Ανατομία της πιο ουσιαστικής σχέσης της ζωής μας –της σχέσης με τη μητέρα– και ταυτόχρονα ύστατος αποχαιρετισμός, κατάδυση στον εαυτό, οικογενειακή ιστορία και ανασύνθεση μιας εποχής, είναι το βιβλίο της Ρούλας Γεωργακοπούλου. Αστείο και τρομερό, συγκινητικό και σκληρό, δεν μιλάει απλώς για τη βιολογική μητέρα, φορέα της επιθυμίας και της απαγόρευσης, αλλά για το «μητρικό», τη βάση, δηλαδή, πάνω στην οποία στηρίζεται το αίσθημα ότι υπάρχουμε, τα όνειρα, οι σκέψεις μας, η δυνατότητά μας για δημιουργία. Ένας κόσμος αινιγματικός, μαγικός, κάποτε απροσπέλαστος, ζωντανεύει με απαράμιλλη χάρη γραφής, ψυχαναλυτική ένταση και σουρεαλιστική φαντασία.
Περίεργη η σχέση μάνας – κόρης. Από τη γέννηση της δεύτερης ως το τελευταίο αντίο στην πρώτη, η αγάπη και ο θαυμασμός γίνεται αδιαφορία για να μεταμορφωθεί σε κατανόηση και αγάπη πάλι (με πολλές άλλες διακυμάνσεις στο ενδιάμεσο, βέβαια).
Αυτό το γλυκόπικρο, τρυφερό και συγκινητικό (προσοχή, όχι μελό) βιβλίο έχει ένα μεγάλο ατού: μια συγγραφέα που δε διστάζει να αυτοαποκαλυφθεί ξεδιπλώνοντας το νήμα της σχέσης με τη μητέρα της.
Σίγουρα όχι το πιο συγκλονιστικό βιβλίο, αλλά είναι ειλικρινές και γεμάτο συναισθήματα. Άσε που σε βάζει στο τριπάκι να αναθεωρήσεις τη δικιά σου αντίστοιχη σχέση. Και αυτό είναι καλό στοιχείο, υποθέτω.
Από την ψηλότερη κορυφή εξιδανίκευσης, στην οποία όλοι έχουμε τοποθετήσει ως παιδιά τη μητέρα μας κοιτώντας την από το χαμηλό φυσικό μας ύψος να ίπταται σχεδόν στον ουρανό, έως τη χαμηλότερη, σκληρή στιγμή του φυσικού της τέλους, μέσα στο χώμα, η Ρούλα Γεωργακοπούλου σημειώνει για τους αναγνώστες της στο “Δέντρα, πολλά δέντρα” τις στιγμές και τα αισθήματα που σημάδεψαν και συνοδεύουν εσαεί την χωρίς τέλος στην πραγματικότητα, διαδρομή της πιο ουσιαστικής σχέσης της ζωής μας.
Εντάσσοντας τη σχέση με τη μητέρα της σε μια γλυκόπικρη αλλά συχνά και αστεία χρονογραμμή αισθημάτων και γεγονότων, και επαναφέροντας στη μνήμη της τις στιγμές, τις περιπέτειες, τις επιθυμίες και τα όνειρα μέσα στο ιστορικό τους πλαίσιο, ανασυνθέτει μια ολόκληρη εποχή στήνοντας στον αναγνώστη το δίχτυ της συναντίληψης.
Η συγγραφέας δημιουργεί ένα κείμενο που διαθέτει εκτός από αναμνήσεις, χιούμορ και ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον, μια τρυφερότητα χωρίς κανέναν μελοδραματισμό, σπάνια δηλαδή και συγκλονιστική.
Προτείνει ως αντίδωρο στη μητέρα της, για όσα της στέρησε η άνοια, τις δικές της αναμνήσεις. Και την αποχαιρετά, ως ο φορέας της κοινής τους μνήμης, όρθια: να είναι αυτή ψηλά, στη χαμηλότερη κοινή τους στιγμή, της συντριβής και του αποχαιρετισμού.
“Φήμες λένε”, γράφει, “ότι τη μαμά μας τη θάψαμε ξυπόλητη γιατί δεν βρήκαμε στην ντουλάπα της τίποτα ταιριαστό με την περίσταση. Ότι οι γόβες με τα ψηλά τακούνια, που φορούσε όταν ήμασταν μικρές, κρίθηκαν εντελώς ακατάλληλες για τώρα και για τότε. Η αλήθεια είναι ότι η μαμά μου, στη μανία της απάνω να βγει, ενώ κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά τις χάνει και, ένα περίεργο πράγμα, πρώτη φορά, ξεχνάει να τριπλοκλειδώσει πίσω της την πόρτα”.
Το βιβλίο της Ρούλας Γεωργακοπούλου “Δέντρα, πολλά δέντρα” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις.