρίς να ξέρουμε γιατί στολίζουμε. Και ότι η πρόωρη λάμψη είναι απλώς η πρόωρη ομολογία του πολιτισμικού μας σκοταδισμού.

Για τον άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο

 Πολύ με άγγιξε αυτή η ομιλία... Την άκουσα χθες πρωί στην Πειραϊκή Εκκλησία (ευτυχώς που υπάρχουν και σταθμοί σαν αυτόν). Σε περίπτωση που δεν λειτουργεί ο αρχικός σύνδεσμος, πατήστε εδώ.

Αφορά τον άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο.

Την εκφώνησε ο αγαπημένος γέροντας + π.Ανανίας (ας έχουμε την ευχή του απ'τα ουράνια).

Άγιε μας Κωνσταντίνε, πρέσβευε υπέρ ημών.

-άτιτλο-

Πιστεύω στον ένα μοναδικό Τριαδικό Θεό;

Πιστεύω ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγ.Τριάδας, ο Ιησούς Χριστός, ήρθε στη γη, γεννημένος από Παρθένο, θαυματούργησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε;

Πιστεύω ότι κάποτε θα αναστηθώ κι εγώ;

Πιστεύω ότι εκτός απ'τον Θεό υπάρχει -άρα, είναι αληθινός σαν οντότητα- και ο πονηρός διάβολος; 

Πιστεύω ότι τα μυστήρια που μας δόθηκαν είναι αληθινά; 

Πιστεύω στα λόγια του δευτέρου προσώπου της Αγ.Τριάδας, του Ιησού Χριστού όπως αυτά τα εντοπίζουμε στην Καινή Διαθήκη; 

Αν τα παραπάνω τα απαντώ με θετικό τρόπο συνειδητά, τότε έκανατο πρώτο βήμα!

Όμως, στην πράξη και στον καθημερινό αγώνα δοκιμαζόμαστε όλοι.

Αγωνίζομαι; Προσεύχομαι; Εξομολογούμαι; Μεταλαμβάνω Σώμα & Αίμα Χριστού; Ακολουθώ τις εντολές Του; Ελπίζω στο ατέλειωτο βάθος της αγάπης Του; Όχι στερεοτυπικά αλλά γιατί αγαπώ. Γιατί θέλω να είμαι κοντά Του. Γιατί τον αναγνωρίζω ως τον μοναδικό μου Σωτήρα & Πατέρα.

Στην ορθόδοξη πίστη μας δεν χωράνε οι εγωιστές, οι ελιτιστές αλάνθαστοι'. Η εκκλησία μας είναι ένα σύνολο αγωνιζόμενων ανθρώπων που αναγνωρίζουν την αδυναμία τους και συνεχώς μετανοούν, μετά+ποιούνται μέσω της Κοινωνίας μαζί Του και μεταξύ τους. 

Είμαστε ένα σύνολο ανθρώπων τόσο μα τόσο τυχερών! Έχουμε γνωρίσει την...σωτηρία μας!! Έχουμε τον Θεό μας που τόσο μας αγαπά! Αυτόν που είπε ότι θα αφήσει τα 99 σώα πρόβατα για να βγει να ψάξει το 1 το ταλαιπωρημένο! Μα πόση ελπίδα γεμίζουμε!

ΤΙ άλλο να ζητήσουμε;;;

Από Σένα πηγάζει η ζωή

 

(...) γιατί από Σένα πηγάζει η ζωή,

βλέπουμε φως μέσα στο φως Σου (...).

[Ψαλμός 35ος, στ.10]

Ἅγιε Γολγοθᾶ, θεῖε Γολγοθᾶ

 Ἅγιε Γολγοθᾶ, θεῖε Γολγοθᾶ,

Παρακαλῶ πές μου πόσες χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους καθάρισες καὶ ἔστειλες καὶ γιόμισες τὸν γλυκὸ Παράδεισο. Θεμέλιο γιὰ τὸν γλυκὸ Παράδεισο εἶναι ὁ ἅγιος Γολγοθᾶς. Ἁμαρτωλοὶ ἐλᾶτε ἐδῶ, νὰ μὴν ἀργήσετε. Ὁ ἅγιος Γολγοθᾶς ἀνοικτός.

Ἡ σταύρωσις. Ὁ Χριστὸς Ἐλεήμων. Μᾶς περιμένει νὰ τοῦ λούσουμε τὰ πόδια. Μακάριοι ἐμεῖς, ἂν μᾶς ἀξιώσει ὁ Χριστὸς, μὲ ταπείνωση, μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ ζεστὴ καρδιὰ, μὲ ζεστὰ δάκρυα νὰ πλύνουμε τὰ ἅγια πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ, ἂν θελήσουμε πολλὲς φορές. Ὕστερα ὁ Χριστὸς θὰ πλύνη τὶς ἁμαρτίες μας καὶ θὰ γίνη καθαρὴ ἡ ψυχὴ μας καὶ θ’ ἀνοίξει τὸν γλυκὸ Παράδεισο.

Ὕστερα ἐμεῖς μετὰ χαρᾶς θὰ πᾶμε στὸν γλυκὸ Παράδεισο, γιατὶ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία καὶ οἱ ἅγιοι Πάντες μᾶς περιμένουν. Μαζὶ μὲ Ἀρχαγγέλους καὶ Ἀγγέλους, Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ θὰ δοξολογοῦμε τὴν Ἁγία Τριάδα εἰς τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ἁμαρτωλὸς Τύχων

______________________

Προσευχή (που υπάρχει σε χειρόγραφο και επισυνάπτουμε -φωτογραφία απ'το βιβλίο του +Ιερομον.Αγαθαγγέλου Καλαφάτη, εκδ.Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας Αγ.Όρος) του αγίου γέροντα π.Τύχωνα του Ρώσου που έζησε για πάνω από 40 χρόνια στο περιβόλι της Παναγίας μας, στο Άγιο Όρος. 

Ποιος με αγαπάει;

Αδέρφια μου αγαπημένα, 

σας καλημερίζω! Έχω χαθεί κάπως διότι έχουν αυξηθεί ακόμη παραπάνω και πιεστικά οι υποχρεώσεις μου. Αλλά την αόρατη γωνιά τη σκέφτομαι συχνά. Όχι επειδή είναι ένα blog, αλλά διότι αυτή τη γωνίτσα της ψυχής την ξεκίνησα κι ακόμη τη νιώθω σαν καταφύγιο. Εύχομαι να είστε όλες κι όλοι καλά.

Αναρωτιόμουν πολύ τον τελευταίο καιρό ποιος άραγε αγαπά τον Χριστό. Διότι ίσως πολλοί λέμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) πως αγαπάμε τον Χριστό, τον πιστεύουμε, κλπ. Αλλά, οι πράξεις μας δείχνουν κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Ναι, είμαστε άνθρωποι. Και, σαν άνθρωποι, πέφτουμε. Ίσως η προαίρεσή μας, η διάθεση μας να είναι θετική. Αλλά, εν τέλει, δεν γίνεται να προσκυνάμε ταυτόχρονα δύο Θεούς. Ή θα είμαστε με τον Χριστό ή με τον πονηρό διάβολο.

Σ'αυτές μου τις σκέψεις, βρήκα την απάντηση απ'τα λόγια του ίδιου του Χριστού μας, στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ.14, στ.21). Εκεί, λέει ο ίδιος ο Χριστός μας:

"Εκείνος που κρατάει τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπάει".

Αυτό ας θυμόμαστε, αδέρφια μου αγαπημένα. 

Ας έχουμε ζωή με μετάνοια. Με ενεργή μετοχή στα μυστήρια που ο Ίδιος μας παρέδωσε (Εξομολόγηση, Θ.Κοινωνία). Ας μετέχουμε στις Θ.Λειτουργίες όσο μπορούμε. Ας προσευχόμαστε όσο μπορούμε. 

Κι ας θυμόμαστε τα παραπάνω λόγια του Χριστού μας.

Στο τέλος της ημέρας

Αν καταφέρεις και δεις το ηλιοβασίλεμα, αν δεις της νύχτας τ’αστέρια ν’απλώνονται φωτεινά στον έναστρο ουρανό, μην το πάρεις ως δεδομένο. Είναι ένα όμορφο δώρο που σου χάρισε ο Θεός μας.

