Shaghayegh > Books: Currently Reading‎ (8)

اصلا حس نوستالژیکی به دوران کودکیمان ندارم: پر از خشونت بود. هر چیزی روی می‌داد، در خانه و بیرون، هر روز، اما به یاد نمی‌آورم که آن زمان زندگی خود را زندگی بدی بدانیم. زندگی همان‌طور بود، انگار باید آن‌طور می‌بود، ما باید با این وظیفه بزرگ می‌شدیم که زندگی دیگران را سخت‌تر کنیم، قبل از اینکه آن‌ها زندگی ما را سخت‌تر کنند. البته رفتارهای خوبی را که معلم و کشیش موعظه می‌کردند، دوست داشتم اما احساس می‌کردم به رغم اینکه دختر بودیم، آن روش‌ها مناسب محله‌ی ما نبود. زنان بیش از مردان بین خودشان می‌جنگیدند، آن‌ها موی همدیگر را می‌کشیدند و به هم آسیب می‌رساندند. ایجاد درد برای دیگران نوعی بیماری بود.

با وجود اینکه پاهایم کاملا خوب بودند، فکر می‌کردم احتمال دارند لنگ‌ بشوند. با این فکر می‌خوابیدم و صبح به محض بیدار شدن در تختخواب،  پاهایم را کنترل می‌کردم که آیا هنوز حرکت می‌کنند. شاید همین دلیل اصلی تمرکز من روی لی‌لا بود که پاهایی باریک و چابک داشت و همیشه آن‌ها را حرکت می‌داد و حتی وقتی کنار معلم نشسته بود، لگد می‌زد، طوری‌که معلم عصبی می‌شد و فوری او را به نیمکت خودش بر‌می‌گرداند.
آن موقع چیزی مرا قانع کرد که اگر پا به پای او بروم، لنگیدن مادرم که وارد مغزم شده بود و خارج نمی‌شد، دیگر تهدیدم نمی‌کند. تصمیم گرفتم آن دختر را الگوی خود قرار دهم و همیشه جلوی چشمم باشد، حتی اگر ناراحت شود و مرا از خود براند.

_گرکو، می‌دونی مردم عامی چه کسانی‌اند؟
_بله، خانواده‌ی کراچی نمونه‌ی این گونه مردمند.
_مردم عامی آدمای کثیفی‌اند.
_بله.
_و اگه کسی آرزو کنه که یه عامی باقی بمونه، او، فرزندانش، فرزندان فرزندانش، لیاقت هیچ چیز رو ندارن. چرولو رو فراموش کن و به خودت فکر کن.

مادرم می‌گفت که با آن سینه‌های بزرگ، جلف به نظر می‌رسم و باید برویم و کرست بخریم. بیش از معمول خشن بود. انگار از اینکه من سینه داشتم و پریود شده بودم، خجالت می‌کشید. دستورات نفرت‌انگیزی که به من داده بود، شتابزده و ناکافی بود، به زور چیزی زمزمه می‌کرد. وقت نداشتم سوالی بپرسم، چون زود پشتش را به من می‌کرد و لنگ‌لنگان می‌رفت.

منطق و احساساتم قاطی شده بودند: او را در آغوش بکشم، با او گریه کنم، ببوسمش، موهایش را بکشم، بخندم و وانمود کنم که تجربیاتی دارم و با صدای فردی که تجربه دارد او را راهنمایی کنم و در آن لحظات نزدیکی و دوستی بی‌نظیر، او را از غم‌ها دور کنم. اما در نهایت، فقط این فکر کینه‌توزانه  در سرم ماند که من داشتم صبح زود او را از سر تا نوک پا می‌شستم، فقط برای اینکه شب استفانو او را چرکین کند. او را عریان، همان‌گونه که در لحظه بود، تصور کردم که روی تخت در خانه‌ی جدید با شوهرش به هم می‌پیچند و وقتی که قطار از زیر پنجره‌شان عبور می‌کند، استفانو با خشونت او را از آن خود می‌کند. احساس کردم تنها چیزی که می‌تواند درد آن لحظه‌ی مرا تسکین دهد، این است که گوشه‌ای خلوت پیدا کنم و درست همزمان، آنتونیو همان کار را با من بکند.