Sobibor imha kampı
| Sobibor imha kampı | |
|---|---|
Sobibor imha kampı, 1943 | |
| Tanınma sebebi | Holokost |
| İnşa eden | Nazi Almanyası |
| İşleten | Schutzstaffel |
| Komendant | Franz Stangl |
| Asıl kullanım sebebi | İmha kampı |
| Mahkumlar | Yahudiler (çoğunlukla Polonya'dan) |
| Mahkum sayısı | 600.000 - 650.000 |
| Ölü | 170.000–250.000 |
| Kurtuluş | Ekim 1943 |
| İnternet sitesi | https://www.sobibor-memorial.eu/en/history/history_of_the_camp/3 |
Sobibor İmha Kampı, Reinhard Operasyonu'nun bir parçası olarak Nazi Almanyası tarafından inşa edilen ve işletilen bir imha kampıydı. Alman işgali altındaki Polonya'nın Genel Hükümet bölgesindeki Żłobek Duży köyünün yakınındaki ormanda bulunuyordu.
Bir toplama kampından ziyade bir imha kampı olan Sobibor, yalnızca Yahudileri öldürmek amacıyla vardı. Mahkûmların büyük çoğunluğu varışlarından birkaç saat sonra gazla öldürüldü. Hemen öldürülmeyenler kampın işleyişine yardım etmek zorunda kaldılar ve çok azı birkaç aydan fazla hayatta kaldı. Sobibor'da toplamda yaklaşık 170.000 ila 250.000 kişi öldürüldü, bu da Sobibor'u Auschwitz, Treblinka ve Belzec'ten sonra dördüncü en ölümcül Nazi kampı haline getirdi.
Kamp, 14 Ekim 1943'te meydana gelen mahkûm isyanının ardından faaliyetlerini durdurdu. İsyan planı iki aşamadan oluşuyordu. İlk aşamada mahkûmlardan oluşan ekipler, SS subaylarının her birine gizlice suikast düzenleyecekti. İkinci aşamada, 600 mahkûmun tamamı akşam yoklaması için toplanacak ve ön kapıdan özgürlüğe doğru yürüyecekti. Ancak plan yalnızca on bir SS askerinin öldürülmesinden sonra bozuldu. Mahkûmlar, dikenli tellerin üzerinden tırmanarak ve ağır makineli tüfek ateşi altında bir mayın tarlasından koşarak kaçmak zorunda kaldı. Yaklaşık 300 mahkûm kamptan çıkmayı başardı ve bunlardan yaklaşık 60'ı savaştan sağ kurtuldu.
Ayaklanmanın ardından Naziler, suçlarını ilerleyen Kızıl Ordu'dan gizlemek için kampın çoğunu yıktı. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonraki ilk yıllarda bu alan ihmal edilmişti ve kampın Holokost'a ilişkin popüler ya da bilimsel açıklamalarda çok az varlığı vardı. TV mini dizisi Holokost'ta (1978) ve Escape from Sobibor (1987) filminde yer verildikten sonra daha iyi tanındı. Arkeologlar tarafından araştırılmaya devam edilen bölgede şu anda Sobibor Müzesi bulunuyor. Sobibor faili albümü kapsamında 2020 yılında kampın fotoğrafları yayınlandı.