Πριν κλείσεις τα μάτια σου, θυμίσου Τον. Τον πατέρα σου και πατέρα μας. Θυμίσου τη στοργική Του αγκαλιά. Θυμίσου ότι για σένα και για μένα έδωσε τη ζωή Του για να μας χαρίσει την αθανασία. Δοξολόγησε κι ευχαρίστησέ Τον.

Θυμίσου και την Παναγιά μας, τη Χώρα του Αχωρήτου, δια της οποίας βρεφουργήθηκε ο Κτίστης του κόσμου όλου! Αυτή που πάντα είναι μητέρα Του και μητέρα μας. Πες της τους Χαιρετισμούς της! Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Να θυμηθείς και όλους τους συνανθρώπους μας που πονούν. Που δυσκολεύονται. Που είναι σε νοσοκομεία ή εξορία ή φυλακές. Πες την ευχούλα. 

Ζήτα και ‘συγγνώμη’ από όσους θυμάσαι ότι στεναχώρησες. Δεν υπάρχει καλύτερο προσκέφαλο από την ήσυχη συνείδηση.

Κι έτσι, πήγαινε στο κρεβάτι σου. Κλείσε τα μάτια σου. 

Καληνύχτα.

Σ αγαπώ, Χριστέ μου!

Ένα υπέροχο κείμενο που εντόπισα εδώ 

Πήγα μια φορά σε ένα άγιο πνευματικό κι εξομολογήθηκα.

Του είπα τις μεγάλες αμαρτίες και τα πάθη μου. Με κοίταξε και μου είπε….

«Να ξέρες από τι σε έχει γλυτώσει ο Θεός και πόσες πολλές φορές σε κάλυψε…»

Έτσι ακριβώς νιώθω την Παρουσία του Θεού στην ζωή μου, ως ένα σκάνδαλο.

Εγώ να φεύγω κι Εκείνος να τρέχει να με φέρει πίσω.

Εγώ να πέφτω κι Εκείνος να με σηκώνει.

Εγώ να ξεγυμνώνομαι κι Εκείνος να με σκεπάζει μην φανούν τα σημάδια της ντροπής μου.

Εγώ να πονώ κι Εκείνος να σηκώνει στον Σταυρό μου.

Εγώ να πεθαίνω κι Εκείνος να φυσά την Ανάσταση στο στόμα μου.

Σ αγαπώ Χριστέ μου, ακόμη κι όταν δεν στο δείχνω απόλυτα.

Ξέρω ότι είσαι το φως της ζωής μου κι ας κυλιέμαι ακόμη στα σκοτάδια μου.

Έλα να ανάψεις το φως σου μέσα μου

γιατί το χέρι μου ακόμη τρέμει και δεν μπορώ να το κρατήσω αναμμένο.

Έλα, Χριστέ μου

 Στις πιο μαύρες νύχτες μου,

έρχεσαι, Χριστέ μου,

σαν γλυκιά παρηγοριά.

Ναι.

Ακόμη κι όταν τα δάκρυά μου

-σαν σε ξηρασία-

στερέψουν.

Ακόμη κι όταν η καρδιά μου

είναι απαρηγόρητη.

Έρχεσαι,

γλυκέ μου Χριστέ,

στην άκρη του γκρεμού μου

να με σώσεις.

Εσύ

που άφησες τα ασφαλή 99

για να σώσεις το 1.

Το ταλαιπωρημένο.

Στις πιο μαύρες μου νύχτες

είσαι φως, ελπίδα.

Παρηγοριά σωστική.

Έλα, Χριστέ μου.

Πώς να ζήσω χωρίς Εσένα;

Τους ζηλεύω τους ασκητές

Τους ζηλεύω τους ασκητές.

Η Αγία Γραφή μιλάει για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Αυτός ζούσε στην έρημο. Αντί για ρούχο είχε ένδυμα καμήλου και τρεφόταν με ακρίδες και μέλι άγριο.

Δεν σπούδασε, δεν έγραψε βιβλία,δεν έκανε ιδρύματα.

Ήλεγξε τον Ηρώδη και αυτός του πήρε το κεφάλι. Ούτε στην έρημο δεν τον άντεχε.

Αυτός όμως αναγνώρισε τον Χριστό ως Θεό πριν να Τον δει να κάνει το οτιδήποτε.

