What do you think?
Rate this book
Τελευταία προειδοποίηση
Τα πέντε διηγήματα της Τελευταίας προειδοποίησης συνθέτουν δεξιοτεχνικούς αφηγηματικούς λαβυρίνθους, οδηγώντας τον αναγνώστη σε ένα παράδοξο αλλά οικείο σύμπαν. Αρχιτεκτονικοί αντικατοπτρισμοί, φασματικές εικόνες, ιδέες και αντικείμενα δημιουργούν έναν ενδιάμεσο τόπο όπου ασκείται η υψηλή τέχνη της ταυρομαντείας, όπου η έλευση της ευτυχίας εξαρτάται από ένα τηλεφώνημα, ο χάρτης ενός χωριού αναδεικνύεται σε ιερό κειμήλιο, ένα αρχαίο φρούριο δίνει την αφορμή για μια αλλόκοτη επιστημονική διαμάχη, ενώ ο κύριος Γκλας διασχίζει ολομόναχος μια καινούργια Αμερική.
- GenresShort StoriesGreece
105 pages, Paperback
First published April 1, 2016
2 people are currently reading
50 people want to read
About the author
Παναγιώτης Κεχαγιάς
12 books50 followersΟ Παναγιώτης Κεχαγιάς γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 25 of 25 reviews
October 22, 2024
Περισσότερο άσκηση ύφους αυτή η συλλογή των πέντε, μικρότερων ή μεγαλύτερων, ιστοριών που κλείνει το μάτι στον Μπόρχες, τον Μπολάνιο και τον Πίντσον και εξετάζει τα όρια της πραγματικότητας και το δίπολο ζωή - θάνατος.
Ενδιαφέρον πείραμα, ωραία και η γραφή του συγγραφέα, αν και ώρες – ώρες ήταν αρκετά στιλιζαρισμένη για τα γούστα μου. Ωραία Δεδομένου ότι μ’ αρέσει και η προσωπική του πινελιά σε μεταφράσεις που έχει κάνει για τους εκδόσεις Αντίποδες, ελπίζω ότι ο Κεχαγιάς θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον. Το κάνει ήδη, δηλαδή.
Ενδιαφέρον πείραμα, ωραία και η γραφή του συγγραφέα, αν και ώρες – ώρες ήταν αρκετά στιλιζαρισμένη για τα γούστα μου. Ωραία Δεδομένου ότι μ’ αρέσει και η προσωπική του πινελιά σε μεταφράσεις που έχει κάνει για τους εκδόσεις Αντίποδες, ελπίζω ότι ο Κεχαγιάς θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον. Το κάνει ήδη, δηλαδή.
July 19, 2016
Η Τελευταία Προειδοποίηση είναι συλλογή διηγημάτων και το πρώτο βιβλίο του Κεχαγιά. Είναι από τα βιβλία που τελευταία με αφήνουν προβληματισμένο – ενίοτε εκνευρισμένο. Ο εκνευρισμός φλερτάρει και με την οργή και τα πράματα χειροτερεύουν. Μια ταχύτατη, δίχως ιδιαίτερες φιλοδοξίες, ενδοσκόπηση επί του θέματος, μου δείχνει πως όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την αναγνωστική μας βολή, μπαίνουμε σε περιοχές αχαρτογράφητες. Χανόμαστε καμιά φορά για καιρό και ξεχνάμε πως δεν θα γίνει ποτέ ένας οικείος, δικός μας τόπος. Όπως στην περίπτωση μου η πλειοψηφία της «καλής» Ελληνικής λογοτεχνίας. Επανατοποθετώντας, λοιπόν, τις αναγνωστικές μου συντεταγμένες, αφήνω την απογοήτευση κατά μέρος και λέω κατά τι πιο ψύχραιμος:
Οι πρώτες ιστορίες είναι μικρές, οι δύο τελευταίες λίγο μεγαλύτερες. Μα καμία τους δεν μου άφησε τίποτα παραπάνω από μια διάθεση για πειραματισμό, καθώς και την λαχτάρα, ίσως εκούσια, του συγγραφέα να αποτίσει φόρο τιμής σε κάποιους αγαπημένους του συγγραφείς. Η αφήγηση πολλές φορές φαίνεται να τελεί χρέη εξιστόρησης ενός χρονικού στην οποία γίνονται αναφορές σε συγγράμματα, σε υποτιθέμενα δημοσιεύματα του τύπου, σε μαρτυρίες, και στην οποία συνήθως υπάρχουν αποκλίσεις, η φωνή έχει την τάση να μην μένει πάνω στις ράγες των αναγκών μια μυθοπλαστικής αφήγησης αλλά να εξυπηρετήσει κάποιους άλλους σκοπούς. Κάπως έτσι μπορεί να τοποθετηθεί σε μια ψευδο-μυθοπλασία. Άλλοτε η αφήγηση αποκτά κάτι ασαφές, παραμυθιακό σαν την εξιστόρηση μιας νέας μυθολογίας. Το αληθινό και το ιστορικό μπλέκονται, με την φαντασία του συγγραφέα να κάνει άλματα, τα οποία συνήθως ταράζουν και την αφηγηματική συνοχή. Γενικά ό,τι έγραψα παραπάνω στο νου μου περιγράφει μια τάση που φαίνεται να επικρατεί στην χώρα μας από κάποια λατρεία στον Μπόρχες, φυσικά το εμμονικό πάθος με κάθε τι Λατινο-αμερικάνικο, όπου εδώ από όλους έχει την τιμητική του ο αμετροεπής Μπολάνιο, καθώς και λίγο παραπέρα τον Κάφκα, τον οποίον μου θύμισαν κομμάτια των ιστοριών.