Sobibor, Holokost'un en ölümcül aşaması olan Reinhard Operasyonu kapsamında kurulan dört imha kampından biriydi.[1] Avrupa'daki Yahudilerin imhası yukarıdan aşağıya tek bir karardan kaynaklanmadı, daha ziyade işgal altındaki belirli bölgelere ilişkin alınan kararların bir karışımıydı.[2] Eylül 1939'da Polonya'nın işgalinin ardından Almanlar, Yahudilerin Avrupa çapındaki gettolardan Lublin Rezervasyonu'nu oluşturan zorunlu çalışma kamplarına sürgün edildiği Nisko Planını uygulamaya başladı. Lublin Bölgesi bölgesi özellikle elverişsiz koşulları nedeniyle seçildi.[3] Nisko Planı 1940 yılında terk edildi,[3][4] ancak Trawniki, Lipowa 7 ve Dorohucza da dahil olmak üzere birçok zorunlu çalışma kampı bölgedeki faaliyetlerine devam etti.[5]
İnşa
[değiştir | kaynağı değiştir]1941'de Naziler Yahudileri gazla öldürme denemelerine başladı. Aralık 1941'de Chełmno'daki SS yetkilileri gaz kamyonları kullanarak deneyler yaptı ve ilk toplu gazla öldürmeler Ocak ayında Auschwitz toplama kampında gerçekleştirildi. 20 Ocak 1942'deki Wannsee Konferansı'nda Reinhard Heydrich, Yahudileri bir imha kampları ağı aracılığıyla sistematik bir şekilde öldürmeye yönelik bir planı duyurdu. Bu plan Reinhard Operasyonu olarak hayata geçirildi.[1] Sobibor'un erken planlaması hakkında kesin olarak hiçbir şey bilinmiyor.[7] Bazı tarihçiler, planlamanın 1940 gibi erken bir tarihte, o yıla ait birkaç büyük şehri hariç tutan ancak Sobibór ve Bełżec'i içeren bir demiryolu haritasına dayanarak başladığını öne sürdüler.[1] Nazilerin bu bölgeye ilgi duyduğuna dair en eski somut kanıt, 1941 sonbaharında SS subaylarının tren istasyonunun karşısındaki araziyi araştırdığını fark eden yerel Polonyalıların ifadelerinden geliyor.[7] İstasyonun kafeteryasındaki bir işçi, SS adamlarından birine ne inşa edildiğini sorduğunda, o da yakında göreceğini ve bunun güzel bir kahkaha olacağını söyledi.[1]
Kampı inşa eden ilk işçi grubu çoğunlukla komşu köy ve kasabalardan gelen yerli halktan oluşuyordu. Bunların ne ölçüde Polonyalı veya Yahudi zorunlu işçi olduğu bilinmiyor.[7] [1] Thomalla'nın gelişinden sonra, yakındaki Włodawa'daki Yahudi konseyine kampın inşasına yardımcı olmak üzere 150 Yahudi göndermesi emredildi.[7] Bu işçiler çalışırken sürekli taciz ediliyordu ve yorgunluk belirtileri göstermeleri halinde vuruluyorlardı.[7] Çoğu inşaat tamamlandıktan sonra öldürüldü.[7] [2]
Sobibor'daki ilk gaz odaları Belzec'tekilerin modeline göre ancak herhangi bir fırın olmadan inşa edildi.[8] SS-Scharführer Erich Fuchs, karbon monoksit gazını sağlamak için Lemberg'de zırhlı bir araçtan veya traktörden sökülen ağır bir benzinli motor satın aldı. Fuchs, SS subayları Floss, Bauer, Stangl ve Barbl'ın huzurunda motoru Sobibor'daki bir çimento temel üzerine kurdu ve motor egzoz manifoldunu gaz odasına giden borulara bağladı.[8] Nisan 1942'nin ortalarında Naziler, neredeyse tamamlanan kampta deneysel gazla öldürme eylemleri gerçekleştirdi. Bełżec'in komutanı ve Reinhard Operasyonu Müfettişi Christian Wirth, Krychów'daki çalışma kampından getirilen otuz ila kırk Yahudi kadının öldürüldüğü gazla öldürme olaylarından birine tanık olmak için Sobibor'u ziyaret etti.[2]
Sobibor'un ilk inşaatı 1942 yazında tamamlandı [1] ve sonrasında sürekli bir mahkûm akışı başladı.[1] [6] Ancak SS kampı varlığı boyunca sürekli olarak genişletildi ve yenilendi.[9] Sadece birkaç aylık çalışmanın ardından gaz odalarının ahşap duvarları temizlenemeyecek kadar fazla ter, idrar, kan ve dışkıyı emmişti. Böylece 1942 yazında gaz odaları yıkılarak yerine tuğladan daha büyük odalar yapıldı.[1] Aynı yazın ilerleyen saatlerinde SS, kışla ve ahırlar için daha düzenli bir temizlik programı oluşturarak ve Vorlager'e daha sonraki mahkûmlar tarafından çokça dile getirilen bir Tirol köyü görünümü verecek şekilde genişletip çevre düzenlemesi yaparak bir güzelleştirme projesine girişti.[7] Sobibor 1943'ün ortalarında faaliyetlerini durdurduğunda SS, Lager IV olarak bilinen bir mühimmat deposunun inşaatının bir parçasıydı.[7] Sobibor'un etrafı, içerideki manzarayı engellemek amacıyla üzeri çam dallarıyla kaplı çift dikenli tellerle çevrilmişti.[6] Güneydoğu köşesinde biri trenler için, diğeri ise yaya trafiği ve araçlar için yan yana iki kapısı vardı.