Είδε και το Άγιο Πνεύμα.

Έγινε τόσο ανάλαφρο το σώμα του που βάραινε περισσότερο η ψυχή, που είχε περισσότερη σχέση με την αιωνιότητα παρά με τον χρόνο, με το πνεύμα παρά με την ύλη, με τον Θεό παρά με τον εαυτό του.

Αυτός έβλεπε με νοητό τηλεσκόπιο αυτά που εμείς δεν βλέπουμε

ούτε στον ύπνο μας. Θα έχεις ακούσει ότι τέτοιοι άνθρωποι τους πλησιάζεις και διαβάζουν την ψυχή σου ή γνωρίζουν το όνομα σου.

Και αυτό εκφράζεται πολύ απαλά και ευγενικά.

Εμείς είμαστε πιο επικίνδυνα ακραίοι.

Καλοταΐζουμε το σώμα μας και είναι εντελώς παράλυτη,κατάκοπη, τυφλή και κουφή η ψυχή μας.

Γεμάτη όχι μόνο από αναπηρίες αλλά και από ασθένειες.

Γι΄αυτό και αντί να προσευχόμαστε κάνουμε αυτή τη συζήτηση τώρα. Αντί να μιλάμε στον Θεό, κουβεντιάζουμε για τον Θεό.

Καλό και αναγκαίο είναι,αλλά είναι το ελάσσον. Το άλλο είναι το μείζον.

Απόσπασμα από το βιβλίο του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαου «Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω», εκδ.: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, παρακλήσεις και εξομολόγηση.

Κείμενο του αγαπητού π.Παύλου Παπαδόπουλου.

Αναδημοσίευση & αλίευση 

απ'το εξαίρετο blog της Ι.Μ.Βεροίας.

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση. 

Δυστυχώς πολλοί στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.

Εάν δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας προτείνει η Εκκλησία είναι δικαίωμά μας, όμως μην το παίζουμε από την μία της Εκκλησίας και από την άλλη θεωρούμε την νηστεία ή την καθημερινή συμμετοχή μας στις παρακλήσεις της Παναγίας (και γενικότερα τον εκκλησιασμό) ή την συχνή εξομολόγηση ακραίες καταστάσεις. Διότι τελικά οι μεγάλοι ψεύτες είμαστε εμείς, που θέλουμε να αμνηστεύσουμε την έλλειψη του ασκητικού μας φρονήματος αναθεματίζοντας όλους τους άλλους που νηστεύουν και εκκλησιάζονται και εξομολογούνται υποστηρίζοντας ότι τα κάνουν -δήθεν- επιφανειακά.

Μακάρι να νηστεύουμε και από τροφές και από τα πάθη μας πεινώντας για τον Χριστό. Δεν είναι ορθό προσπαθώντας δήθεν να καταγγείλουμε την υποκρισία κάποιων χριστιανών που τηρούν τον νόμο χωρίς να περνούν στην ουσία της πνευματικής ζωής που είναι η συγχώρεση, η ταπείνωση και η αγάπη, να πέφτουμε στην παγίδα να υποστηρίζουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε στην ουσία χωρίς τον νόμο. Δηλαδή να νομίζουμε ότι χωρίς νηστεία μπορούμε να καθαρθούμε από τα πάθη. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι με γεμάτο στομάχι μπορούμε να ελέγξουμε το στόμα από την αργολογία, την πολυλογία και την κατάκριση. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός αλλά αρκούν οι καλές πράξεις. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται εξομολόγηση και μετάνοια θεωρώντας ότι ο ανθρωπισμός μας θα μας σώσει.

Ο Χριστός γνωρίζεται και βιώνεται με τον τρόπο της Εκκλησίας Του. Και ο τρόπος αυτός δεν αλλάζει επειδή πέρασαν τα χρόνια, ή επειδή είναι καλοκαίρι. 

Με αγάπη λοιπόν θα σου πω: μην μου λες ότι προσπαθείς να ζεις όπως θέλει ο Χριστός και μου εύχεσαι «Καλή Παναγιά» και από την άλλη μου ποστάρεις το χθεσινό σου βραδινό που ήταν σουβλάκια με τζατζίκι...γιατί αυτό δείχνει ότι είσαι μπερδεμένος και μπερδεμένη. 

