Οι Anonymous είναι μία σχετικά καινούρια "μόδα" που τράβηξαν μόλις πριν μερικές μέρες την προσοχή μας όταν κατέβασαν τα βρακιά του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Eλπίζω να προλάβω να ζήσω την εποχή που οι ιστορικοί θα γράψουν κάτι σαν και αυτό :
"Μάθημα πολιτικής ιστορίας Νο 37 : «Ο μεσαίωνας της ελληνικής πολιτικής κατά την λήξη της μονεταριστικής περιόδου»
Η παραδοσιακή τακτική "δημιουργικής καταστροφής" εκμετάλλευση--» χρεοκοπία--» πόλεμος--» εμφύλιος--» ξαναμοίρασμα της πίτας και φτου και απ'την αρχή δεν έχει άλλα περιθώρια επανάληψης. Εν μέρει ευθύνονται και τα πυρηνικά για αυτό.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη δεν είναι ούτε καν συνομοσπονδία όπως είναι, στο περίπου, η Ελβετία. Αλλά υποθέτω ότι οι Γερμανοί ήδη οραματίζονται να την κάνουν ομοσπονδία.
"Μία πολύ όμορφη εικόνα για να γίνουμε ή μία... εκ βαθέων ανάλυση περί χυτηρίων, Corpus Christi και των σύγχρονων σταυροφόρων εναντίον του;", σκεφτόμουν πριν λίγο. Κινδυνεύοντας να πνιγώ και να πνίξω και εσάς από το πολύ βάθος προτίμησα το πρώτο. Που κατά κάποιον τρόπο όπως βλέπετε "απαντά" και στο δεύτερο. Το δεύτερο θα το καλύψω με επερχόμενο άρθρο περί λογοκρισίας στην τέχνη - προσβολής της θρησκείας, όταν αισθάνομαι πιο φιλόπληκτρος.
Για την ώρα απολαύστε μία δημιουργία του Ιταλού κομίσταMilo Manara, από αυτές που οι ορκισμένοι χριστιανοφρουροί θεωρούν βλάσφημες, πρόστυχες, ανίερες, έργο δαιμόνων, των σιωνεβραιομασώνων που θέλουν απλώς να χτυπήσουν την ορθοδοξία κτλ κτλ Αυτό είναι ένα από τα πιο softcore καρεδάκια του. Τα πιο προκλητικά δεν μπορώ να τα ανεβάσω ακόμη, γιατί η μαμά Google θα μου φλασάρει μία κάρτα ασεμνούς περιεχομένου ΝΑ, με το συμπάθιο. Μόλις μεταφέρω τους Κοριούς στο δικό τους domain (korioi.com) θα πάψω να αυτολογοκρίνομαι, και πάλι εντός ορίων βέβαια.
Η τηλεοπτική σειρά The Walking Dead δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις αλλά αδυνατώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πλέξω τα σχετικά εγκώμια. Όσοι παρακολουθήσατε τους δυο πρώτους κύκλους γνωρίζετε τι παίζει. Όσοι δεν έχετε ιδέα περί τίνος πρόκειται προφανώς θα νομίζετε ότι η σειρά είναι μια καρασπλατεριά σαν αυτές της δεκαετίας του '80, όταν τα ζόμπι ήταν βασιλιάδες. Οι παλιότεροι θα θυμάστε κινηματογραφικά έπη όπως "Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα", που βλέπαμε στα συνοικιακά σινεμά τρώγοντας τα ποπ κορν μας ενώ οι μη χορτοφάγοι έτρωγαν μυαλά σαν να ήταν αμβροσία.
Όχι, το ΤWD είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο κυρίαρχος είναι το δράμα, οι ανθρώπινες σχέσεις και τα ανθρώπινα όρια που δοκιμάζονται αδυσώπητα κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, σε έναν κόσμο που έχει πρακτικά τελειώσει. Σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει πλέον πολιτισμός, καμία κοινωνική δομή, καμία κυβέρνηση ή πολιτική ηγεσία, και όπου τα χαρτονομίσματα έχουν πια λάβει την πραγματική τους αξία : προσάναμα για το τζάκι.
Στον κόσμο αυτό περίπου το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει κατεβάσει όλους τους διακόπτες, όλα τα λαμπιόνια μέσα στο κρανίο τους έχουν καεί. Όλα εκτός από ένα : αυτό της πείνας!Οι επιζώντες προσπαθούν με νύχια, δόντια, όπλα και οτιδήποτε κόβει καλά να βγάλουν απλώς την μέρα. Αν είναι τυχεροί να βρουν και ένα ήσυχο μέρος να βγάλουν και τη νύχτα. Όλα τα σκέλη της παραγωγής είναι με μία λέξη υποδειγματικά. Ερμηνείες, προσθετικό μακιγιάζ, σκηνοθεσία, φωτογραφία και φωτισμοί, ειδικά εφέ, μουσική, ηχητικά εφέ.... συναγωνίζονται αυτά μίας μέσου προς υψηλού προϋπολογισμού κινηματογραφικής ταινίας. Για τους πιο παραδοσιακούς ζομπόφιλους παίζει και ουκ ολίγη σπλατεριά, αλλά ο πρωταγωνιστής όπως είπα είναι το δράμα. Και βέβαια, το υπαρξιακό δίλημμα που διατρέχει ολόκληρη την σειρά : ποιος είναι τελικά το μεγαλύτερο τέρας, τα ζόμπι ή οι άνθρωποι; Αυτό είναι το επίσημο trailer του τρίτου κύκλου του TWD. Το πρώτο επεισόδιο θα είναι από Δευτέρα πρωί (15 Οκτώβρη) στον αέρα.
Έκλεισα το τηλέφωνο, τρεμάμενος.
Πέρασαν αρκετές ώρες και ακόμη ένοιωθα την φωνή της, την υγρή ανάσα της, τα παθιασμένα βογκητά της, τα ηδονικά γουργουρητά της, ζεστά μέσα στα αυτιά μου. Τα ένοιωθα να αντηχούν, να δονούνται κάπου βαθιά μέσα μου, σκοτεινά και ανεξερεύνητα για καιρό. Τι είχε συμβεί τελικά; Ποιος είχε αποπλανήσει ποιον; Ποιος ασέλγησε σε ποιον εδώ; Μου το ζήτησε εκείνη ναι. Αντιστάθηκα και ικέτευσε για αυτό.
Ώσπου λύγισα (καλά όχι ότι δεν ήθελα και εγώ...). Αλλά έχω περίπου τα διπλά της χρόνια στην πλάτη μου, υποτίθεται ότι εγώ είμαι ο υπεύθυνος. Δεν έχει σημασία ότι είναι ενήλικη. Είμαι ένα κλικ πριν τα σαράντα και αυτή γύρω στα είκοσι. Λέει ότι είναι 27 αλλά και εγώ τόσο έλεγα ότι είμαι στις ζουμερές σαραντάρες που κυνηγούσα με ερωτοντούφεκο στην ηλικία της. Ξέρω μικρή. Ξέρω.
Είχα καιρό να το νοιώσω αυτό, πολύ καιρό να κάνω κάτι όπως αυτό. Το πιπίνι λέει ότι του έχω πάρει τα μυαλά. Εγώ ακόμη βράχος του Γιβραλτάρ αλλά με κόβω αν συνεχίσουμε έτσι να ραγίζω και εγώ σιγά σιγά. Ευτυχώς δεν είναι τόσο μικρή όσο η Λολίτα του Ναμπόκωβ, άρα το "Αποπλάνηση #2" δεν θα χρειαστεί να το γράψω παρέα με τον Άκη και την Σταμάτη. Αλλά γιατί στο διάολο την είδα ξαφνικά μία μαλακότερη εκδοχή του Humbert Humbert; Τι κενά καλύπτω με αυτό; Υποψιάζομαι αρκετά , αλλά το ερώτημα είναι ένα : έχουν οι λόγοι καμία σημασία; Η μικρή αρχικά με πλεύρισε δειλά, ντροπαλά. Σταδιακά άρχισε να γίνεται όλο και πιο τολμηρή και να ανοίγεται περισσότερο. Και εγώ να δέχομαι τα περισσότερα ανοίγματα. Ώσπου χτες φτάσαμε μέχρι και στο τηλεφωνικό σεξ. Τι έπεται; Είμαι έτοιμος για αυτό που έπεται; Θέλω να προχωρήσω σε αυτό; Όχι δεν θέλω. Και ταυτόχρονα θέλω.