Yaşam
[değiştir | kaynağı değiştir]Sobibor bir imha kampı olduğu için orada yaşayan tek mahkûmlar, kampın işleyişine yardım etmek zorunda kalan yaklaşık 600 köle işçiydi.[7] Auschwitz'den sağ kurtulanlar seçilmiş terimini cinayet için seçilmek anlamında kullanırken, Sobibor'da seçilmiş olmak, en azından geçici olarak yaşamak üzere seçilmek anlamına geliyordu.[10] Kamptaki zorlu koşullar birkaç ay içinde yeni gelenlerin çoğunun canına mal oldu.[2][1] Mahkûmlar sabah 6:00'dan akşam 6:00'ya kadar çalışıyorlardı ve arada kısa bir öğle yemeği molası da vardı. Pazar günleri yarım gün olarak belirlendi ancak bu politikaya her zaman uyulmadı.[7] [2] Mahkûm nüfusu arasında kuyumculuk, resim yapma, bahçıvanlık veya terzilik gibi uzmanlaşmış becerilere sahip birçok işçi vardı. Bu tür mahkûmlar yalnızca kampın birincil operasyonlarını desteklemek için resmi olarak ölümden kurtulmuş olsa da, aslında emeklerinin çoğu SS subaylarının kişisel zenginleşmesine yönlendirildi. Tanınmış Hollandalı Yahudi ressam Max van Dam, tabela ressamı olarak tutuldu, ancak SS onu aynı zamanda Hitler'in manzaralarını, portrelerini ve hagiografik resimlerini yapmaya da zorladı.[10] [7] Benzer şekilde Shlomo Szmajzner, SS subayları için altın takılar yapma işini gizlemek amacıyla makine atölyesinin başına getirildi.[7] Özel becerilere sahip mahkûmlar özellikle değerli görülüyordu ve başkalarına sağlanamayan ayrıcalıklara sahip oluyorlardı.[10]
Özel becerilere sahip olmayanlar çeşitli başka işler yapıyorlardı. Birçoğu Lager II tasnif kışlasında çalıştı, burada gaz odası kurbanlarının geride bıraktığı bagajları taramak zorunda kaldılar ve değerli eşyaları Alman sivillere hediye olarak yeniden paketlediler.[1] Bu işçiler aynı zamanda yeni mahkûmları karşılayan demiryolu tugayında da görev yapmak üzere çağrılabilir. Demiryolu tugayı, açlık çeken işçilere genellikle yiyecek içeren bagajlara erişim sağladığı için nispeten çekici bir iş olarak görülüyordu.[7] Genç mahkûmlar genellikle atıcı olarak çalışıyor, Naziler ve bekçiler için temizlik yapıyor ve onların ihtiyaçlarını karşılıyordu.[7] Gaz odasına giderken kadınların saçlarını kesen berberler özellikle dehşet verici bir işti. Bu iş, hem onları hem de saçlarını kestikleri çıplak kadınları aşağılamak amacıyla sıklıkla genç erkek mahkûmlara dayatıldı. Berberlerin mağdurların sorularına veya ricalarına yanıt vermemesini sağlamak için silahlı bekçiler süreci denetledi.[7]
Lager III'te, Yahudi mahkûmlardan oluşan özel bir birim, imha sürecine yardımcı olmak zorunda kaldı. Görevleri arasında cesetleri çıkarmak, oyuklarda değerli eşyalar aramak, gaz odalarındaki kanı ve dışkıyı temizlemek ve cesetleri yakmak yer alıyordu. Bu birime mensup mahkûmlar soykırımın doğrudan tanıkları olduğundan, diğer mahkûmlardan sıkı bir şekilde izole edilmişlerdi ve SS, işin fiziksel ve psikolojik bedeline henüz yenik düşmemiş olan birim üyelerini periyodik olarak tasfiye ediyordu. Lager III'ten hiçbir işçi hayatta kalmadığı için onların yaşamları ve deneyimleri hakkında hiçbir şey bilinmiyor.[7] Mahkûmlar, dolaylı olarak ve istemeden de olsa, emeklerinin onları toplu katliamın suç ortağı haline getirdiği gerçeğiyle mücadele etti. [1] Birçoğu intihar etti.[2] [7]
