Geçmişin rengi hep değişir mi?
Hava ılık...Bu durumdan sinekler memnun sanki,son günlerde çoğaldılar.Balkondayım,biraz da sinirliyim,niçin sinirliyim onu bile bilmiyorum.Başımın ağrıması da cabası.Haber sitelerine bakayım diyorum,şehitlerimiz,üzülüyorum,bakamıyorum.''On iki askerimiz şehit oldu,allah rahmet eylesin''manşetleri ne kadar duygusuz,hissiyatsız.Halbuki-üzüntüden yutkunuyorum-ne hikayeler sonlanndı bu sabah .Hikayelerinin sonlarını bile göremediler.Hikayeleri vardı hepsinin anlatılacak,özlemleri vardı yaşanılacak,hayalleri vardı görülecek...Ama bitiremediler hikeyelerini.Onlar bizim hikayelerimiz...Onlar bizim sonunu tamamlayamağımız cümleririmiz.Ne zaman bir şehit haberi duysam hep aynı sahne gelir derin bir hüzünle: Menemen'de Kubeilay Şehitliği gezerken bir şehit ailesinin yüreğimi burkan görüntüsü.On yıl olmuş çocukları şehit olalı,mezarına nasıl bakıyorlar biliyor musunuz,elleri titiriyor mezara dokunurken,gözlerinde tarifsiz bir hüzün,sözcükler ortadan kaybolmuş zaten...Hala o sa...