Το βιβλίο αναζωπύρωσε ένα ερώτημά μου: γιατί όταν τα γράφουν Αμερικάνοι αυτά, καταφέρνουν λίγο να με γοητεύσουν; Γιατί όταν οι Έλληνες αντιγράφουν –δεν έχω τίποτα ενάντια της αντιγραφής- αυτούς όλους τους τοποθετημένους στο Πάνθεον της συγγραφης στην Ελλάδα, τους τινάζουν λίγο τα πέταλα, με γραπτά που χρειάζονται αποκρυπτογράφηση, δίχως δυστυχώς την χρειαζούμενη μυθοπλαστική ομορφιά (ο Μπόρχες σίγουρα μπορεί να ταξιδέψει έναν αναγνώστη. Ακόμα κι αυτός ο φαφλατάς Μπολάνιο). Υπάρχει κάτι επιτηδευμένο σε τέτοιες προσπάθειες λόγω των χωρικών και ιστορικών συνιστωσών μας, όπου ακόμα και ένας διαβασμένος, αποσυντονίζεται όταν βλέπει τέτοιες ελληνικές προσπάθειες; Να υπάρχει κάπου, κάτι στην ελληνική γλώσσα, που αντικαθιστά την ευκαμψία σε αυτές τις ασκήσεις με έναν στόμφο; Δεν το έχω εντοπίσει.
Οι εκδοτικοί οίκοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί στην προώθηση των βιβλίων τους, ώστε να βρίσκουν το κατάλληλο κοινό. Ασαφείς περιγραφές και γοητευτικές αναφορές για να τυλίξουν ένα μεγαλύτερο κοινό καταλήγουν μόνο να δημιουργούν μια μερίδα απογοητευμένου και αγανακτισμένου κοινού.
Οι πρώτες ιστορίες είναι μικρές, οι δύο τελευταίες λίγο μεγαλύτερες. Μα καμία τους δεν μου άφησε τίποτα παραπάνω από μια διάθεση για πειραματισμό, καθώς και την λαχτάρα, ίσως εκούσια, του συγγραφέα να αποτίσει φόρο τιμής σε κάποιους αγαπημένους του συγγραφείς. Η αφήγηση πολλές φορές φαίνεται να τελεί χρέη εξιστόρησης ενός χρονικού στην οποία γίνονται αναφορές σε συγγράμματα, σε υποτιθέμενα δημοσιεύματα του τύπου, σε μαρτυρίες, και στην οποία συνήθως υπάρχουν αποκλίσεις, η φωνή έχει την τάση να μην μένει πάνω στις ράγες των αναγκών μια μυθοπλαστικής αφήγησης αλλά να εξυπηρετήσει κάποιους άλλους σκοπούς. Κάπως έτσι μπορεί να τοποθετηθεί σε μια ψευδο-μυθοπλασία. Άλλοτε η αφήγηση αποκτά κάτι ασαφές, παραμυθιακό σαν την εξιστόρηση μιας νέας μυθολογίας. Το αληθινό και το ιστορικό μπλέκονται, με την φαντασία του συγγραφέα να κάνει άλματα, τα οποία συνήθως ταράζουν και την αφηγηματική συνοχή. Γενικά ό,τι έγραψα παραπάνω στο νου μου περιγράφει μια τάση που φαίνεται να επικρατεί στην χώρα μας από κάποια λατρεία στον Μπόρχες, φυσικά το εμμονικό πάθος με κάθε τι Λατινο-αμερικάνικο, όπου εδώ από όλους έχει την τιμητική του ο αμετροεπής Μπολάνιο, καθώς και λίγο παραπέρα τον Κάφκα, τον οποίον μου θύμισαν κομμάτια των ιστοριών.
Το βιβλίο αναζωπύρωσε ένα ερώτημά μου: γιατί όταν τα γράφουν Αμερικάνοι αυτά, καταφέρνουν λίγο να με γοητεύσουν; Γιατί όταν οι Έλληνες αντιγράφουν –δεν έχω τίποτα ενάντια της αντιγραφής- αυτούς όλους τους τοποθετημένους στο Πάνθεον της συγγραφης στην Ελλάδα, τους τινάζουν λίγο τα πέταλα, με γραπτά που χρειάζονται αποκρυπτογράφηση, δίχως δυστυχώς την χρειαζούμενη μυθοπλαστική ομορφιά (ο Μπόρχες σίγουρα μπορεί να ταξιδέψει έναν αναγνώστη. Ακόμα κι αυτός ο φαφλατάς Μπολάνιο). Υπάρχει κάτι επιτηδευμένο σε τέτοιες προσπάθειες λόγω των χωρικών και ιστορικών συνιστωσών μας, όπου ακόμα και ένας διαβασμένος, αποσυντονίζεται όταν βλέπει τέτοιες ελληνικές προσπάθειες; Να υπάρχει κάπου, κάτι στην ελληνική γλώσσα, που αντικαθιστά την ευκαμψία σε αυτές τις ασκήσεις με έναν στόμφο; Δεν το έχω εντοπίσει.
Οι εκδοτικοί οίκοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί στην προώθηση των βιβλίων τους, ώστε να βρίσκουν το κατάλληλο κοινό. Ασαφείς περιγραφές και γοητευτικές αναφορές για να τυλίξουν ένα μεγαλύτερο κοινό καταλήγουν μόνο να δημιουργούν μια μερίδα απογοητευμένου και αγανακτισμένου κοινού.
November 18, 2017
Καλός είναι. Θα μπορούσε να είναι και καλύτερος, θα μπορούσε να γίνει και ο καλύτερος, αν το ήθελε. Εγώ που δεν έχω διαβάσει Μπολάνιο και Πύντσον και δεν μου αρέσει ο Μπόρχες, έχω την αίσθηση πως βρίσκω στο έργο του στοιχεία από τον αγαπημένο μου Αριστείδη Αντονά και τον λατρεμένο μου Ε. Χ. Γονατά. Από όλα, αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν «Η έλευση της ευτυχίας». Πολύ ωραία δουλεμένο, ατμοσφαιρικό και ολοκληρωμένο. Θέλει δουλειά και επεξεργασία για να βγει ένα τόσο καλό αποτέλεσμα.
Πώς να επιτύχετε στην άσκηση της Ταυρομαντείας:
Στην πρώτη ιστορία, ένας υποψήφιος Ταυρομάντης πρέπει να υποστεί τη δοκιμασία του μονολόγου ενός δημοσίου υπαλλήλου.
Κάτι αναλλοίωτο:
Στη δεύτερη ιστορία, οι τοπογράφοι επισκέφτονται ένα χωριό, προκειμένου να σχεδιάσουν έναν χάρτη της περιοχής, κι ένα μικρό δράμα χτίζεται μέσα στις σιωπές και στις γραμμές που προσδιορίζουν τις γεωγραφικές περιφέρειες.
Η έλευση της ευτυχίας:
Στην τρίτη ιστορία, ο νεκροτόμος Τσερένκοφ ανακαλύπτει κάτι στα σπλάχνα ενός πτώματος, κάτι που θα του αλλάξει τη ζωή.
Τελευταία προειδοποίση:
Στην τέταρτη ιστορία μια παραθαλάσσια πόλη περιστοιχίζεται από τη μεριά της στεριάς από ένα πανάρχαιο φρούριο. Ποιοι ζούσαν σε αυτήν την πόλη πριν τους σημερινούς κατοίκους; Τί απέγιναν; Όσο οι κάτοικοι ασχολούνται με ανούσιες υποθέσεις και θεωρίες, ο χρόνος τελειώνει;
Ο κύριος Γκλας:
Στην πέμπτη ιστορία, ο συγγραφέας δίνει τη δική του πολυεπίπεδη εκδοχή της περιπέτειας του Hugh Glass (1783 – 1833) τον οποίο ενσάρκωσε πρόσφατα κι ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην ταινία The Revenant (2015).
Πώς να επιτύχετε στην άσκηση της Ταυρομαντείας:
Στην πρώτη ιστορία, ένας υποψήφιος Ταυρομάντης πρέπει να υποστεί τη δοκιμασία του μονολόγου ενός δημοσίου υπαλλήλου.
Κάτι αναλλοίωτο:
Στη δεύτερη ιστορία, οι τοπογράφοι επισκέφτονται ένα χωριό, προκειμένου να σχεδιάσουν έναν χάρτη της περιοχής, κι ένα μικρό δράμα χτίζεται μέσα στις σιωπές και στις γραμμές που προσδιορίζουν τις γεωγραφικές περιφέρειες.
Η έλευση της ευτυχίας:
Στην τρίτη ιστορία, ο νεκροτόμος Τσερένκοφ ανακαλύπτει κάτι στα σπλάχνα ενός πτώματος, κάτι που θα του αλλάξει τη ζωή.
Τελευταία προειδοποίση:
Στην τέταρτη ιστορία μια παραθαλάσσια πόλη περιστοιχίζεται από τη μεριά της στεριάς από ένα πανάρχαιο φρούριο. Ποιοι ζούσαν σε αυτήν την πόλη πριν τους σημερινούς κατοίκους; Τί απέγιναν; Όσο οι κάτοικοι ασχολούνται με ανούσιες υποθέσεις και θεωρίες, ο χρόνος τελειώνει;
Ο κύριος Γκλας:
Στην πέμπτη ιστορία, ο συγγραφέας δίνει τη δική του πολυεπίπεδη εκδοχή της περιπέτειας του Hugh Glass (1783 – 1833) τον οποίο ενσάρκωσε πρόσφατα κι ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην ταινία The Revenant (2015).
October 8, 2018
Ιδιαίτερη συλλογή διηγημάτων, με βασικά προτερήματα τη χρήση της γλώσσας και τις ενδιαφέρουσες ασκήσεις ύφους. Οι ιστορίες είναι αρκετά περίεργες, όχι πάντα αντιληπτές ή κατανοητές, έχουν όμως αυτό το κάτι που σε τραβάνε: Μια τάση για σουρεαλισμό και μια ατμόσφαιρα παράξενη και υποβλητική. Οπωσδήποτε δεν είναι για όλα τα αναγνωστικά γούστα. Προσωπικά δεν με ξετρέλανε, δεν μπορώ να πω δηλαδή ότι απόλαυσα τις ιστορίες, αλλά μου άρεσε η γραφή. Και βρήκα εξαιρετική την ιστορία με τον τίτλο "Η έλευση της ευτυχίας". Σίγουρα αν βγάλει άλλο βιβλίο ο Κεχαγιάς, θα το τιμήσω.
May 30, 2016
#readathon16 Ένα βιβλίο που εκδόθηκε για πρώτη φορά μέσα στο 2016
Ένα σύντομο αλλά όχι "μικρό" βιβλίο, με εξαιρετικά καλογραμμένες ιστορίες, πολύ immersive (πώς το λέτε εσείς εδώ;). Πιστεύω πως η γραφή του Κεχαγιά με αυτά τα στοιχεία υπερρεαλισμού θα αναδεικνυόταν περισσότερο σε κάτι πιο μεγάλο σε έκταση που να έχει και μια πιο στιβαρή πλοκή να το κουβαλάει. Πρέπει όμως να πω ότι ο υπερρεαλισμός/μαγικός ρεαλισμός/κλπ δεν είναι από τα αγαπημένα μου είδη και με κουράζει ορισμένες φορές. Επίσης πρέπει να σημειώσω ότι απογοητεύτηκα από τις γυναίκες του βιβλίου. Εκτός του ότι δεν υπάρχει καμία γυναίκα σε κεντρικό ρόλο στις ιστορίες (που οκ, από μόνο του αυτό δεν είναι πρόβλημα), όσες υπάρχουν είναι δισδιάστατες και διακοσμητικές, δεν έχουν φωνή ούτε αυτενέργεια. Μέσα στην ονειρική εμπειρία που γεννά το βιβλίο, με τις έντονες εικόνες, αυτές οι μικρές παραφωνίες μου στέρησαν λίγη από την ικανοποίηση της ανάγνωσης.
Ένα σύντομο αλλά όχι "μικρό" βιβλίο, με εξαιρετικά καλογραμμένες ιστορίες, πολύ immersive (πώς το λέτε εσείς εδώ;). Πιστεύω πως η γραφή του Κεχαγιά με αυτά τα στοιχεία υπερρεαλισμού θα αναδεικνυόταν περισσότερο σε κάτι πιο μεγάλο σε έκταση που να έχει και μια πιο στιβαρή πλοκή να το κουβαλάει. Πρέπει όμως να πω ότι ο υπερρεαλισμός/μαγικός ρεαλισμός/κλπ δεν είναι από τα αγαπημένα μου είδη και με κουράζει ορισμένες φορές. Επίσης πρέπει να σημειώσω ότι απογοητεύτηκα από τις γυναίκες του βιβλίου. Εκτός του ότι δεν υπάρχει καμία γυναίκα σε κεντρικό ρόλο στις ιστορίες (που οκ, από μόνο του αυτό δεν είναι πρόβλημα), όσες υπάρχουν είναι δισδιάστατες και διακοσμητικές, δεν έχουν φωνή ούτε αυτενέργεια. Μέσα στην ονειρική εμπειρία που γεννά το βιβλίο, με τις έντονες εικόνες, αυτές οι μικρές παραφωνίες μου στέρησαν λίγη από την ικανοποίηση της ανάγνωσης.
December 12, 2016
μια κατά κράτος νίκη της φόρμας επί της ουσίας, κι αυτό δεν το λέω για καλό.
August 25, 2016
αρκετά κουραστικό για τόσο μικρό βιβλίο. δεν μου έκατσε καθόλου το ύφος του, but it's ok.
May 26, 2016
Στα πέντε διηγήματα του βιβλίου αυτού γίνεται εντελώς ξεκάθαρο από πού επηρεάστηκε ο συγγραφέας, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι το αποτέλεσμα δεν είναι εντελώς πρωτότυπο και άρτιο. Είναι σαν να συναντήθηκαν ο Μπόρχες με τον Μπολάνιο και τον Πύντσον και να γράψανε ό,τι ιστορία τους κατέβηκε στο κεφάλι προσθέτοντας ο καθένας το στοιχείο που τον κάνει ξεχωριστό. Και αυτό κάνε�� ξεχωριστές και τις πέντε αυτές ιστορίες, που είναι κυριολεκτικά σαν μικρές γροθιές στο στομάχι, εντελώς απρόσμενες, σου αφήνουν ένα κενό, και το σώμα σου θέλει κάποια ώρα για να επανέλθει πλήρως. Ευφυές, πολύ καλά μελετημένο βιβλίο, με ποιότητα λόγου. Αν ο Μπολάνιο ζούσε, θα κατέτασσε τον Κεχαγιά στην παρέα των "υπορεαλιστών" του.
August 23, 2016
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/0...
Η Τελευταία προειδοποίηση είναι ένα μικρό, κίτρινο, κομψό βιβλιαράκι, που όταν το πιάνεις στα χέρια σου σκέφτεσαι πως θα σε βοηθήσει να περάσεις ένα ευχάριστο απόγευμα πίνοντας τον καφέ σου. Αν το φαντάζεσαι αυτό, είσαι γελασμένος. Τίποτα ευχάριστο δεν ελλοχεύει στις καλογραμμένες του σελίδες, καμία ανακούφιση δεν παραχωρείται. Πρέπει να την διεκδικήσεις.
Με αναγνωστική θητεία στην λογοτεχνία του φανταστικού αλλά και στους κόσμους του Πόε, του Μπόρχες, του Γουάλας και του Πίντσον, ο Παναγιώτης Κεχαγιάς στήνει σύμπαντα με πολλαπλές αλήθειες, λαβυρίνθους, κάτοπτρα, φτιάχνει ιστορίες που μοιάζουν να κυνηγάνε την ουρά τους, συχνά χωρίς τέλος, ή μάλλον σωστότερα ιστορίες που εμπεριέχουν το τέλος ήδη στην αρχή τους· αναζητά αυτό που κάθε λογοτέχνης που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί παρά να αναζητήσει: τα όρια της πραγματικότητας, το αν και κατά πόσον μια ιστορία είναι τελεσίδικη ή όχι, αν η ζωή κι ο θάνατος έχουν μια κάποια σημασία. Ενδιάμεσα κυριαρχεί ο τρόμος. Ένας τρόμος υπόγειος και διαβρωτικός. Ύπουλος.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήδη από το πρώτο διήγημα Πώς να επιτύχετε στην άσκηση της ταυρομαντείας, ξέρουμε όλα τα βασικά συστατικά της συλλογής. Ο χώρος, ο χρόνος, ο τρόπος, ο λαβύρινθος, ο φόβος του πολλαπλασιασμού. Ο ταυρομάντης είναι ο συγγραφέας αφηγητής. Κανείς δεν του δείχνει τον τρόπο για να βγει από τον λαβύρινθο, αλλά κάποιοι από τους καλύτερους ταυρομάντεις είναι αρχάριοι.
Στο Κάτι αναλλοίωτο, ένα χωριό, τυχαία, επιλέγεται για να χαρτογραφηθεί. Η έλευση των τοπογράφων, ενώ καταλήγει σε έναν οριστικό χάρτη, αλλάζει την ιστορία του χωριού για πάντα. Κι ας είχε ιδρυθεί όταν τα αγάλματα ακόμα δεν είχαν πρόσωπα.
Η Έλευση της Ευτυχίας είναι η πρώτη προσέγγιση στον έρωτα, τον θάνατο, το πεπρωμένο και τον φόβο. Ένας ιατροδικαστής θα βρει στο στομάχι ενός θύματος ένα χαρτάκι με έναν αριθμό τηλεφώνου.
Η Τελευταία προειδοποίηση μας λέει αυτό που έχουμε ήδη πια συνειδητοποιήσει πως η εξιστόρηση μιας ιστορίας, η εισαγωγή και μόνο ενός στοιχείου, αλλάζει το κέντρο της. Ο συγγραφέας απέτυχε να θίξει το ακανθώδες ζήτημα της αιτιότητας: το φρούριο προκαλούσε τις αλλαγές ή απλώς τις κατέγραφε; Αν προχωρούσε κανείς το συλλογισμό ένα βήμα παραπέρα, θα μπορούσε να πει ότι η μονογραφία με κάποιο τρόπο προκάλεσε όσα ακολούθησαν.
Και τέλος στον κύριο Γκλας φτάνουμε στο απόγειο των εναλλακτικών ιστοριών, των συνεχών αλλαγών της πραγματικότητας, των πολλαπλών κατόπτρων. Για να καταλήξει [] έχει διαπιστωθεί πως αυτή η εκδοχή της ιστορίας δεν είναι απόκρυφη, ούτε αποσπασματική. Είναι όμως, σε αντίθεση με την εκδοχή της οποίας η ανάγνωση τώρα τελειώνει, λίγο ως πολύ αγνή, λίγο ως πολύ πλήρης, σαν το σπόρο κάθε ιστορίας πριν υποκύψει στην ασθένεια της αφήγησης.