Mahkumlar uyku yoksunluğu, yetersiz beslenme ve meşakkatli çalışmanın ve sürekli dayağın fiziksel ve duygusal bedelinden acı çekiyordu.[7] [1] Bitler, cilt enfeksiyonları ve solunum yolu enfeksiyonları yaygındı [7] ve tifo zaman zaman kampı kasıp kavuruyordu. [2] Sobibor ilk açıldığında mahkûmlar gözden çıkarılabilir kabul ediliyordu ve ilk hastalık veya yaralanma belirtisinde vuruluyordu.[1] Birkaç ay sonra SS, muazzam ölüm oranının kampın verimliliğini sınırladığından endişe duymaya başladı. İşgücünün sürekliliğini artırmak ve sürekli yeni işçi yetiştirme ihtiyacını hafifletmek için SS, iş göremez durumdaki mahkûmların iyileşmesine üç gün izin veren yeni bir politika başlattı. Üç gün geçmesine rağmen hâlâ çalışamayanlar vuruldu.[7] [1]
SS görevlileri işlerinin çekici olduğunu düşünüyorlardı. Sobibor'da, Doğu Cephesinde savaşan askerlerin sahip olmadığı konforlardan yararlanabiliyorlardı. Memurun kamptaki yerleşkesinde bir kantin, bowling salonu ve bir berber dükkanı vardı. Subayların golf kulübü kısa bir mesafede, yakındaki Perepsza Gölü'ndeydi.[7] Her SS adamına, her üç ayda bir, Avusturya'nın Attersee Gölü kıyısındaki Weissenbach kasabasında SS'ye ait bir tatil yeri olan Haus Schoberstein'da geçirebilecekleri üç haftalık izin verildi.[7] Her memur ayda 58ℛℳ temel maaş artı 18ℛℳ günlük harçlık dahil olmak üzere özel ikramiyeler alıyordu. Toplamda, Sobibor'daki bir memur ayda 600ℛℳ maaş kazanabiliyordu.[1] Resmi tazminatın yanı sıra Sobibor'daki bir iş, SS subaylarına emeği sömürerek ve kurbanlarının eşyalarını çalarak kendilerini gizlice zenginleştirmeleri için sonsuz fırsatlar sunuyordu. Bir vakada SS memurları, Shlomo Szmajzner adında 15 yaşındaki bir kuyumcu dehasını köleleştirdi ve onlara gaz odası kurbanlarının dişlerinden çıkarılan altından yüzükler ve monogramlar yaptı.[1]
Mahkumlar, kendilerini kaçıranlardan sürekli korku içinde yaşadılar. Sigara içmek, [1] çalışırken dinlenmek, [1] şarkı söylemeye zorlandığında yetersiz coşku göstermek gibi önemsiz suçlardan dolayı cezalandırılıyorlardı. [2] Ceza sadece resmi kamp kurallarını uygulamak için değil aynı zamanda gardiyanların kişisel kaprislerini uygulamak için de kullanılıyordu.[1] En yaygın ceza kırbaçlamaktı. SS subayları, gaz odası kurbanlarının bagajlarından alınan deri kullanılarak köle işçi mahkûmları tarafından özel olarak yapılmış 80 santimetrelik kırbaçlar taşıyordu.[1] Kırbaçlamanın kendisi öldürücü olmasa bile, kırbaçlanan kişinin çalışamayacak kadar yaralanmasına neden olması durumunda ölüm cezası anlamına gelirdi.[7] SS, mahkûmlar üzerinde mutlak otoriteye sahipti ve onları bir eğlence kaynağı olarak görüyordu. [1] Mahkûmları çalışırken, yürürken ve hatta kamuya açık infazlar sırasında şarkı söylemeye zorladılar. [7] Hayatta kalanlardan bazılarının ifadeleri, mahkûmların SS için kolları arkadan bağlı olarak sahte horoz dövüşü yaptığını anlatıyor. Diğerleri ise "Ben büyük burunlu bir Yahudiyim" gibi aşağılayıcı şarkılar söylemeye zorlandıklarını anlatıyor.[10] Kadın mahkûmlar birçok kez cinsel istismara uğradı. Örneğin, savaş sonrası bir duruşmada Erich Bauer, Ruth ve Gisela adlı iki Avusturyalı Yahudi aktrisin bir SS kışlasına kapatıldığını ve diğerlerinin yanı sıra SS-Oberscharführer Kurt Bolender ve SS-Oberscharführer Gustav Wagner tarafından toplu tecavüze uğradığını ifade etti [2]
Öldürme süreci
