Ο κύριος λόγος που αγάπησα αυτό το βιβλίο, και κατ' επέκταση τον Κραζναχορκάι, είναι το ότι η γραφή του συγγραφέα αντανακλά πλήρως το πνεύμα του βιβλίΟ κύριος λόγος που αγάπησα αυτό το βιβλίο, και κατ' επέκταση τον Κραζναχορκάι, είναι το ότι η γραφή του συγγραφέα αντανακλά πλήρως το πνεύμα του βιβλίου. Εξηγούμαι: ο μακροπερίοδος, απελευθερωμένος από τα δεσμά της στίξης και του χρόνου, και ενίοτε χαοτικός λόγος αντικατοπτρίζει τον άναρχο, βίαιο και αποσυντιθέμενο κόσμο στον οποίο ζούμε.
Εδώ ο συγγραφέας μιλά για την αυθαιρεσία της εξουσίας και την αντίσταση του πνεύματος και της γνώσης απέναντι στο χάος που εμπεριείχε τους κρυστάλλους της τάξης, το είχε διαλύσει η απαρεμπόδιστη και αδιάφορη κυκλοφορία των διαφόρων στοιχείων που κυβερνούσε το σύμπαν. Και, διάολε, το καταφέρνει με α π ό λ υ τ η επιτυχία.
Το λιγότερο (οκ, το μόνο) που μπορώ να κάνω είναι να υποκλιθώ στο μεγαλείο του Κραζναχορκάι.
Υ.Γ.: Εσείς που λέτε ότι τα γερμανικά ονόματα είναι σιδηρόδρομοι ξανασκεφτείτε το. Δοκιμάστε να πείτε "Λάσλο Κραζναχορκάι" 2 - 3 φορές σερί, πλάκα έχει....more
Είναι γεγονός: βιβλίο το βιβλίο, ερωτεύομαι όλο και περισσότερο τον Χιόνη.
Δέκα σουρεαλιστικές ιστορίες, άλλες πιο αισιόδοξες κι άλλες πιο σκοτεινές, μΕίναι γεγονός: βιβλίο το βιβλίο, ερωτεύομαι όλο και περισσότερο τον Χιόνη.
Δέκα σουρεαλιστικές ιστορίες, άλλες πιο αισιόδοξες κι άλλες πιο σκοτεινές, με το ιδιαίτερο χιούμορ του συγγραφέα, για όλους όσους κοιτάνε ψηλά και δεν βλέπουν τα θαύματα και την ομορφιά που υπάρχει δίπλα τους (και χάμω). Για εκείνους που δεν μπορούν να συνηθίσουν την Απουσία. Άλλωστε
Η Απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ' ούτε να συλλάβει καν.
Για όσους ξεχάστηκαν από θεούς, ανθρώπους και χρόνο. Για όσους έχασαν έναν κόσμο. Για όσους γεννιούνται και πεθαίνουν αθόρυβα. Για όσους κανείς δεν θα έγραφε γι' αυτούς. Για όσους επιμένουν, κόντρα στην εποχή, να πιστεύουν στα παραμύθια και συνεχίζουν να ονειρεύονται.
Α, προσοχή:
Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους....more
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, πέρα από τη συνηθισμένη, που χρησιμοποιεί την κοινωνική ψυχολογία για να αναλύσει τις μέρες του Πολυτεχνείου, καθώς και τΜια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, πέρα από τη συνηθισμένη, που χρησιμοποιεί την κοινωνική ψυχολογία για να αναλύσει τις μέρες του Πολυτεχνείου, καθώς και τα γεγονότα που προηγήθηκαν και (κυρίως) ακολούθησαν. Δεν ξέρω αν διδάσκεται στις σχολές ψυχολογίες, αν όχι δε θα ήταν κακή ιδέα αν αυτό άλλαζε. Αν και με τις τωρινές πολιτικές συνθήκες, δύσκολο.