Δεν θέλω να την πληγώσω, οπότε καλό πιστεύω θα ήταν να κόψω κάθε επαφή και να κάτσω στα αυγά μου. Και αυτό θα την πληγώσει, αλλά η πληγή θα είναι αρκετά πιο επιφανειακή από αυτήν που θα υποστεί αν επενδύσει συναισθηματικά περισσότερο σε μένα. Παράλληλα όμως δεν θέλω να της κόψω τα φτερά. Ποιος ξέρει, ίσως φυτρώσουν ξανά και τα δικά μου έτσι. Ίσως αυτός να είναι και ο μοναδικός λόγος που της "έκατσα". Αλλά αναρωτιέμαι και πάλι : έχει σημασία;
Το βέβαιον είναι, πάντως, ότι δεν έχω κανενός είδους ενοχές ή ντροπή για όλο αυτό. Όχι ευτυχώς, σε αυτά τα δυο τοξικά συναισθηματικά δηλητήρια έχω πλέον αναπτύξει σημαντική ανοσία. Τις συνέπειες σκέφτομαι, απλώς, τόσο για εκείνη όσο και για μένα. Αυτές οι συνήθειες τείνουν να γίνονται εθιστικές. Να ασελγούν μέσα στο μυαλό σου, χαλαρά και ύπουλα, χωρίς να νοιώσεις το παραμικρό. Όλοι οι στοχασμοί μου, όλες οι σκέψεις μου περί ανηδονικής αγάπης πήγαν περίπατο για όσο κράτησε η καυτή συνομιλία μας. Μετά επέστρεψαν βέβαια. Αλλά παρέμεινα ίδιος; Δεν νοιώθω ίδιος. Βελτιώθηκα; Βελτιώθηκε; Δεν ξέρω. Νοιώθω σαν ένα φύλλο στο μέσο περίπου της ζωής του, αφημένο σε ένα δροσερό και ήρεμο ρυάκι, οδηγούμενο χαλαρά από το ρεύμα. Δεξιά και αριστερά στις όχθες βλέπω υπέροχα λουλούδια και φυτά κάθε χρώματος και σχήματος, όλο ζωή. Μα δεν μπορώ να τα φτάσω. Το ρεύμα με οδηγεί ευθεία μπροστά. Και μπροστά δεν βλέπω τίποτα. Άραγε αν υπάρχει καταρράκτης θα προλάβω να πιαστώ από καμία από τις κλιματαριές που απλώνονται προς τα μέσα;
Την ταινία δεν την έχω ακόμη δει οπότε κριτική δεν μπορώ να γράψω. Ξέρω απλώς ότι πρόκεται για ένα άτυπο prequel του πρωτότυπου Alien του σκηνοθέτη Ridley Scott. Για την ταινία "Προμηθέας" επιστρατεύτηκε ξανά ο Ridley Scott, και στην παραγωγή μετέχουν ο ίδιος, ο αδερφός του Tony Scott, και κάποια ακόμη μέλη από το πρωτότυπο Alien, όπως ο Hans Rudolf Giger, ο καλλιτέχνης που σχεδίασε μεταξύ πολλών άλλων το πλάσμα Alien. To cast περιλαμβάνει την εκπληκτική Noomi Rapace του Millennium Trilogy από την Σουηδία, τη Νοτιοαφρικάνα CharlizeTheron και τον Ιρλανδογερμανό Michael Fassbender(απλά εξαιρετικός ηθοποιός). Πολυεθνικότατο cast! Μόλις δω την ταινία θα ακολουθήσει κανονική κριτική. Για την ώρα απολαύστε το χορταστικό πλήρες trailer της :
update 20/09/2012: Την ταινία την είδα. Ψιλοαπογοητεύτηκα. Ίσως κάποια στιγμή επεκταθώ περισσότερο.
