Ποίηση διαχρονική. Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Χαρακτηριστικά της ποίησής της είναι η προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών, η ασυνήθιστη χρήση κοινών λέξεων.
Σεισμός λογίζονταν κι ο έρωτας με ανόητο επίκεντρο το σώμα μα που γινόταν έκθαμβα αισθητός και στις θαμμένες περιοχές της ευτυχίας και στης απώτερης σποράς μας τους αγρούς.
Ακριβέ μου - πάρτο κι αλλιώς: πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;
Όνειρα; Μας εμπιστεύονται; Πλειστάκις τα έχουμε κλέψει αφήνοντας στη θέση τους ωραία ψεύτικα σαν αληθινά.
Όσο καλά κι αν τα κατάφερες ως τώρα μόνος σου πεζή να την προχωρείς την έρημο ακολουθώντας από τα μύρια μονοπάτια της το δύσκολο εκείνο που σε βγάζει στην εξάλειψη παντός συνοδοιπόρου... τώρα παλεύεις, βογκάς, σκούζεις όπως σκούζει όνειρο που παρά τη στείρωση όνειρο συντρόφου σου γεννά.
Εξαιρετική συλλογή ποιημάτων που κινείται γύρω από την απώλεια (ή τις απώλειες,κάθε είδους),το θεϊκό στοιχείο και την πλάση.
Τα ποιήματα της Δημουλά είναι γεμάτα συναίσθημα,παρά την ψυχρότητα του ύφους της μερικές φορές.Ο τρόπος που δίνει αλλιώτικη σημασία σε γνωστές μας λέξεις είναι πανέξυπνος και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί είναι μαγικό.Θα έλεγα ότι είναι χαρακτηριστικό της το να "εκμεταλλεύτεται" στο έπακρο την ελληνική γλώσσα και είναι κάτι που απολαμβάνω ιδιαίτερα διαβάζοντας τα ποιήματά της.
Καποτε θα πρεπει να παραδεχτω οτι, ασχετως δημιουργου, μαλλον απλα δεν μου αρεσει η ποιηση γενικα. Μεχρι τοτε, θα δυσκολευομαι να τελειωσω συλλογες ποιηματων που δεν θα ειναι ουτε 70 σελιδες.
Ομως, το ποιημα "Πασχα στο φουρνο", συγκεκριμενα, παραμενει αριστουργημα. Για αυτο το ποιημα αγορασα ολη την συλλογη, πιστευοντας οτι θα βρω κι αλλα σαν αυτο μεσα, κριμα που τα περισσοτερα ειχαν θεμα την θρησκεια ή τον γαμο και παμπολλα κομματια σε καθαρευουσα (την οποια απεχθανομαι) Λογικο αν σκεφτεις την ηλικια της συγγραφεως, δεν ξερω γιατι δεν το περιμενα ή γιατι δεν το ηξερα απο πριν.