Υ.Γ.: Χθες το βράδυ, πέρασα μια ώρα από τη ζωή μου να διαβάζω στη μάνα μου σαν παραμύθι για το ΠΑΣΟΚ και τον Αντρέα (ένας είναι ο Αντρέας). Αποτέλεσμα να αποκοιμηθεί και αυτή και εγώ. FYI, η μάνα μου είναι ΠΑΣΟΚ. Τα συμπεράσματα δικά σας, όποια κι αν είναι αυτά....more
Περίεργη η σχέση μάνας – κόρης. Από τη γέννηση της δεύτερης ως το τελευταίο αντίο στην πρώτη, η αγάπη και ο θαυμασμός γίνεται αδιαφορία για να μεταμορΠερίεργη η σχέση μάνας – κόρης. Από τη γέννηση της δεύτερης ως το τελευταίο αντίο στην πρώτη, η αγάπη και ο θαυμασμός γίνεται αδιαφορία για να μεταμορφωθεί σε κατανόηση και αγάπη πάλι (με πολλές άλλες διακυμάνσεις στο ενδιάμεσο, βέβαια).
Αυτό το γλυκόπικρο, τρυφερό και συγκινητικό (προσοχή, όχι μελό) βιβλίο έχει ένα μεγάλο ατού: μια συγγραφέα που δε διστάζει να αυτοαποκαλυφθεί ξεδιπλώνοντας το νήμα της σχέσης με τη μητέρα της.
Σίγουρα όχι το πιο συγκλονιστικό βιβλίο, αλλά είναι ειλικρινές και γεμάτο συναισθήματα. Άσε που σε βάζει στο τριπάκι να αναθεωρήσεις τη δικιά σου αντίστοιχη σχέση. Και αυτό είναι καλό στοιχείο, υποθέτω....more
Η ιστορία του υπηρέτη, δολοφόνου και, τελικά, εντερπρενέρ Μπαλράμ Χαλβάι δεν με άγγιξε. Όχι γιατί έλειπε το συναίσθημα απ’ το βιβλίο, αν μη τι άλλο άγΗ ιστορία του υπηρέτη, δολοφόνου και, τελικά, εντερπρενέρ Μπαλράμ Χαλβάι δεν με άγγιξε. Όχι γιατί έλειπε το συναίσθημα απ’ το βιβλίο, αν μη τι άλλο άγγιζε τα όρια του μελό, αλλά γιατί αυτός ο μελοδραματισμός και η υπερβολή ήταν πανταχού παρούσα και αυτό είναι κάτι που δεν με αγγίζει και, μάλλον, μ’ εκνευρίζει. Ένιωσα ότι έβλεπα back to back το Slumdog Millionaire μαζί με κάποια ταινία του Ξανθόπουλου.
Το βιβλίο κρύβει ένα ενδιαφέρον καθώς ουσιαστικά σχολιάζει την οικονομική και κοινωνική κατάσταση μιας χώρας φτωχών που έχει φτάσει στις χώρες που παίζουν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία μαζί με την Κίνα. Όμως, μέχρι να φτάσω να το συνειδητοποιήσω κουράστηκα απίστευτα. Γι’ αυτό, από μένα είναι όχι....more
Για μένα, είναι ο Mark Renton, o Spud, o Sick Boy (και οι άλλοι, φυσικά). Είναι η ωμή σκιαγράφηση όχι μόνο του ΕδιμΤι είναι για εσάς το Trainspotting;
Για μένα, είναι ο Mark Renton, o Spud, o Sick Boy (και οι άλλοι, φυσικά). Είναι η ωμή σκιαγράφηση όχι μόνο του Εδιμβούργου, αλλά ολόκληρης της Σκωτίας, και κυρίως των οικονομικά περιθωριοποιημένων περιοχών. Εκεί που τα ναρκωτικά και η ανεργία ήταν (και, πιθανώς, είναι ακόμα) καθημερινό φαινόμενο από το οποίο ήταν δύσκολο να ξεφύγεις.
Ακόμα περισσότερο, είναι ένα βιβλίο για αυτούς που το σύστημα τους έχει γυρίσει την πλάτη (και αυτοί έκαναν το ίδιο) και που προσπαθούν (;) να διαλέξουν τη ζωή.