Καιρός για μία ακόμη κριτική μίας λατρεμένης μου ταινίας, μιας ταινίας που προ 8 ετών που την είδα με σημάδεψε πολύ βαθιά. Η κριτική αυτή είναι 2 σε 1 γιατί αν και δεν αναφέρεται πουθενά στο σενάριο των δυο ταινιών πρόκειται για ακριβώς την ίδια ιστορία. Ακριβώς η ίδια κεντρική ιστορία αλλά σε όλα τα άλλα απολύτως διαφορετικές. Το έναυσμα για αυτή την κριτική μου δόθηκε από κάποια σχόλια που αντάλλαξα με την συγγραφέα Ντίνα Κίτσου σε μία ανάρτηση στο ιστολόγιο της. Το θέμα αφορούσε την προαιώνια σχέση ποιότητας έναντι ποσότητας. Έτσι λοιπόν και εδώ έχουμε μία ποιοτική έναντι μιας "ποσοτικής" (εμπορικής) ταινίας.
Η Επέλαση των Βαρβάρων και το Big Fish βγήκαν στις αίθουσες σχεδόν ταυτόχρονα, τέλη 2003 - αρχές 2004. Γυρίστηκαν ταυτόχρονα -πιθανότατα το Big Fish ξεκίνησε νωρίτερα- δίχως η μία ομάδα παραγωγής να γνωρίζει για την ταινία της άλλης. Το Big Fish είναι μία αμερικάνικη υπερπαραγωγή, προϋπολογισμού 70 εκατ. $, του γνωστού σκηνοθέτη Tim Burton. Οι Βάρβαροι (που τσίμπησαν και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας - αμήν!) στοίχισαν μόλις 6 εκατ. καναδέζικα $, κάπου το 1/15 δηλαδή. Άρα εδώδεν τίθεται κανένα θέμα χολυγουντιανής επανέκδοσης, όπως γίνεται συνήθως. Απλώς το Big Fish βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα που ο Daniel Wallace εξέδωσε το 1998, ενώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Denys Arcand των Βαρβάρων προφανώς έγραψε ένα σενάριο χαλαρά εμπνευσμένο από αυτό. Τόσο χαλαρά και τόσο ριζικά μεταμορφωμένο που ούτε καν ανέφερε τον συγγραφέα στα credits της ταινίας.
Ποια από τις δυο είναι λοιπόν η λατρεμένη μου; Η παραμυθένια, φαντασμαγορική έκδοση του Burton ή οι φτωχοί Βάρβαροι; Ασφαλώς οι Βάρβαροι. Η κεντρική ιστορία και των δυο είναι αυτή : Ένας πατέρας αργοπεθαίνει από κάποια ανίατη ασθένεια και καλεί τον γιο του, στενούς συγγενείς κλπ να τους αφηγηθεί τις περιπέτειες της ζωής του. Ο Burton το έπιασε εντελώς... Alice in Wonderland, σουρεαλιστικά και παραμυθένια, ως συνήθως. Ενώ οι Βάρβαροι είναι απολύτως ρεαλιστικοί και ανθρώπινοι, είναι από τις πιο ανθρώπινες ταινίες που είδα ποτέ, μακράν. Ακομπλεξάριστοι, τολμηροί, τσαμπουκαλεμένοι, ευαίσθητοι και αλογόκριτοι (τέτοιο σενάριο ΔΕΝ γυρίζεται στο Hollywood, ποτέ). Από τις ταινίες που γράφουν στα παλιά τους τα υποδήματα πόσα εισιτήρια θα πουλήσουν και από ποια ηλικία και άνω θα επιτραπεί η είσοδος στην αίθουσα. Η ξεφτιλισμένη η MPAA (επιτροπή λογοκρισίας) στις ΗΠΑ της έδωσε R (κατάλληλο από 18) for language, sexual dialogue and drug content, όπως το αιτιολόγησε.
