Maritina Mela's Reviews > Still Life with Woodpecker

Διάβασα λοιπόν κι εγώ τον περιβόητο Τρυποκάρυδο του Tom Robbins και ξέρετε τι κατάλαβα;
Ότι μάλλον ο τυπάς μας καυλαντίζει όλους.
Γράφει όλο και πιο 'περίεργα', όλο και πιο 'έξτρα' κι απλά θέλει να δει πόσο θα μας πάρει να τού πούμε "Ώπα φίλε, κάτσε λίγο."

Ομολογώ λοιπόν, πως το συγκεκριμένο μού είχε κινήσει την περιέργεια, μιας και είχα διαβάσει διθυραμβικά σχόλια για το εξαιρετικό, ξεχωριστό και καυστικό στυλ γραφής του Robbins.
Και η αλήθεια είναι πως απογοητεύτηκα.

Η πλοκή, είναι ίσως ο ορισμός του "ό,τι να 'ναι". Και ακόμα και ορισμένα σημεία στα οποία βρήκα τον εαυτό μου να σκέφτεται "εδώ έχει κάποιο point" όπως πχ σε σημεία που μίλαγε για τον έρωτα, για την κοινωνία, για την εξουσία κλπ, χάθηκαν ανάμεσα σε ένα μεγάλο ωκεανό κακού γραψίματος που με έκανε να κάνω αυτό που λέμε eye roll.

Κάποια παραδείγματα που με έκαναν να νιώσω έτσι και μού έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό, είναι οι διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών που προσπαθούσε να τους κάνει να φανούν βαρύγδουποι, αλλά ταυτόχρονα και quirky (ήταν απλά cringy) ή ολόκληρο το side-plot με την πυραμίδα στο πακέτο τσιγάρων και οι αναφορές σε εκείνη την εξωγήινη φυλή, που καλά καλά δεν μας το ανέπτυξε και σωστά. Τελειώνει δηλαδή το βιβλίο και ποτέ δεν μαθαίνουμε γιατί το να χτιστεί εκείνη η πυραμίδα, ήταν τόσο σημαντικό για την πρωταγωνίστρια. Και άλλα, πιο μικρά παραδείγματα, όπως το σημείο για τα μαλλιά της, που "ήταν κόκκινα σαν καμένη κέτσαπ" ή το σημείο που "οι ρώγες της αναπήδησαν με προσοχή".
Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, αλλά αυτή τη στιγμή, δεν έχω καμία όρεξη να ανοίξω το pdf και να αρχίσω να τα ψάχνω ένα ένα.

Ακόμα, το συγκεκριμένο βιβλίο, μού έβγαλε πολλά vibes ταινιών τύπου The Room, Θηλυκή Εταιρεία κλπ, κι αυτό γιατί, όπως και οι ταινίες που ανέφερα, μού βγήκε ότι θεωρούσε πως έκανε κάτι ριζοσπαστικό και πως είχε κάτι βαθύ να πει, ενώ στην πραγματικότητα η όλη φάση του είναι "It's not that deep bro" (και cringy, όπως είπα και πιο πάνω.)
Και παρομοίως με τις ταινίες που ανέφερα, όσο και να μη μου άρεσε, δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάζω το χαμό που εξελισσόταν στις σελίδες μπροστά μου.

Κι επειδή, δεδομένου του πόσο αγαπητός είναι ο Robbins και του ότι μεγάλη μερίδα του κοινού αρέσκεται στο να υποβαθμίζει μια γνώμη που δεν είναι η επιθυμητή, απλά προϊδεάζω τους επίδοξους σχολιαστές πως απαντήσεις του τύπου "Μάλλον εσύ δεν το κατάλαβες, δεν γίνεται όλοι εμείς που το βρήκαμε τέλειο να κάνουμε λάθος, πρέπει να το ξαναδιαβάσεις" κλπ, δεν θα εκτιμηθούν καθόλου.

If you made it this far, congratulations!
'Til next time, take care :) :) :)