Γι’αυτό κιόλας αναφέρεσαι σ’αυτούς που νηστεύουν και εκκλησιάζονται και εξομολογούνται απαξιωτικά και ουσιαστικά τους κατακρίνεις. Τους κατακρίνεις και τους αποκαλείς υποκριτές γιατί ουσιαστικά δεν έχεις τα κότσια να τους φτάσεις. Κι αν έχεις έστω και λίγο δίκαιο, ότι δηλαδή νηστεύουν αλλά συγχρόνως φθονούν και κατακρίνουν, εσύ δείξει το παράδειγμα και νήστευε και συγχρόνως μην φθονείς και συγχώρα και σιώπα και αγάπα...

Εάν δεν μπορείς να εγκρατευτείς από το κρέας, το τυρί, το αυγό κτλ. μην πλανάσε δεν μπορείς να τιθασεύσεις ούτε την σάρκα σου, ούτε το στόμα σου, ούτε τους λογισμούς σου!

Δηλαδή εάν δεις κάποιον που νηστεύει αλλά κατατρώγει τον αδελφό του δεν είναι λύση (για σένα) να τρως σουβλάκια, την στιγμή που η Εκκλησία σε καλεί να εγκρατευτείς και από τροφές και από κάθε πάθος. Αυτό δείχνει ότι προσπαθείς να βρεις προφάσεις για να πέσεις και να δικαιολογήσεις την αμαρτία σου. Αυτό δείχνει ότι πεινάς και ποθείς μόνο για ύλη έχοντας θεοποιήσει τον λάρυγγα και την γαστέρα σου και γενικότερα έχεις αναπαυτεί στο βόλεμά σου.

Πέφτεις λοιπόν στην παγίδα να φτάνεις στο άλλο άκρο και να βγάζεις τον εαυτό σου εκτός Εκκλησίας δικαιώνοντας τις επιλογές σου που εναντιώνονται με τους κανόνες και την παράδοση της Εκκλησίας, και αυτό είναι ολέθριο λάθος για την ύπαρξή σου.

Εάν δεν μπορείς να νηστέψεις, φάε. Δεν σε κατηγορώ. Μην δικαιολογείς όμως την πτώση σου, λέγοντας ότι «εγώ τουλάχιστον δεν είμαι υποκριτής», διότι με αυτόν τον τρόπο και δεν νηστεύεις και κατακρίνεις. Δηλαδή δύο στα δύο!!

...τουλάχιστον αυτοί που κατακρίνεις κάνουν μια προσπάθεια και νηστεύουν για χάρη του Χριστού κι ας λές ότι το κάνουνε επιφανειακά... Κάντο κι εσύ, έστω κι έτσι. Καλύτερα το λίγο παρά το καθόλου…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πού κρύβεται η ευτυχία

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία.
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Ο. Ελύτης

(Ευχαριστίες στον π.Η.Κ. που το αλίευσε από αυτή την ιστοσελίδα).

Σκέψη ταπεινή...

Αδέρφια μου αγαπημένα, 

προσπαθήστε να μένετε κοντά στον Χριστό μας. Όχι θεωρητικά, μα έμπρακτα. Κάντε αγώνα καθημερινό, μετάνοια αληθινή, εξομολόγηση ένθερμη, Θ.Κοινωνία με φόβο, πίστη και αγάπη! 

Σκέφτομαι πως είναι -στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε- πολύ εύκολο να ξεφύγει κανείς. Ειδικά, όταν τίθονται θέματα & ζητήματα πίστεως και ερμηνείας της Οροδοξίας, ας μένουμε σταθεροί σ'αυτά που μας διδάσκουν το Ευαγγέλιο και οι Άγιοί μας! Αυτοί ας είναι το τιμόνι στην πορεία του καραβιού μας! Όταν υπάρχουν έμπρακτες, έγγραφες (πέραν κάθε αμφιβολίας) προτροπές και ρήσεις των Αγίων μας, ποιοι είμαστε εμείς για να τις παρακάμψουμε; 

Προσοχή, αδέρφια. Στώμεν καλώς! Ας παραμείνουμε σταθεροί στην πίστη μας!