[değiştir | kaynağı değiştir]16 veya 18 Mayıs 1942'de Sobibor tamamen faaliyete geçti ve toplu gazlamalara başladı. Trenler, boşaltma platformunun yanındaki demiryolu tarafına girdi ve gemideki Yahudilere bir geçiş kampında oldukları söylendi. Değerli eşyalarını teslim etmeye zorlandılar, cinsiyete göre ayrıldılar ve soyunmaları söylendi. Utançla geri çekilen çıplak kadın ve kızlar, yarım dakika içinde saçlarını kesen Yahudi işçiler tarafından karşılandı. Berberler arasında 15 yaşındaki Toivi Blatt da vardı.[8] Gruplar halinde oluşturulan mahkûmlar bir tank motorunun egzoz borularından salınan karbon monoksit kullanılarak öldürüldükleri gaz odalarına 100 metre yol boyunca götürüldü.[11] SS- Oberscharführer Kurt Bolender, duruşması sırasında cinayet operasyonlarını şöyle anlattı:
| “ | Yahudiler soyunmadan önce SS-Oberscharführer Hermann Michel onlara bir konuşma yaptı. Böyle durumlarda doktor olduğu izlenimini vermek için beyaz bir önlük giyerdi. Michel Yahudilere çalışmaya gönderileceklerini duyurdu. Ancak hastalıkların yayılmasını önlemek için bundan önce banyo yapmaları ve dezenfekte edilmeleri gerekecekti. Soyunduktan sonra Yahudiler, bir SS görevlisinin önderliğinde "Tüp"ten geçirildi, arkalarında da beş veya altı Ukraynalı Yahudileri hızlandırıyordu. Yahudiler gaz odalarına girdikten sonra Ukraynalılar kapıları kapattı. Motor, eski Sovyet askeri Emil Kostenko ve Berlin'den Alman sürücü Erich Bauer tarafından çalıştırıldı. Gaz vermenin ardından kapılar açıldı ve cesetler Sonderkommando üyeleri tarafından kaldırıldı.[12] | „ |
Gaz odalarındaki cinayetin ardından cesetler Sonderkommando tarafından toplanarak toplu mezarlara götürüldü veya açık havada yakıldı.[13] Mezar çukurları 50-60 metre uzunluğunda, 10-15 metre genişliğinde ve 5-7 metre derinliğindeydi. Mezer cesetlerin gömülmesini kolaylaştırmak için eğimli kumlu duvarlara sahipti.[14]
Sobibor'da 170.000 ile 250.000 arasında Yahudi öldürüldü. Tam bir kayıt bulunmadığından kesin ölü sayısı bilinmiyor. En çok alıntı yapılan 250.000 rakamı, ilk kez 1947'de, nakliyelerin sıklığını ve kapasitesini tahmin etmek için hayatta kalanlarla, demiryolu işçileriyle ve dış tanıklarla görüşen Zbigniew Łukaszewicz adlı Polonyalı bir yargıç tarafından önerildi. Daha sonraki araştırmalar, daha spesifik belgelere dayanarak aynı rakama ulaştı, ancak diğer yeni çalışmalar Jules Schelvis'in [15] rakamı gibi daha düşük tahminler verdi.[1] Tarihçi Marek Bem'e göre, "Bu soruya ilişkin bilimsel araştırmaların kapsamı, bu imha kampındaki kurbanların sayısına ilişkin mevcut bilgimizin ne kadar yetersiz olduğunu gösteriyor."[7]
Ayaklanma
[değiştir | kaynağı değiştir]14 Ekim 1943 öğleden sonra, Sobibor yeraltı örgütü üyeleri gizlice görevde olan on bir SS adamını öldürdü ve ardından yaklaşık 300 mahkûmu özgürlüğe kavuşturdu.[16] Bu isyan, Yahudi mahkûmların imha kamplarında gerçekleştirdiği üç ayaklanmadan biriydi, diğerleri 2 Ağustos 1943'te Treblinka imha kampında ve 7 Ekim 1944'te Auschwitz-Birkenau'daydı.[2] 1943 yazında Sobibor'un yakında faaliyetlerini durduracağına dair söylentiler dolaşmaya başladı. Bełżec mahkûmlarından oluşan son grup, kendi kampları dağıtıldıktan sonra Sobibor'da öldürüldüğü için mahkûmlar bunun kendileri için kesin bir ölüm anlamına geleceğini anladılar. Sobibor mahkûmları, Bełżec mahkûmlarının kıyafetlerine mesajlar diktiğinden beri bunu biliyordu.[1] [17]
22 Eylül'de, yaklaşık yirmi Yahudi Kızıl Ordu savaş esirinin Minsk Gettosu'ndan bir nakliye aracıyla Sobibor'a ulaşması ve çalışmak üzere seçilmesiyle durum dramatik bir şekilde değişti. Bunların arasında isyana liderlik edecek olan Alexander Pechersky de vardı. Kaçış komitesi üyeleri yeni gelen Ruslara heyecanla ama aynı zamanda ihtiyatla yaklaştı. Bir yandan Ruslar askerdi ve bu nedenle kaçmayı başarabilecek uzmanlığa sahiptiler. Ancak diğer taraftan karşılıklı güvenin yeterli olup olmadığı da belli değildi.[1] [17]