Αυτό το βιβλίο δε διαβάζεται στο κρεβάτι. Θέλει να το διαβάζεις ενώ είσαι στους δρόμους τα βράδια και να περπατάς μ’ ένα τρελό ρυθμό. Θέλει λεωφορεία (ή κάποιο άλλο ΜΜΜ) γεμάτα κόσμο, σε σημείο που να τρως (και να δίνεις) αγκωνιές. Θέλει νεύρο. Και μπίρες.
Συγγνώμη, παιδιά, αλλά τι να μας πει και ο Μπουκόφσκι....more
Η Satrapi κεντάει για άλλη μια φορά. Ένα κόμικ (ή graphic novel, για όσους δεν τα πάνε καλά με τον όρο) που με αστείο τρόπο μιλάει για σοβαρά θέματα τΗ Satrapi κεντάει για άλλη μια φορά. Ένα κόμικ (ή graphic novel, για όσους δεν τα πάνε καλά με τον όρο) που με αστείο τρόπο μιλάει για σοβαρά θέματα της ιρανικής κουλτούρας. Και κυρίως για τη θέση της γυναίκας. Με λίγα λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ένα πιο σόκιν Persepolis. Καθόλου άσχημα, δηλαδή....more
Δεν ήξερα μέχρι τώρα τη Βάσω Χρήστου, να είμαι ειλικρινής. Το βιβλίο αυτό έπεσε στα χέρια μου μέσω του Read for Greece , της πρωτοβουλίας του so[3.5*]
Δεν ήξερα μέχρι τώρα τη Βάσω Χρήστου, να είμαι ειλικρινής. Το βιβλίο αυτό έπεσε στα χέρια μου μέσω του Read for Greece , της πρωτοβουλίας του somuchreading για τους πυρόπληκτους στο Μάτι, στα πλαίσια του οποίου η συγγραφέας χάρισε αντίτυπα του βιβλίου της και έτσι κέρδισα, εκτός από ένα βιβλίο, και μια ωραία εμπειρία.
Οι ιστορίες αγκαλιάζουν τόσο το sci-fi όσο και το fantasy, και υπολογίζοντας και τις ωραίες ιδέες της συγγραφέα, θα ικανοποιήσουν τους φαν και των δύο ειδών. Όμορφη γραφή που κάνει την αφήγηση να ρέει, ενώ το επιστημονικό υπόβαθρο των ιστοριών είναι ένα ακόμα ωραίο στοιχείο του βιβλίου. Το μόνο μείον θα έλεγα ότι είναι ότι δεν είναι όλες οι ιστορίες στο ίδιο επίπεδο, αν και αυτό είναι αναμενόμενο σε μια συλλογή ιστοριών.
Κρίμα που δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου νωρίτερα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη....more
13 ολιγοσέλιδες ιστορίες, γραμμένες την περίοδο 1937-1945, απαρτίζουν την προσεγμένη αυτή συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bibliotheque. Οι ιστ13 ολιγοσέλιδες ιστορίες, γραμμένες την περίοδο 1937-1945, απαρτίζουν την προσεγμένη αυτή συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bibliotheque. Οι ιστορίες αυτές κατανέμονται σε τρεις ενότητες: Λογοκλοπές και μεταφράσεις, Ιστορίες του Γκαμπριέλ Μεδράνο και Προλεγόμενα στην Αστρονομία.
Οι ιστορίες ανήκουν στο είδος του φανταστικού, με το μακάβριο-αλά Edgar Allan Poe-χιούμορ, τα μεταφυσικά και το ονειρικά στοιχεία και την υποβόσκουσα ειρωνεία να είναι διαρκώς παρόντα. Η δεύτερη ενότητα ειδικά (Ιστορίες του Γκαμπριέλ Μεδράνο) κλείνει το μάτι στον Borges (τι ωραία!).
Κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα. Χωρίς αμφιβολία η ίδια μου η εικόνα ταξίδεψε στις αχαρτογράφητες περιοχές του ονείρου μου, πέρα από τον χρόνο και των χώρο, σε διαστάσεις μοναδικές, ανοίκιες για την περιορισμένη φυλακή της εγρήγορσής μας...
Όπως είναι φυσικό, δεν είναι όλες οι ιστορίες στο ίδιο επίπεδο. Η τελευταία ενότητα (Προλεγόμενα στην Αστρονομία) είναι η πιο αδύναμη, αν και η ιστορία που κλείνει τη συλλογή (IV. Η εποχή του χεριού), η οποία αφηγείται την σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός άντρα και ενός χεριού που κινείται αυτόνομα, είναι από τις πιο παράξενα αστείες και ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχω διαβάσει.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στα διηγήματα αυτά, πέρα από το στοιχείο του παράξενου, είναι η λυρικότητα της γραφής του συγγραφέα: ώρες-ώρες νόμιζα ότι καθώς άλλαζα σελίδα άκουγα και μια απόκοσμη μουσική.
Αυτές οι ιστορίες της πρώιμης συγγραφικής περιόδου του Cortazar έχουν πολλά από τα στοιχεία που συναντάμε και στα επόμενα βιβλία του (ακόμα και στο εμβληματικό Κουτσό) και είναι ίσως και μια καλή εισαγωγή στην εργογραφία του συγγραφέα για να εξοικιωθεί κάποιος με τη γραφή του....more
Ο ήχος μιας καμπάνας, σημάδι του χρόνου που περνά, δίνει το στίγμα του βιβλίου. Ο Μάρκους Κόνγουεϊ, ένας μεσήλικας πολιτικός μηχανικός, κάνει έν[4,5*]
Ο ήχος μιας καμπάνας, σημάδι του χρόνου που περνά, δίνει το στίγμα του βιβλίου. Ο Μάρκους Κόνγουεϊ, ένας μεσήλικας πολιτικός μηχανικός, κάνει έναν απολογισμό της πορείας της ζωής του (και, ταυτόχρονα, της Ιρλανδίας των τελευταίων δεκαετιών). Μιας πορείας που δεν είναι ευθύγραμμη, αλλά μοιάζει να αποτελείται από πολλές τεθλασμένες γραμμές. Και άντε να δεχθεί αυτή την περίεργη αρμονία ένας μηχανικός, που έχει μάθει να σκέφτεται λογικά, με τετραγωνάκια.
Όσον αφορά την γραφή, ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί ούτε μια τελεία για 320 σελίδες περίπου, στα βήματα του Marquez στο Φθινόπωρο του πατριάρχη, με μάλλον πιο επιτηδευμένο στιλ. Όμως, κατά ένα περίεργο τρόπο, δεν με κούρασε, παρά με έκανε να το διαβάσω με έναν πιο φρενήρη ρυθμό απ’ ότι περίμενα.
Αν και δεν είμαι οπαδός του μεταμοντέρνου (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) σε οποιαδήποτε μορφή Τέχνης, εδώ-σχεδόν-συγκλονίστηκα. ...more
Αυτή η συλλογή άρθρων επιστημόνων από διάφορους κλάδους (περιβαλλοντικές επιστήμες, οικολογικά οικονομικά κ.α.) αποτελεί μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή στοΑυτή η συλλογή άρθρων επιστημόνων από διάφορους κλάδους (περιβαλλοντικές επιστήμες, οικολογικά οικονομικά κ.α.) αποτελεί μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή στο κίνημα της αποανάπτυξης, που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια λόγω της περιβαλλοντικής υποβάθμισης που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανεξέλεγκτη (και ανισόμετρη) καπιταλιστική μεγέθυνση.