Με λίγα λόγια- αν μπορούν να υπάρξουν τέτοια για τόσο λεπτομερή ως την τελευταία λεπτομέρεια βιβλία- πρόκειται για μια συλλογή που αναμετράται με το ίδιο το κόνσεπτ της αφήγησης και της γραφής, μια στημένη σκακιέρα που περιμένει τον συγγραφέα να κάνει τη επόμενη κίνηση. Οι εμμονές του Κεχαγιά με τον χώρο, τον χρόνο, την πραγματικότητα και την καταγραφή της είναι εμφανείς. Η μνήμη είναι η τέχνη της γραφής και της ανάγνωσης, μας λέει. Και λίγο παρακάτω: Η δημιουργική χαρτογραφία έκανε ό,τι μπορούσε για να γεμίσει την λευκή περιοχή που μόνο άδεια δεν ήταν.
Αν κάτι έχω να προσάψω στην συλλογή είναι υπερβολική εγκεφαλικότητα, ίσως και λίγη επιτήδευση. Θα έλεγα πως η Τελευταία προειδοποίηση πάσχει από την κλασική ασθένεια των πρωτόλειων, ο συγγραφέας θέλει να αραδιάσει όλα όσα έχει στο κεφάλι του στο χαρτί, να πει σε ελάχιστες σελίδες τον βασικό του προβληματισμό για την ζωή. Όμως στην περίπτωση του Κεχαγιά αυτό γίνεται εξαιρετικά επιτυχημένα γλωσσικά. Για την δομή δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Μένει να δούμε αν θα καταφέρει να χειριστεί αυτούς τους φρικτούς, περίπλοκους, εναλλακτικούς κόσμους με την ίδια ικανότητα και σε μεγαλύτερες ιστορίες.
Η Τελευταία προειδοποίηση είναι ένα μικρό, κίτρινο, κομψό βιβλιαράκι, που όταν το πιάνεις στα χέρια σου σκέφτεσαι πως θα σε βοηθήσει να περάσεις ένα ευχάριστο απόγευμα πίνοντας τον καφέ σου. Αν το φαντάζεσαι αυτό, είσαι γελασμένος. Τίποτα ευχάριστο δεν ελλοχεύει στις καλογραμμένες του σελίδες, καμία ανακούφιση δεν παραχωρείται. Πρέπει να την διεκδικήσεις.
Με αναγνωστική θητεία στην λογοτεχνία του φανταστικού αλλά και στους κόσμους του Πόε, του Μπόρχες, του Γουάλας και του Πίντσον, ο Παναγιώτης Κεχαγιάς στήνει σύμπαντα με πολλαπλές αλήθειες, λαβυρίνθους, κάτοπτρα, φτιάχνει ιστορίες που μοιάζουν να κυνηγάνε την ουρά τους, συχνά χωρίς τέλος, ή μάλλον σωστότερα ιστορίες που εμπεριέχουν το τέλος ήδη στην αρχή τους· αναζητά αυτό που κάθε λογοτέχνης που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί παρά να αναζητήσει: τα όρια της πραγματικότητας, το αν και κατά πόσον μια ιστορία είναι τελεσίδικη ή όχι, αν η ζωή κι ο θάνατος έχουν μια κάποια σημασία. Ενδιάμεσα κυριαρχεί ο τρόμος. Ένας τρόμος υπόγειος και διαβρωτικός. Ύπουλος.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήδη από το πρώτο διήγημα Πώς να επιτύχετε στην άσκηση της ταυρομαντείας, ξέρουμε όλα τα βασικά συστατικά της συλλογής. Ο χώρος, ο χρόνος, ο τρόπος, ο λαβύρινθος, ο φόβος του πολλαπλασιασμού. Ο ταυρομάντης είναι ο συγγραφέας αφηγητής. Κανείς δεν του δείχνει τον τρόπο για να βγει από τον λαβύρινθο, αλλά κάποιοι από τους καλύτερους ταυρομάντεις είναι αρχάριοι.
Στο Κάτι αναλλοίωτο, ένα χωριό, τυχαία, επιλέγεται για να χαρτογραφηθεί. Η έλευση των τοπογράφων, ενώ καταλήγει σε έναν οριστικό χάρτη, αλλάζει την ιστορία του χωριού για πάντα. Κι ας είχε ιδρυθεί όταν τα αγάλματα ακόμα δεν είχαν πρόσωπα.
Η Έλευση της Ευτυχίας είναι η πρώτη προσέγγιση στον έρωτα, τον θάνατο, το πεπρωμένο και τον φόβο. Ένας ιατροδικαστής θα βρει στο στομάχι ενός θύματος ένα χαρτάκι με έναν αριθμό τηλεφώνου.
Η Τελευταία προειδοποίηση μας λέει αυτό που έχουμε ήδη πια συνειδητοποιήσει πως η εξιστόρηση μιας ιστορίας, η εισαγωγή και μόνο ενός στοιχείου, αλλάζει το κέντρο της. Ο συγγραφέας απέτυχε να θίξει το ακανθώδες ζήτημα της αιτιότητας: το φρούριο προκαλούσε τις αλλαγές ή απλώς τις κατέγραφε; Αν προχωρούσε κανείς το συλλογισμό ένα βήμα παραπέρα, θα μπορούσε να πει ότι η μονογραφία με κάποιο τρόπο προκάλεσε όσα ακολούθησαν.
Και τέλος στον κύριο Γκλας φτάνουμε στο απόγειο των εναλλακτικών ιστοριών, των συνεχών αλλαγών της πραγματικότητας, των πολλαπλών κατόπτρων. Για να καταλήξει [] έχει διαπιστωθεί πως αυτή η εκδοχή της ιστορίας δεν είναι απόκρυφη, ούτε αποσπασματική. Είναι όμως, σε αντίθεση με την εκδοχή της οποίας η ανάγνωση τώρα τελειώνει, λίγο ως πολύ αγνή, λίγο ως πολύ πλήρης, σαν το σπόρο κάθε ιστορίας πριν υποκύψει στην ασθένεια της αφήγησης.