Είδα πρώτα το Big Fish, σε αίθουσα. Λαμπερή ταινία, εκπληκτικά πανάκριβα εφέ, μακιγιάζ, κοστούμια, ερμηνείες, παραγωγή, μουσική, η γνωστή παραμυθένια ατμόσφαιρα του Burton για μικρά και μεγάλα παιδιά, σεκάνς που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό... Hollywood! Καθόλου άσχημη, πάρα πολύ εντυπωσιακή και πούλησε και άψογα όπως βλέπω στο Imdb. Aλλά μετά από μερικές μέρες τα είχα ξεχάσει σχεδόν όλα. Μου έμεινα μόνο κάποιες καλές ατάκες, τίποτα άλλο.
Κάποια στιγμή μέσα στο 2004 είδα τους Βάρβαρους σε DVD. Δεν πήρα αμέσως χαμπάρι ότι πρόκειται για ένα "ρεαλιστικό Big Fish", ήταν τόσο διαφορετική ταινία. Ούτε ήταν δυνατόν να φανταστώ το ΣΟΚ που με περίμενε. Δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή την στιγμή άλλη ταινία κατά την οποία να έτρεμα ολόκληρος σε ουκ ολίγα σημεία και να διαποτιζόμουν συθέμελα από το συναίσθημα και την ένταση της. Και μετά από 8 χρόνια, δίχως να την έχω ξαναδεί από τότε, να την θυμάμαι σχετικά καθαρά. Οι Βάρβαροι του Αρκάν κάθε άλλο παρά Βάρβαροι είναι. Είναι άνθρωποι όπως εσείς και εγώ, με πάθη και αδυναμίες, έρωτες και μίση, χαρές και θλίψη.
Οι Βάρβαροι δεν προορίζονται για μουρόχαυλη διασκέδαση. Αν ανοίξετε ποπ κορν κατά το ξεκίνημα και σας απορροφήσει καλά διόλου απίθανο να μην καταφέρετε να φάτε ούτε μπουκιά. Όχι, οι Βάρβαροι θέλουν να σας κάνουν να αισθανθείτε, να σκεφτείτε, να προβληματιστείτε, να χαρείτε, να παθιαστείτε! Να δείτε πως μία ταινία δίχως το παραμικρό ειδικό εφέ μπορεί να σας αγγίξει τόσο βαθιά που να αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε αρκετές πλευρές της ζωής σας. Αυτή η ταινία είναι το απόλυτο αριστούργημα, από τις 3-4 που έχω μαρκάρει με 10/10 στο Imdb.
Η Κυριακή της 17ης Ιουνίου πλησιάζει ακάθεκτη και εγώ βρίσκομαι σε δίλημμα για το αν θα γράψω κάποιο μακροσκελές πόνημα για το πώς θα ξημερώσει η επόμενη μέρα ή αν θα γράψω την πρώτη μου ταινιοκριτική σε αυτό το ιστολόγιο. Στην θεά Τύχη δεν βασίζομαι γιατί είμαι γκαντέμης και στάνταρ θα μου σκάσει γράμματα : πολιτική ανάλυση!Για αυτό γυρίζω μόνος μου το παλιό μου μαυρισμένο πεντάδραχμο του 1986 στην "κορώνα" του Αριστοτέλη για να περιγράψω μια ταινία που είδα πρόσφατα, τους "Κεφαλοκυνηγούς".
Η ταινία αυτή έρχεται από την φαινομενικά ήσυχη χώρα των φιόρδ, τη Νορβηγία. Είναι συμπαραγωγός και μία σουηδική εταιρεία αλλά όλοι σχεδόν οι συντελεστές είναι Νορβηγοί και κινηματογραφήθηκε αποκλειστικά στην χώρα αυτή. Διαβάζω στο IMDB ότι πρόκειται για την πιο επιτυχημένη νορβηγική ταινία που γυρίστηκε ποτέ, έχοντας εξασφαλίσει διανομή σε πάνω από 50 χώρες.
Η αμερικάνικη εταιρεία Summit μάλιστα -ναι, αυτή με το σηματάκι με τις βουνοκορφές- εξασφάλισε δικαιώματα χολυγουντιανού μακελέμ... εεε... remake, ήδη πριν την πρεμιέρα της, τον περασμένο Αύγουστο. Παρ' όλα αυτά, αν και κοντεύει χρόνος από τότε, και αν και τον Σεπτέμβρη έκανε και ένα πέρασμα από το κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας, ακόμη η χώρα μας δεν έχει καν εμφανιστεί στην σχετική λίστα διανομών. Έχω βάσιμες υποψίες ότι δεν πρόκειται να εμφανιστεί ποτέ.
Η ταινία Hodejegerne (για πείτε το ανάποδα αυτό) βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του ποδοσφαιριστή, μουσικού και συγγραφέα -με αυτήν την χρονολογική σειρά- Jo Nesbø.* Ξεκινάει κάπως αργά και αρχικά, μέχρι να προσαρμοστώ στον ρυθμό της, δυσκολεύτηκα να την παρακολουθήσω. Το ότι από την γλώσσα αυτή δε καταλαβαίνω χριστό και το ότι βρήκα μόνο αγγλικούς υπότιτλους μάλλον συνέβαλλε σε αυτό. Αφού προσαρμόσθηκα με περίμενε μία άρτια παραγωγή, με μια πολύ σφιχτή σκηνοθεσία από τον Morten Tyldum, μοναδικές ερμηνείες και -το κυριότερο- ένα από τα πιο καλογραμμένα σενάρια που έχω απολαύσει ποτέ σε ταινία. Δίχως εμφανείς τρύπες, παράλογες αναληθοφάνειες λόγω αδύναμης πένας, περιττά ταξίδια στον χρόνο και πλοκή που δεν έχει κανένα νόημα αλλά προορίζεται καθαρά για ανθρώπους που παρακολουθούν μόνο "για να διασκεδάσουν" αποχαυνωμένοι, έχοντας κλείσει εντελώς την σκέψη τους. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να ερμηνεύσει κάποιος τους Κεφαλοκυνηγούς. Από τον "δεν χρειάζεται κανενός είδους ερμηνεία, συμβαίνει μόνο αυτό που βλέπεις" έως το ότι πρόκειται για μία σύγχρονη εκδοχή του "Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ", του αδύναμου εναντίον του ισχυρού. Εδώ δεν θα βρείτε περιττές μανιχαϊστικές μέντολες περί καλού εναντίον κακού. Κανενός οι ρόλοι δεν είναι ξεκάθαροι, δεν υπάρχει κανένα ηθικολογικό ή διδακτικό μήνυμα, οι απόψεις που αρχικά σχηματίζουμε για κάποιον στην πορεία ανατρέπονται... και πιο μετά ανατρέπονται και πάλι. Αυτός που αρχικά η ταινία σε οδηγεί να μισήσεις ή λυπηθείς αργότερα λατρεύεις. Και αντίστροφα. Ολόκληρη σχεδόν η ταινία βασίζεται στην χημεία ανάμεσα στον πρωταγωνιστή Roger Brown (απλά φανταστικός ο Νορβηγός Aksel Hennie) και του άσπονδου φίλου του συμπρωταγωνιστή Clas Greve(ο Nikolaj Coster-Waldau, ο Jamie -Kingslayer- Lanister της σειράς Game of Thrones, που με ουκ ολίγη έκπληξη έμαθα ότι είναι Δανός!).