Feldhendler kendisini "Baruch" takma adını kullanarak Pechersky'ye tanıttı ve kamptaki ilk birkaç gününde ona göz kulak oldu.[1] O günlerde Pechersky, yalnızca SS subaylarına karşı durmakla değil, aynı zamanda bunu nasıl yaptığı konusunda sağduyulu davranarak da öne çıkıyordu.[17] Feldhendler, Pechersky'yi kadın kışlasındaki bir toplantıya kamp dışından haberleri paylaşmaya davet etti. Feldhendler, Pechersky'nin Doğu Avrupalı Yahudilerin ortak dili olan Yidişçe konuşma yeteneğinin sınırlı olduğunu keşfettiğinde başlangıçta şok oldu. Ancak ikili Rusça iletişim kurabildi ve Pechersky katılmayı kabul etti. Toplantıda Pechersky bir konuşma yaptı ve soruları alırken, arkadaşı Solomon Leitman da Yidiş'e tercüme yaptı. Feldhendler ve kaçış komitesinin diğer üyeleri, Pechersky'nin bariz komünist propagandasından endişe ediyorlardı, ancak yine de ondan etkilenmişlerdi.[17] Özellikle Pechersky'nin Sovyet partizanlarının kampı özgürleştirip kurtarmayacağı sorusuna verdiği yanıttan çok etkilendiler: "Kimse bizim işimizi yapamaz."[1] [17]
Sonraki birkaç hafta boyunca Pechersky kaçış komitesiyle düzenli olarak görüştü. Bu toplantılar Luka isimli bir kadınla ilişkisi olduğu bahanesiyle kadınlar kışlasında yapılıyordu.[1] [17] [18] Pechersky ve Feldhendler, isyanın 600 mahkûmun tümüne en azından bir miktar kaçış şansı tanıyacağı konusunda hemfikirdi, ancak daha sonra Lager III'te sıkı tecrit altında tutulan elliden fazla sonderkommando işçisini dahil edemeyecekleri sonucuna vardılar.[17] [1] İlk başta Pechersky ve Leitman, güney çitine yakın olan Lager I'deki marangoz atölyesinden bir tünel kazma planını tartıştılar. Bu fikir çok zor olduğu için terk edildi. Tünel çok derin olsaydı yüksek su tablasına çarpabilir ve su basabilirdi. Çok sığ olursa kampı çevreleyen mayınlardan biri patlayabilir. Dahası, organizatörler 600 mahkûmun tamamını yakalanmadan tünelden geçirebileceklerinden şüpheliydi.[1]
İsyan, 14 Ekim 1943 öğleden sonra geç saatlerde başladı. Plan iki aşamadan oluşuyordu. İlk aşamada mahkûmlar SS subaylarını kampın etrafındaki tenha yerlere çekip onları öldüreceklerdi. Bu gizli cinayetler akşam yoklamasından bir saat önce gerçekleşecekti. İkinci aşama akşam yoklamasında, tüm mahkûmlar Lager I yoklama avlusunda toplandıktan sonra başlayacaktı. Kapolar, SS'nin kampın dışındaki ormanda özel bir çalışma ekibi emri verdiğini anons edecek ve tüm grup sakin bir şekilde ön kapıdan özgürlüğe doğru yürüyecekti. Bekçiler bunu olağandışı bulursa, SS görevlileri ölmüş olacağından şüphelerini doğrulayamayacak veya bir tepkiyi koordine edemeyeceklerdi.[1]
Saat 16.00'da SS-Untersturmführer Komutan Yardımcısı Johann Niemann atıyla Lager I terzisinin kışlasına doğru yola çıktı.[1] [17] Günün erken saatlerinde baş terzi, öldürülen bir Yahudi'den alınan deri ceketin dikilmesi için onunla randevu almıştı.[1] Komplocular, Komutan Reichleitner izinliyken komutan vekili olduğu için Niemann'ın idamına öncelik vermişlerdi. Planın geri kalanı başarısız olsa bile, Niemann'ın ölümünün tek başına kaçma şansı sağlayacak kadar kaosa neden olacağını tahmin ediyorlardı.[17] [1] Niemann cekete hayranlıkla bakarken Rus mahkûmlardan birinin elinde baltayla durduğunu gördü. Niemann orada ne yaptığını sordu ama terzinin sadece bir masayı tamir etmek için orada olduğuna dair açıklamasından memnun kaldı.[1] Terzinin isteği üzerine Niemann tabanca kılıfını çıkarıp ceketini giydi.[1] Terzi, görünürde arkada herhangi bir değişiklik gerekip gerekmediğini kontrol etmek için Niemann'dan geri dönmesini istedi. Niemann itaat ettiğinde, iki mahkûm baltalarla arkasından gizlice yaklaştı ve kafasını yardı.[1] [17] Niemann'ın cesedi bir masanın altına itildi.[1] Sonraki saat içinde yaklaşık her altı dakikada bir bir SS subayı öldürüldü.[19]