Διαβάζεται εύκολα, τόσο λόγω της απλής γλώσσας μιας και απευθύνεται σε εμάς τους κοινούς θνητούς και όχι την ακαδημαϊκή κοινότητα, όσο και της διακριτής δομής του (ρίζες της αποανάπτυξης, βασικές έννοιες που αποτελούν τον πυρήνα της κριτικής στην οικονομική μεγέθυνση, προτάσεις πολιτικής και παραδείγματα, θεωρίες/σχολές που προσεγγίζουν την αποανάπτυξη).
Αν και υπάρχουν σημεία που παραείναι ουτοπικά για μένα, πρόκειται γενικά για ένα ενδιαφέρον βιβλίο που μας υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για πραγματική προστασία του περιβάλλοντος (στο μέτρο που είναι εφικτό πάντα) σ’ αυτό το σύστημα, το οποίο εκμεταλλεύεται τόσο το περιβάλλον όσο και την κοινωνία για να συνεχίζει να επιβιώνει. Ε,και πώς μια ουσιαστική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες....more
Η Klein (και) σε αυτό το βιβλίο στρέφεται εναντίον του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, όπως φαίνεται και από τον υπότιτλο του βιβλίου: CapitaΗ Klein (και) σε αυτό το βιβλίο στρέφεται εναντίον του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, όπως φαίνεται και από τον υπότιτλο του βιβλίου: Capitalism vs. the Climate.
Μιλάει για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, την ψυχολογία πολλών ανθρώπων που αρνούνται να δεχτούν ότι είναι υπαρκτό φαινόμενο (πριν καν εκλεγεί πρόεδρος ο Trump στην Αμερική) και τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται απ’ αυτούς τους λίγους που αρνούνται να εφαρμόσουν μέτρα μετριασμού της κλιματικής αλλαγής προκειμένου να μην μειωθούν τα κέρδη τους.
Βέβαια, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του βιβλίου είναι αυτό που κριτικάρει τους υπέρμαχους ενός «πράσινου καπιταλισμού» που πιστεύουν ότι το-ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή μπορεί να μετριαστεί (γιατί, κακά τα ψέματα, είναι σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπιστεί) με μια πιο εξελιγμένη τεχνολογία, συνεργασία με τις πολυεθνικές που ρυπαίνουν το περιβάλλον και πολιτικές όπως το η εμπορία δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Το μόνο μείον που μπορώ να σκεφθώ για το βιβλίο, είναι ότι δεν έλαβε υπόψη τον παράγοντα του υπερπληθυσμού, ο οποίος είναι-και αυτός- υπεύθυνος για την εξάντληση των φυσικών πόρων και τις αυξημένες εκπομπές των θερμοκηπιακών αερίων.
Αν περιμένετε να διαβάσετε ένα αντικειμενικό βιβλίο, τότε η Klein δεν είναι για εσάς. Έχει ξεκάθαρη πολιτική άποψη, την οποία δεν έκρυψε ποτέ. Αν, όμως, θέλετε να διαβάσετε κάτι που θα σας δώσει την ευκαιρία να προβληματιστείτε, τότε δώστε της μια ευκαιρία. Είναι απ’ τις λίγες φωνές που δεν κρύβουν τα λόγια τους και έχουν ενδιαφέρον αυτά που λέει (ακόμα και αν οι απόψεις σας δεν ταυτίζονται)....more
Το, βραβευμένο πια με Booker, βιβλίο της Burns μας μεταφέρει σε μια χώρα που θυμίζει τη Β. Ιρλανδία της δεκαετίας του ’70. Εν μέσω πολιτικών αναταραχώΤο, βραβευμένο πια με Booker, βιβλίο της Burns μας μεταφέρει σε μια χώρα που θυμίζει τη Β. Ιρλανδία της δεκαετίας του ’70. Εν μέσω πολιτικών αναταραχών, η ιστορία εξελίσσεται μέσα απ΄τα μάτια μιας κοπέλας και ενός γαλατά, αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας απ’ την ίδια και παντρεμένος, που την ακολουθεί. Όμως, αυτός ο άνθρωπος
He wasn’t our milkman. I don’t think he was anybody’s. He didn’t take milk orders. There was no milk about him. He didn’t ever deliver milk. Also, he didn’t drive a milk lorry. Instead he drove cars, different cars, often flash cars, though he himself was not flashy…. Then there was that van—small, white, nondescript, shapeshifting.