Με λίγα λόγια- αν μπορούν να υπάρξουν τέτοια για τόσο λεπτομερή ως την τελευταία λεπτομέρεια βιβλία- πρόκειται για μια συλλογή που αναμετράται με το ίδιο το κόνσεπτ της αφήγησης και της γραφής, μια στημένη σκακιέρα που περιμένει τον συγγραφέα να κάνει τη επόμενη κίνηση. Οι εμμονές του Κεχαγιά με τον χώρο, τον χρόνο, την πραγματικότητα και την καταγραφή της είναι εμφανείς. Η μνήμη είναι η τέχνη της γραφής και της ανάγνωσης, μας λέει. Και λίγο παρακάτω: Η δημιουργική χαρτογραφία έκανε ό,τι μπορούσε για να γεμίσει την λευκή περιοχή που μόνο άδεια δεν ήταν.
Αν κάτι έχω να προσάψω στην συλλογή είναι υπερβολική εγκεφαλικότητα, ίσως και λίγη επιτήδευση. Θα έλεγα πως η Τελευταία προειδοποίηση πάσχει από την κλασική ασθένεια των πρωτόλειων, ο συγγραφέας θέλει να αραδιάσει όλα όσα έχει στο κεφάλι του στο χαρτί, να πει σε ελάχιστες σελίδες τον βασικό του προβληματισμό για την ζωή. Όμως στην περίπτωση του Κεχαγιά αυτό γίνεται εξαιρετικά επιτυχημένα γλωσσικά. Για την δομή δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Μένει να δούμε αν θα καταφέρει να χειριστεί αυτούς τους φρικτούς, περίπλοκους, εναλλακτικούς κόσμους με την ίδια ικανότητα και σε μεγαλύτερες ιστορίες.
June 19, 2020
Σε δεύτερη ανάγνωση η συλλογή δικαιώνει την εξερεύνηση των κατοπτρισμών (από την ταυρομαντεία ως τον κ. Γκλας)- τα διηγήματα παραμένουν φρέσκα σαν να έχουν ανασυγκροτηθεί και αναδιαταχθεί εσωτερικά, κουβαλώντας καινούριες εκπλήξεις στη θέση των παλιών, περίπου όπως ένας τόπος είναι συνεχώς διαφορετικός από την αρχική του χαρτογράφηση.
Ίσως το μόνο αναλλοίωτο, τρία χρόνια μετά, είναι ο αναγνωστικός εθισμός στο «Κάτι αναλλοίωτο». Βέβαια και η υπενθύμιση του ονόματος Αστροχέλυς Βόυντ (στο ομώνυμο του τίτλου) δικαιολογεί από μόνη της την αναγνωστική επιστροφή.
Σε αυτήν την ανάγνωση κυριάρχησε ο τόπος, η χωροθέτηση και διάταξή του και η επιρροή της αρχιτεκτονικής στα εντός του τεκταινόμενα. Σαν ένα έργο θεμελίωσης δηλαδή, στο σύνολό του. Έχει τοπογράφους, χαρτογράφους, αρχιτέκτονες, νεκροτόμους, ερασιτέχνες μελετητές σημείων και συμβόλων. Ο υπόγειος τρόμος παραμένει, αλλά έμοιασε αυτή τη φορά λιγότερο ανοίκειος και ίσως λιγότερο πένθιμος από την πρώτη ανάγνωση.
Ίσως το μόνο αναλλοίωτο, τρία χρόνια μετά, είναι ο αναγνωστικός εθισμός στο «Κάτι αναλλοίωτο». Βέβαια και η υπενθύμιση του ονόματος Αστροχέλυς Βόυντ (στο ομώνυμο του τίτλου) δικαιολογεί από μόνη της την αναγνωστική επιστροφή.
Σε αυτήν την ανάγνωση κυριάρχησε ο τόπος, η χωροθέτηση και διάταξή του και η επιρροή της αρχιτεκτονικής στα εντός του τεκταινόμενα. Σαν ένα έργο θεμελίωσης δηλαδή, στο σύνολό του. Έχει τοπογράφους, χαρτογράφους, αρχιτέκτονες, νεκροτόμους, ερασιτέχνες μελετητές σημείων και συμβόλων. Ο υπόγειος τρόμος παραμένει, αλλά έμοιασε αυτή τη φορά λιγότερο ανοίκειος και ίσως λιγότερο πένθιμος από την πρώτη ανάγνωση.
September 23, 2018
5 σίγουρα πολύ καλογραμμένες, μάλλον υπερρεαλιστικές ιστορίες, που σε πολλά σημεία, αποκαλύπτουν (σε εμένα τουλάχιστον, ίσως η πρόθεση του συγγραφέα να μην ήταν καν αυτή), συμβολισμούς και επιρροές που δείχνουν κάποιον που διάβασε πολύ πριν αποφασίσει να γράψει. Δεν θα αναφερθώ στο αν οι ιστορίες βγάζουν κάποιο νόημα στο τέλος, ή "τι θέλει να πει ο ποιητής", όπως έγραψε κάποιος άλλος σε μια κριτική παραπάνω. Προσωπικά θεωρώ πως δεν είναι όλες οι ιστορίες φτιαγμένες για να βγάζουν νόημα μέσα από την πλοκή τους και χαίρομαι όταν διαβάζω νέους συγγραφείς που τολμούν να γράψουν με αυτόν τον τρόπο. Θα διαβάσω σίγουρα και το επόμενο. Ήμουν ανάμεσα στα 3 και τα 4 αστέρια, μόνο και μόνο επειδή πιστεύω πως ο Κεχαγιάς έχει πολλά ακόμη να δώσει και θα δυσκολευτω να βάλω 5 σε κάποιο επόμενο βιβλίο του, αλλά τελικά (αφού δεν υπάρχει 3,5) κατέληξα στο 4, γιατί είναι ένα εξαιρετικό πρώτο βιβλίο.