Mahkumlar dağılmaya başladığında Lager II'den silah sesleri duydular. Bu atışlar, Chełm'den votka dolu bir kamyonla dönen SS-Oberscharführer Erich Bauer tarafından ateşlendi. Borazan çalmadan hemen önce Bauer, iki çocuk mahkûma votkayı boşaltıp Beckmann'ın öldürüldüğü idari binadaki depoya taşımalarını emretmişti. Pechersky'nin Lager I'de konuşmasını yaptığı sırada bir bekçi, "Ein deutsch kaput!" diye bağırarak Bauer'in yanına koştu. Sorumlunun çocukların olduğunu düşünen Bauer tabancasını ateşleyerek çocuklardan birini öldürdü, diğerini ise kaçırdı. [17] Lager'deki mahkûmlar bu silah seslerini duyunca her yöne koştular.[17] İçlerinden bir grup, bir bekçiyi bisikletinden indirip öldürdü.[1] Pek çok mahkûm, tam olarak ne olup bittiğini bilmeden anlık bir karar vermek zorunda kaldı.[1] [17] Plan, bilinmesi gerekenler esasına göre tutulmuştu, dolayısıyla isyandan haberdar olanlar bile çok az ayrıntı biliyordu.[1] Pechersky ve Feldhendler mahkûmları dışarı çıkarmaya çalışırken bahçede koştular, ancak 175 civarında kişi yine de geride kaldı.[1] Kalabalık ileri doğru hücum ederken, kulelerdeki bekçilerin tepki vermediği bir anlık kafa karışıklığı yaşandı. [1] Itzhak Lichtman, geri kalan SS adamlarından bazılarının saklandığını gördüğünü, belki de kampın partizanlar tarafından saldırıya uğradığını düşündüğünü bildirdi. [1] Bir süre sonra bekçiler kalabalığa ateş etmeye başladı ve bazı mahkûmlar [1] tarafından sağlanan tüfeklerle ve ölü SS subaylarından alınan tabancalarla vuruldu.[1]
Bir grup mahkûm marangoz dükkanının arkasına koştu. Marangozlar, Vorlager'deki ana kapının erişilemez olması durumunda yedek plan olarak güney çitin yanındaki yabani otların arasına merdivenler, pense ve baltalar bırakmışlardı.[1] [17] Bu mahkûmlar çitlere tırmandılar, hendeği geçtiler ve mayın tarlasından ormana doğru koşmaya başladılar. Onlar koşarken mayınlar patlayarak kaçanlardan bazılarını öldürdü ve ateş etmeye başlayan kulelerdeki bekçilerin dikkatini çekti.[17] Esther Raab bir kurşunun sağ kulağının üzerinden başını sıyırdığını hissetti. Koşmaya devam etti ama gücünü kaybettiğini hissetti. Yanında koşan kadına tutunmak için uzandı ama kadın onu itti ve "beni rahat bırak!" diye bağırdı.[17] Daha büyük bir mahkûm grubu Vorlager'a doğru yola çıktı. [1] Bu mahkûmlar ana kapıdan veya güney çitinin üzerinden kaçmaya çalışırken, bir grup Sovyet mahkûmu cephaneliğe baskın yapmaya çalıştı. [1] [17] [20] Orada, o sırada duştan çıkmış ve kantinden kendisine bir içki almakta olan Frenzel ile karşılaştılar. Kargaşadan etkilenen Frenzel, bir makineli tüfek alıp dışarı koştu. Mahkûm kalabalığının ana kapıya doğru ilerlediğini görünce ateş açarak mahkûm kalabalığına sıçradı. [1] Pechersky, Vallaster'ın tabancasını kullanarak Frenzel'e ateş etti ancak ıskaladı. [1] [17] Bir grup mahkûm ana kapıya doğru koşmaya çalıştı ancak orada kalabalığa ateş eden başka bir SS subayıyla karşılaştılar. Bazıları dağıldı, ancak diğerleri arkalarındakilerin gücüyle ileri itildi.