Το πολυεπίπεδο παιχνίδι που σταδιακά ξετυλίσσεται ανάμεσα τους είναι όλες οι Νορβηγικές Κορώνες : Αγωνία, σασπένς, περιέργεια, ενδιαφέρον, απορίες, ανατροπές, αποκάλυψη... δέος. Οι εσωτερικοί μονόλογοι (σκέψεις) του Brown έχουν κάποιο ενδιαφέρον, η δυσερμήνευτη σχέση του με την "καλλονή" σύζυγό του επίσης. Αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής εδώ είναι η δράση! Πέραν της χαλαρής εισαγωγής η ταινία δεν σε αφήνει να επαναπαυτείς καθόλου! Καμία κοιλιά προς το κέντρο, καμία βαρεμάρα, συνεχώς καθόμουν στην άκρη της άκρης του καθίσματος! Τα πάντα οδηγούν προς μια κορύφωση που δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί, γιατί ουσιαστικά τίποτα δεν προδίδει ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας, αυτός "που θα πάρει το κορίτσι".
Δείτε το επίσημο trailer να σας ανοίξει η κινηματογραφική όρεξη. Το trailer υπόσχεται αρκετά. Η ταινία προσφέρει πολύ περισσότερα. Βαθμολογία (δίχως ίχνος υπερβολής) : 9/10
*Υποθέτω ότι και αυτό θα το δούμε στα ελληνικά εκδοτικά
ύδατα σε καμία δεκαετία τουλάχιστον. Εκτός και αν καμία ελληνική
εταιρεία διανομής ανακαλύψει αυτή την ταινία - διαμάντι ή αν έχει μεγάλη
επιτυχία η επανέκδοση της Summit. Ο Ψυχογιός εξέδωσε την φανταστική
τριλογία Millennium του αδικοχαμένου συγγραφέα Stieg Larsson μετά και την αμερικάνικη επανέκδοση του David Fincher Και μάλιστα με το εξώφυλλο της επανέκδοσης, όχι των τριών
πρωτότυπων σουηδικών ταινιών! Ομολογουμένως ο Fincher έκανε εξαιρετική
δουλειά, αλλά αυτή είναι η εξαίρεση στον κανόνα του Hollywoodιανού κρεατόμυλου.
Σιχαίνομαι τα αμερικάνικα remakes ευρωπαϊκών ή ασιατικών ταινιών. Τις 99 στις 100 φορές αποδεικνύονται πολύ κατώτερες του πρωτότυπου, δεν το σέβονται, και εν πάσει περιπτώσει ποιος ο λόγος της διασκευής; Aπλώς γιατί το Hollywood έχει ξεμείνει από ιδέες;
Την σουηδική τριλογία "Män som hatar kvinnor" που είχε βασιστεί στο ομώνυμο διάσημο βιβλίο του (συγχωρεμένου) Stieg Larsson την είχα δει προ ενός-ενάμιση έτους. Η πρώτη ταινία ήταν υποδειγματική, καθαρά κινηματογραφική και υψηλού επιπέδου παραγωγής. Στις άλλες δυο όμως άλλαξε ο σκηνοθέτης, υπήρξε μία "έκπτωση" γενικώς και η αίσθηση ήταν λίγο έως πολύ... τηλεοπτική. Δεν απογοήτευσαν αλλά ήταν υποδεέστερες της πρώτης.
Αλλά η αμερικάνικη εκδοχή του David Fincher δεν αποτελεί διασκευή των ταινιών αυτών. Είναι σεναριακή διασκευή του βιβλίου του Λάρσον (που ακόμη δεν έχω διαβάσει), αντλεί απευθείας από αυτό. Και μετά από αυτό το πραγματικά υπέροχο βίντεο των opening credits της δηλώνω ότι μου τρέχουν πια τα σάλια. Μου άνοιξε ακόμη περισσότερο την όρεξη μία κριτική του Θοδωρή Δημητρόπουλου που διάβασα στο Cosmo.grΑν και γνωρίζω την υπόθεση τώρα θέλω να την δω το συντομότερο. Αλλού διάβασα ότι ο Fincher έκανε την ταινία ακόμη σκοτεινότερη από τις σουηδικές. Το εισαγωγικό της βίντεο το προϊδεάζει για αυτό. Όχι, μάλλον δεν πρόκειται για αμερικανιά τελικά...