November 15, 2016
Το διάβασα μετά από παρότρυνση φίλου αλλά και από περιέργεια. Θα είμαι ξεκάθαρος: δεν μου άρεσε καθόλου. Υποκειμενική, βέβαια, η κρίση αυτή. Θέλω οι συγγραφείς στα βιβλία που διαβάζω να μου αφηγούνται ιστορίες. Όχι να επιδίδονται μόνο σε ασκήσεις ύφους για να μου πουν με επιτηδευμένο τρόπο «ψιτ, εσύ, κοίτα τι καλά που ΕΓΩ ξέρω χρησιμοποιώ τη γλώσσα». Δεν μπορώ να πω ότι ο σουρεαλισμός είναι το φόρτε μου, αλλά δεν μπορώ επίσης να διαβάζω κάτι και να μη βγάζω κανένα απολύτως νόημα για το τι θέλει να μου πει ο ποιητής. Τα κείμενα του πρωτοεμφανιζόμενου Κεχαγιά απευθύνονται μάλλον σε λίγους. Πάντως όχι σε μένα.
May 12, 2016
Ο Παναγιώτης Κεχαγιάς (Αθήνα, 1978), επιμένει να αποτίει αλλεπάλληλους φόρους τιμής, και τομής, σε ό,τι τον ώθησε στο περιπετειώδες παιχνίδι των λέξεων, στη λογοτεχνία που θέλει να προσκαλεί στο ίδιο τραπέζι τον Μπόρχες και τον Κάφκα, τον David Foster Wallace και τον Thomas Pynchon, τον Αχιλλέα Κυριακίδη και τον Ευγένιο Αρανίτση. Ο Κεχαγιάς οργανώνει τις ιστορίες που στεγάζονται στο κομψό τομίδιο Τελευταία Προειδοποίηση (εκδ. Αντόποδες) με σκακιστική λογική, με εξόχως προσεκτικές κινήσεις, με σύστημα και μέθοδο.
April 16, 2016
3,3,4,3,4
July 11, 2016
Για τ��ν ακρίβεια 3,5 αλλά είναι πιο κοντά στο τεσσάρι.
February 27, 2018
5 διηγήματα. 2 μεγάλα κ 3 μικρά και 1 πάρα πολύ καλό βιβλίο. σχεδόν δεν το άφησα ή όταν το άφηνα σκεφτόμουν τους ήρωες του να με περιμένουν για να συνεχίσουν την ιστορία τους. 5 ιστορίες που δεν τελείωσαν.. στον Παναγιώτη Κεχαγιά φαίνεται που δεν αρέσει το τέλος. του αρέσει βέβαια η αρχιτεκτονική κτιρίων και η χαρτογράφηση. κάθε διήγημα από τα 5 μου άφησε μια αίσθηση πληρότητας και κενού ταυτόχρονα. ..και μάλλον για αυτό το κενό και τα 4 αστέρια χωρίς όμως να έχω και καμία προσδοκία για τα 5.
March 4, 2018
Εξαιρετικό δείγμα της νέας Ελληνικής λογοτεχνίας, που δείχνει να σπάει -επιτέλους- τα δεσμά και τις εμμονές με εξαντλημένες θεματικές του παρελθόντος και να εισχωρεί σε μέχρι πρότινος ανεξερεύνητα λημέρια.
Όλοι οι προλαλήσαντες ανέφεραν τις επιρροές από Μπόρχες, Κάφκα και Γουάλας, μα εγώ βλέπω και τη δυσοίωνη σκιά του Τόμας Λιγγοτι να έρπει ανάμεσα στις σελιδες των "Κάτι αναλλοίωτο" και "Η έλευση της ευτυχίας" (ειδικά στο δευτερο). Όλα τα διηγήματα είναι πολύ καλά, αλλά θα ξεχωρίσω το καλειδοσκοπικό "Ο Κύριος Γκλας" και το νοσηρά απολαυστικό "Η έλευση της ευτυχίας".
Συστήνεται!
Όλοι οι προλαλήσαντες ανέφεραν τις επιρροές από Μπόρχες, Κάφκα και Γουάλας, μα εγώ βλέπω και τη δυσοίωνη σκιά του Τόμας Λιγγοτι να έρπει ανάμεσα στις σελιδες των "Κάτι αναλλοίωτο" και "Η έλευση της ευτυχίας" (ειδικά στο δευτερο). Όλα τα διηγήματα είναι πολύ καλά, αλλά θα ξεχωρίσω το καλειδοσκοπικό "Ο Κύριος Γκλας" και το νοσηρά απολαυστικό "Η έλευση της ευτυχίας".
Συστήνεται!
January 10, 2021
Η Τελευταία Προειδοποίηση είναι ένα βιβλίο το οποίο ο Παναγιώτης Κεχαγιάς το γεμίζει με την έννοια του θανάτου, με τις απούσες αλλά πάντα παρούσες γυναίκες των ιστοριών του, με την αρχιτεκτονική ως στοιχείο του χώρου όπου ζουν οι ήρωες, με τον διαρκή φόβο ενός επικείμενου κακού και καταφέρνει να δημιουργήσει έναν λαβύρινθο ιστοριών που, ενώ μοιάζουν να σταματούν κάπου στη μέση, δεν σε αφήνουν ποτέ ανικανοποίητο ή μετέωρο. Πώς; Γράφοντας με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο, ιστορίες οι οποίες καταφέρνουν να επεκταθούν πέρα από τον χώρο που τους αναλογεί μέσα στο ίδιο το βιβλίο.
March 29, 2017
Η γραφή είναι αυτό που κάνει ιδιαίτερο αυτό το βιβλίο. Συλλογή διηγημάτων που βυθίζονται στο μαγικό ρεαλισμό και σουρεαλισμό. Η έλευση της ευτυχίας ήταν το αγαπημένο μου διήγημα.
January 5, 2017
Θα έβαζα 2 αστεράκια αλλά κάτι μου λέει πως κρύβει πολλά ακόμα στην πένα του!
Τα περνάει όλα σα να μην έχουμε καμία απολύτως σημασία.
Δεν θα έλεγα ότι το βρήκα ενδιαφέρων τόσο ως ανάγνωσμα Αλλα ως προβολή μιας ψυχικής εσωτερικότητας του συγγραφέα. Όσες φορές και να το διαβάσω Κάτι λείπει, κάτι του λείπει!