Η κλειστή κοινωνία της περιοχής πιστεύει ότι έχουν σχέση, κατηγορώντας την κοπέλα, η οποία, όταν μαθαίνει ότι είναι μέλος παραστρατιωτικής οργάνωσης και νιώθει να την απειλεί, δεν μπορεί (δεν έχει την επιλογή, πιο σωστά) να τον αγνοήσει.
Σκληρό βιβλίο που μιλάει για την βία και τα απολυταρχικά καθεστώτα εν γένει, την πατριαρχία, τις κλειστές κοινωνίες χωρίς καταγγελτικό ύφος, ενώ από την αφήγηση δε λείπει το χιούμορ μαζί με την αίσθηση της παράνοιας και της κλειστοφοβίας. Εν τέλει, μιλάει για το πώς νιώθει ένα άτομο όταν κάποιος ασκεί πάνω του βία, ίσως όχι εξαιτίας μιας θέσης ισχύος, αλλά εξαιτίας της ανάγκης για επιβίωση.
Ευχάριστη (και δυνατή) έκπληξη το βιβλίο, απορώ γιατί το είχα τόσους μήνες να κάθεται στη βιβλιοθήκη. ...more
Έχουν ένα θαμβωτικό προτέρημα αυτά τα ποιήματα: συνιστούν γεγονότα σώματος και γεγονότα ψυχής· είναι σημεία βαθύτερα της γλώσσας. Κι έτσι όπως αχώριστΈχουν ένα θαμβωτικό προτέρημα αυτά τα ποιήματα: συνιστούν γεγονότα σώματος και γεγονότα ψυχής· είναι σημεία βαθύτερα της γλώσσας. Κι έτσι όπως αχώριστα παντρεύουν ρυθμό και νόημα, μέλος και εικόνα, φωνή και σιωπή, δηλούμενο και υποδηλούμενο, αφηγηματικό και λυρικό, φυσικό και υπερφυσικό, επάνω τόπο και κάτω κόσμο, ακαριαίο και εκτενές, φύση και ανθρώπους, λογικό και απροσδόκητο, ομάδα και άτομο, σεμνό και προκλητικό, γενέθλιο και τελεσίδικο, κοινό και αλλόκοτο, σκωπτικό και φιλάνθρωπο, ζωηφόρο και πένθιμο, πραγματικό και υπερρεαλιστικό, αρχαιότατο και καινοτόμο· έτσι όπως φιλόξενα στεγάζουν εντός τους έναν τρόπο να δει κανείς το παν άτμητο, και άτμητο να το γευτεί, αποκαθιστούν και την ενότητα πνεύματος του αναγνώστη τους, που του προσφέρουν έναν απίστευτο αποκαλυπτικό πλούτο.
Το βιβλίο που με έκανε να το διαβάσω (και) περπατώντας στο δρόμο, κάτι το οποίο δεν έκανε και πολύ χαρούμενους τους δύο περαστικούς με τους οποίους συγκρούστηκα.