Vorlager'daki diğerleri, orada daha az mayın olacağını doğru bir şekilde tahmin ederek SS subaylarının kışlasının arkasındaki dikenli tellerin üzerinden kaçmaya çalıştı. Bu yoldan çıkmaya çalışan birçok mahkûm dikenli tellere sıkıştı.[1] [17] Bu mahkûmlar arasında, çitin üzerine çökmesi nedeniyle hayatta kalan Thomas Blatt da vardı. Yerde yatarken, önündeki mahkûmların mayın tarlasını geçerken havaya uçtuklarını gördü.[1] [17] Blatt, dikenli tellere yapışan ceketini çıkarıp patlayan madenlerin üzerinden ormana doğru koşarak kendini kurtardı.[1] [17] Yaklaşık 300 mahkûm ormana kaçtı.[1] [17]
Kaçışın hemen ardından ormanda elli mahkûmdan oluşan bir grup Pechersky'yi takip etti. Birkaç gün sonra Pechersky ve diğer yedi Rus savaş esiri yiyecekle geri döneceklerini iddia ederek oradan ayrıldılar. Ancak bunun yerine Bug Nehri'ni geçip partizanlarla temas kurmak için ayrıldılar. Pechersky'nin geri dönmemesinin ardından geri kalan mahkûmlar daha küçük gruplara bölünerek farklı yollar aradılar.[21] Hollandalı tarihçi ve Sobibor'dan sağ kurtulan Jules Schelvis, Sobibor isyanında 158 mahkûmun gardiyanlar tarafından veya kampı çevreleyen mayın tarlasında öldürüldüğünü tahmin ediyor. 107 kişi daha SS, Siegfried Haenicke'nin gönderdiği Wehrmacht askerleri veya onları takip eden Orpo polis birimleri tarafından öldürüldü. İsyan günü ile 8 Mayıs 1945 arasında yaklaşık 53 isyancı başka nedenlerden öldü. Sobibor'un günlük operasyonlarında köle işçiliği yapan Arbeitshäftlinge mahkûmları arasında 48'i erkek ve 10'u kadın olmak üzere hayatta kalan 58 kişi vardı. Kampta geçirdikleri süre birkaç haftadan neredeyse iki yıla kadar değişiyordu.
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb Schelvis 2007.
- ^ a b c d e f g h i j Arad 1987.
- ^ a b Leni Yahil, Ina Friedman, Ḥayah Galai, The Holocaust: the fate of European Jewry, 1932–1945 25 Mart 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Oxford University Press US, 1991, pp. 160–161, 204;
- ^ Nicosia and Niewyk, The Columbian Guide to the Holocaust, 154.
- ^ Silberklang 2013.
- ^ a b c d Cüppers et al. 2020.
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Bem 2015.
- ^ a b c Schelvis 2014.
- ^ Webb 2017.
- ^ a b c d Rashke 2013.
- ^ Schelvis 2007, p. 100: Testimony of SS-Scharführer Erich Fuchs 25 Mart 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. about his own installation of the (at least) 200 HP, V-shaped, 8 cylinder, water-cooled petrol engine at Sobibor.
- ^ Arad 1987, s. 76.
- ^ Matt Lebovic "70 years after revolt, Sobibor secrets are yet to be unearthed" 25 Mart 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Times of Israel 14 October 2013.
- ^ Chris Webb; Carmelo Lisciotto; Victor Smart (2009). "Sobibor Death Camp". HolocaustResearchProject.org. Holocaust Education & Archive Research Team. 10 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2024.
- ^ Eberhardt 2015.
- ^ Lower 2011.
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Rashke 1982.
- ^ Schelvis (2007) identifies Luka as Gertrude Poppert-Schoenborn, a German Jew who had fled to Amsterdam with her husband.
- ^ Blatt, Thomas (1998). Sobibor, the Forgotten Revolt. Holocaust Education Project. s. 78.
- ^ It is unknown whether or not the attack on the armoury succeeded.
- ^ Jules Schelvis (2003). Vernichtungslager Sobibor. UNRAST-Verlag, Hamburg/Münster. s. 212ff.