Διάβασα σε μια συνέντευξη του για την απουσία του Θηλυκού στοιχείου στα κείμενα του και στην έντονη Λεπτομερή Μακαβριότητά. Το σωστό είναι να τους αφουγκραζόμαστε τους συγγραφείς και όχι να τους αναλύουμε αλλά στην προκειμένη περίπτωση δε μου περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι τελικά όπου δεν υπάρχει γυναίκα υπάρχει θάνατος. Η τελοσπάντων δεν υπάρχει ζωή! Μήπως θέλει μέσα από αυτό να πει κάτι που Ούτε και ο ίδιος αντιλαμβάνεται;
Τα περνάει όλα σα να μην έχουμε καμία απολύτως σημασία.
Δεν θα έλεγα ότι το βρήκα ενδιαφέρων τόσο ως ανάγνωσμα Αλλα ως προβολή μιας ψυχικής εσωτερικότητας του συγγραφέα. Όσες φορές και να το διαβάσω Κάτι λείπει, κάτι του λείπει!
Διάβασα σε μια συνέντευξη του για την απουσία του Θηλυκού στοιχείου στα κείμενα του και στην έντονη Λεπτομερή Μακαβριότητά. Το σωστό είναι να τους αφουγκραζόμαστε τους συγγραφείς και όχι να τους αναλύουμε αλλά στην προκειμένη περίπτωση δε μου περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι τελικά όπου δεν υπάρχει γυναίκα υπάρχει θάνατος. Η τελοσπάντων δεν υπάρχει ζωή! Μήπως θέλει μέσα από αυτό να πει κάτι που Ούτε και ο ίδιος αντιλαμβάνεται;
July 2, 2018
Με την 2η ανάγνωση το απολαυσα ακόμα περισσότερο. Κάθε διήγημα αφού το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα καθώς ένιωθα πως κάτι κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές και δεν έπεφτα έξω. Κάθε ιστορία είχε κάτι να μου πει και χρειαζόμουν λίγο χρόνο να την χωνέψω πριν πάω στην επόμενη. Ένα όχι και τόσο "μικρό" βιβλίο τελικά! Να σημειώσω, ότι λάτρεψα και την δουλειά του ως μεταφραστής στους Άσωτους (Prodigals) του Greg Jackson
September 6, 2016
Δεν έχω διαβάσει Μπόρχες, δεν κατάφερα να ολοκληρώσω έργο του Κάφκα. Οπότε μέσα μου ο Κεχαγιάς διαχωρίζεται αυτομάτως από τις επιρροές του. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο, όσον αφορά, τουλάχιστον, τα τρία πρώτα διηγήματα. Για μένα ο "Λαβύρινθος" και η "Έλευση της ευτυχίας" δείχνουν έναν μεγάλο δημιουργό, ένα τεράστιο υπόβαθρο και εργατοώρες για να δημιουργηθεί αυτό το βιβλίο - απλά του βγάζω το καπέλο. Τα δυο τελευταία διηγήματα της συλλογής, αντίθετα, δεν με ενθουσίασαν, το τέταρτο δεν το κατάλαβα καθόλου, το πέμπτο, ο "κύριος Γκλας" τραβούσε αρκετά σε μέγεθος και δεν είχε την απαιτούμενη δράση, όπως η "έλευση". Ωστόσο, το βιβλίο συστήνεται ανεπιφύλακτα.
January 2, 2018
Μάλιστα. Ενδιαφέρον.
#readathon18 [1/26] ~ [ένα βιβλίο που αποτελεί το ντεμπούτο του Έλληνα συγγραφέα του]
#readathon18 [1/26] ~ [ένα βιβλίο που αποτελεί το ντεμπούτο του Έλληνα συγγραφέα του]
April 22, 2023
Έχοντας απολαύσει το φανταστικό "Γκιακ", είχα αγοράσει χωρίς πολλά-πολλά και αυτό σε κάποια φάση, ελπίζοντας σε νέο πύραυλο από τους 'Αντίποδες'.
Είναι σύντομο ανάγνωσμα, αλλά είναι κέντημα - έβαλα πρώτη στο κιβώτιο για να περάσω.
Φλερτάρει και στις πέντε ιστορίες με τον Borges, παρούσα είναι και μια κάποια μανία με το δομικό/την αρχιτεκτονική. Στην πιο ολοκληρωμένη ιστορία "η έλευση της ευτυχίας" θυμήθηκα και τον Bilal.
Η τελευταία ιστορία, μέγας ψυχοβγάλτης, μοιάζει με την ταινία "the Revenant" αλλά στο πιο συρτό.
Καλώς γράφτηκε το βιβλίο, λίγο υπερβολικά στυλιζαρισμένο - φαίνεται ότι παίδεψε την κάθε πρόταση.
Το ελλειπτικό θέλει μεγάλη προσοχή, αναμφίβολα την έδειξε ο συγγραφέας.
Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για αριστούργημα, δείχνω και μία άλφα επιείκεια με τα 4/5 - πρώτο βιβλίο είναι.
Γράψε κ άλλα κ. Κεχαγιά.
Είναι σύντομο ανάγνωσμα, αλλά είναι κέντημα - έβαλα πρώτη στο κιβώτιο για να περάσω.
Φλερτάρει και στις πέντε ιστορίες με τον Borges, παρούσα είναι και μια κάποια μανία με το δομικό/την αρχιτεκτονική. Στην πιο ολοκληρωμένη ιστορία "η έλευση της ευτυχίας" θυμήθηκα και τον Bilal.
Η τελευταία ιστορία, μέγας ψυχοβγάλτης, μοιάζει με την ταινία "the Revenant" αλλά στο πιο συρτό.
Καλώς γράφτηκε το βιβλίο, λίγο υπερβολικά στυλιζαρισμένο - φαίνεται ότι παίδεψε την κάθε πρόταση.
Το ελλειπτικό θέλει μεγάλη προσοχή, αναμφίβολα την έδειξε ο συγγραφέας.
Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για αριστούργημα, δείχνω και μία άλφα επιείκεια με τα 4/5 - πρώτο βιβλίο είναι.
Γράψε κ άλλα κ. Κεχαγιά.
Displaying 1 - 25 of 25 reviews