Εδώ και κάποια χρόνια παρακολουθώ τον Μπουκάλα, και τον εκτιμάω, αλλά για κάποιο λόγο δίσταζα να ξεκινήσω αυτό το βιβλίο. Και το ερωτεύτηκα από την πρώτη πρόταση. Ο συγγραφέας έχει κάνει ενδελεχή έρευνα πάνω στο δημοτικό τραγούδι και αυτό φαίνεται. Και, ευτυχώς, θα καταγράψει όλη του τη δουλειά σε πολλά ακόμα βιβλία. Βέβαια, και μόνο αυτό να έγραφε, έργο ζωής (αυτής και της επόμενης) θα το λέγαμε. ...more
Τόσοι άνθρωποι στον ίδιο χώρο, ο καθένας μόνος με τον εαυτό του
Μπρεχτική αποστασιοποίηση που κρύβει λυρισμό, συναίσθημα και ερωτήματα που, με αφετηρίαΤόσοι άνθρωποι στον ίδιο χώρο, ο καθένας μόνος με τον εαυτό του
Μπρεχτική αποστασιοποίηση που κρύβει λυρισμό, συναίσθημα και ερωτήματα που, με αφετηρία τη βιολογία και τέρμα τη φιλοσοφία, μένουν αναπάντητα (ή μάλλον, μας καλεί ο συγγραφέας να σκεφτούμε και να απαντήσουμε): -επιλέγουμε ή είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε μόνοι; -μπορούμε να ξεφύγουμε από τα πρώτα μας βιώματα; -η στοργή των γονιών είναι εγγενές ή επίκτητο χαρακτηριστικό;
Τρεις μέρες τα σκέφτομαι, και δεν έχω καταλήξει. Και δέκα χρόνια να τα σκέφτομαι, μάλλον θα πω πάλι το ίδιο.
Αν ο Μπρεχτ διάβαζε αυτό το βιβλίο, ίσως και να χαμογέλαγε (και ας μην έχει πολιτικές προεκτάσεις)....more
Ο Zizek-αν μη τι άλλο-μπορεί να προκαλεί αντιδράσεις από τον τίτλο (ή, πιο σωστά, τον υπότιτλο) ενός βιβλίου του: Τα πραγματικά αίτια του προσφυγικού Ο Zizek-αν μη τι άλλο-μπορεί να προκαλεί αντιδράσεις από τον τίτλο (ή, πιο σωστά, τον υπότιτλο) ενός βιβλίου του: Τα πραγματικά αίτια του προσφυγικού κύματος και της τρομοκρατίας. Αρκετά απόλυτος τίτλος, που υπό άλλες συνθήκες θα με ξένιζε πολύ, αλλά κλείνω τα μάτια λόγω Zizek.
Δε θα παραθέσω ολόκληρη κριτική, γιατί άντε να σχολιάσεις ένα βιβλίο όπου σε κάθε σελίδα (σχεδόν) έχεις σημειώσει κάτι που σε προβλημάτισε πάνω στα θέματα της θρησκείας, του προσφυγικού και της τρομοκρατίας, αλλά θα μείνω σε δύο σημεία: ένα στο οποίο διαφωνώ και ένα στο οποίο συμφωνώ.
Οι μεγαλύτεροι υποκριτές είναι αυτοί που υποστηρίζουν τα ανοιχτά σύνορα: ενδόμυχα γνωρίζουν πολύ καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ, αφού θα προξενούσε άμεσα λαϊκίστικο ξεσηκωμό στην Ευρώπη.
Αν και αυτό που θέλει να πει είναι σωστό, πατάει σε μια λεπτή γραμμή (η οποία είναι και κάπως επικίνδυνη): Ναι, είναι υποκριτικό να μιλάμε για ανοιχτά σύνορα την ώρα που ξέρουμε ότι στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος αυτό είναι αδύνατο (και όντως θα ακουστεί λαϊκίστικο). Τι μένει, όμως, να κάνουμε; Δηλαδή, αν επιτραπεί η είσοδος στους μετανάστες, τότε θα έχουμε άνοδο της ακροδεξιάς; Οπότε, για να αποφευχθεί αυτό πρέπει οι κυβερνήσεις να δράσουν εξ αρχής σαν να ήταν ακροδεξιές; Στην τελική, δεν είμαι σίγουρη αν έχει σημασία η μεταναστευτική πολιτική μιας χώρας όταν η ευρύτερη πολιτική της ατζέντα κινείται στα όρια του καπιταλισμού. Άλλωστε, για παράδειγμα, και η Μέρκελ κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευση ότι ήταν ανεκτική απέναντι στους μετανάστες. Ας αναλογιστούμε, όμως, ότι αυτή η στάση της γερμανικής κυβέρνησης οφείλεται στη φιλοδοξία του (γερμανικού) κεφαλαίου να εκμεταλλευτεί τη φθηνή εργατική δύναμη των μεταναστών.
Εκεί που συμφωνώ είναι το εξής:
Η πιο βασική αιτία της δημιουργίας προσφύγων είναι ο ίδιος ο σημερινός παγκόσμιος καπιταλισμός και τα γεωπολιτικά του παιχνίδια.
Για να μην υφίσταται το προσφυγικό, θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε τον ρόλο της ταξικής πάλης.
Ο μοναδικός τρόπος για να το κάνουμε είναι να επιμείνουμε στην παγκόσμια αλληλεγγύη προς τα θύματα εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Και να καταπολεμήσουμε τη ρίζα αυτής της εκμετάλλευσης, που έχει όνομα εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια.
Y.Γ.: Αυτό το βιβλίο μπορεί να είναι και το πιο προσιτό του Zizek. Οπότε, αν θα θέλατε να διαβάσετε κάτι δικό του κάποτε, ίσως να είναι και το πιο ομαλό ξεκίνημα....more
Περισσότερο άσκηση ύφους αυτή η συλλογή των πέντε, μικρότερων ή μεγαλύτερων, ιστοριών που κλείνει το μάτι στον Μπόρχες, τον Μπολάνιο και τον Πίντσον κΠερισσότερο άσκηση ύφους αυτή η συλλογή των πέντε, μικρότερων ή μεγαλύτερων, ιστοριών που κλείνει το μάτι στον Μπόρχες, τον Μπολάνιο και τον Πίντσον και εξετάζει τα όρια της πραγματικότητας και το δίπολο ζωή - θάνατος.
Ενδιαφέρον πείραμα, ωραία και η γραφή του συγγραφέα, αν και ώρες – ώρες ήταν αρκετά στιλιζαρισμένη για τα γούστα μου. Ωραία Δεδομένου ότι μ’ αρέσει και η προσωπική του πινελιά σε μεταφράσεις που έχει κάνει για τους εκδόσεις Αντίποδες, ελπίζω ότι ο Κεχαγιάς θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον. Το κάνει ήδη, δηλαδή....more
Ο συγγραφέας στην πρώτη ιστορία της συλλογής μας διαβεβαιώνει ότι έχει απολύτως σώας τας φρένας. Ίσως να είναι και μια μικρή υπενθύμιση στον εαυτό τουΟ συγγραφέας στην πρώτη ιστορία της συλλογής μας διαβεβαιώνει ότι έχει απολύτως σώας τας φρένας. Ίσως να είναι και μια μικρή υπενθύμιση στον εαυτό του. Βέβαια, πιο πριν λέει πως
Ποτέ δεν είχα σώας τας φρένας, σαλεμένες τις είχα, αλλά αυτές οι σαλεμένες σώο με κράτησαν μέσα σ’ αυτό τον ανελέητο κόσμο της λογικής.
Είναι, βλέπετε, δύσκολο πολλές φορές να καταλάβεις που σταματάει η λογική και που αρχίζει η τρέλα. Ιδίως όταν εμφανίζονται οι φόβοι, όχι μόνο του συγγραφέα αλλά και σχεδόν κάθε ανθρώπου: η ηλικιακή φθορά εξαιτίας του χρόνου που περνάει, η μοναξιά, οι έρωτες που χάθηκαν, η ιδέα του θανάτου.
Όσον αφορά τη γλώσσα, ο Χιόνης κεντάει. Με μια πρώτη ανάγνωση απλή, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο όμως είναι λυρική με στοιχεία πρόζας ενώ δε λείπει το χιούμορ.
Υπέροχα τα σχέδια της Εύης Τσακνιά πριν από κάθε ιστορία και δένουν με την αισθητική του συγγραφέα. Ενδιαφέρον έχουν οι σημειώσεις και το επίμετρο της Γιώτας Κριτσέλη, σαν ένα είδος αποχαιρετισμού, που δίνουν βάθος στη συλλογή. ...more
foteini_dl
>
Books:
readathon19
(18)
